BUSTER

Vorige week maandag, 28 april, hebben wij onze lieve Buster moeten laten inslapen.
Hij is bijna 18 jaar geworden! Enkele dagen daarvoor stopte hij met eten, en dat was een teken aan de wand, want Buster die niet at....
Gedurende het weekend begon hij ook rare hoestende geluiden te maken. Op zondag al besloten om maandag toch de dierenarts maar even te laten kijken, maar het gevoel was niet goed.
Maandagochtend stond hij niet voor de deur van de slaapkamer op me te wachten, maar kwam toch na een tijdje dicht tegen mijn aan zitten op de bank. Begon ook wat piepende geluiden te maken bij het ademhalen. Het gevoel werd nog slechter. Maar snel gegeten en aangekleed en een afspraak met de dierenarts gemaakt. 
Daar gekomen werd mijn vrees bewaarheid, waarschijnlijk een gezwel achter in de keel of de slokdarm. Hij kon het niet met honderd procent zekerheid zeggen, maar om het helemaal zeker te weten zou het dier nog ellendige onderzoeken moeten ondergaan, en zijn piepende ademhaling gaf aan dat hij het al wat benauwd had, wat volgens de dierenarts snel erger zou worden.
Na een overdosis narcosemiddel is hij heel rustig in mijn armen ingeslapen.
Jullie zullen begrijpen dat het gemis heel groot is en terwijl ik dit zit te tikken, komen de tranen alweer omhoog. Het is zo stil hier in huis......

Buster, 04-10-1996 - 28-04-2014


Ik weet dat ik al heel lang niks meer van me heb laten horen, behalve een reactie hier en daar, maar ik had toch de behoefte dit met jullie te delen.

Lieve groeten,
Tineke

Toch nog even

Voordat dit jaar voorbij is en ik helemaal niks meer van me heb laten horen, toch nog even een klein berichtje.

Iedereen die op welke wijze dan ook heeft laten weten met ons mee te leven, heel hartelijk bedankt, het werd zeer gewaardeerd. Met mijn schoonzusje gaat het gelukkig weer goed, ze is door het oog van de naald gekropen, maar ze is hersteld en inmiddels ook weer aan het werk.  Naast haar ziekte zijn er dit jaar nog meer dingen gebeurd die onze aandacht vroegen, daarom is het bloggen er niet meer van gekomen. Al met al is het geen jaar geworden dat ik graag over zou willen doen, daarvoor was er net even te veel narigheid. Maar we gaan weer moedig voorwaarts, op naar een nieuw jaar vol nieuwe kansen. Mijn man stopt per 1 januari a.s. met werken, en dat is iets waar wij ons zeer op verheugen, we gaan een compleet ander leven tegemoet!

Voor nu wil ik jullie met onderstaand plaatje hele fijne feestdagen en een voorspoedig en vooral gezond 2013 toewensen!

Een warme kerstgroet,

Tineke

Droef

 

En dan heb je net besloten om het bloggen weer op te pakken, en dan gebeurt er iets in de familiekring waardoor de wereld even stil lijkt te staan.

Afgelopen vrijdag is mijn schoonzusje in het ziekenhuis opgenomen, en het ziet er niet goed uit. Ik wil hier verder niet in details treden, want dit is tenslotte mijn blog  en ik vind het niet gepast om hier over anderen te schrijven.

Het ziet er echter wel naar uit dat wij (mijn lief en ik) een hele drukke en spannende periode tegemoet gaan, dus ik zal het bloggen wederom op een laag pitje moeten zetten.

Jullie lieve reacties op mijn terugkeer heb ik heel erg gewaardeerd, vandaar ook dat ik hier even wil melden dat ik er voorlopig weer niet zal zijn.

Tot later!

Een lieve groet,

Tineke

Er was eens………

 

……. in het noorden van ons land, je weet wel, daar waar ze nu zo vreselijk hard hopen op die ene kreet: IT GIET OAN……, een bijna 50-jarig meisje dat van bloggen hield. Niet dat er veel regelmaat in zat hoor, ze bleef ook wel eens een paar weken weg, maar toch, van tijd tot tijd verscheen er wel eens een postje. Op 7 februari 2011 verscheen er nog een uitgebreid bericht, en toen……….STILTE. En hoe langer die stilte duurde, hoe moeilijker het leek te worden om de draad weer op te pakken. Er waren hele lieve medeblogsters die al eens om een hoekje kwamen kijken om te informeren wat er aan de hand was. Dat werd heel erg gewaardeerd, maar de moed om uitgebreid te antwoorden, want de reden kon niet in een paar zinnen geformuleerd worden, ontbrak…………

Nu zijn we vandaag precies een jaar verder, vanmorgen had ik een paar mooie foto’s gemaakt, en ineens dacht ik: leuk voor een blogbericht! Want ook het fotograferen bleef erbij, en een bericht zonder foto’s, tja, dat vind ik nou ook net niks.

Hoe het nou zat met die lange afwezigheid, ach, heel kort gezegd zat ik gewoon met mezelf in de knoop, daar wou ik het maar bij laten, ok?

Vanochtend dus, was ik bij mijn moeder een kopje koffie wezen drinken en daarna samen een paar boodschapjes gedaan. Nu hebben wij de gekke gewoonte om daarna altijd even een rondje langs het Pikmeer en het Prinses Margrietkanaal te rijden. Het was er natuurlijk prachtig, en ik baalde dat ik mijn fototoestel niet bij me had. Maar wel mijn nieuwe mobiel, waarvan gezegd wordt dat er best goede foto’s mee kunnen worden gemaakt. Proberen maar dus, en dit is het resultaat:

Het Margrietkanaal is een grote vaarweg en daar mag nog gevaren worden, dus dan ziet het er zo uit. Wij vroegen ons net af of de schepen er nog alleen door konden komen of dat er een ijsbreker aan te pas moest komen, toen er in de verte een schip aankwam, ZONDER ijsbreker. Hij voer niet hard, maar kwam er volgens ons toch nog redelijk gemakkelijk doorheen. Kijk maar mee:

Helaas kan ik jullie de geluiden van het brekende en werkende ijs er niet bij geven, het begon al ver voordat het schip aan ons toe was, een prachtig staaltje natuurgeweld!

Eventjes verderop zagen we nog deze gevederde vriendjes langs de oever zitten, en die wilde ik jullie ook niet onthouden:

Het was op dat moment nog –10 graden, wat zullen ze het koud hebben, brrrrrrr.

En wat betreft de foto’s, voor een mobiele telefoon niet slecht, toch?

En nu blijft natuurlijk die grote vraag, GIET IT OAN, en zo ja, wanneer? Ik hou het op zondag, en jullie?????

Tot een volgende keer maar weer,

lieve groeten,

Tineke

Wit emaille en borduurseltjes

Dag allemaal, op deze winderige maandagmiddag weer even een berichtje van mij. Was weer even zeer afwezig, want we hebben een paar hele drukke weken achter de rug, waarin zowel mijn schoonmoeder als schoonvader een operatie moesten ondergaan. Vooral die van mijn schoonvader zagen wij (en ook de artsen) met angst en beven tegemoet, want de man is 88 jaar en lijdt aan Parkinson en Parkinsondementie. Het is gelukkig allemaal heel goed verlopen, maar toen alles achter de rug was, merkte ik pas hoe verschrikkelijk moe ik was, en heb zowat een week nodig gehad om weer wat bij te komen.

Afgelopen vrijdagavond zijn we naar de voorronde van Aaipop geweest. Aaipop is een muziekfestival voor Friestalige bands. Mijn broer was met z’n bandje uitgenodigd en natuurlijk moesten wij (mijn schoonzusje, oudste neefje, moeder en ik) daar naar toe om ze aan te moedigen. Het heeft helaas niet mogen baten, want er werd maar één band uitgezocht om op het festival te komen spelen en dat waren zij niet, maar we hebben wel een hele leuke avond gehad. Mij was gevraagd om wat foto’s te maken. Hieronder een collage die ik voor de mannen heb gemaakt:

En nu even iets heel anders. Al langere tijd was ik op zoek naar een wit emaille kan met bijpassende schaal en juslepels om er aan te hangen, en die heb ik intussen (voor een betaalbare prijs) gevonden.

Het hele gebeuren is eigenlijk bedoeld voor buiten op mijn tafel met wit emaille, maar voorlopig geniet er ik binnen nog maar even van (en het zou ook zomaar kunnen dat het hier blijft staan…..).

Ook ben ik weer aan het borduren geslagen. ik vind dat altijd zo heerlijk rustgevend. Een tijdje geleden bestelde ik het boek CHATS, au point de croix, van Marie-Thérèse Saint-Aubin. Het bevat borduurpatronen van poezen, maar dan alleen in silhouet. Heb er intussen al een aantal af. Jaren terug kocht ik bij Ikea kussenhoezen met in het midden een vierkant gat, waarin je dan “iets van jezelf” kon naaien. En zaten nog borduurwerkjes in, maar die heb ik eruit gehaald, de kussenhoesjes zwart geverfd, en er twee poezenborduurseltjes in gedaan:

Ze liggen nu te wachten op de komst van mijn kleine klepbankje, dat in de hal een plaatsje gaat krijgen, maar wat op dit moment nog een verfbeurt ondergaat.

En nu ga ik eens even kijken wat voor moois jullie allemaal hebben gepost!

Bedankt voor je bezoekje en tot een volgende keer maar weer,

Lieve groeten,

Tineke

 

Kikkers…..

Er zaten negen kikkertjes al in een leuke vijver……. Nu denken jullie natuurlijk: die tekst klopt niet. En dat is ook zo, maar de rest van het liedje klopt wel, helaas. Gisterochtend, toen ik even wat bladeren uit de vijver wilde scheppen, stuitte ik op maar liefst negen dode kikkers. En ik zal jullie vertellen, ik was er helemaal droevig van, want ik beleef ‘s zomers zoveel plezier aan die diertjes, die de hele tuin doorspringen. Hoe het kan???? Ik weet het niet. Heb eens op internet rondgekeken en het schijnt meer voor te komen, omdat er afgelopen najaar zo vroeg vorst was. Het kan ook komen doordat er nog teveel blad in de vijver lag. Hoe het ook zij, ik vond het een gruwelijke ontdekking. De vissen hebben er niet onder te lijden gehad, want die zwemmen alweer lustig in het rond!

Geen leuk begin van een post, dat weet ik, maar ik moest het wel even kwijt! En het vervolg is leuker hoor! Ik wil jullie allereerst bedanken voor de vele leuke reacties op mijn soepsleven met witte druifjes, enneh, de knopjes komen er aan hoor, kijk maar:

Verder had ik al een tijdje de wens om een klein schrijfhoekje voor mezelf in de woonkamer te creëren. Vorige week hebben we deze leuke compacte secretaire gehaald, en zie daar mijn lang gedroomde hoekje:

De oude schrijfmachine scoorde ik een tijdje geleden voor vijf Euro bij de kringloop, en vond ik, gezien het feit dat ik in mijn werkzame leven altijd secretaresse ben geweest, wel bij me passen, dus die ging mee. Verder staat er een mooie oude inktpot met kroontjespen op.

Die hebben jullie vast ook al bij Mea van Mayflower voorbij zien komen, we hadden het ongeveer tegelijkertijd bij Brocaatje besteld. En dat is niet de eerste keer. Zonder het van elkaar te weten haken en breien we dezelfde dingen in dezelfde kleurtjes en hebben ook de voortuin ongeveer gelijk ingericht. TOEVAL??????

Het stoeltje dat bij het schrijfbureautje staat is heel oud, en werd ooit (met nog een andere) door mijn vader uit de directiekamer van de oude zuivelfabriek waar hij werkte gered, vlak voordat de hele handel tegen de vlakte ging.

Beide stoeltjes hebben jarenlang bij mijn ouders in de woonkamer gestaan, tot mijn moeder ze kwijt wilde en aan haar kids heeft gegeven. Bij ons allebei worden ze gebruikt als bureaustoeltje en uiteraard zijn ze ons zeer dierbaar.

De zitting bekleedde ik met een stuk van een oude postzak, gekregen via mijn broer, die jarenlang bij de PTT werkte ( jaaa, van connecties moet een mens het hebben nietwaar). Ik heb er nog een paar liggen, daar ga ik kussens van maken (ook eentje voor hem natuurlijk!).

En nu ga ik een lekkere kop thee maken en heerlijk op de bank met een haakwerkje (ben nu met zeepzakjes bezig).

Bedankt voor je bezoekje en tot een volgende keer maar weer,

een lieve groet,

Tineke

 

 

soepsleven

Ja ja, binnen een week alweer een postje van mij…… Een kleintje maar deze keer, maar wilde jullie even mijn verzamelingetje soepsleven tonen. Drie ervan heb ik voor een spiegel hangen, met waxinelichtjes erin. Tot gistermiddag……ik had een potje witte druifjes gekocht, een gedeelte ervan in mijn kleine zinken potjes gezet, maar ik hield nog drie bolletjes over. Dus ik dacht, ik doe gek, ik zet ze in een van de soepsleven. En ik moet zeggen, het resultaat bevalt me wel. Ze zijn nog wat ieniemienie, moeten nog groeien, als ze in bloei staan laat ik ze nog wel een keertje zien!

 

Ik zie ineens wel op de onderste foto dat door dat kaarsjes branden de spiegel gruwelijk vies is, dus daar ga ik nu eerst even wat aan doen! Maar het staat leuk, toch?

Een heel fijn weekend, en tot een volgende keer maar weer,

lieve groet,

 

Tineke