athensville

Πλατεία Θεάτρου βράδυ, το "ψυχή" είναι η μόνη έκφραση που ταιριάζει στο γύρω. Κι αν κάτι σπάει τη νέκρα είναι οι ελαφρές ορδές που συρρέουν στην κροκί αυλή της "Κληματαριάς", μια πολύ καλή ταβέρνα, αθηνέζικη με τα όλα της, αλλά πολύ μέηνστρημ πια, ταινίες, διαφήμίσεις έχουν παίξει. Aυτό δεν είναι athensville καθόλου, κι έτσι το μπλογκ σκαπανέας του άγνωστου, πήρε μια παρέα με σκοπό να την μυήσει στο κούρδικο εστιατόριο της Σαπφούς, που ήτο πασίγνωστο αλλά τελικά έκλεισε. Στο πόστο του ένα ασιατικό εστιατόριο που η γραφή το κανε κάτι σε Ινδοπακιστανικό. Το πιο σπέσιαλ είναι όμως ότι είναι αποκλειστικά μεταναστών από το Κασμίρ, μια διαφιλονικουμενη περιοχή μεταξύ των δύο κρατών, θέση κλειδί απο αρχαιοτάτων κλπ για το wikipedia. Έτσι η τουρνέ  στις γεύσεις του αποδείχθηκε καυτη, καυτερή, καδτρα, αλλά όσο επρεπε Η αίσθηση της κάψας είναι πάνω απ' την περιγραφή των φαγητών: σαν να τρέχεις με μοτοσυκλέτα και να αλλάζεις διαρκώς στροφές βουτώντας στα πιάτα που ...

Αρχικά, τα αποφεύγω τα ατενιστοθέματα. Το να βλογάς τα γένια σου το κάνανε οι τριχωτές θειάδες και μου χάριζαν μεγάλη βαρεμάρα και μια εγωιστίλα απωθητική. Αλλά αυτό της Κυριακής, πέρα από το στοιχείο της προσωπικής συγκίνησης, είναι μια εξαιρετική περίσταση για παρασπονδία. Οκ, ήταν η μεγάλη δουλειά ενός μηνός που ρίξαμε 30 άτομα για το 'πανηγύρι' της Κυριακής, και αξίζει προβολής αλλά πολύ περισσότερο ήταν η αίσθηση της γιορτής στην πόλη. Για 6 ώρες το κέντρο γέμισε κόσμο, νέα παιδιά που από άγνοια το αποφεύγουν και το φοβούνται, μεγαλύτερους που αποχώρησαν προς τα πράσινα του λεκανοπεδίου, μαγαζάτορες που βγάλαν έξω την καρδιά τους και με πολύ κέφι δείξανε σ' αυτούς τους ανθρώπους τον πλούτο της πόλης, και την αδικία του να πλήττεται ακόμη απ' τις μηντιακές υπερβολές. Δεν θα συζητήσω δε, στα του ίδιου του περιπάτου, το πόσο εξαιρετικές γεύσεις και ιδιαίτερες βρίσκονται γύρω μας κι υποτιμούμε. Τα περίτεχνα χειροποίητα σοκολατάκια του "Αριστοκρατικόν", ...

guest post: του Νίκου Νικολαΐδη* Το Φάληρο, μαζί με την Κηφισιά, ήταν ο κατεξοχήν τόπος παραθερισμού της αθηναϊκής μπουρζουαζίας. Οι επιφανείς και εύποροι αθηναίοι θα επιλέξουν το Φάληρο για να κατασκευάσουν τις παραθεριστικές τους οικίες ενώ οι όχι και τόσο εύποροι θα καταφεύγουν στις παραλίες του για τα καλοκαιρινά τους μπάνια. Σήμερα ελάχιστα από αυτά τα μέγαρα επιβιώνουν, συνυπάρχοντας με πολυώροφες πολυκατοικίες και χωρίς να έχουν χάσει την αίγλη τους στέκουν ως μνημεία της αθηναϊκής Belle Époque. Την αίσθηση νοσταλγίας μιας χαμένης παλαιό-αστικής κληρονομιάς επιτείνει η παρουσία των εκπατρισμένων Ρωμιών της Πόλης. Οι Ρωμιοί θα καταφτάσουν στην Αθήνα στα μέσα της δεκαετίας του 60 όταν η Τουρκία απελαύνει μαζικά τους Ρωμιούς που ήταν κάτοχοι ελληνικών διαβατηρίων. Περισσότερα από 10.000 άτομα θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν την Τουρκία μέσα στο χρονικό περιθώριο 24 ωρών. Η έξαρση του κυπριακού απλώς θα επιτείνει το αίσθημα ανασφάλειας και κατά συνέπεια τη φυγή με αποτέλεσμα ...

Πολύς ο καιρός να μπει ποστ με γεύσεις στο μπλογκ, αυτό δεν σημαίνει ότι η αναζήτηση της σωστής μπουκιάς στον δρόμο δεν ήταν κυρίαρχη στις athensville περπατησιές. Ξεκινώντας  , στην πρώτη θέση στην πιο value for money καρυδόπιτα της Αθήνας. Μόνο με 0.90€ το κομμάτι, που μπορεί να φαίνεται μικρό αλλά δεν είναι αφού η γέμιση είναι βαριά, πυκνή, και ελαφρά στεγνή για καρυδόπιτα για μην λιγώνεσαι άδικα. Η γεύση εξαιρετική εννοείται. • Φούρνος Γαμβέτα 4 & Εμμ. Μπενάκη, Ομόνοια  Η κλασσική μας σπανακόπιτα ήταν κάποτε τρίγωνη, μετά έγινε ταψιού και τετράγωνη. Αλλά το πάχος της ήταν συγκεκριμένο, όχι μπόλικη. Αυτό έρχεται να ανατρέψει η κιμπάρικης γέμισης σπανακόπιτα των φούρων "Χωριάτικο" που και μόνο που την βλέπεις χορταίνεις. Πολύ πράμα, περισσότερο σπανάκι, λιγότερο τυρί και με λαδάκι όσο πρέπει. 1.70€. Κουλουρτζίδικα παντού , αλλά ελάχιστα φέρουν το καλύτερο κομμάτι που μπορείς να βρεις στα καλάθια. Το ωραίο αυτό μακρυνάρι, με σφιχτή ζύμη με πτυχώσεις ωραία ψημένε...

Τι είναι η Αθήνα μας ; Μια χαοτική μάζωξη από γειτονιές, τόσες πολλές που κάποια έκπληξη που και που συμβαίνει. Αυτό είναι ο Άγιος Νικόλαος και η πλατεία του, μια ωραία γειτονιά. Η εκκλησιά, οι μουριές, δεκάδες παιδιά να παίζουν τσιριχτα και οι μεγάλοι στα τραπέζια μασουλώντας. Εκεί είχα βρεθεί πριν 2-3 χρόνια ένα μεσημέρι, τρώγωντας καταπληκτικά χόρτα και κολοκυθάκια, στο πολύ βιαστικό όμως. Με την ανάμνηση αυτής της γεύσης επέστρεψα με μεγαλύτερη παρέα στο "Ηδονικόν" ένα πατροπαράδοτο μεζεδοταβερνείο πάνω στην πλατεία. Ωραίο και φροντισμένο το περιβάλλον, συμβαίνει συχνά στην ντιζαινάτη αν μη τι άλλο Αθήνα, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με πλούσιες μερίδες καλοφτιαγμένου φαγητού. Ζεστό ριγανάτο ψωμί για το καλωσόριμα, Μπόλικη μπόλικη η ομώνυμη πράσινη σαλάτα, εξαιρετικής αλμύρας σαγανάκι σε κλασσικό τυρί και χαλούμι , λουκάνικο με περσόνα ωραία πιπεράτο, ενώ ποίημα πραγματικό ήταν τα μπριζολάκια, πραγματικά έλιωναν στο στόμα. Βέβαια θεωρώ εκ των ων ουκ ανευ τα τέλεια τηγαν...

Μα να περιμένεις μισή ώρα για να φας το γιαούρτι; Στο τρεντομετρητή το να το τρως παγωμένο έχει χτυπήσει κορυφή, στα cosmo τα κορίτσια το λαμβάνουν σαν το απόλυτο τιπ, αλλά αυτό δεν έχει προηγούμενο: η Αθήνα μέσα σε διάστημα 3 μηνών το 'πηξε για τα καλά. Την αρχή το απόλυτα πετυχημένο froyo στην Καπνικαρέα (ωραίο logo), όπου η ουρά είναι πιο αστεία κι απ' του Κώστα στην Αγίας Ειρήνης. Σόρρυ παιδιά, "οργάνωση χρόνου για πρωτάρηδες" για όλους τώρα. Close up: tόσο που κόσμος περιμένει υπομονετικά και με οδυνή την ώρα να πάρει την δόση του. Μετά ξεπετάχτηκε αυτό στην ανεβασμένη τελευταία ασφαλτένια Ερμού, κι έκανε εξίσου θραύση, ίσως γιατί κοστίζει 2€ και όχι τα τραβηγμένα 3€ του froyo. Το στασίδι του διαρκώς γεμάτο κι ωραιότατη ποπιά η πολύχρωμη λωρίδα, σ' αρέσει δεν σ' αρέσει η Αθήνα έχει ανάγκη την έκπληξη.

Ων κοιλιόδουλος έχω συνδυάσει περιοχές με γρήγορα φαγάδικα. Έτσι στο λήμμα Εξάρχεια πέρα απ' τον Κάβουρα είναι καταχωρημένη και αυτή η σούπερ βιτρίνα επί της Σπ. Τρικούπη, πάνω στην Πλατεία. Θα 'ναι ο φωτισμός, θα ναι που είναι ορατή απ' το μακριά της πλατείας, είναι το απόλυτο δέλεαρ για ένα γρήγορο σνακ και εγγυημένο αφού φιλοξενεί το πάνθεον της σφολιάτας και μάλιστα στο πάντα φρέσκο της. Έτσι λοιπόν τις προάλλες, βλέποντας την σοκολάτα να ξεπηδά απ' το κρουασάν οδηγήσε σε μια επιλογή μονόδρομο, που μόνο σε κακό δεν μου βγήκε αφού ήταν εξαιρετική. - "Τα στάχυα" Σπ. Τρικούπη 17, Πλ. Εξαρχείων. Άλλη μια σηματοδοτημένη γευστική επιλογή είναι αυτό το παστέλι που όποτε περνώ από Σκλαβενίτη μπαίνω οπωσδήποτε να το τσιμπήσω γιατί απλούστατα είναι το ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΣΤΕΛΙ που κυκλοφορεί. Τι παραπάνω έχει; αφειδώς μπόλικο αμύγδαλο και το απόλυτο τουίστ η γεύση της κανέλλας. Είναι ένα σφικτό αριστούργημα, κάθε μπουκιά παράδεισος (και μπράβο στο Σκλαβενίτη που υποστηρί...

Kοιλιοδουλικών ποστ συνέχεια . Πρώτο, πρώτο γιατί με εντυπωσίασε το παγωτατζίδικο, gelateria παρντόν, στην μοδάτη στοά της Κοραή. Δεν είναι μόνο καλής ποιότητας το παγωτό ("το φτιάχνουμε με φρέσκο γάλα στο εργαστήρι μας" μ' ενημέρωσε ο φιλικότατος υπεύθυνος), αλλά το σημαντικότερο τι τίμια ποσότητα! Σ' αυτή τη χώρα για να γεμίσεις το κυπελλάκι πρέπει να δώσεις 6 ευρώ για 3 μπάλες. Τι τσίπικο σύστημα (αξέχαστο το ορθολογικό βιεννέζικο 1 μπάλα 1.90, 2 μπάλες 2.20, 3 2.50 και μένουν ικανοποιημένοι όλοι και πάνω απ' όλα ο πελάτης χαζοί ντόπιοι παγωτατζήδες!). Λοιπόν εδώ με μια μόνο μπάλα γεμίζουν φουλ το κύπελλο και μάλιστα μόνο με 1.80€. Στα θετικά επίσης που πριν ακόμα ζητήσεις από μόνοι τους σου δίνουν το κουταλάκι να δοκιμάσεις όποια γεύση θέλεις. • Κοραή, γωνία εντός στοάς, πολυθρόνες αστερίες. Χρόνια τώρα εξαιρετικό σουβλάκι α) καθαρό κρέας (αυτό φαίνεται πάντα στο κοτόπουλο), β) ωραία υλικά (πάλι στο κοτο εξαιρετική σως), γ) φιλικό, σπηντάτο προσωπικό σε 1 λε...

Το 'χω συνδυάσει με το τρόλει το 12 (που ξεκινά από Σύνταγμα πάει Περιστέρι και σταματά σε μια πλατεία του Κολωνού, του Αγ. Κωνσταντίνου και περίφημη), και κάθε φορά που περνά η βουλιμία μου συνήθως ξεπετάγεται, επιβιβάζομαι και σε 5 λεπτά είμαι στο εξαιρετικό σουβλάκι με μπιφτέκι των μερακλήδων. Το ξεχωριστό ότι δεν βρωμά κατεψυγμένη κεμπαμπίλα, αλλά θυμίζει αυτό της μαμάς, συν την ιδιαιτερότητα να βάζουν και πιπεριά και λίγη μουσταρδίτσα συνδυασμός που χαρίζει ένα θυελλώδες twirl απόλαυσης. • Mερακλήδες, Επιδαύρου 41, Κολωνός Άλλ ο αγαπημένο μπιφετοκοειδές. Βιομηχανοποιημένο σκεύασμα-ξεσκεύασμα μα νοστιμότατο. Το κλασσικό μπεργκερ με φέτα κίτρινο τυράκι αλλά αυτό που μ' ευχαριστεί πάντα στην γεύση είναι η δροσάτη λόγω ψυγείου σως μπάρμπεκιου που κάνει τρέλα την μπουκιά. Ένα που μου χάρισε το ταξίδι στην Αίγυπτο ήταν η γνωριμία με τα εξαιρετικά τους γλυκά που τα βρίσκω 1000δες φορές πιο φίνα απ' τα δικά μας ευρωπαϊκα σοκολατοκρεμόμπουχτισμένα υπερλιπώδη. Έτσι στα αράβι...

Λίγη λιγούρα, πολύ κρύο και μια περατζάδα απ’ της Ομόνοιας, μας οδήγησε σ’ ένα κλασικό χοτ σποτ γλύκας, που ντροπή, δεν είχε καταγραφεί στο μπλογκ. Λουκουμάδες του Κτιστάκη, οι καλύτεροι στην πόλη; Εντάξει υπερβολές ενός υπερβολικού φίλου είπα στην αρχή, αλλά αν το καλοσκεφτώ κι έχοντας ακόμα την γλυκα στο κεφάλι, ναι, πρέπει να ‘ναι: που αλλού θα βρεις τόσο ποτισμένους στο μέλι λουκουμάδες που με την ζεστασιά τους διαβρώνουν την ζύμη και γίνονται ένα ζουμερό ποίημα; Μπουκιά και χάνεσαι, και λογικά θα ‘χει να κάνει με το μέγεθός τους: μικροί-μικροί κι έτσι το μέλι εισχωρεί παντού, αφραταίνει το μέσα, διατηρώντας παράλληλα τραγανό τ’ απέξω, τέλεια η αναλογία. Η μπόλικη κανέλλα και η ιδιαιτερότητα με το σουσαμάκι από πάνω δυναμιτίζουν την γεύση. Μ’ άρεσε εξίσου κι ο χώρος. Ρετρό αθηναϊκό καφεζαχαροπλαστείο (απ’ το 1912 δε στην γειτονιά), με τις παλιές καρέκλες και τα μαρμάρινα τραπέζια, λίγους θαμώνες να κάνουν θόρυβο ακουμπώντας τα πηρούνια τους στα μεταλλικά πιάτα και η ολόφατση τζαμ...

Καιρό είχα να κάνω ποστ. Μια βδόμαδα λόγω αναμπουμπούλας πολιτικής -κατά βάση το μπλογκ έχει θέμα, αισθάνεται εκτός τόπου και χρόνου, αλλά τι κερδίζεις με την μίρλα; τίποτα-, και πολύ καιρό ποστ γεύσεων. Ξεκινάμε οικονομικά: πιθανότητες να πετύχεις σουβλάκι κάτω από 2€; ένα 30%. Κάτω από ένα 1.50€; Σχεδόν ανύπαρκτες αλλά να που υπάρχει. Και μάλιστα 1.20€ και πραγματικά εξαιρετικό. Και αφορά όλα τα τυλιχτά, συν λουκάνικο και τα highly recommended κοτοπουλίσια μπιφτέκια και κεμπάμπ. Εύγε, τιμή για πανηγυρισμούς, ας συνειδητοποιήσουν οι σουβλατζήδες μας σε τι χώρα ζούνε πια! • Μπες στο Ψητό, Πειραιώς 208, απέναντι απο "Μιχ. Κακογιάννη" Άλλη έκπληξη στα Δυτικά. Εξαιρετικά τα σοκολατένια μελομακάρονα που δοκίμασα σ' έναν συνοικιακό φούρνο σε κόμβο στο Περιστέρι. Απολαυστικά ζουμερά εντός, και πραγματικά ταιριαστή λευκή σοκολάτα στο έξω. Η τιμή μόνο 6€/κιλό, τα δε σκέτα 5€, εξάλλη θα γίνει αν το μάθει κάποια Νταίζη στα Βριλήσσια. Πολύ χαμηλές τιμές σε όλα του, επαξίως το αργ...

“Ωραίο μαγαζί” σκέψη που σίγουρα έχει κάνει οποιοσδήποτε περνά απ’ τις αρχές καλοκαιριού απ’ την Πλατεία Αγ. Ειρήνης. Tailor Made το όνομά του, τιμή μάλλον στα ραφτάδικα του εμπορικού τριγώνου. Η επένδυση φανερή κι ακριβή, η διακόσμησηκινείται στις γραμμές του ονόματος με μοτίβα ραπτικής παντού ακόμα και στα σχέδια στους τοίχους, βαρύ γυαλιστερό ξύλο τα τραπέζια, παλιές καρέκλες συνδυασμένες με γυμνούς ξύλινους πάγκους, ατμοσφαιρικότατη εναλλαγή σκοτεινών και φωτεινών σημείων που αναδεικνύουν τα βιντάζ αντικείμενα τριγύρω και ενοποιούν το όλο. Στον τοίχο δε σκαλισμένη η μορφή του Τσίλερ (έγινε με χρήση προτζέκτορα) δίνει ακόμα περισσότερο χαρακτήρα.

Το φέρανε κι οι καιροί, αλλά και κάπου ήταν κοροϊδία που τόσα χρόνια ,τρώγωντας έξω, πληρώναμε το δάνειο του εστιάτορα για την διακόσμηση και τα νοίκια σε χοτ πεζοδρομημένες περιοχές. Το βασικό ήταν πάντα το φαϊ, έτσι στεγνά και bulgar να το πούμε. Και η τιμιότητα, ντομπροσύνη, που ντόμπρο στα σλάβικα/βουλγάρικα σημαίνει το καλό. Χαζή εισαγωγή για μια πολύ φαγανή πρόταση λοιπόν στις κάτω γειτονιές. Στην Λιοσίων στην περιοχή του φρικτού 80s τέως Δημαρχείου, στην καταπράσινη κι ήσυχη πλατεϊτσα Τράιμπερ βρίσκεται ένα εστιατόριο που τηρεί με το παραπάνω την ποιότητα και την τιμή. Συχνάζουν κατά βάση Βούλγαροι μα η κουζίνα τους δεν είναι σκέτα δική τους, έχει γίνει ένα καθόλου ενοχλητικό μιξ με τα προς τα μας. Ήτοι, απ' την Βουλγαρία παίρνουμε τα εξαιρετικά κρέατα, λουκάνικα, μπιφτεκοειδή, μούρλια ένα σπειροειδές με ιδιαίτερη γεύση γλυκάνισο και φυσικά τη σαλάτα σόπσκα, η γνωστή βαλκάνια, που απο κει ξεκινά το τραπέζι. Κατηφορίζοντας στο νότο μας, πέρα από μουσακάδες κλπ, γευστικό ε...

Dolce Vita, κάτι από τα δύο θα υπάρχει στην Αθήνα, να 5 αποδείξεις που κερδίζουν κατά κράτος το Vita. Αγαπημένο κουλούρι : όχι κλασσικό ελληνικό, γερμανικό το ονομάζουν στην αλυσίδα φούρνων "Χωριάτικο", και αμα βρεθούν στον δρόμο μου δεν μπορώ να μην τιμήσω. Στριφτο με δύο ζύμες: μια αλεύρι, κάργα βούτυρο κι η άλλη όχι η γνωστή σκέτη σοκολάτα που ξεραίνεται, αλλά ζυμάρι αγκαλιασμένο μ' αυτήν που το κάνει κάτι σαν αφρό και διατηρεί στο φουλ ταυτόχρονα και την γεύση. 1€, μπορώ να μιλώ ώρες. •Xωριάτικο στο κέντρο; αρκετά, Πατησίων και Αχαρνών κυρίως . Έκπληξη στα περίπτερα. Η σερενάτα, πρωταγωνίστρια των παιδικών ετών ("σερενατά και πάσης ελλάδας"), μετά από χρόνια ψιλοπαρακμής ανανεώθηκε και χαρίζει την καλύτερη γκοφρέτα: είναι διπλή σε πάχος, χοντρή μπουκιά, απολαυστικότερη και έχει και επιτέλους την πρωτόγνωρη για γκοφρέτα γέμιση πορτοκάλι, το πιο φτιαγμένο για σοκολάτα φρούτο. Καταπληκτική και άσε την φράουλα να σκούζει. •Θέλει ψάξιμο που, δεν την πολυφέρνο...

Γευστική τρόικα δευτεριάτικα και ξεκινάμε. Μου το σύστησε φίλος μου, πήγα, είχε δίκιο. Καταπληκτικό σουβλάκι στον Λευτέρη στην Ομόνοια. Τα συστατικά ίδια απ' το 1951: μπιφτέκι, ντομάτα, κρεμμύδι, ΜΟΝΟ! Μίνιμαλ ναι, αλλά αναδεικνύει τέλεια την γέυση του πικάντικου μπιφτεκιού (που μπορεί να γίνει ακόμα πιο καφτερό με πιπεράκι που ρίχνει από πα αφειδώς). Επίσης μυστικό κι η πίττα που την ρίχνει πάνω στα ζουμιά του μπιφτεκιού στην σχάρα και νοστιμεύει απίστευτα. Credit φυσικά στο 70s χαρτί περιτυλίγματος και στην χρήση της ορίτζιναλ σκουροκαφετιάς λαδόκολλάς. Προσοχή είναι 2 Λευτέρηδες, ο νέος φτιάχνει τα γνωστά πάντα, ο παλιακός που θα 'χει και ουρά μόνο μπιφτέκι. 1,70€. • "Λευτέρης" Σατωβριάνδου 20, Ομόνοια, όπισθεν Hondos Ξέρω είναι mainstream μα είναι καταπληκτικό. Στον αντίποδα του "Λευτέρη" ένα χορτάστικό, γεύμα κανονικό σουβλάκι, όπως μ' αρέσουν πια: χωνί με όλα τα καλά, και φουλ πατάτες. Κάτι σαν finger food γιατί δύσκολα κυκλώνεις μπουκιά. Το συγκ...

Σοφοκλέους και Μενάνδρου, 2-3 κεμπαμπτζίδικα αράβικα, πασίγνωστη γι' αυτό η γειτονιά (όχι μόνο γι' αυτό). Οκ, εχμμμ, ποτέ όμως δεν έφευγα με το αίσθημα ικανοποίησης, δεν ήταν κάτι το σούπερ, το μυαλό περισσότερο το βάφτιζε αλτέρνατιβ. Πολύ λάδι, κρέας εχμμμ, τα απέφευγα χρόνια. Να όμως που η Αραβία μου επέστρεψε για τα καλά χάρη στη νέα πιάτσα που ξεπετάχθηκε στην Πλατεία Βάθης με 2 πολύ καλά φαστ φουντ αραμπέσκ, και ιδίως το ολοκαίνουργιο στην αρχή της Λιοσίων που, σημαντικό, μοιάζει το καθαρότερο όλων. Σπεσιαλιτέ εδώ το κεμπάμπ κοτόπουλο, σου λέω καταπληκτικό. Αρχικά ρωτά ο ψήστης αν το θες καυτερό, όντως πολύ καυτερό αλλά του πάει, ρίχνει τα λαχανικά μαϊντανός, κοκκινο λάχανο, πιπερίτσα ε και πατάτες τηγανιτές για να βρίσκει μια οικειότητα να πατά η γλώσσα, και μια σως γιαούρτι που το κάνει να ακροβατεί τέλεια μεταξύ δροσερού και καυτού. Επίσης καλή επιλογή, και τα φαλάφελ, ζεστά-ζεστά, στα βάζει σε πίτα ή σε σακουλάκι. Τα προτιμώ σκέτα, δεν μπερδεύτεται η γεύση με τα...