athensville

Λεφτά δεν υπάρχουν, και πόσο μάλλον για τους μετανάστες που ανοίγουν τα μικρομάγαζά τους στο κέντρο, και θέλουν τόσο-όσο να φτιάξουν την ταμπέλα τους. Έτσι απευθύνονται σε συμπατριώτες τους τεχνίτες καλλιγράφους και δες, μ' αρέσει, προσφέρουν μια λάγνας ανατολής πινελιά στην νέα Αθήνα που μοιάζει τρομερά πιο ενδιαφέρουσα από τα πλεξιγκλας, στο πλαστικό, στο ξύλο στο οτιδήποτε της μοδός πρότασε η μόδα. Έχει κάτι από ανθρώπινο το χειροποίητο στον τοίχο, πλούσια χρώματα, τα παντού περιγράμματα στους χαρακτήρες, πληθωρική τυπογραφία, τη λαχτάρα του έμπορα να χωρέσει όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες. Κάτι ξεχωριστό που δεκαετίες είχε να δει η Αθήνα και να μια καταγραφή τοιχογραφιών που συναντώνται κυρίως στην φτωχιάρα περιοχή του Γερανίου όπου ανθεί η συγκεκριμένη τεχνική.

Οι Πολωνοί της Αθήνας: ήσυχοι, συμπαθείς, τυλιγμένοι με μια ολοφάνερη κουλτούρα και καλλιέργεια είναι ίσως η πιο συμπαθής ομάδα μεταναστών στους παππούδες που τους φταίνε για όλα οι ξένοι. Απ' την άλλη δεδομένη και η εσωστρέφεια τους, δικά τους σχολεία, δικά τους μαγαζιά, και το ένα και μεγάλο τους "κακό": πολύ πολύ μπύρα, λιώμα στα τσιμέντα τα ξημερώματα στην Αχαρνών, τι πληγές καλύπτουν μ' αυτήν την μπύρα, πάντα αναρωτιέμαι: να 'ναι το δυσβάσταχτο στρίμωγμα από Ρώσους και Γερμανούς, το κρύο της πατρίδας τους, ε ας χαλαρώσουν επιτέλους, αυτός ο ελληνικός ήλιος, τα νικά τέτοια πάθη. Αρχές Μιχαήλ Βόδα ξεκινά o μικρόκοσμός του, με τα μπακαλικάκια, τα βίντεο κλαμπ, τα καφέ τους, και επί του προκειμένου, μετά την άχρηστη εισαγωγή, τα γλυκά τους. Στρίβοντας στην γωνία με την πολύ θορυβώδη Ιουλιανού χώθηκα σ' ένα ζαχαροπλαστείο πολονέζ. Πρώτη φλάσι ματιά οι πάστες και τα γλυκά όπως τα ανατολικοευρωπαϊκά: έντονα χρώματα, καρδούλες, ντόμινο, τρυφερά σχεδιάκια κατάλοι...

Το σημερινό ποστ αυτό αφιερώνεται στον 15χρονο που γι’ αυτόν δεν θα γίνουν πορείες, δεν θα σκεφτούν συνθήματα, δεν θα σηκωθούν σπρέι στους τοίχους, δεν θα καεί σπίρτο, κανείς δεν θ’ αφήσει λουλούδια, δεν θα γίνει γκρουπ στο φέισμπουκ. Που τον προσπερνούσαμε σαν ασήμαντο, που θρήνησε νεκρούς στον τόπο του, που περπάτησε χιλιάδες χιλιόμετρα με τα πόδια, που έψαχνε στα σκουπίδια παλιοπράγματα και φαϊ, που οι γειτόνοι τον βλέπανε με μισό μάτι, που δεν πήγαινε σχολείο, που έβλεπε συνομίληκους του να χαζεύουν πάνω απ’ τα touch τους κινητά. Το παιδί χωρίς όνομα που κομματιάστηκε.

Tι καλά! Κινέζικη πρωτοχρονιά στην Κοτζιά κόσμος πολύς, μισοί κινέζοι, οι υπόλοιποι κατά πλειοψηφία Έλληνες (σχεδόν περίεργο το θέαμα συμπατριώτη μας στην Ομόνοια κυριακάτικα). Spring rolls και dublings και ρύζι γευθήκαμε, τσάι θεόκαυτο επίσης, φαναράκια αγοράσαμε και τα έσοδα απ' αυτά υπέρ των αστέγων του Δήμου Αθηναίων. Επί σκηνής χοροί, τραγούδια, κουνγκ φου, ένας πολιτισμός μεγάλος και αξιοσέβαστος, ένας λαός ευγενικός, καλόβολος που χαιρότανε με συγκίνηση το event. Όλοι μας φεύγαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις, δεδομένη η επανάληψη του χρόνου.

Στις χαριτωμενιές της η Κοτζιά, κόκκινα φανάρια, κινέζικες σημαίες, κάτι καλό ετοιμάζεται. Ψάχνοντας στο νετ, βρήκα ότι αύριο Κυριακή 14 Φεβρουαρίου (12.00-16.00) οι Κινέζοι της Αθήνας γιορτάζουν την πρωτοχρονιά τους. Και μάλιστα στήσανε ωραιότατες εγκαταστάσεις, σούπερ τα πανό με τα 12 ζώδια. Μουσική, φαγητό, χοροί και επιτέλους εξωστρεφείς Κινέζοι που αρχίζουν να νιώθουν την Αθήνα τόπο τους. Να πάμε, να γίνει θεσμός. Μάθε περισσότερα για την εκδήλωση >>

Έκπληξη νααα, στην οδό Αναξαγόρα, στο 13. Το διώροφο αυτό κτίριο ήταν παρατημένο 10 χρόνια, ποιος να ενδιαφερθεί, οι Έλληνες άλλωστε έχουν εγκαταλείψει την περιοχή. Η ζωή δεν ξέρει ρατσισμούς συμπληρώνει πάντα το κενό, και κάποιοι Πακιστανοί ήταν εκεί να το αποδείξουν. Νοιάστηκαν, τρέξανε και μέσα σε ένα μήνα το επισκευάσανε, το βάψανε και το μετέτρεψαν σε ένα πλήρες mall για τους συμπατριώτες τους: δεν έχει μάρμαρο, μα φτηνό πλακάκι, δεν έχει Nikolas Coiffures αλλά επιδέξιους κομμωτές των 5 ευρώ. Ένα ρημάδι έγινε μια ζωντανή γωνιά με το τίποτα! Ούτε να περιμένουν το κράτος, ούτε Επιτροπές Πολιτών, απλή, καθαρή δράση: τσιμέντο, χρώματα, ρολά, σφυριά και να το. Ας τους μιμηθούμε, ναι, στρωνόμαστε στη δουλειά: ας καλύψουμε τα γκράφιτι στην είσοδο της πολυκατοικίας μας. 3€ ρολό, 3€ μπογιά, μισή ώρα δουλειά. Βαριέσαι; Χτύπα έστω στην διαχειρίστρια. Επιτέλους νοιάξου !

Σάββατο πρωί, βόλτα στο Άττικα, πένες τρικολόρε με κοτόπουλο στο Pizza Hut, χαζολόγημα στο φέισμπουκ, συζητήσεις για το βράδυ. Η μέρα μου, η μέρα σας. Ανοίγω τα Νέα και πέφτω στις δύο ανθρώπων που ζούν στο προσπέρασμά μας. Οδός Ξούθου: μόνη στον κόσμο, η Σομαλή Φόρτουν ταΐζει μ' ένα μπισκότο τα δύο της παιδιά και ονειρεύεται μια καλύτερη ζωή μόνο γι' αυτά. Πλατεία Αμερικής: ο Νίκος , με μόνη πατρίδα την Κυψέλη, πληρώνει το μαύρο του χρώμα που του στερεί τ' αυτονόητα. • Oι Αθηναίοι οσονούπω γινόμαστε περισσότεροι. Το νομοσχέδιο για την παροχή ιθαγένειας και ψήφου στους μετανάστες παίρνει τις επόμενες ημέρες (ίσως και μέσα στη εβδομάδα), το δρόμο προς τη Βουλή. Επιτέλους!

Στην Πειραιώς 68 στέκει ίσως η μεγαλύτερη πολυκατοίκια στο κέντρο με εκατοντάδες διαμερίσματα. Στο πίσω μέρος, της Αγησιλάου, το χουν αγοράσει κινέζοι και στήσανε ένα τσάτρα-πάτρα πολυώροφο mall. Και αν η ποιότητα των ρούχων δεν θα ικανοποιήσει κυρίες μου τους μεταξωτούς σας πισινούς, έρχεται η μίνι αγορά που στήνουν στην είσοδο να δώσει άλλη εσάνς στο χώρο. Περίεργες κολοκύθες, αγγούρια με κονδυλώματα, λευκά καρπούζια γυαλίζουν στο μάτι και μαντεύεις τη γεύση τους. Το κορυφαίο όμως όλων τα μαγειρευτά που έχουν φρεσκοσυσκευασμένα, ζυμαρικά, τηγανισμένα λαχανικά και κάτι περίεργα ψωμάκια σε τιμές αστείες. Νοστιμότατα, ναι! Επίσης απολογούμαι: θα πρεπε να 'χω καλύτερη φώτο, αλλά τρέξε να φωτογραφίσεις κινέζους: είναι τόσο καχύποπτοι που την κάμερα δεν την σηκώνεις. Αγόρια απελευθερωθείτε: ο Μάο πέθανε, μιλιούνια τα κοντέινερ!

Μετανάστης μεταφέρει χοντρή παλιά τηλεόραση -ταμάμ για φτωχούς- με τον τρόπο της πατρίδας του...

Κλασσικό βραδινό χάπενινγκ της Αχαρνών. Άκακοι Ρώσο/πολωνοί κοιμούνται όπου βρουν (βλ. προηγούμενο ποστ) μετά την ακατανόητη πατροπαράδοτη μέθη. Παρατηρήστε πόσο προσεκτικά τακτοποίησε τις παντοφλίτσες του, και στο επόμενο σκαλί εναπόθεσε ωραιότατα εκτεθειμένα, χωρίς δυτικές ανασφάλειες, κινητό και πορτοφόλι. Ξύπνησε μετά από 5 λεπτά και αποκάλυψε στους δημοσιογράφους μας ότι περιμένει τον αδελφό του να γυρίσει. Να 'ταν στη σωστή πόρτα;

Πλατεία Βικτωρίας, οδός Φιλιππίδου: Πολωνός (?) μετανάστης διαλυμένος απ' τις μπύρες βρίσκει ανάπαυση στους σίξτις πεταμένους καναπέδες. Η νέα Αθήνα κοιμάται πάνω στην παλιά.

Κάνε κλικ: το γράμμα ενός μουσουλμάνου πατέρα κολλημένο στην πλατεία ομονοίας. Τόσο χριστιανοί, που μας φαίνεται αφελές...

Που κατοικούν οι μετανάστες στην Αττική. Αφορμή για το γράφημα το σημερινό άρθρο του Ελ. Τύπου για τις αντιδράσεις των μουσουλμάνων στην υπόθεση του σκισμένου Κορανιού.