Y'en a assez pour tout le monde

Y'EN A ASSEZ, Y'EN A ASSEZ
Y'EN A ASSEZ POUR TOUT L'MONDE       
IL SUFFIRAIT DE PARTAGER
SUR NOTRE PLANETE RONDE

L'air et de l'eau pure

Des poissons que l'on pêche

Des pots de confiture

A la fraise, à la pêche

Des champs pleins de blés murs

Des tonnes de pommes de terre

Des vaches qui pâtures

Et des trous dans l'gruyère

Du boulot, des ballons

Des maisons, du bazar

Des pulls, des pantalons

Des milliards de dollars

Des cahiers, des crayons

Et des livres d'histoire

Des pianos, des chansons

Chaplin et puis Mozart

Des lois, de la justice

Et puis des drapeaux blancs

Des docteurs qui guérissent

Et des médicaments

Des moutons qu'on dessine

Et sur'ment...

De l'amour et des bises

Des papas, des mamans.

http://www.thefantastikids.fr/

πρώτο ραντεβού

Όσοι τον ξερουν θα γελάσουν τώρα με το "πρωτο" (μα τώρα τον γνώρισες;), αλλα εκείνοι που θα τον γνωρίσουν σημερα όπως κι εγώ, νομίζω θα καταλάβουν τουλαχιστον τη χαρα μου. Ή ελπίζω, δηλαδή...
 Κάτι μ'έκανε προχθες στο dvd club (έτσι δεν πρεπει να το λεμε τώρα;) της γειτονιάς μου να προσεξω μια ταινία. Δεν ήξερα τίποτε απολύτως ούτε για την ταινία ουτε για τον σκηνοθέτη της. Φευγοντας την ειχα νοικιάσει, και πολύ καλά εκανα εν τελει.
Χωρίς αλλο πρόλογο, ήταν η ταινία "Yoyo" του Pierre Etaix. Την ειδα πριν απο λίγο. Ταινία, σαρανταεπτά χρονών παρακαλώ. Δεν μπορώ να την συγκρίνω με μια ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν, θα την αδικούσα νομίζω, αλλα πραγματικά μου αρεσε πάρα πολύ και χαρηκα που γνωρισα εναν δημιουργό που δεν ήξερα.

Ενα μικρό στιγμιότυπο, αντιπροσωπευτικό αλλά όχι πλήρες ειναι τόσο μικρό άλλωστε, αυτό:

 

Σαν "πρώτο ραντεβού" με εναν σκηνοθέτη που δεν γνώριζα. Κι αφού αυτό πήγε τόσο καλά, έψαξα να δω κι ό,τι αλλο μπορούσα να δω, ό,τι μπορούσα να διαβασω για αυτόν για να τον γνωρίσω καλύτερα.

Ο Pierre Etaix, γεννημενος το 1928, είναι κλόουν, ηθοποιός, σκηνοθέτης και όχι μόνο, είναι μαλλον ενας πολυπράγμων ανθρωπος στο χώρο του θεάματος και της κωμικής τεχνης.
Συνεργαστηκε ως ηθοποιός, ως βοηθός σκηνοθέτης και ως υπεύθυνος για τις κωμικές σκηνές με πολύ σημαντικούς σκηνοθέτες, όπως Το 1954 συναντηθηκε με τον Jacques Tati με τον οποίον συνεργαστηκε στενά σε ταινίες, καθοριστική για τη συνεργασία τους η ταινία "Mon oncle". Συνεργάστηκε σε πολλές ταινίες με τον σεναριογράφο Jean-Claude Carrière (μία απο αυτες ειναι και η ταινία "Yo yo", έγραψαν μαζί το σενάριο) και μια ταινία τους,"Heureux anniversaire" του 1962, κερδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους το 1963.
Το 1973 ίδρυσε μαζι με τη γυναίκα του, Annie Fratellini, τη πρώτη «Εθνική σχολή του Τσίρκο» στη χώρα του.
Εχει εμφανιστει ως ηθοποιός σε αρκετες ταινίες σκηνοθετών όπως o Οσιμα ("Max mon Amourο"), o Ιοσελιάνι ("Chantrapas", "Jardins en automne"), ο Κάουφμαν ("Henry & June"), ο Καουρισμάκι ("Le Havre") κ.α.
 Σκηνοθέτησε τις ταινίες (μεγαλου μηκους):
1962 : Le Soupirant
1964 : Yoyo
1965 : Tant qu'on a la santé
1969 : Le Grand Amour
1969 : Pays de cocagne
1987 : L'âge de monsieur est avancé
1989 : J'écris dans l'espace, documentaire

Η ταινία μικρου μήκους "Heureux anniversaire"
 

Από την ταινία "Le Grand Amour"


Μια ενδιαφερουσα συνέντευξή του:

 

Χρήσιμες συνδέσεις
http://fr.wikipedia.org/wiki/Pierre_%C3%89taix
http://www.imdb.com/name/nm0959916/
http://www.sevenart.gr/bio.php?id=7326
http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=405969

με λογισμό και μ'όνειρο...

...Καλή Χρονιά!

(η φωτογραφία είναι του Άρι Γεωργίου)

ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι... δεν φοβάμαι όταν...

"Μη φοβάσαι, μίλα!" Tαινία του 132ου Δημοτικού Σχολείου Αθήνας.
Βραβείο Συνηγόρου του Παιδιού στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους 2011 - ελληνικό διαγωνιστικό τμήμα της Camera Zizanio.

Η ταινία είναι αποτέλεσμα τρίμηνων εργαστηρίων με τα παιδιά και εκφράζει τους φόβους και τις αγωνίες των μαθητών της 6ης τάξης, που συνδέονται με το άγχος της μετάβασης από το δημοτικό στο γυμνάσιο αλλά και το άγχος της οικονομικής κρίσης και των κοινωνικών και οικογενειακών προβλημάτων που τα ίδια βιώνουν. Παράλληλα, στην ταινία τα παιδιά εκφράζουν και τρόπους αντιμετώπισης των φόβων και των δυσκολιών τους.

Χριστούγεννα

Λίγες ώρες για τα Χριστούγεννα.

Cesaria Evora (1941-2011)

Πέθανε σήμερα η Σεζάρια Εβόρα.
Πόσο τυχεροί είμαστε που την είδαμε, την ακούσαμε να τραγουδάει σε απόσταση σχεδόν αναπνοής στις πρώτες πρώτες συναυλίες ειδικά. Όρθια, ακίνητη θαρρεις και όταν ξεκινούσε να τραγουδά ενα κύμα άγγιζε όλο το κοινό της. Κάτι μέσα μας χόρευε όσο εκείνη τραγουδούσε τις λύπες, τη μοναξιά, τη μέρα και τη νύχτα. Η πρώτη της συναυλία στην Ελλάδα πότε ήταν; Θυμαμαι στο Μύλο, εκεί την ειχα πρωτοδεί και πρωτοακούσει και θυμαμαι που λεγαμε μετα ενθουσιασμένοι διαφοροι σε φιλους μας στην Αθηνα, το και το, αν ερθει ποτε σε σας μην την χάσετε. Οι πιο πολλοί τότε, μετα μας το ελεγαν, ήταν σιγουροι πως απλώς υπερβάλαμε. Μετα την άκουσαν, την έμαθαν και ήταν αλλιώς.

"... in all those years when I sang in bars and in front of strangers I sometimes had an idea I might someday be successful outside my country. The thought never stayed with me for very long, but here I am."
Γεννημένη το 1941, πέρασε δυσκολα, έζησε σαν δυο και τρεις ζωές μαζί. Τα τελευταία είκοσι και λίγα παραπανω μόλις χρόνια έγινε διασημη εξω απο την πατρίδα της. Ζώντας απο πολύ μικρή με πολλές στερήσεις και ατυχίες γνώρισε τελικά την παγκόσμια επιτυχία. Με μεγαλη τόλμη στην καλλιτεχνική και προσωπική της ζωή η Σεζάρια Εβόρα ή Έβορα όπως αλλιώς τονίζουν, και μαλλον πιο σωστα, το επώνυμό της, έμαθε σε όλο τον πλανήτη τα λυπημενα τραγούδια του τόπου της, ήταν η σημαντικότερη και πιο διασημη εκπρόσωπος της μουσικής μόρνα, της παραδοσιακής μουσικής του Cape Verde, της χώρα της.
Tον Σεπτέμβριο ειχε ανακοινώσει πως τερματιζει την καριέρα της, ακυρώνοντας καποιες συναυλίες που είχαν προγραμματιστεί για το επομενο διαστημα. Είχε ήδη υποβληθεί την περασμενη χρονια σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς καθως αντιμετωπιζε σοβαρα προβλήματα υγείας. Πεθανε σήμερα
Έκανε την απόσταση από το Πράσινο Ακρωτήρι μέχρι τις καρδιές μας να μοιαζει μια ανάσα δρόμος.

Όταν καποτε καναμε μια συνεντευξη μου ειπε πολλά και ενδιαφεροντα και πολλά βεβαια τυπικά, τα ίδια μαλλον σε όλες τις συνεντευξεις που έδινε σε εκατοντάδες δημοσιογράφους σε όλο τον κόσμο, αναπόφευκτο ετσι κι αλλιώς. Μου ειπε ωραία πραγματα, και ενα ακόμα το θυμαμαι, αδικώντας σίγουρα αλλες απαντησεις της. Αλλά αυτή με ξάφνιασε, για αυτό τη θυμαμαι μαλλον. Κι ήταν μια ερωτηση κοινότυπη, καθολου πρωτότυπη. Τι εχει οπωσδηποτε παντα στο καμαρίνι της πριν βγει να τραγουδησει, τη ρωτησα και απάντησε, "ενα σίδερο, θελω παντα να σιδερώνω η ίδια τα ρουχα μου πριν βγω στη σκηνή".
Αλήθεια, ψεμματα, δεν ξερω... Μικρό κορίτσι στο ορφανοτροφείο οι καλόγριες της ειχαν μαθει να ραβει και να σιδερώνει. Αν ήξεραν τι είχε απαντησει, παγκόσμια διασημη τραγουδιστρια πια, σε μια συνεντευξη μπορεί να χαίρονταν, φανταστηκα.


http://www.cesaria-evora.com
http://africanmusic.org/artists/evora.html

ενα ωραίο σχολείο

Άλλο να το φανταζεσαι, αλλο να το διαβαζεις, να το ακούς σε ομιλίες, άλλο να λες τι ωραία που θα ήταν να λειτουργούν τα σχολεία με αλλη λογική, κι άλλο να το μαθαίνεις πως όλα αυτα δεν είναι μόνο λόγια αλλά πράξεις. Υπαρχει ενα σχολείο στο χωριό Φουρφουράς Ρεθύμνου που αν δε το ζηλευουν πρότυπα σχολεία σε όλο τον κόσμο - αυτα χάνουν!- σίγουρα το ζηλευουμε όλοι. Ποιος δεν θα ήθελε να μαθαίνει στο σχολείο παίζοντας; Ποιος δεν θα ήθελε τα παιδιά και στο σχολείο και παντου να παίζουν μαθαίνοντας; (Ε, καλά, ότι έχω στο μυαλό μου καποιους σοβαροφανείς που θα ελεγαν ανοησίες περί αυτού έχω, αλλά ούτε που τους δίνω σημασία εδώ και πολλά πολλά χρόνια, οπότε δεν πα να λενε)
Η ουσία είναι ότι στον 4θεσιο αυτό δημοτικό σχολείο, ενας ωραίος δασκαλος, ο Άγγελος Πατσιάς, και οι κεφατοι μαθητές του κανουν πραξη ενα διαφορετικό σχολείο.
Τι σημαίνει αυτό; Αντιγράφω απο το κείμενο χαρη στο οποίο εμαθα για το απίθανο αυτό σχολείο "Μέσα στα λίγα χρόνια που ο Άγγελος Πατσιάς είναι δάσκαλος στο 4θέσιο Δημοτικό σχολείο Φουρφουρά πραγματοποίησε ένα μικρό θαύμα. Δεν στάθηκε στις ανεπάρκειες της ελληνικού κράτους, αγνόησε τις αβελτηρίες της δημόσιας παιδείας, υπερπήδησε κάθε βολική δικαιολογία προκειμένου να αρκεστεί στο νόμο της ήσσονος προσπάθειας. Οργάνωσε το παλιό σχολείο του χωριού, μεταμορφώνοντας το από ένα εγκαταλειμμένο οίκημα σε σχολείο του 21ου αιώνα. «Σχολείο της φύσης και των χρωμάτων» το ονόμασε και βάλθηκε να το φτιάξει. Ζωγράφισε φωτεινούς και έγχρωμους τους τοίχους, πλούτισε την βιβλιοθήκη του, έφερε υπολογιστές. Μα πάνω από όλα αποφάσισε να μάθει στα παιδιά αληθινά «γράμματα», παναπεί να ξυπνήσει εντός τους τον αχόρταγο προσανατολισμό προς το Καλό και το Ωραίο. Για αυτό και βάλθηκε να μάθει τα παιδιά να τραγουδούν, να νοιώθουν την ποίηση, να παίζουν θέατρο, να χορεύουν - μέχρι και «μάχη χορευτικών συγκροτημάτων» διοργάνωσε ο αθεόφοβος! Οργάνωσε τους μικρούς του μαθητές για καλλιεργούν μποστάνια και να φτιάξουν το δικό τους κοτέτσι. Κατόπιν τους έμαθε να πουλάνε την παραγωγή τους - αυγά, καρπούζια και λαχανικά - προκειμένου να εξασφαλίσουν χρήματα για τα έξοδα του σχολείου. Κανονικό πρότυπο αυτοδιαχείρισης δηλαδή. 
Διαβάζω στο Διαδίκτυο την άποψη του για την εκπαίδευση. «Η εκπαίδευση», λέει ο Άγγελος Πατσιάς,«κρύβεται στα απλά πράγματα. Εγώ αυτό που έκανα είναι να πειραματίζομαι». Και συνεχίζει: «Δεν θέλει φόβο στον πειραματισμό και μάλλον αυτό είναι το πιο σημαντικό. Πάντα όμως να έχουμε ως γνώμονα ότι τα παιδιά δεν θα ζημιωθούν από τους πειραματισμούς. Λάθη θα γίνουν, τα παιδιά δείχνουν κατανόηση. Ο δάσκαλος δεν είναι θεός. Είναι κάτι το οποίο κινείται ανάμεσά τους πολλές ώρες την ημέρα και ο ένας μαθαίνει από τον άλλο». Τέλος, μεταξύ των πολλών άλλων, o Άγγελος Πατσιάς δημιούργησε, κλέβοντας ώρα από τον «εξωσχολικό» του χρόνο, μια διαδικτυακή εκπαιδευτική τηλεόραση για τα παιδιά. Την Φουρφουρά Web TV!" 

Σε ενα βίντεο, αυτό, οι μαθητές μας μιλουν για το σχολείο τους

 

Η σελίδα - κανάλι τους εδώ: http://fourfourastv.blogspot.com/
Κι αυτό δικό τους:  http://fourfourasweb.wordpress.com/
Εμενα με κέρδισαν. Και τους θαυμασα και τους ζήλεψα. Οπως λενε κι οι ίδιοι στο βίντεο που τραβηξαν με ενα τραγούδι που ούτε θα φανταζόμουν ποτε πως μπορεί σε ενα σχολείο να το μαθαίνουν ετσι τα παιδιά για να το παρουσιάσουν στη γιορτη για το Πολυτεχνείο (η συνδεση είναι εδω: http://fourfourastv.blogspot.com/2011/11/blog-post_11.html) τα παιδια μπορουν να αλλαξουν τα παντα. Και ενας εμπνευσμένος, ανοιχτόμυαλος δασκαλος μπορεί να κάνει τη διαφορά.

Και βεβαια, εδώ είμαστε όλοι, όχι μόνο να κανουμε το εύκολο και ...τεμπέλικο καμιά φορα, απλώς να θαυμαζουμε και να λεμε μπράβο, αλλά ο καθενας μας σε ό,τι κάνουμε να εχουμε τετοιο κέφι, τετοια όρεξη για καινούρια πραγματα, να δοκιμάζουμε, να πειραματιζόμαστε, να μην το βαζουμε κάτω, να ζουμε.



'Εμαθα για τον δασκαλο και το σχολείο εδώ και εδώ.

Σώτια Τσώτου (1942-2011)

Η Σώτια Τσώτου, γεννημενη στις 14 Μαΐου 1942 στη Λειβαδιά πέθανε εχθές στις 10 Δεκεμβρίου 2011 στην Αθήνα έπειτα από διετή μάχη με τον καρκίνο αφήνοντας πίσω της πολύ σημαντικό έργο. Η οικογένειά της επιθυμεί αντί για στεφάνια τα χρήματα να δοθούν στο χαμόγελο του παιδιού, έναν οργανισμό που αγαπούσε ιδιαίτερα η Σώτια Τσώτου. Η πολιτική κηδεία θα γίνει στο Α’ νεκροταφείο την Τρίτη. Από τα 2 της χρόνια έζησε στην Αθήνα.
Μοναχοπαίδι εύπορων μικροαστών, σπούδασε μεταξύ άλλων στην Ελληνογαλλική σχολή του Αγίου Ιωσήφ "Saint Joseph". Από τα 18 της χρόνια εργαζόταν σαν δημοσιογράφος, παράλληλα με τις σπουδές της στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και τις δραματικές σχολές του Πέλου Κατσέλη και του Κωστή Μηχαηλίδη. Η Δικτατορία της 21ης Απριλίου τη βρήκε στην εφημερίδα "Ελευθερία", η οποία διέκοψε αυθημερόν την έκδοσή της, θέτοντας τέλος στη δημοσιογραφική της καριέρα. Στη διάρκεια της Χούντας, συνελήφθη και κρατήθηκε πολλές φορές. Στην απομόνωση εμπνεύστηκε τα τραγούδια που θα την έκαναν λίγους μήνες αργότερα γνωστή σαν στιχουργό: το "Βρε δε βαριέσαι, αδελφέ" και το "Νά ΄τανε το 21" .
Απο τη δημοσίευση της είδησης του θανάτου της στο http://www.musicpaper.gr, όπου υπαρχει και μια συνέντευξή της, εδώ  

"Πόσα τραγούδια έχεις γράψει μέχρι τώρα; 
Γύρω στα τριακόσια ή και περισσότερα. Ήμουν πολυγραφότατη, η αθεόφοβη! Έχω γύρω στα δέκα προσωπικά άλμπουμ, με υπογραφές του Απόστολου Καλδάρα, του Γιώργου Χατζηνάσιου , του Γιώργου Κριμιζάκη, του Τάκη Σούκα, του Δώρου Γεωργιάδη κ.ά. Συμμετείχα σε πολλούς δίσκους με σημαντικά ονόματα, όπως: Σταύρος Κουγιουμτζής (Να ’τανε το Εικοσιένα), Γιάννης Σπανός, Χρήστος Νικολόπουλος, Στέλιος Καζαντζίδης (Βραδιάζει), Γιώργος Νταλάρας, Γιάννης Πάριος, Μαρινέλλα (Για σένανε μπορώ, Σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει κ.λπ.), Χαρούλα Αλεξίου, Άννα Βίσση, Γιάννη Πουλόπουλο, Δημήτρη Μητροπάνο κ.ά. Συνυπολόγισε σ’ όλα αυτά που έχω γράψει το 85% των τραγουδιών που μελοποίησε και τραγούδησε το alter ego μου στο τραγούδι, ο Κώστας Χατζής, με κορύφωση το τριπλό άλμπουμ Ρεσιτάλ με τη Μαρινέλλα. Κάνε την πρόσθεση και θα σου βγει ένα πολύμορφο σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες"

Και απο τη δεκαετία του '80 κι αυτό δικό της, "μου 'ταξες ταξίδι να με πας", μουσικη Χρ. Νικολοπουλος με τη φωνη της Δ.Γαλάνη.

η φωτογραφία της ημέρας...

...θα μπορούσε να ήταν αυτή;

 [για το χθεσινό φεγγάρι, που ήταν καταπληκτικό]

ή αυτή;

[με λεζάντα, "Two crossed fingers don't always mean good luck!"

(την φωτογραφία -και την προηγούμενη- την ειδα στη σελίδα της Κατερίνας Τζωρίδου στο facebook, η λεζάντα δική της)]

μήπως και αυτή;

[Από τα πιο όμορφα δεντρα αυτού του πλανήτη, για αλλον δεν παίρνω όρκο, δεν ξέρω. Χριστουγεννιάτικο δεντρο, κανονικό! Έχει λίγο καιρό που ανακάλυψα τη μη στιφή ποικιλία του, χαρη σε τρία δεντρα στο χωριό, και είμαι ξετρελλαμένη.
Δεν υπαρχει φρούτο σαν τον λωτό, δ ε ν   υ π α ρ χ ε ι ;))
Αν αυτό είχαν στο νησί των λωτοφάγων, ε, τους τυχερούς...
(η φωτογραφία είναι απο εδώ: http://laspistasteria.wordpress.com/2007/12/04/lotos/, θα βρειτε και πολλά στοιχεία, αν θελετε, για το παρεξηγημενο, για μενα λατρεμένο πια, φρούτο)]