athensville

"Άνθρωποι στην πόλη " διαγωνισμός φωτογραφίας atenistas. Aπίστευτα κουραστικό και ψυχοφθόρο το όλο σαν διοργάνωση αλλά άξιζε τον κόπο. Σπάνια ανταμοιβή να χαζεύεις από μια άκρη κόσμο άπειρο να στέκεται να και χαζεύει τις διαφορετικές ματιές των φωτογράφων, το πως αποτύπωναν την πραγματικότητα της πόλης που ξετυλίγεται εύγλωττα στις 80 αυτές φωτογραφίες. Voila, η πόλη μας, τρέχουσα, γλαφυρή, τα σκοτάδια και το φως της * Μακάρι το Μετρό μετά απ' αυτό να ξανασκεφτεί την χρήση της απολαυστικά μεγάλης εξόδου στην Αμαλίας, μπορεί να είναι μια γκαλερί που μπορεί να φιλοξενεί την εικαστική δραστηριότητα των άπειρων καλλιτεχνών της πόλης και να συστήνει μια πόλη ζωντανή και ενδιαφέρουσα στους βιαστικούς περαστικούς.

Κατειλημμένο . Τα περιστέρια της Κοτζιά δεν πατάνε στην πλατεία, οι τέντες του παζαριού βιβλίου τους πήρανε τις γεμάτες σπόρους και σουσάμια πλάκες και έτσι στάθηκα με την κάμερα μπρος στο απόκοσμη χιτσκοκική εικόνα. Ο φάκος συλλάμβανε τις γραφίστικα ενδιαφέρουσες φιγούρες τους, σκοτεινές κόντρα στον ωραίο μας ουρανό.

Εδώ ξανά. Πρώτο θέμα της χρονιάς η ενέργεια που δημιουργείται στην γειτονιά του Γερανίου. Είναι επακόλουθο από τη μια από το επανάχρηση  της ονομασίας στην επικαιρότητα με τα πρόγραμματα που κάποια στιγμή εκπονεί/θα εκπονήσει το Υπουργείο Περιβάλλοντος για την ανάδειξή του αλλά περισσότερο κάτι άλλο: του ποταμιού "διασκέδασης", lifestyle, ή φροντίδας (όπως θέλει το ονοματίζει ο καθένας) που κυλά πια προς τα κάτω και με κατεύθυνση την Ομόνοια. Ξεκίνησε απ' την Κολοκοτρώνη, κύλησε μέσα στα πεζοδρομημένα στενά, έφτασε στην Αγία Ειρήνη και πήρε την Αιόλου προς την Ο πλατεία . Έτσι το ρεπορταζ αλλαγής του Γερανίου ξεκινά απ' την γωνία της Ευριπίδου, από ένα παλιο παπουτσάδικο που σε χρόνο ρεκόρ έγινε το νέο -όμορφο η αλήθεια- Cafe Harvest. Από και και πέρα ξεκινά το Γεράνι, περιοχή που με τα άπειρα άδεια μαγαζιά, τους απλετους βιομηχανικούς χώρους και την εξαιρετική συγκοινωνιακή εξυπηρέτηση θα απασχολήσει την πόλη σαν το νέο σημείο. Σπινθήρας της αλλαγής η επιλογή τ...

Το αφημένο Λυσσιατρείο στην Ιερά οδό: Ένα εξαιρετικό δείγμα βιομηχανικής αρχιτεκτονικής της πέτρας του περασμένου αιώνα που μετά την θεραπεία και εξάλειψη της λύσσας αφέθηκε ερημωμένο. Αυτή τη φορά δεν το προσπέρασα λέγοντας μέσα μου το "κρίμα" αλλά με κάποιο σκοπό πήδηξα τη μάντρα και βρέθηκα εντός του. Αλλού! Το περιμετρικό των κτιρίων έφτιαχνε έναν οριοθετημένο μικρόκοσμο σιωπής, εγκατάλειψης αλλά και της φτωχής ζωής των περιστασιακών του ενοίκων. Σπασμένα τζάμια, βγαλμένες πόρτες,ρούχα αστέγων, γαλήνιες γάτες, χόρτα και αχόρταγοι αείλανθοι, και πάνω απ' όλα η ένταση γνωρίζοντας την γεμάτη πόνο ιστορία του σημείου που φέρνει μια αττική σπιναλόγκα.

Ήταν απλώς ένα κυριακάτικο απόγευμα με χαμηλά τα παντζούρια αλλά βγήκε· το φως τριβότανε στο σκεπτικό του αρχιτέκτονα τα στάχυα έγερναν ακόμα και ξεραμένα ακόμα ανατολικά στη τζαμαρία με τους νιπτήρες το lime λαχταριστό

Αν έλεγα για τον χειμώνα θα ξεκινούσα ποιητικά... Στην Πειραιώς έτσι όπως πέφτει κατά μέτωπο ο ήλιος, τα ηλιοβασιλέματα ήταν συνήθως μαγικά. κι είχαμε φέτος, έστω και για μια ώρα χιόνι στο κέντρο. Όμως κάτι συνέβαινε, τα στενά της πόλης ήταν πάντα έρημα και στους δρόμους πολλοί μόνοι κουρνιάζανε Στέκονταν ώρες έξω για δουλειά στημένοι στην βιτρίνα μήπως τους διαλέξει κανείς κατά βάση όμως ένιωθαν εντελώς μόνοι και τα δεδομένα τους πατημένα στην άσφαλτο. Τα κορμιά φέτος νιώθανε ανάγκη να'ναι πιο δεμένα από ποτέ και πότε-πότε σε μια παρέα κάποια βράδια, εφευρίσκανε μια ξεχασιά και λίγο φως. Τα πρωινά ποτέ δεν προσέχαν στην καθημερινότητα την ομορφιά, το στέγαστρο από αγιόκλημα στο Μέγαρο. ή για πιο βαρεμένους, την ομορφιά σε μια ανεμισμένη σακούλα στη Πλάκα., στα ξεχασμένα λαμπάκια των Χριστουγέννων, στη περίτεχνη λάμπα της παλιάς πολυκατοικίας ή εμφανέστερα σ' ένα παιδάκι που ανηφόριζε με μια ομπρέλα την Πανεπιστημίου και το ποιητικά σκαλωμένο μπαλόνι στα γκρίζα δέντρα στου ...

Άφησα την Έλενα στους Αμπελόκηπους μέσα στην δυνατή βροχή. Ένα τρόλεϊ για κάτω μα ήταν ακόμα νωρίς. Πήγαινα προς σπίτι, μα όχι προς το σπίτι. Μια ρουτίνα των τελευταίων βδομάδων ήθελε να σπάσει. Κι η βροχή; Η σκέψη της τα ξεκίνησε όλα. Τη νύχτα που γεννήθηκα έβρεχε καταρρακτωδώς, και δεν ξέρω πως αυτή η πληροφορία ξεπήδαγε από βαθιά όποτε έβρεχε κι έστηνα μια χαρά προσωπική. Την αγαπούσα, χαιρόμουνα το γεμάτο σιωπή ρυθμό της, το ησύχασμα των πραγμάτων. Αλλά που ήταν αυτή η βροχή; Γιατί δεν μ' αγγίζει πια; Μεγαλώνουμε, αλλάζουμε, απλοποιούμαστε και σκληραίνουμε, κάνει λογικό. Αλλά την ήθελα ακόμη την βροχή, ήθελα την επιβεβαίωση ότι κάτι μένει. Μπόρα, κατέβηκα στην Πατησίων και περίμενα να κοπάσει κάτω απ' την στάση. Την κάμερα την βγάζω βαρετά τον τελευταίο καιρό, αλλά απόψε μ' εξανάγκασα να βρω μέσα εκείνο το συναίσθημα της βροχής. Ξεκίνησα τραβώντας έτσι απλά την Πατησίων καταφεύγοντας σ' ένα ακόμα κλισέ: μια ομπρέλλα τσακισμένη απ' την βροχή Τα λεωφορεία πέρναγα...

Μια κοκακόλα, λίγοι ξηροί καρποί και ένα να φύγω ή να μην φύγω; Έτσι ξαφνικά και μεσημεριάτικα μου 'ρθε η σκέψη χαλαρώνοντας στο απρόσμενο σ' ένα τσιμεντένιο παγκάκι της Κοραή, χαζεύοντας ασκόπως κάτω απ΄τον χειμωνιάτικο ήλιο. Που να πας σκέφτηκα με λίγη εύκολη ντόπια τεμπελιά, αλλά κι αλήθεια που αλλού θα βρεις τέτοιο φως να λούζει τα πάντα με διακόσιες φορές περισσότερη γοητεία; Πήρα την κατηφόρα, έκανα άλλη μια άσκοπή μου βόλτα Μοναστηράκι, Αθηνάς, Στ. Λαρίσης και προσπάθησα να συλλάβω αυτό το φως που και στο τίποτα δίνει άλλη υπόσταση και ψυχή. Μια βόλτα σταλμένη σε όσους ζουν στο εξωτερικό, θύμηση απ' το φως της πατρίδας.