⏚

με τον φόβο να μην πέσει στο κεφάλι μας ο ουρανός,

έφυγε η γη κάτω απ΄τα πόδια μας

●|●

έρχονται τα σκοτάδια και φωτίζονται τα πρόσωπα 

⬎

στραβώνουν κάποτε. ξεραίνονται στον ήλιο. σκεβρώνουν απ΄την υγρασία. με τον καιρό μαθαίνουν να ξεχνούνε. και θυμούνται. πως άλλοτε μιλούσαν. από μια λέξη πιάνονται. κρέμονται στη σιωπή. αλλού κοιτάνε. έτσι όπως αιωρούνται. κάνουνε πως δεν βλέπουν. μια ζωή.

☲

κυοφορώντας δειλινά

σε ασπρόμαυρες εμφανίσεις

η επικάλυψη δεν είναι σοκολάτα

θα σε πάρει μαζί της

καθώς φεύγει η θάλασσα

να χαθείς στο βυθό

των ματιών της

μες στο καλοκαίρι

που έρχεται ανυπόμονο

στα χείλη ενός παιδιού

σαν παγωτό που λιώνει 

|χρόνια τώρα|

είχε πιαστεί από κάπου κι είχε κρυφτεί. μέσα στο στόμα είχε σφραγίσει όλες τις ειδήσεις. πήγαινε να μιλήσει κι άκουγε τη φωνή του εκφωνητή. είχε απαντήσεις σε ό,τι δεν είχε ρωτήσει. εκεί που τα παράτησε είχαν βρεθεί. μέσα στο τίποτα κινούνταν με βιασύνη. τα είχε ξαναζήσει, θυμήθηκε λίγο πριν χαθεί. ίδια δεν ήταν, είπε θα τα ξαναζήσει.

όπως και δήποτε

και η ζωή

που ό,τι δεν χώνεψες

μεταβολίζει

είπες

μέσα σου ο κόσμος θα είναι

και θα είσαι εκτός