Metermeter

10 meter

Hald deg borte, ikkje nærare

Du framande, du merkelege

Du – så mørk og – skummel

Eg fryktar deg

Kjenner hjarta slå – du er ein brann

5 meter

Det er nasa di, og huda

Du ser så annleis ut

Og håret, ja, håret

Som natt og dag, du og eg

Framande bølgjer, framande linjer

2 meter

Er det smilet ditt? Eller fingrane?

Er det auga som liksom lyser, kvite

midt i alt det mørke?

Er det blikket ditt, som søker mitt?

1 meter

Smilerynkene dine krøllar seg

Om auga

Om munnen

Formar huda til eit landskap

Eg kjenner det att – eg har sett det før

I min eigen spegel

0,1 meter

Porene i huda di

Augevippene

Augebryna

Dei små blodårene som bankar

på innsida av handledda dine

Fingeravtrykket

Iris

Vi er så like, eg og du

Eg ser ikkje lenger forskjell

0 meter

Eg kan dele sjela mi med deg

Opne opp, løfte ut, smelte saman

La deg vere ein del av meg sjølv

Ein ven, ein eg elskar

Ein som er med meg, ein tanke

Eit sakn

I kvar fiber, i kvar sene

Eg kan elske deg

Du framande

Dette er ei dør

Dette er ei dør inn til ei hemmeleg verd

Tør du opne?

Det er kodar, det er kviskring

Det er skjulte skattar

og hendingar som overgår din fantasi

Vågar du å sjå?

Dette arket er eit handtak,

du må gjerne trykkje ned

vri om

opne

og gå inn

Du er invitert,

det står på matta framfor døra;

ver velkommen og stig på

lat deg føre inn

i dette hemmelege, skjulte landskap!

Viss du vågar –

Dette er ei dør, ja, dette er ei eiga verd

Høyr kor blada lokkar

Kjenn kor hardt dei dreg;

Viss du vågar å gå inn

Kan alt bli ditt…

Stille vatn

Det er stille vatn, stille dag

Skogen og fjellet og vatnet

er dekka av andektig ro

Vinden er roleg, har lagt seg til kvile

Dagen er kjølig og frisk

Fuglane syng sine tonar, det er alt

Eg sit ved eit stille vatn

Eg sit i ein stille skog

Kjenner hjarterytmen roar ned

Eg sit aleine, eg sit saman

med fuglar, insekt, fiskar

Vi er her, saman, deler dagen

Det er stille vatn, stille dag

Kroppen min er stille,

dreg inn den friske lufta – livet sjølv

Det er stille, og eg er nær

Så nær

Den eg er skapt til å vere

Monstret i meg

Nokre gonger – på tunge dagar

Vil monstret ut

i lyset, rive og slite, knuse alt

Nokre dagar er det umogleg

å stogge

Umogleg å stagge

Alt det vil – alt eg vil

er å øydeleggje, rive ned

Vere den umoglege, harde

Snu ryggen til alt og alle,

berre bry meg om mine eigne ynskjer

eigne tankar

eigne behov

Berre vere eit monster

som trampar rundt for meg sjølv

Ja, nokre dagar pressar monstret seg fram,

vil ut i lyset

og eg let det komme!

For eg veit,

kjem det ut i lyset…

…vil det løyse seg opp i stråleglansen frå sola!

(Dette diktet kunne også heitt:

Elementær barnelærdom frå søndagsskulen…)