ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ.

Λοιπόν είμαι πολύ περίεργος. Αν υποθέσουμε ότι είχαν τη δυνατότητα οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ……να ρίξουν μια ματιά στη σημερινή Ελλάδα, άραγε θα δέχονταν να μας αναγνωρίσουν και να μας αποδεχθούν και σαν…απογόνους τους, συνεχιστές της δικής τους ιστορίας;



Και δεν εννοώ από πλευράς πολιτικής σκέψης. Γιατί έτσι κι αλλιώς τη δική τους δημο - κρατία την έχουμε μεταβάλλει σε…. ιδιο-κρατία, δηλαδή ο καθένας μας έχει τη δική του άποψη για την έννοια της Δημοκρατίας, συνήθως κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του καθενός μας.


Μιλάω κυρίως για το Πολιτισμό που μας άφησαν, για το πώς εκφράζεται ο Πολιτισμός, πως διατηρείται, πως εκδηλώνεται και πως προβάλλεται.
Μας άφησαν πάρα πολλά οι αρχαίοι Έλληνες σε αθάνατα έργα τέχνης, σε θεατρικά αριστουργήματα, σε επιστήμες.
Από κάθε γωνιά του πλανήτη έρχονται στη χώρα μας χιλιάδες τουρίστες για να επισκεφτούν μουσεία και χώρους ιστορικούς, για να μάθουν, να θαυμάσουν, να μεταφέρουν εντυπώσεις.


Σήμερα, μέσα στη ζοφερή κατάσταση που έχει κυριεύσει τη χώρα μας, το μόνο πράγμα που μας μένει να δείξουμε στο κόσμο είναι η αρχαία μας κληρονομιά, τα μουσεία και τα ιστορικά μας μνημεία. Τίποτα άλλο πλέον δεν έχουμε να επιδείξουμε.


Και εμείς τι ακριβώς κάνουμε, ποια πολιτική ακολουθούμε, πως «εκμεταλλευόμαστε» όσα καλά μας άφησαν;
Καταφέραμε να φτιάξουμε το Μουσείο της Ακρόπολις. Η Ακρόπολη όμως συχνά πυκνά είναι κλειστεί γιατί απεργούν οι απλήρωτοι φύλακες. Μια απλή ανακοίνωση κολλημένη στη καγκελόπορτα πληροφορεί τους ξένους ότι άδικα ήρθαν στη χώρα μας να θαυμάσουν αυτό το μνημείο.
Στα υπόγεια του Αρχαιολογικού Μουσείου βρίσκονται στοιβαγμένα αμέτρητα αρχαία ευρήματα, γιατί δεν υπάρχει χώρος έκθεσης. Τόσα ακίνητα διαθέτει το κράτος, δε θα μπορούσε να διαμορφωθεί ανάλογα ένα από αυτά για να φιλοξενήσει τα ευρήματα;
Υπάρχουν ακόμα πολύ αξιόλογα Μουσεία, Βυζαντινό, Μπενάκη, Κυκλαδικής Τέχνης, του Ίωνα Βορρέ. Και φυσικά η Εθνική Πινακοθήκη.


Πως προβάλλονται, πως αξιοποιούνται, πως στηρίζονται τα Μουσεία αυτά από το κράτος;
Κλοπή μεγάλης αξίας πινάκων από την Πινακοθήκη που φυλάσσεται από δύο φύλακες εναλλασσόμενους!!
Τα κτίρια του Μουσείου Ι.Βορρέ χρήζουν συντήρησης. Όλη η περιουσία της οικογένειας του ανθρώπου αυτού προσφέρθηκα για την ίδρυση και λειτουργία του Μουσείου.
Αρχηγοί κρατών, πρέσβεις, διεθνείς προσωπικότητες, φοιτητές, μαθητές, επισκέπτονται το χώρο αυτό. Όμως σε περίπτωση βροχόπτωσης, τα εκθέματα απομακρύνονται λόγο διαρροών από τη στέγη!!
Τα έσοδα προέρχονται από τη πώληση εισιτηρίων και εντύπων και μια ανεπαρκή κρατική επιχορήγηση, αλλά το ίδρυμα έχει έλλειμμα 100.000 ευρώ το χρόνο.
Έγινε αυτοψία από το Υπουργείο για τις ανάγκες συντήρησης του Μουσείου, αλλά τίποτα πέραν αυτού. Η επιχορήγηση από το Υπουργείο Πολιτισμού για το 2010 ύψους 25.000 ευρώ δεν έχει ακόμα δοθεί!!


Αυτή είναι η νοοτροπία και η πολιτική του Υπουργείου «Πολιτισμού» για τα Μουσεία μας. Αυτή είναι η εκτίμηση, η σημασία και η διάθεση που επιδεικνύει για ένα θέμα που προβάλλει το πολιτισμό της χώρας μας.
Τόσα χρήματα σκορπιούνται άσκοπα κάθε μέρα, αντί να κατευθύνονται στην ανάδειξη του αρχαίου και σύγχρονου πολιτισμού μας.


Παρέχονται κρατικές και ιδιωτικές επιχορηγήσεις από τράπεζες, μεγάλες επιχειρήσεις, τηλεοπτικούς σταθμούς, για να βοηθηθούν …μπουζουκοειδείς εκδηλώσεις στο Ηρώδειο και στο Μέγαρο Μουσικής. Καλό είναι και αυτό, αλλά ακόμα καλύτερο για όλους μας θα ήταν αν οι επιχορηγήσεις αυτές κατευθύνονταν στη προβολή και διατήρησης της αρχαίας μας κληρονομιάς και των άλλων σύγχρονων χώρων πολιτισμού.


Χρήματα και διάθεση χρειάζονται, χρήματα που ξοδεύονται αφειδώς αλλού και διάθεση που εξαντλείται σε λαϊκισμό!

ΘΕΜΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ!!

Kαι τώρα το 2012!!

Νέα Χρονιά και θα πρέπει να την αντιμετωπίσουμε με αισιοδοξία, να βλέπουμε δηλαδή τα πράγματα από τη θετική τους πλευρά, να περιμένουμε ευνοϊκές εξελίξεις.
Αναμφίβολα είναι πολύ όμορφο να διαπνέεται κανείς από αισιοδοξία. Συμβάλει στη ψυχική ευφορία, σε γεμίζει με ελπίδες, ζεις.
Αντίθετα η απαισιοδοξία σε γεμίζει άγχος, αβεβαιότητα, μαυρίλα.
Βέβαια, υπάρχουν οι …..λογικά αισιόδοξοι, αλλά και οι αιθεροβάμονες, αυτοί που συνεχώς βρίσκονται εκτός πραγματικότητας.


Δύσκολο καμιά φορά να ξεχωρίσεις τη λογική από τον….αέρα.


Θεωρώ ότι o αισιόδοξος έχει και τις γνώσεις και το μυαλό να αναλύει τα πράγματα, ώστε να μπορεί λογικά να στηρίξει την αισιοδοξία του, έστω κι αν αυτή του η θετικότητα αποδειχθεί μελλοντικά λανθασμένη.
Αλλιώς, επιμένοντας πεισματικά στις θέσεις του, αδιάλλακτος και ισχυρογνώμων, διαπνεόμενος ίσως και από το πάθος του, καταντά απλά εξωπραγματικός αν όχι γραφικός.


Πώς να το κάνουμε όμως, η αισιοδοξία και η απαισιοδοξία είναι τελικά θέμα χαρακτήρα.
Προβληματίζομαι!
Φαίνεται ότι όλοι μας τα τελευταία χρόνια παραμέναμε… αθεράπευτα υπεραισιόδοξοι. Όλα γύρω μας ρόδινα, ή κάπως ….ροδίζοντα.
Εθελοτυφλούσαμε;; Ίσως.


Μας είχε προφανώς κυριεύσει από τη μια μεριά το ένστικτο της επιβίωσης και από την άλλη καλοπερνώντας, δεν υπήρχε λόγος να αναλύσουμε τη πραγματικότητα που έτσι κι αλλιώς μας έκρυβαν και δε γνωρίζαμε.
Σαν κοινωνία, είχαμε αφεθεί σε μια λαϊκίστικη πλύση εγκεφάλου δίχως αμφισβητήσεις. Συνέφερε πολλούς αυτή η πολιτική.
Έτσι βολευτήκαμε να ζούμε μέσα σε μια ευημερία που δεν στηριζόταν σε στέρεες βάσεις και χάσαμε κάθε επαφή με τη πραγματικότητα.
Ζούσαμε σε μια επίπλαστη ευδαιμονία.


Και τι τραγική ειρωνεία!
Έρχονται σήμερα όλοι τους, αυτοί που μας οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο και παραδέχονται ότι «έχουμε πέσει έξω, έπρεπε να αποφύγουμε το Μνημόνιο, έχει διαρραγεί ο εθνικός μας ιστός» και τόσα άλλα αρνητικά που τώρα ομολογούν και αποδέχονται δίχως ίχνος ντροπής.
Ακόμα και οι «τοποτηρητές» μας παραδέχονται ότι τα μέτρα που επέβαλλαν ήταν λανθασμένα και δεν απέδωσαν.


Εκκωφαντική η σιωπή των πολιτών. Θα ξεσπάσει άραγε;
Μια… παρά φύσιν κυβέρνηση, ένα μπάχαλο θέσεων, αντιδράσεων, επιδιώξεων και πλήρους ασυνεννοησίας, προσπαθεί.


Ανάλογα λοιπόν με το χαρακτήρα του, ο καθένας μπορεί να είναι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος.
Ο θεός ας μας φωτίσει, σήμερα χρονιάρα μέρα!!

                                         

                                                                 

                                                                   ΚΑΛΑ  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

                                       

                                ΚΑΙ  ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ  ΤΟ  ΝΕΟ  ΧΡΟΝΟ

ΑΠΛΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ.

Yπάρχουν κάποια πράγματα, θέλετε να τα πείτε αρχές, συνήθειες, απλές καθημερινές πρακτικές, που κληρονομούμε μέσα στην οικογένειά μας στα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια.
Μας μένουν τουλάχιστον κάποια από αυτά, σε μεγάλο ή μικρότερο βαθμό. Γίνονται συνήθεια, τρόπος ζωής, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Φυσικά η ζωή προχωρεί, οι συνθήκες και το περιβάλλον μεταβάλλονται, προσαρμοζόμαστε, αποκτούμε δικές μας θέσεις και αντιλήψεις και διόλου απίθανο να αλλάξουμε κάποια στιγμή κάτι από όσα κάποτε είχαμε συνηθίσει.


Ένα λοιπόν από αυτά που θεωρώ ότι μπορεί να διατηρήσουμε είναι η προτίμηση σε μια ……..εφημερίδα, αυτή που βλέπαμε να έρχεται στο σπίτι μας κάθε μέρα, επιλογή των δικών μας.
Πολύ απλό το πράγμα θα μου πείτε. Ναι αλλά γίνεται!


Έτσι λοιπόν και στη δική μου περίπτωση, δύο ήταν οι εφημερίδες που έφταναν κάθε μεσημέρι στο σπίτι μας.
Αυτές πρωτόπιασα στα χέρια μου και έτσι συνήθισα να διαβάζω τη μία από αυτές όταν….ανεξαρτητοποιήθηκα λόγο ηλικίας!!
Μου ήταν αδύνατο να την αποχωριστώ. Απλά την είχα συνηθίσει. Είχε πάρα πολύ και ποικίλη ύλη και τη διάβαζα πάντα με μία συγκεκριμένη μέθοδο: πρώτα τη σελίδα των αθλητικών, μετά το κύριο άρθρο και στη συνέχεια σαν να διάβαζα βιβλίο, έφτανα στο τέλος της.
Ήξερα να τη κρατώ στα χέρια μου, να τη χειρίζομαι …..με σεβασμό!
Κι αν κάποια μέρα για κάποιο λόγο δεν «έβγαινε», ένιωθα ότι κάτι μου έλειπε!


Εκείνο όμως που απαιτούσα πάντα από μια εφημερίδα ήταν η ανεξαρτησία της, η αποφυγή φανατικής γραφής. Ήθελα τη καταγραφή των γεγονότων, των ειδήσεων με τρόπο ανόθευτο, ακομμάτιστο, αληθινό.
Επιζητούσα την είδηση και ήθελα με βάση τη σαφήνεια, να βγάλω τα δικά μου συμπεράσματα και να κάνω τις δικές μου κρίσεις. Δε μου άρεσε ποτέ η φανατική φυλλάδα που προσκολλημένη κομματικά, σου παρουσιάζει το μαύρο άσπρο.
Έχουν φυσικά το δικαίωμα και οι δημοσιογράφοι να εκφέρουν γνώμη, να πάρουν θέση, αλλά τότε θα πρέπει το άρθρο να έχει υπογραφή και οι θέσεις να παρουσιάζονται σα προσωπικές αντιλήψεις του δημοσιογράφου.


Κάποια λοιπόν στιγμή η καλή μου εφημερίδα άρχισε να κάνει….. νερά. Τη διέκρινε ένα «ναι μεν αλλά…», κάτι περίεργες απόψεις που κάτι μου μύριζαν.
Μια πολύ αγαπητή μου φίλη, μου άλλαξε λοιπόν συνήθεια, προτείνοντάς μου μια άλλη εφημερίδα που κατά τη γνώμη της πληρούσε απόλυτα όλα όσα ζητούσα.
Και είχε δίκαιο…. δυστυχώς, γιατί άθελά μου. ….ενδυνάμωσα και ισχυροποίησα τον…αδιαπραγμάτευτα ισχυρισμό της ότι εκείνη έχει πάντα δίκαιο!!!
Τι εγωισμός αλήθεια όταν σκεφτεί κανείς ότι χαρακτηρίζει εμένα σαν το μεγαλύτερο εγωιστή που έχει συναντήσει!!!


Έτσι εδώ και ένα χρόνο τώρα, στα χέρια μου βρίσκεται μια άλλη αγαπημένη, έτσι όπως πραγματικά τη θέλω, μια πραγματικά ανεξάρτητη εφημερίδα, με πολύ καλούς δημοσιογράφους που σέβονται το πολίτη και παρουσιάζουν τα γεγονότα αυτούσια.
Το μόνο πράγμα που κράτησα από τη παλιά μου προτίμηση είναι η μέθοδος ανάγνωσης, πρώτα αθλητικά κτλ.
Είναι σύντομη και περιεκτική, σε πληροφορεί για τα πάντα από κάθε μεριά του πλανήτη, έχει χιούμορ, όταν φυσικά δεν αναφέρεται στη σκληρή σημερινή ελληνική πραγματικότητα.
Με πραγματική μανία την αναζητώ κάθε πρωί και κυριολεκτικά τη ξεφυλλίζω. Έχει πλέον γίνει απαραίτητη καθημερινή μου συντροφιά.


Δε ξέρω αν η σημερινή σκληρή εποχή της αβεβαιότητας επιβάλλει πολύ εύκολα αλλαγή συνηθειών. Σκέφτομαι μήπως επιζητούμε την αλλαγή, ακόμα και για πολύ απλά πράγματα, σαν μια μορφή διαφυγής και ανακούφισης από όσα μας προβληματίζουν καθημερινά.
Και φυσικά κανείς δε μπορεί να μας διαβεβαιώσει που θα καταλήξουν τελικά αυτές οι εναλλαγές που μας συμβαίνουν.
Kορώνα γράμματα η ζωή μας!!

ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΗ ΠΕΠΑΤΗΜΕΝΗ !

Λοιπόν πως τα πάτε, πως πάει η καθημερινότητά σας, καλά;
Νιώθετε έτσι αισιόδοξοι, γεμάτη ζωντάνια, έτοιμοι να διεκδικήσετε τις ομορφιές της ζωής;
Γιατί εγώ νομίζω ότι μας έχει πιάσει όλους μας η απαισιοδοξία, η αγωνία, η ανασφάλεια και μια ασυγκράτητη οργή.


Αλήθεια, γιατί φτάσαμε σε αυτό το πραγματικό χάλι σαν κράτος, σαν κοινωνία!
Τι έφταιξε, ποιος έφταιξε, ποιανού ευθύνη είναι αυτή η κατρακύλα!


Ας ξεφύγουμε λίγο από τα στενά κομματικά όρια που συχνά μας τυφλώνουν, δεν μας αφήνουν να διακρίνουμε και να αποδεχθούμε αλήθειες και μας κάνουν να συγχωρούμε τα ασυγχώρητα.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι για τη κατάντια της χώρας ευθύνη φέρει το πολιτικό μας σύστημα αλλά και εμείς οι πολίτες.
Κατ΄αρχήν πως ψηφίζουμε εμείς οι Έλληνες;
Φυσικά υπάρχουν πολίτες που πιστεύουν πραγματικά σε μια ιδεολογία, μπορούν να ερμηνεύσουν πολιτικά συστήματα, να αποδεχθούν τις αρχές που τα διακρίνουν και να ψηφίσουν ανάλογα.
Πολλοί όμως ψηφίζουμε με καθαρά ευκαιριακά και απολιτικά κριτήρια, μακριά από στενές ιδεολογικές αγκυλώσεις, με τη σκέψη ότι η ψήφος αυτή θα αποφέρει προσωπικά οφέλη. Ωφελημένοι νάμαστε και έχει ο θεός!!


Και η πολιτική μας ηγεσία;

Ποτέ δε βρέθηκε ένας πολιτικός ηγέτης που να μας πει ότι η χώρα και συνεπώς κι εμείς ζούμε με δανικά .
Το 1826 πήραμε το πρώτο δάνειο, συνεχίσαμε αδιάντροπα να δανειζόμαστε και στη συνέχεια να πτωχεύουμε, παίρνοντας όμως νέα δάνεια. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος μόνο στη τελευταία του διακυβέρνηση πήρε 9 δάνεια!


Αλλά για να φτάσουμε στη μεταπολίτευση, μετά το 1974.
 Ήρθε η χρυσή ευκαιρία της τότε ΕΟΚ. Μπήκαμε, άρχισαν να έρχονται χρήματα, κάναμε στην αρχή ότι δε μας ενδιέφερε αυτό (« ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο, Λάκκος των λεόντων η ΕΟΚ» κτλ) αλλά μετά ..…γλυκαθήκαμε.
Και άρχισε το ανέλεγκτο, αδιαφανές και εγκληματικό σκόρπισμα των χρημάτων που μας έδιναν.
Καμία φροντίδα για επενδύσεις, για ανάπτυξη της χώρας υπέρ το λαού της, για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, για μεγάλα αναπτυξιακά έργα.
Διορισμοί παντού, «τα δικά μας παιδιά», φούσκωναν το Δημόσιο, τις ΔΕΚΟ.
Έφτιαξαν απίθανες, «δομές» προσλήψεων πολιτικών φίλων, πουθενά ένας έλεγχος.
Παλιά εθνική μας συνήθεια: Δανικά και… βλέπουμε!


Οι πολιτικοί μας διαπλέκονταν με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και η κοινοβουλευτική ρεμούλα συνεχιζόταν αδιάκοπα, πίσω από την οποία σερνόμασταν.
Το μόνο που ενδιαφέρονταν μέχρι σήμερα οι πολιτικοί μας και τα κόμματά τους ήταν να επανεκλεγούν και να κυβερνήσουν. Ανεκπλήρωτες, υπερβολικές και αμελέτητες υποσχέσεις στις οποίες πιστεύαμε. Διαπλοκή, μίζες, ρουσφέτια και ψέματα, πολλά ψέματα. Καμία αλήθεια προς το λαό, αφού καλοπερνάει θα μας ξαναψηφίσει!
Καμία σκέψη για το που οδηγείται αυτή η έρημη χώρα.
Παράληψη εγκληματική των ηγετών μας.


Και εμείς οι πολίτες τα ανεχόμασταν όλα αυτά τα χρόνια, ανεχόμασταν τη κοροϊδία, δε αναρωτηθήκαμε ποτέ, βλέπαμε τη φαυλότητα αυτής της κρατικής μηχανής και του πολιτικού μας συστήματος. Κάναμε όμως τη δουλειά μας με λίγα έξτρα χρηματάκια, γιατί να μιλήσουμε, ν΄αλλάξουμε τακτική;
Χρόνια σε αυτή τη κατάσταση στασιμότητας η χώρα κι εμείς.


Εντωμεταξύ ενθαρρυμένο και καθοδηγούμενο από το πολιτικό σύστημα. δημιουργήθηκε ένα συνδικαλιστικό κίνημα που σταδιακά ξέφυγε από τους στόχους του, κατέστη στενά συντεχνιακό, ενεπλάκη σε πολιτικές διεργασίες, έγινε όργανο των κομμάτων και κατέληξε ακόμα και να επηρεάζει την εθνική οικονομική πολιτική της χώρας.


Και τώρα παραπονιόμαστε ότι μας στερούν την εθνική μας κυριαρχία!
Και τι κάναμε εμείς όλοι, πολιτικοί και πολίτες τόσα χρόνια για να μη τη χάσουμε;
Οι ηγεσίες καθοδηγούν. Όμως πότε σκέφτηκαν, πότε σχεδίασαν μια οικονομική, κοινωνική, εθνική πολιτική, πότε ενδιαφέρθηκαν για τις προοπτικές αυτής της χώρας, για ένα καλύτερο μέλλον όπως λέμε;


Ναι, αλλά και οι πολίτες δε μπορεί να σέρνονται πίσω από απαράδεκτες μεθοδεύσεις μόνο και μόνο γιατί έτσι βολεύονται.
Aπό την εποχή του  Καποδίστρια όταν έγιναν οι πρώτες προσπάθειες, δε καταφέρμαι ακόμα να φτιάξουμε ένα ευνομούμενο, εύρυθμο, στέρεο και κοινωνικά δίκαιο κράτος.


Ας μη πω τίποτα άλλο. Αλλά φίλοι μου προβληματίζομαι, βασανίζομαι πολλές φορές γιατί τον αγαπώ αυτό το πανέμορφο τόπο. Δεν αντέχω να τον υποτιμούν, να τον λοιδορούν, να τον χλευάζουν, να τον φέρνουν σα παράδειγμα αποφυγής.