The Rolling Stones

	Rolling Stones
	De Rolling Stones in München
	Achtergrondinformatie
Jaren actief	1962–heden
Oorsprong	Londen, Engeland
Genre(s)	Rock, Rock-'n-roll, Blues
Manager	Jan Dekkers
	Leden
Leadzanger	Mick Jagger
Slaggitarist;; Zang	Keith Richards
Drummer	Charlie Watts
Leadgitarist	Ron Wood
Bassist	Darryl Jones (geen officieel lid)
	Ex-leden
Slaggitarist;; Zang	Brian Jones †
Leadgitarist	Mick Taylor
Bassist	Bill Wyman
Pianist	Ian Stewart †
	www.rollingstones.com
Portaal	Muziek

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

(Doorverwezen vanaf Rolling Stones)

Ga naar: navigatie, zoeken

Voor het gelijknamige album, zie The Rolling Stones (album). Voor het tijdschrift, zie Rolling Stone.

The Rolling Stones (vaak aangeduid als de Stones) is een Engelse rock-'n-rollband die actief is sinds 1962. De band speelt, naast rock-'n-roll en rock ook stijlen als blues, country, hardrock, reggae en punk.

Sinds The Rolling Stones in 1962 werden opgericht, hebben zij vele grote hits gehad, zoals "Angie", "Paint It Black" en "(I Can't Get No) Satisfaction". Zij hebben meer dan vijfentwintig studioalbums uitgebracht, waaronder Tattoo You, Goats Head Soup, Some Girls, Let It Bleed en Sticky Fingers. Hun laatste album was Shine A Light uit 2008.

The Rolling Stones bestaan uit Mick Jagger (zang), Keith Richards (gitaar), Charlie Watts (drums) en Ron Wood ((bas)gitaar). De bekendste ex-leden zijn Brian Jones, Mick Taylor, Bill Wyman, en hoewel nooit officieel, toetsenist Ian Stewart.

[bewerken] Biografie

[bewerken] Ontstaan

Michael Philip Jagger, beter bekend als Mick Jagger, had al bij Keith Richards op de kleuterschool gezeten, toen ze elkaar eind jaren vijftig weer tegenkwamen op een treinperron in Dartford in Kent. Jagger en Richards werden goede vrienden en begonnen een bandje, Little Boy Blue and the Blue Boys, met Dick Taylor als bassist. Zij ontmoetten Brian Jones die een rhythm-and-blues-band aan het oprichten was, waarvoor alleen nog maar toetsenist Ian Stewart gevonden was. Richards, die toen alleen nog maar Chuck Berry-riffs speelde, kreeg dankzij Jones rhythm-and-blues-schema's onder de knie. Dick Taylor (die later de Pretty Things oprichtte) werd bassist en Tony Chapman drummer. Brian Jones noemde zijn band the Rolling Stones, en in deze opstelling begonnen de Stones in 1962 in clubs te spelen en werden ze al snel een sensatie in het Britse clubcircuit. Eind 1962 stapte Dick Taylor eruit. Tony Chapman stelde Bill Wyman als vervanger voor; met Wyman had hij in de band the Cliftons had gespeeld. Wyman werd aangenomen, naar verluidt vanwege zijn goede versterker. Begin 1963 werd Chapman vervangen door Charlie Watts. Oorspronkelijk was hij een jazzdrummer. Andrew Loog Oldham werd aangesteld als manager en die vond Stewart niet bij het ruige imago van de band passen. Stewart bleef echter wel aan als roadie en verscheen live regelmatig bij de Stones op het podium tot aan zijn dood in 1985.

In 1963 kreeg de groep een platencontract bij Decca Records en kwam de eerste single uit, "Come on", een cover van Chuck Berry, gevolgd door tweede single "I Wanna Be Your Man", dat John Lennon en Paul McCartney speciaal voor de Stones hadden geschreven. Beide singles haalden de Britse Hitparade, de Top Twenty, die in de jaren zestig elke zondagavond op Radio Luxembourg te beluisteren viel.

[bewerken] 1960–1970

In 1964 werd de single "Not Fade Away" uitgebracht, een cover van Buddy Holly, die een vrij grote hit werd. Toen Radio Caroline op de 199 meterband op Pasen 29 maart 1964 om 12 uur Engelse tijd als eerste zeezender 3 mijl voor de Engelse Zuid-Oostkust vanaf een zendschip startte met de officiële uitzendingen, werd dit nummer als eerste gedraaid.

Nog in hetzelfde jaar volgde het debuutalbum The Rolling Stones. Ook openden The Rolling Stones in dat jaar de eerste uitzending van Top of the Pops, met de single "I Wanna Be Your Man". Vervolgens werd het album 12 × 5 uitgebracht, met de hits "Time is on my Side", "It's all over now" en Chuck Berry's "Around and Around". De opvolger van 12 × 5 was The Rolling Stones, Now!, een succesvol album met de hitsingle "Heart of Stone". Als deel van hun 3rd British Tour traden de Stones op 8 augustus 1964 voor het eerst in Nederland op, in het Kurhaus in Scheveningen. De uitzinnige fans en de hard optredende politie zorgden ervoor dat de Stones al tijdens het vijfde nummer het optreden moesten staken. Van de slotminuten en het commentaar van impresario Paul Acket ("van m'n leven niet meer") maakte de toenmalige diskjockey Willem van Kooten geluidsopnamen.^[1] Het programma Andere tijden maakte in september 2011 een verslag van ruim 27 minuten. ^[2] De schade aan het Kurhaus zou slechts 20.000 gulden hebben bedragen. De toegangsprijs voor de 1500 bezoekers was 7 gulden. ^[3]

In 1964 traden The Stones op in Hollywood Palace. De wereldberoemde zanger/acteur Dean Martin was de presentator. Martin, die geen hoge pet voor The Rolling Stones ophad, introduceerde The Rolling Stones door middel van het belachelijk maken van The Stones ("I've been rolled when I was stoned myself").

In september 1965 kwam het nieuwe album Out of our Heads uit. Alleen de in de VS uitgebrachte versie van het album bevatte de superhit "(I Can't Get No) Satisfaction". Dit is waarschijnlijk het bekendste nummer van de Stones. In Nederland kwam "Satisfaction" in augustus 1965 uit op single en het werd meteen een hit. Keith Richards verzon de bekende riff toen hij (slaap)dronken was. Hij nam deze op een eenvoudige cassetterecorder op en ging weer slapen. Ook werd er in 1965 een tour door Europa gemaakt, waarbij de Rolling Stones niet in Nederland kwamen. Zij stonden tijdens hun European Tour 66 voor de tweede maal in Nederland op het podium op 26 maart 1966 in de Brabanthallen in 's-Hertogenbosch.

Het volgende album, December's Children (and Everybody's) werd een klein succes. Het bevatte de hits "Get off of my Cloud" en "I'm Free". Ook hadden de Stones voor Marianne Faithfull (destijds Mick Jaggers vriendin) het nummer "As Tears Go By" geschreven, waar Faithfull een grote hit mee had. De Stones namen het nummer op dit album ook zelf op.

In 1966 kwam Aftermath uit, dat een van hun succesvolste albums zou worden. Het bevatte de hits "Under My Thumb", "Lady Jane", "Mother's Little Helper", "Out Of Time" (nog datzelfde jaar een nummer 1-hit voor Chris Farlowe) en "Stupid Girl". "Under my Thumb" werd een van de grootste hits van de Stones. Dit was tevens het eerste album dat volledig door het duo Jagger/Richards was geschreven.

Rond deze tijd werd het gebruik van LSD populair. Hieruit kwamen twee wat meer donkere albums voort, waarvan Their Satanic Majesties Request psychedelische rock genoemd kan worden. Vele Stonesfans vonden dat album te veel geïnspireerd op Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band van The Beatles. Het eerste album, Between The Buttons, bevat het bekende nummer "Yesterday's Papers". Tevens staan op de Amerikaanse versie de hits "Ruby Tuesday" en "Let's Spend The Night Together". "Ruby Tuesday" werd in 1970 door Melanie Safka gecoverd en een hit voor haar. Het nummer "Connection" van dat album heeft Richards gebruikt op een solotournee met de X-Pensive Winos in 1989.

Het hele jaar 1967 (en daarna) werden Brian Jones, Mick Jagger en Keith Richards met drugsprocessen vervolgd, waarbij de politie-inval op het feest van Keith Richards op zijn landgoed Redlands, waar verschillende drugs en een naakte Marianne Faithfull werden aangetroffen, wel het beruchtste incident was. Richards zei later over deze periode: "Wij hebben nooit problemen met drugs gehad, alleen met de politie." De lentetournee door Europa in 1967 werd gekenmerkt door vele relletjes en werd door Bill Wyman omschreven als de wildste Stonestour ooit. Het in de zomer van 1967 uitgebrachte "We Love You" was een nummer 1-hit in Nederland.

Richards' heroïneverslaving begon waarschijnlijk rond de tijd van het uitbrengen van het album Their Satanic Majesties Request. Dit album was in de VS al goud op de dag van de uitgave en bracht alleen al in de VS binnen de eerste tien dagen 2 miljoen dollar op in de verkoop. Dat was meer dan de Beatles' Magical Mystery Tour. Het album bevat de hits "She's A Rainbow" en "2000 Light Years From Home". Op het album staat ook het nummer "In Another Land", dat door Wyman is geschreven, gezongen en geproduceerd. Het nummer "2000 Man" werd in 1979 door de Amerikaanse glamrockband Kiss met veel succes gecoverd op hun album Dynasty. Een andere band die door dit Stonesalbum werd geïnspireerd, is de Amerikaanse neopsychedelische rockband The Brian Jonestown Massacre, die als eerbetoon aan deze plaat hun eigen tweede album uit 1996 Their Satanic Majesties' Second Request noemde.

Aan het nummer "Sympathy for the Devil" werd heel erg lang gewerkt en het kwam uit in 1968 op de plaat Beggars Banquet. Het nummer is een van hun bekendste nummers. Ook stond hier nog de hit "Street Fighting Man" op. Beggars Banquet wordt tot op de dag van vandaag gezien als een van de beste rockalbums van de jaren zestig.

In de lente van 1969 werd Brian Jones door de andere Stones ontslagen, omdat ze dat jaar weer in de VS wilden toeren, maar voor Jones geen visum konden krijgen. Hij zou een aantal weken daarna dood gevonden worden op de bodem van zijn zwembad. In 2006 werd over zijn dood en de weken die eraan vooraf gingen een film gemaakt: Stoned.

Eerst kwam Ry Cooder in aanmerking als vervanger van Brian Jones en hij speelde dan ook op een aantal nummers mee, zoals "Sister Morphine" en "Memo From Turner" (later uitgegeven als solosingle van Mick Jagger). Hij kon het echter niet vinden met Keith Richards en deze laatste weigerde nog langer bij de Rolling Stones te blijven als Ry Cooder lid van de band zou worden.

Als vervanger werd Mick Taylor aangetrokken, een gitarist met veel talent. Eerst speelden de Stones een gratis concert in Hyde Park in Londen. Aan het eind van hun legendarische tour door de VS van 1969 werd Let It Bleed uitgebracht. Dit album was grotendeels opgenomen, toen Brian Jones nog officieel bij de Stones zat en op "Midnight Rambler" en "You Got the Silver" is hij dan ook nog te horen. Alleen op de nummers "Country Honk" en "Live With Me" speelde de nieuwe gitarist Mick Taylor mee. Op dit album staan verder de hits "You can't always get what you want" en "Gimme Shelter".

[bewerken] 1970–1980

Mick Jagger en Ron Wood in 1975

De jaren 70 begonnen goed met het in 1970 uitgebrachte livealbum Get Yer Ya-Ya's Out!, nog opgenomen in de jaren 60 tijdens de laatste Stonestour door de VS van dat decennium en een mooi voorbeeld van de sfeer die de Stones in de jaren zestig omringde. Dit album wordt nog altijd als het beste officiële livealbum van de Stones beschouwd en is tevens het laatste album dat de Stones voor Decca uitbrachten. Het in 1971 uitgebrachte studioalbum Sticky Fingers was het eerste met het bekende Rolling Stones Records-logo van de uitgestoken tong. Het werd een groot succes met als grote hit "Brown Sugar". Andere hits waren "Dead Flowers", "Wild Horses" en "Bitch".

Met Exile On Main St. (1972) werd opnieuw een succesvol album uitgegeven. Het album bevatte de hits "Tumbling Dice" en "Happy" (gezongen door Keith Richards). Het album staat op de zevende plaats in een door het muziekblad Rolling Stone samengestelde lijst van de vijfhonderd beste albums aller tijden en er staan naast de hits ook klassiekers op als "Rocks Off" en "Shine a Light". De officiële naam van het album is Exile On Mainst. Op het livealbum Stripped (1995) stonden vooral nummers van dit album.

De opvolger van Exile on Mainst. werd het album Goats Head Soup, dat de grote hit "Angie" bevatte. Het nummer gaat over Angie Bowie, destijds de vrouw van David Bowie, met wie Jagger een relatie had, en werd een van hun grootste successen. Een andere kleine hit van het album was "Star Star" (ongecensureerde titel: "Starfucker").

Als opvolger kwam er nog een album uit, It's Only Rock and Roll (1974), met de gelijknamige hitsingle. Mick Taylor had het gevoel dat voor de Stones het einde nabij was. Keith Richards kwam vrijwel niet meer opdagen in de studio. Om elkaar te ontlopen brachten de bandleden tussen opnamesessies zo veel mogelijk tijd in het buitenland door.

Taylor had al ruim een jaar uitgekeken naar een nieuwe tour, toen in oktober 1974 tijdens een bijeenkomst in Zwitserland werd besloten dat dit – vanwege de drugsverslaving van Keith Richards – voorlopig uitgesloten was. Afgezien van zijn fragiele conditie waren er problemen met het verkrijgen van verschillende visa voor Richards, vanwege zijn veroordelingen voor drugsbezit. Aangeslagen door dit nieuws, verliet Taylor de bijeenkomst voortijdig. Hij was met name teleurgesteld doordat de tour hem steeds in het vooruitzicht was gesteld tijdens de bijzonder moeizaam verlopen studiosessies. Twee maanden later bezocht hij een feest ter gelegenheid van de verjaardag van Clapton, waar Mick Jagger ook aanwezig was. Die avond gaf hij aan Mick Jagger te kennen, dat hij besloten had de band te verlaten.

Richards werd gearresteerd vanwege het in bezit hebben van heroïne. Na een lange rechtszaak werd hij veroordeeld tot het geven van een benefietconcert voor blinden.

Tijdens de tour van 1975 was Ron Wood tweede gitarist, destijds nog tijdelijk. Wood was namelijk ook nog lid van The Faces.

Iedereen dacht dat de Stones geen albums meer zouden uitbrengen, maar in 1976 werd het mede door reggae geïnspireerde Black and Blue uitgebracht. Het bevatte twee singles ("Fool to Cry" en "Hot Stuff"). In de zomer van 1976 stonden de Rolling Stones wekenlang tegelijk, en elkaar afwisselend, op nummer 1 en 2 in Nederland met Black and Blue en het compilatiealbum Stones Story. Als vervanger voor Taylor werd gekozen uit diverse gitaristen, waaronder Steve Marriott van Humble Pie en Ron Wood. Richards had de voorkeur voor Marriott, maar Wood werd uiteindelijk onder druk van Jagger gekozen als de nieuwe gitarist.

Om de jaren zeventig af te sluiten werd eind 1978 het album Some Girls uitgegeven. Het bevatte de hits "Miss You" en "Beast of Burden". Met dit album zetten de Stones zich weer helemaal op de kaart. Het klinkt anders dan de voorgaande albums, door invloed van country (op "Far Away Eyes"), disco ("Miss You"), punk ("When the Whip Comes Down") en hardrock ("Respectable" en "Before They Make Me Run"). Verder bevat het album ook gewoon ouderwetse rock. Deze schijf is nog steeds het bestverkochte Stones studioalbum ooit.

[bewerken] 1980–1990

Begin jaren tachtig kickte Richards definitief af van de drugs, en kon hij zich weer op muziek gaan richten. Op het album Emotional Rescue stonden de hits "She's so Cold" en "Emotional Rescue". Ook begonnen de Stones nu echte videoclips te maken in plaats van de gebruikelijke liveopnames.

In 1981 kwam het succesvolle Tattoo You uit. Het bevatte de hits "Start Me Up" en "Waiting on a Friend". De opname voor de nummers "Tops", "Waiting on a Friend" en "Start Me Up" waren gemaakt voor het album Goats Head Soup, maar werden toen niet goed genoeg gevonden. Hier begonnen de ruzies tussen Jagger en Richards, want Jagger had het album deze naam gegeven zonder Keith te informeren. Het had eigenlijk gewoon Tattoo moeten heten. Tattoo You is na Some Girls het bestverkochte studioalbum van de Stones.

In 1983 kwam Undercover uit, met de kleine hit "Undercover of the Night".

In 1984 tekenden de Rolling Stones onder leiding van Jagger een nieuw platencontract. Hij vertelde Keith niet dat hij ook een solocontract had getekend. Jagger dacht namelijk dat hij met een solocarrière meer kon verdienen. Keith werd hier boos over en ging ook aan andere projecten werken. Zo speelde hij samen met Chuck Berry en Aretha Franklin. Op de uitnodiging voor Live Aid reageerden de Stones niet eens, maar toen Jagger, wiens albums She's the Boss en Primitive Cool sterk tegenvielen, een spectaculair optreden regelde op Live Aid met Tina Turner en Hall & Oates, traden Keith en Ronnie daar ook op, met Bob Dylan.

De Stones kwamen weer bij elkaar voor het album Dirty Work (1986), maar Jagger en Richards hadden nog steeds ruzie en schreven de meeste nummers afzonderlijk. Het album bevatte de hit (cover) "Harlem Shuffle". Ook "One Hit (to the body)" werd een kleine hit.

Bill Wyman was het ondertussen zat bij de Stones en besloot te vertrekken. Hoewel hij dit besluit al in 1988 maakte, vertrok hij uiteindelijk pas in 1991. Het laatste studioalbum waar hij op meespeelde was Steel Wheels (1989), een groot succes, met de hit "Mixed Emotions", die in Amerika op nummer 5 belandde. Vooral de twee tours na dit album, de Steel Wheels Tour (1989-1990) en de Urban Jungle Tour (1991), waren succesvol en vernieuwend (zogenaamde arenaconcerten). Bill Wyman verliet in 1993 de band. Hij werd vervangen door Darryl Jones, die echter geen officieel lid van de Stones is. Bill Wyman verliet de Stones ook vanwege vliegangst.

[bewerken] 1990–heden

Met Darryl Jones werd een nieuw album opgenomen genaamd Voodoo Lounge. Het werd een succes, met de hits "Love is Strong" en "You got me Rocking". Ook de opvolger Bridges to Babylon (1997) werd een succes. "Anybody seen my Baby" werd eindelijk weer eens echt een grote hit. Ook "Flip the Switch", "Saint of Me" en "Out of Control" waren succesvol.

In 2002 werd er een compilatiealbum uitgebracht genaamd Forty Licks. Het bevatte de meeste hits van de Stones en er stond ook nog een aantal nieuwe nummers op. "Don't Stop" werd een hit. Ook hierop volgde een succesvolle tour, de Licks Tour 2002, die de Stones onder andere door Nederland voerde.

In 2006 werd er een nieuw studioalbum uitgebracht: A Bigger Bang. De bijbehorende tour was de langste (2005-2007) en lucratiefste tour van de Stones ooit. Ze reisden door Europa, Azië en de Verenigde Staten. In 2006 werd er ook nog een gratis concert op het strand van Copacabana in Rio de Janeiro gegeven, waarbij naar schatting tussen de anderhalf en twee miljoen toeschouwers aanwezig waren.

The Rolling Stones live met Amy Winehouse in 2007

In 2008 brachten de Stones in samenwerking met Martin Scorsese een bioscoopfilm uit: Shine a Light. Deze film bevat een concert uit 2006 met gastoptredens van Buddy Guy, Jack White (van The White Stripes) en Christina Aguilera, en enkele oude interviews.

Begin 2008 kwam er een eind aan het zestienjarige platencontract dat de Stones hadden met EMI en Virgin. Zij sloten een nieuw contract met Universal met op 1 april 2008 als eerste uitgave de soundtrack van Shine a Light.

In mei, juni en juli 2009 verschenen heruitgaven van alle studioalbums vanaf 1971 tot en met 2005, op een label van Universal Music, Polydor. Ook werd er voor de fans een boxset ontworpen waarin alle 14 cd's bewaard konden worden. Het album Exile On Main Street uit 1972 verscheen in 2010 opnieuw in verschillende versies en werd tevens aangevuld met tien niet eerder uitgebrachte nummers uit die periode. Het album stond voor het eerst sinds 38 jaar weer op nummer 1 in verschillende albumlijsten over de hele wereld. Een van de "nieuwe" nummers van Exile is "Plundered My Soul".

Vanaf begin 2009 speculeerden fans en media er weer wild op los en werd beweerd dat de Stones eind 2011 weer op tournee zouden gaan met een nieuw studioalbum. In januari 2010 werden de geruchten officieel ontkracht.^[4] Op 2 september 2009 doken er op een Australische muzieksite geruchten op over het vertrek van Charlie Watts uit de band. Ook deze geruchten werden door de band ontkend.

Op 25 juli 2010 (de dag voor de 67e verjaardag van Mick Jagger) stonden er in "The Sun" opnieuw geruchten dat de band zou hebben aangekondigd in 2012 te stoppen, 50 jaar na de oprichting. De geruchten werden wereldwijd overgenomen. Volgens "bronnen" zou deze beslissing zijn genomen omdat de Stones beseffen dat ze een dagje ouder worden. Bovendien zouden ze een punt achter hun carrière willen zetten "op hun hoogtepunt". De band zou nog een afscheidstournee geven.^[5] Officieel heeft de band niet gereageerd, maar in een interview in de Volkskrant van 24 september 2010 ontkende Ron Wood het gerucht. Hij betwijfelde zelfs of de bandleden ooit wel eens zouden stoppen.^[6] Ook Charlie Watts zou in een Franse krant gezegd hebben dat er van stoppen geen sprake is, maar dat de band niet meer jaren vooruit zal plannen.^[bron?]

Keith Richards schrijft in zijn autobiografie Life dat hij Mick Jagger al sinds de jaren tachtig "onuitstaanbaar" vindt.^[7]

In het vroege voorjaar van 2011 leverden de Stones een bijdrage aan het album Boogie4Stu van pianist Ben Waters, dat een hommage aan Ian Stewart was. Ze namen samen met Bill Wyman en nog enkele andere musici, zij het op verschillende locaties (Engeland, de VS en Frankrijk), een cover van Bob Dylans "Watching the River Flow" op. Het album kwam medio april 2011 uit.

[bewerken] Bezetting

[bewerken] Bandleden

Huidig:

Mick Jagger(1962-heden), zang, mondharmonica, gitaar
Keith Richards (1962-heden), gitaar, zang
Ron Wood (1975-heden), gitaar
Charlie Watts (1963-heden), drums

In het verleden:

Bill Wyman (eind 1962-1993), basgitaar
Ian Stewart (1962-1964), piano, elektrisch orgel
Brian Jones (1962-1969), gitaar, piano, mondharmonica, sitar, tamboerijn, mellotron, trommels etc.
Mick Taylor (1969-1974), gitaar
Dick Taylor (1962), bas
Tony Chapman (1962-begin 1963), drums

[bewerken] Chronologische bezetting in tijdvakken

1962: Mick Jagger, Keith Richards, Brian Jones, Tony Chapman, Dick Taylor en Ian Stewart
1963-1969: Mick Jagger, Keith Richards, Brian Jones, Bill Wyman en Charlie Watts
1969-1974: Mick Jagger, Keith Richards, Mick Taylor, Bill Wyman en Charlie Watts
1975-1992: Mick Jagger, Keith Richards, Ron Wood, Bill Wyman en Charlie Watts
1992-heden: Mick Jagger, Keith Richards, Ron Wood en Charlie Watts

[bewerken] Niet-officiële leden

Tegenwoordig:

In het verleden:

Sheryl Crow met Mick Jagger (2003)

[bewerken] Tournees

2005/2006/2007: A Bigger Bang Tour
2002/2003: Licks Tour
1999: No Security Tour
1997/1998: Bridges To Babylon Tour
1994/1995: Voodoo Lounge Tour/Stripped Tour
1989/1990: Urban Jungle Tour/Steel Wheels Tour
1982: European Tour 1982
1981: American Tour 1981
1978: US Tour 1978
1976: Tour of Europe '76
1975: Tour of Americas '75
1973: European Tour 1973
1973: Pacific Tour
1972: STP Tour/American Tour 1972
1971: The Goodbye Britain Tour/UK Tour 1971
1970: European Tour 1970
1969: American Tour 1969
1967: European Tour
1966: World Tour 1966
Voor 1966 hebben de Stones diverse kleinere tournees gedaan.

Gedurende 1963 en 1964 werden diverse intensieve Britse tournees afgewerkt. In 1964 gingen de Stones tweemaal naar de VS en deden ook verschillende optredens op het Europese vasteland. Het eerste concert daar was het legendarische optreden op 8 augustus 1964 in het Kurhaus in Scheveningen. In 1965 werden naast het Verenigd Koninkrijk, de VS en diverse Europese landen ook een aantal Aziatische landen aangedaan.

[bewerken] Discografie

Zie Discografie van The Rolling Stones voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

[bewerken] Nummer 1-albums

In de Nederlandse Album Top 100 scoorden The Rolling Stones de volgende nummer 1-albums, dertien in totaal:

Let It Bleed (1969)
Sticky Fingers (1971)
Exile On Main St. (1972)
Black and Blue (1976)
Stones Story (1976)
Emotional Rescue (1980)
Tattoo You (1981)
Still Life - American concert 1981 (1981)
Dirty work (1986)
Steel Wheels (1989)
Voodoo Lounge (1994)
Bridges To Babylon (1997)
A Bigger Bang (2005)

[bewerken] Nummer 1-singles in Nederland

In de Nederlandse Top 40 scoorden The Rolling Stones de volgende nummer 1-hits, vijf in totaal, waarvan Paint it, black zowel in 1966 als in 1990 op de eerste plek stond: