Γιάννης Μακριδάκης

«Η λογοτεχνία δεν είναι μόνο αυτή που είναι γραμμένη, είναι και η άλλη που μιλιέται από ανθρώπους που δεν θα γράψουν ποτέ βιβλία» Γιάννης Μακριδάκης

Η ιστοσελίδα δημιουργήθηκε από αναγνώστες, οι οποίοι και την διαχειρίζονται _ deksiatsepi@gmail.com

«Χρόνια υποστηρίζω ότι η ελληνική λογοτεχνία θα κάνει τη μεγάλη έκρηξη, και να που ήρθε η ώρα με τον νέο συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη» Παύλος Μάτεσις

Στο Τζιχάνγκιρ, στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης, σε ένα διαμέρισμα με θέα το Κανάλι και τα καράβια που πάνε κι έρχονται συνεχώς, ζει η Κωσταντία, Ρωμιά από αυτές που ξέμειναν εκεί μετά τα γεγονότα.
Ένα πρωί παίρνει γράμμα από την Ελλάδα, όπου διαμένει η κόρη της, παντρεμένη με Έλληνα που γνώρισε κατά τη διάρκεια των σπουδών της στην Αθήνα.
Δεν είχε συνηθίσει η Κωσταντία να παίρνει γράμματα σε τέτοιες σύγχρονες εποχές και απόρησε. Το γράμμα όμως ήταν πολυσέλιδο και είχε την υπογραφή του γαμπρού της. Και την εξομολόγησή του.
Η Κωσταντία νιώθει τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια της. Με τη φίλη της τη Βαγγελία ξενυχτούν και διαβάζουν, σχολιάζοντας αράδα την αράδα, το αναπάντεχο γράμμα με την τρομερή αυτή είδηση.

Ήξερε ο Νικολής πως ο καπετάνιος δεν είχε ιδέα από στεριανές μηχανές, από τροχοφόρα, μονάχα με άξονες και προπέλες έκανε τις δουλειές του πενηνταπέντε χρόνια τώρα, από τα δώδεκα του μέσα στο γριγρί, μες στο Ανάργυρος, μες στο Ιωάννης, ύστερα σ' έναν μπάτη εξάμετρο και τα τελευταία σαράντα στο Δεσποινιώ που απόμεινε η μόνη του παρηγοριά στη ζωή, μαζί ταξιδεύανε με όλους τους καιρούς, αβύθιστο σκαρί το Δεσποινιώ, όχι σαν τα τσόφλια τα καινούρια, όργωνε το Αιγαίο και το Ικαρία, οχτώ και δέκα ώρες δρόμο από το αγκυροβόλι του για να ρίξει τα παραγάδια, ο Πέτρος τρόμαζε και μόνο στη σκέψη, θωρούσε τον καπτάνιο ανάσκελα, τώρα ούτε φουρτούνες ούτε μπουνάτσες· άμα δώκει καμιά μέρα εννιά μποφόρια και το 'κούσεις, κατέβα στο μόλο να σε πάω μια βότα· πώς θα βγούμε με το απαγορευτικό καπετάνιε, δε θα μας οταματήσουνε αυτοί; Δίπλα σου είναι η Καταδίωξη. Δεν είμαστε βαπόρι εμείς, δεν έχομε ναυτολόγιο, δεν μπορεί να μας πει τίποτα, με την άδεια μόνο πάμε κι ερκούμαοτε όποτε θέμε, δεν έχει απαγορευτικά για τις ψαράδες, δε θα χάσει κι η Βενετία βελόνι, βλέπεις, άμα πνιγείς, είχε τα μάτια του γουρλωμένα ο Πέτρος, τον έβλεπε μες στην κάσα και δεν το πίστευε, τέτοιος άνθρωπος, σκυλί, και να 'ναι τώρα εκεί μπροστά σαν αδειανό τσουβάλι- ούτε νιτσεράδα ούτε τίποτι δε θα 'χομε, μέσα στη γέφυρα θα κάτσαμε, θα βάλομε το ραντάρ να βλέπει και θα περνά το κύμα από πάνω μας και θα φεύγει, εμείς θα πηγαίναμε με οχτώ μίλια δρόμο, έτσι, να, μια βότα όξω από το λιμάνι θα σε πάω και θα σε φέρω πάλι μέσα, έσιαξε έναν κύκλο με το δάχτυλο κατά το πέλαγος για να μου δείξει πως δεν αστειεύεται.
Ο καπτα-Σίμος λίγο πριν φύγει από τη ζωή βιώνει την οικονομική κρίση. Οι σύντροφοί του, μάρτυρες του βίου και των λόγων του, τον συνοδεύουν την ύστατη ώρα και οργανώνουν την τελευταία πράξη του δράματος, εν μέσω των ταραχών που συνοδεύουν την υπαγωγή της χώρας σε διεθνή επιτήρηση.

Απόμεινα τότε, θυμάμαι, εκεί, κάτω από τη μεγάλη γαλαρία, γερμένος για κάμποση ώρα πάνω στη βαριά σιδεριά της καστρόπορτας, να κλαίω με αναφιλητά, ώσπου μέσα στο βούρκο του μυαλού μου άστραψε η σκέψη πως από κείνη την ώρα ήμουνα πια εγώ η μοναδική, η πιο μεγάλη ντροπή του Φρουρίου. Σκέφτηκα τις μέγαιρες αφρισμένες να με διώχνουνε, να με κατασπαράζουνε και να με ματώνουνε με τα νύχια και με τα δόντια τους. Τότε ένα σαρδόνιο γέλιο ξεχύθηκε από μέσα μου και μια δύναμη, που δεν ξέρω από πού ήρθε, έσφιξε τις γροθιές μου. Ένιωσα άτρωτος. Έκανα αμέσως μεταβολή και τράβηξα αποφασισμένος, με το κεφάλι ψηλά και με βήμα γοργό κατά το σπίτι μας. Στα παραθύρια πια δεν έστεκε καμιά. Δεν είδε καμιά τη δύναμη μου. Εκείνο το πρωί δεν πήγα στο μαγαζί. Αλλά ούτε θυμάμαι να ξανάνιωσα ποτέ τόσο άτρωτος όσο εκείνη τη μέρα.
Μια χειμαρρώδης συνειρμική αφήγηση ζωής.
Ένας άνθρωπος - παράπλευρη απώλεια ενός ιστορικού πολεμικού δυστυχήματος, ο φάκελος του οποίου δεν άνοιξε ποτέ.
Μια άκρως προσωπική υπόθεση...

Τη νύχτα που πέθανε ο αρχιεπίσκοπος γέννησε η Σίσσυ. Έκανε τρία κουτάβια σα θρεμμένα ποντικάκια. Ο Βικέντιος από μέρες την είχε κατά νου. Περίμενε. Είχανε σωθεί τα φουντούκια στην τσέπη του ράσου του. Πηγαινοερχότανε μες στο μοναστήρι, μοναχικός διακονητής, κι εκείνη, φουσκωμένη, έτρεχε βαριανασαίνοντας από πίσω του, ταμένη να συντροφεύει τα βήματά του στο μαγειριό, στο προαύλιο, στα αγριεμένα πια κηπάρια και στην πεζούλα με τους σταυρούς.
Ο Βικέντιος, μοναχικός μοναχός, πενθεί για την αδικοχαμένη σκυλίτσα του, την ίδια στιγμή που λαός και επίσημη Εκκλησία πενθούν τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο.
Κατόπιν, καθώς οι κεφαλές της Εκκλησίας μετέχουν σε ιερές και ανίερες διαδικασίες διαδοχής, εκείνος αγωνιά να κρατήσει στη ζωή έστω και έναν από τους τρεις νεογέννητους διαδόχους της νεκρής σκυλίτσας.
Mια έντονα σημειολογική νουβέλα που ακροβατεί μεταξύ προσωπικού και συλλογικού πένθους, προσωπικής και συλλογικής ελπίδας.

Ο Γιώργης Πέτικας πάτησε κι αυτός το πόδι του στην προκυμαία.
Ήρθε από την Αμερική, όπου είχε πάει μετανάστης πριν από ένα χρόνο να δουλέψει στα σφαγεία, να προικίσει τρεις αδερφές στα Καρδάμυλα, μπας και πάρουν καραβοκύρη ή καπετάνιο και σωθούν τουλάχιστον αυτές. Ήταν η δεύτερη φορά που ερχόταν από την ξενιτιά, είχε κάνει κι ένα χρόνο παλιότερα, τότε που άφησε τη Χίο τουρκική και όταν γύρισε, τη βρήκε Ελλάδα. [...]

"Ο Πέτικας! Όλα δικά του ήτανε. Τα κηπάρια· εν ήσπερνεν, εν εθέριζεν, εν ήβαζεν κήπο σαν εμάς που βάζαμεν και ποτίζαμεν, μα όλα δικά του ήτανε. Είχεν κάμει κλεψιές και πιάνουνταν, εξέκοβγε, πιάνουνταν, εξέκοβγε [...] Μοναχός ήτανε. Έναν παλικάρι άπαντρον, άπαντρον κι εγύριζεν. Όπου εβραδυάζουνταν ήμενε. Στα Διευκά ήταν σ' έναν κατώι, στη Σιερούντα ήταν σ' έναν κατώι, μες στην εκκλησιά επήαινε κι εκοιμούνταν. Ο Πέτικας..."
Η ιστορία ενός ανθρώπου που πέρασε στην παρανομία για ένα έγκλημα πάθους, ή πώς ένας άνθρωπος μετατρέπεται σε θρύλο. Και πώς αυτός ο θρύλος επιζεί, αυθεντικός ή παραλλαγμένος, μέσα στο χρόνο. Μια μυθοπλασία εμπνευσμένη από την ιστορική μνήμη και τη λαϊκή αφήγηση.

Άμα ήθελε να κάτσει ο ήλιος, υψωνόντανε τα ζέπελιν πάνω -πενήντα, εξήντα, εκατό ζέπελιν- για να μην μπορούνε τα αεροπλάνα να κατέβουνε χαμηλά και να ρίξουνε και άμα το γερμανικό αεροπλάνο χτυπούσε πάνω στο σύρμα ενός τέτοιου ζέπελιν έπαιρνε φωτιά... Tα ζέπελιν τα είχαμε για εμπόδιο, για να κρατούνε τα γερμανικά ψηλά και να μπορούνε να τος ρίχτουνε τα αντιαεροπορικά. Eν τω μεταξύ πάνω από το ύψος των ζέπελιν υπήρχανε τα καταδιωκτικά νυχτός που είχανε την κυριαρχία του αέρα μέχρι πάνω, που το βομβαρδιστικό δεν μπορεί να πάει, όταν είναι φορτωμένο... Και τα στριμώχνανε μεταξύ ζέπελιν και καταδιωκτικών και τα ρημάζανε...
[Μαρτυρία του Στέλιου Πετρή]

Οι μαρτυρίες που παρουσιάζονται σε αυτό το βιβλίο καταγράφουν τις δύσκολες καταστάσεις που πέρασαν χιλιάδες Χιώτες, οι οποίοι εγκατέλειψαν την πατρίδα τους ως πρόσφυγες κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής.
Συνθήκες πείνας και ανέχειας, νυχτερινές, παράνομες αποδράσεις από το νησί, επικίνδυνα ταξίδια με καΐκια και προορισμό την Κύπρο, ο στρατός της Μέσης Ανατολής, οι προσφυγικοί καταυλισμοί, το μέτωπο, τα κινήματα, τα σύρματα, ο Ιερός Λόχος. Όλα αυτά αποτέλεσαν πορεία ζωής για ανθρώπους οι οποίοι δεν μπορούσαν καν να τα φανταστούν.
Ευτυχώς πολλοί από αυτούς κατάφεραν να επιστρέψουν και μερικοί δέχτηκαν να καταγραφούν οι ενθυμήσεις τους.
Ίσως κάποτε χρησιμεύσουν ως "πιλότοι" στις ζωές άλλων.

Η ιστορική πορεία της Χίου κατά τα πρώτα είκοσι εννέα χρόνια του νέου της βίου, μετά την 11η Νοεμβρίου 1912, ως "Ελληνίδα" πλέον, μέχρι την 28η Οκτωβρίου 1940, που η Ελλάδα μπήκε στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο παρουσιάζεται μέσα από αυτό το πόνημα.
Το βιβλίο γράφτηκε για να είναι κατ' αρχήν ένα ευχάριστο ανάγνωσμα και αποτελεί σύνθεση ενός μεγάλου αριθμού πληροφοριών για την πολιτική, την εκκλησία, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό. την κοινωνία, τον πόλεμο, την προσφυγιά, την ανάπτυξη, τις υπηρεσίες και γενικά για όλους τους τομείς
της ιστορικής καθημερινότητας.
Πληροφορίες που κατά το πλείστο συλλέχθηκαν από τη μακροχρόνια μελέτη των έντεκα χιλιάδων διακοσίων πενήντα φύλλων, τα οποία κυκλοφόρησαν οι τοπικές εφημερίδες, καταγράφοντας μέρα προς μέρα την Ιστορία στη γέννηση της.

Aşk uğruna işlediği cinayet, Yorgis Petikas'ı doğduğu topraklarda kaçak yaparken okuyucuyu da onun peşinde bir asır öncesinin Hios'unda yolculuğa çıkarıyor. Osmanlı'dan bağımsızlığını alan adanın sosyal ekonomik ve politik yaşamının yanı sıra, Hios'un doğal güzellikleri, kapıyı çalan I. Dünya Savaşı ve Türkiye'den gelen göçmenler de bu yolculuğun önemli duruklarından.

---------------------
Yorgos Petikas stepped off onto the pier. He came from America, where he had immigrated one year earlier to go and work in the slaughterhouses, to provide dowries for his three sisters in Kardamyla, on the off chance that they marry a ship owner or a captain and at least save themselves. It was the second time he was returning from abroad. He had been away once before for a year; it was the time when he had left Chios as part of Turkey and came back to find it belonging to Greece. [...] “Petikas! They were all his. The vegetable gardens. He didn’t sow, he didn’t reap, he didn’t grow a garden like us who grew and watered our produce, but they were all his. He would steal and get caught, then he’d escape, he’d get caught, then he’d escape [...] He was on his own. An unmarried young fellow, he was without ties and just roamed around. Wherever he was when nighttime fell, that’s where he stayed. In Diefka he was in a cellar, in Sierounda in a cellar, he’d go into the church and sleep. Petikas…” The story of a man who is driven to a life of lawlessness because of a crime of passion, or how a man becomes a legend. And how this legend survives, in an authentic or varied form, through time. A fiction inspired by historical memory and popular lore. A surprising novel that breaks through the established patterns of modern book production.

Yannis Makridakis. I Dexia Tsepi tou Rassou: Nouvela. Athens. Estia. 2009. -------------------------------- This slim novella establishes even further Yannis Makridakis’s talent for quirky yet realistic regionalism that surprised readers pleasantly in his first novel, Anamisis denekes (2008; One-and-a-half tin can). Although the subject of I Dexia Tsepi tou Rassou: Nouvela (The right pocket of the cassock: A novella) is drawn from items of Hellenic interest, and true ones at that—the death of the head of the Greek Church, Archbishop Christodoulos, on January 28, 2008, and the subsequent election of Archbishop Hieronymos as his successor—Makridakis’s plot device of setting the action away from the “real” world and in the timelessness of an old island monastery, abandoned by all but a hermit monk and his dog, bares the allegorical and satirical substratum of his tale to a universal understanding. While believers mourn their popular archbishop, and public interest is drawn to the clandestine ecclesiastical battles among potential successors and their supporters, the innocent monk Vicentius—a bittersweet parody of a Good Shepherd, as he no longer has a flock to guide, and terribly alone and in need of guidance himself—mourns much more truly for the loss of his only companion, his little female dog, and agonizes over the survival of its only remaining newborn puppy, ironically referred to by the author as the “successor” until the last chapter, when we understand that the monk has named the survivor puppy “Rony,” a short version of “Hieronymos.” Vicentius’s disavowal of public joys and honors, his struggle with, and strength of, faith, his asceticism and his genuine love for the animal, his struggle to give the mother a decent burial and to keep the heir alive, and his simple but true relations with the occasional pilgrim contrast eloquently with the fancy media show that the burial becomes, the sideline haggling and scheming of the church leaders for power, and their spiritual distance from their flock. It is characteristic that their presence is mostly projected through the media, not directly. In a stroke of genius, Makridakis does not make his satire overt: the meekness and kindness of the monk and the love expressed for the Church and its representatives by the visitors are overwhelming and indisputable, thus leading the worldly reader to draw her own conclusions by juxtaposition. The novella can also be read as a teleological allegory, examining the question of the origin of faith in the human need to relate, and the paradoxical affirmation of the power of life and religiousness despite, or rather because of, the failings of its earthly politics. There is an unhurried, careful crafting of the hermit’s world, his agony of loneliness, his triumph of faith, and the way the sparseness of his surroundings contrasts with the wealth and warmth of emotions among living creatures, elements that imperceptibly draw the reader toward this reluctant protagonist and leaves her with a warm feeling at the end. Christina Dokou

Schuldenmisere
" In Griechenland ist der Kannibalismus nicht mehr weit"

Der griechische Romancier Giannis Makridakis erläutert wie sein Staat die Bürger ausräubert und Europa seine Haut zu retten versucht.

Vor fünfzig Jahren lebte in dem Haus, in dem ich jetzt wohne, im Dorf Volissós auf Chios, einer Insel gegenüber dem türkischen Izmir am äußersten Rand der EU, ein Mensch, der sehr viele Arbeiten zu verrichten hatte, um zu überleben. Mit der Bestellung der Erde und dem Nießbrauch seines Viehs verschaffte er der Familie die tägliche Nahrung, und zwei, drei Mal im Jahr plante er schon lange im Voraus eine große Reise. Dann belud er zwei Maultiere mit allen möglichen Erzeugnissen, darunter selbst hergestellte Holzkohlen und Raki, stieg auf seinen Esel und machte sich auf den Weg über die Bergpfade bis zur Hauptstadt von Chios, um die Waren zu verkaufen und die Farbe des Geldes zu sehen, das er manchmal benötigte und deshalb beschaffen musste.

Die Zeiten, in denen man unterwegs auf Räuber und Piraten traf, waren unwiderruflich vorbei. Die einzig verbliebene Angst war die vor dem Staat. Holzkohle und Raki waren gewöhnlich schwarz gebrannt, alles in allem zwar bloß ein paar Kilo, aber eben ohne legale Genehmigung, und das war Grund genug, dass dieser Mensch in arge Bedrängnis kommen konnte. Und so vollzog sich der Ritt in die Hauptstadt unter Furcht und Zagen und zahlreichen Vorsichtsmaßnahmen. Wo die Pfade die größeren Straßen kreuzten, lauerten immer wieder Gendarmen und kontrollierten die Körbe, und das einzige Kafenion auf dem neunstündigen Weg, das er ansteuerte, um sich im Sommer ein bisschen zu erfrischen und im Winter ein bisschen aufzuwärmen, wurde häufig von Forstbeamten belagert, die nach illegaler Holzkohle fahndeten.

Wenn die Obrigkeit, sprich Gendarmen und Förster, der Wirtin mit ihrer Völlerei dazwischenkam und im Hinterhalt lag, ging Frau Anna immer in ihre Hütte und hängte ein weißes Laken hinaus, als ob sie Wäsche trocknen wollte; so signalisierte sie den Reisenden – und damit auch meinem –, dass sich der Staat in ihrem Lokal befände, das heißt, seine Räuber und Wegelagerer, und rief sie auf, geduldig zu warten, bis das Laken wieder weg war, oder eine andere Route zu nehmen, einen anderen Pfad zur Hauptstadt, und nicht einmal außen am Kafenion vorbeizureiten.

So war also damals die Arbeit, das war das Leben. Die Mühsal des Lebens war groß, die Gesetzesverstöße klein, und dazu kam ein Staat, der einen unter dem Vorwand dieser kleinen Vergehen täglich bedrohte, die damals eine Riesenbedeutung hatten. Und so war es mit der Reise der Dörfler in die Hauptstadt. Denn weiter reisten sie nicht, es gab dazu keinen Grund. In der Hauptstadt, neun Stunden von ihrem Wohnsitz entfernt, war für sie alles zu finden, auch der Ärger, es kam ja nicht selten vor, dass sie Scherereien hatten. Dass der Staat sie auf frischer Tat ertappte und festnahm und ihnen am Schluss harte Geldstrafen auferlegte, denn das war sein einziges Ziel: Geld einzusammeln. Der Staat, das war also die große Angst, der einzige Schrecken der Route, der letzte Räuberhauptmann.

Gehen Sie auf die nächste Seite und erfahren Sie dort etwas über die heutige Situation der Griechen.