Nicolas Sarkozy
.jpg)
Nicolas Paul Stéphane Sarközy de Nagy-Bocsa (spreek uit als [nikɔla saʁkɔˈzi]?), in Frankrijk meestal als Sarkozy geschreven, (Parijs (Île-de-France) 28 januari 1955) is een Frans politicus van de Union pour un Mouvement Populaire (UMP). Hij was de 23e president van de Franse Republiek en co-vorst van Andorra van 16 mei 2007 tot 15 mei 2012.
Inhoud |
[bewerken] Levensloop
Hij werd geboren als zoon van een Hongaarse immigrant, Pál Sárközy Nagybócsai, en een Franse moeder, Andrée Mallah. Zijn vaders familie behoorde tot de lage Hongaarse adel en bezat landerijen en een klein kasteel in Alattyán, nabij Szolnok. Nadat het Rode Leger in 1944 Hongarije binnen was gevallen, ontvluchtte het gezin van zijn vader het land. Na afloop van de oorlog keerden zij terug, maar hun bezittingen waren in het inmiddels communistische Hongarije geconfisqueerd. Nicolas grootvader stierf niet lang daarna. Pál Sárközy vestigde zich in Parijs, en trouwde met de Française Andrée Mallah (haar vader was een uit Griekenland afkomstige Sefardische Jood die zich tot het katholicisme had bekeerd), met wie hij een aantal kinderen kreeg, onder wie Nicolas.
Nicolas groeide op in het XVIIe arrondissement, waar hij naar de Cours Saint-Louis de Monceau ging, een katholieke privéschool voor lager en middelbaar onderwijs. Hierna studeerde hij aan de Université Paris X Nanterre en het Institut d'Études Politiques de Paris (waar hij niet afstudeerde). Vervolgens werd hij advocaat en specialiseerde zich in bedrijfsrecht. Hij vestigde zich in Neuilly-sur-Seine, waar hij de politiek in ging.
[bewerken] Vrouwen
Op 23 september 1982 trouwde Sarkozy met Marie-Dominique Culioli, de dochter van een Corsicaanse apotheker uit Vico. Charles Pasqua was getuige bij het huwelijk. Het koppel kreeg twee zonen: Pierre (1985) en Jean (1986).
In 1984, toen Sarkozy burgemeester was van Neuilly, ontmoette hij Cécilia Ciganer-Albéniz. Sarkozy voltrok als burgemeester haar huwelijk met de televisiepresentator Jacques Martin, bij wie ze twee kinderen kreeg: Judith Martin (22 augustus 1984) en Jeanne-Marie Martin (8 juni 1987). Cécilia verliet Martin echter al in 1988 omdat ze een relatie was aangegaan met Sarkozy zelf. Sarkozy hertrouwde met Cécilia in oktober 1996, nadat hij zelf gescheiden was van zijn eerste vrouw. Uit dit tweede huwelijk werd een zoon, Louis, geboren in 1997.
Tien jaar later, in het voorjaar van 2007, kwamen er geruchten op gang dat hun huwelijk niet goed meer liep. Zo was Cécilia niet actief in zijn verkiezingscampagne voor het presidentschap en stemde ze in de tweede verkiezingsronde niet op hem. Bij een staatsbezoek aan de Amerikaanse president George W. Bush liet ze grotendeels verstek gaan en bij een soortgelijk bezoek aan Libië was ze helemaal niet van de partij.
Op 18 oktober 2007 werd vanuit het presidentiële Élysée-paleis officieel bekendgemaakt dat Nicolas Sarkozy en Cécilia Ciganer-Albéniz die dag waren gescheiden.
Op 17 december 2007 werden in de Franse pers foto's gepresenteerd van president Sarkozy en fotomodel/zangeres Carla Bruni. Op 2 februari 2008 werd het huwelijk tussen hen beiden gesloten. Op 19 oktober 2011 kregen ze een dochter: Giulia.
[bewerken] Politieke carrière
[bewerken] Neuilly-sur-Seine
Van 1977 tot 1983 was hij gemeenteraadslid van de Parijse voorstad Neuilly-sur-Seine en van 1983 tot 2002 was hij er burgemeester.
[bewerken] Europees Parlement
Van 1999 tot 2004 zat hij in het Europees Parlement.
[bewerken] Ministerschap
In 2002 kreeg Sarkozy zijn eerste ministerspost. Dit gebeurde al met al vrij laat in zijn carrière. De reden hiervoor is voornamelijk dat sinds 1995 Sarkozy op gespannen voet staat met zijn partijgenoot president Jacques Chirac. Sarkozy koos in de aanloop van de presidentsverkiezingen van 1995 niet het kamp van Chirac, maar van de toenmalige eerste minister en partijgenoot van Chirac, Édouard Balladur. De spanning tussen de entourage van de steeds populairder wordende Sarkozy en die van de bijna uitgerangeerde Chirac is nog steeds een splijtzwam binnen de partij UMP.
Van mei 2002 tot het najaar van 2005 was hij minister in de drie regeringen van Raffarin. Van de verkiezingen van 2002 tot maart 2004 was hij minister van Binnenlandse Zaken. Na de herschikking van de regering Raffarin in maart 2004, ten gevolge van het slechte resultaat van de regeringspartijen in regionale verkiezingen, werd Sarkozy minister van Economie en Financiën. In het najaar van 2004 nam hij ontslag als minister omdat hij was verkozen tot voorzitter van de partij UMP en president Chirac hem dwong te kiezen tussen de functie van minister en partijvoorzitter.
Na de afwijzing van de EU-grondwet door de Franse bevolking, waarna Jean-Pierre Raffarin zijn ontslag indiende, is Sarkozy samen met Dominique de Villepin aangetreden in de regering. Nu combineerde hij alsnog het partijvoorzitterschap en het ministerschap: hij werd minister van Binnenlandse Zaken.
Eind 2005 noemde hij de relschoppende jongeren uit de Parijse voorsteden racaille, wat zoveel betekent als 'uitschot'. Door sommige politieke tegenstanders werd evenwel bewust de indruk gewekt dat hij met de term "racaille" alleen allochtone jongeren bedoelde. Daarop ontstond in Frankrijk een heisa over het vreemdelingenbeleid. Vier weken lang werd Frankrijk elke avond en nacht lam gelegd door straatgeweld, brandende gebouwen, brandende auto's en geweld op het openbaar vervoer. Eerder al had hij verklaard de Franse banlieues te willen zuiveren van de welig tierende misdaad door middel van een hogedrukreiniger.
Sarkozy was naast minister van Binnenlandse Zaken ook nog voorzitter van zijn partij UMP. Hij was de enige kandidaat voor de voorverkiezingen van de UMP voor de presidentsverkiezingen van 2007. Als rechtse kandidaat nam hij het op tegen Ségolène Royal, die op 16 november 2006 werd gekozen als kandidate van de linkse PS. Op 26 maart 2007 trad hij af als minister om zich te concentreren op zijn presidentiële campagne.
[bewerken] Presidentschap
In de eerste ronde van de Franse presidentsverkiezingen, op 22 april 2007, eindigde Sarkozy op de eerste plaats, met 31,18 % van de stemmen, tegen 25,87 % voor Ségolène Royal. Na de tweede ronde, op 6 mei 2007, werd hij met 53,06% van de stemmen uitgeroepen tot de nieuwe beoogde president van Frankrijk.
Zijn beëdiging voor een ambtstermijn van vijf jaar vond plaats op 16 mei 2007. Hiermee is Sarkozy de 23e president van de Franse Republiek en de zesde president van de Vijfde Franse Republiek. Hij is opvolger van Jacques Chirac, die dit ambt van 1995 tot 2007 bekleedde.
Vanwege zijn presidentschap is Sarkozy tevens medestaatshoofd van Andorra in hoedanigheid van co-prins. De andere co-prins of medevorst, en aldus prins-bisschop van Andorra, is de huidige katholieke bisschop van de Spaanse stad La Seu d'Urgell, thans Joan Enric Vives i Sicília. Omdat geen van beide prinsen in Andorra woont, en Andorra een eigen regering en parlement heeft, is hun rol volledig symbolisch.
Na zijn verkiezingsoverwinning in mei 2007 maakte Sarkozy werk van het zoeken van steun voor de oprichting van de Unie voor het Middellandse Zeegebied, die de bestaande akkoorden tussen de Europese Unie en andere landen rond de Middellandse Zee zou vervangen en verdiepen. De reacties hierop varieerden sterk van land tot land.
In januari 2008 werd Sarkozy benoemd tot honorair of erekanunnik van de basiliek Sint Jan van Lateranen in Rome.[1] Sarkozy nam als president afstand van een radicaler laïcisme, als eerste president sinds het aftreden van Charles de Gaulle.[1] Hij is als president opgevallen door kritiek op verlichtingsfundamentalisme en pleit voor een open en verdraagzame houding jegens godsdienst in het openbaar leven.[2] Sarkozy weet tijdens een diner met rabbijnen de massamoorden en tirannieën van de 20e eeuw aan goddeloosheid in het communisme en het nationaalsocialisme die klassen- en rassenstrijd op de plaats van de menselijke waardigheid als evenbeeld van God gesteld zouden hebben; Sarkozy pleitte voor meer ruimte voor het joods-christelijk erfgoed in het openbare leven.[3] Het irreguliere Grootoosten van Frankrijk binnen de internationale Vrijmetselarij bekritiseerde Sarkozy's oproep voor meer ruimte voor religie in het openbare leven fel, en noemde diens uitlatingen over het atheïsme zelfs gevaarlijk en schokkend; zelfs de katholieke generaal De Gaulle zou niet zover gegaan zijn als Sarkozy.[4] Op 23 februari 2008 liet Sarkozy zijn felicitaties overbrengen aan enkele pasgewijde priesters van het Instituut van de Goede Herder te Bordeaux en Rome, bij gelegenheid van hun wijding tot het priesterschap. De presidentiële gelukwensen veroorzaakten protest onder leden van de socialistische en groene fracties in het Franse parlement.[1]
Op 26 juli 2009 werd de president onwel tijdens het sporten en hij werd voor observatie opgenomen in het militair hospitaal Val-de-Grâce.[5]
In de zomer van 2010 oogstte Sarkozy internationaal veel kritiek (onder andere van NGO's en Europese parlementsleden) op zijn uitwijzingspolitiek van de Roma-zigeuners.[6]
In het najaar van 2010 moest hij het hoofd bieden aan alle acties die er in Frankrijk werden gevoerd tegen zijn plannen om de pensioengerechtigde leeftijd van 60 naar 62 jaar te verhogen. De vakbonden, die de acties organiseerden, zijn van mening dat de werknemers een te lange periode moeten werken (41 jaar) om een volledig pensioen op te bouwen. Op 22 oktober van datzelfde jaar heeft de senaat de wet over deze verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd aangenomen.
[bewerken] Onderscheidingen
- Keten in de Orde van Karel III
- Legioen van Eer
[bewerken] Literatuur
- Dageraad, avond of nacht, Yasmina Reza - literair portret
[bewerken] Zie ook
- Calimerocomplex
- La conquête, een biografische film over Sarkozy uit 2011
[bewerken] Externe link
- (fr) Officiële website
Bronnen en/of noten
|
 |
Zie de categorie Nicolas Sarkozy van Wikimedia Commons voor meer mediabestanden. |
| Voorganger: Jacques Chirac |
Co-prins van Andorra Franse staatshoofden 2007-2012 |
Opvolger: François Hollande |
| Voorganger: Jacques Chirac |
President van Frankrijk 2007-2012 |
Opvolger: François Hollande |
| Regerende vorsten van de wereld |
|---|
|
Nicolas Sarkozy (Andorra) · Joan Enric Vives i Sicília (Andorra) · Hamad (Bahrein) · Albert II (België) · Jigme Khesar Namgyal Wangchuk (Bhutan) · Hassanal Bolkiah (Brunei) · Norodom Sihamoni (Cambodja) · Margaretha II (Denemarken) · Elizabeth II (Gemenebest) · Akihito (Japan) · Abdoellah II (Jordanië) · Sabah (Koeweit) · Letsie III (Lesotho) · Hans Adam II (Liechtenstein) · Hendrik (Luxemburg) · Abdul Halim (Maleisië) · Mohammed VI (Marokko) · Albert II (Monaco) · Beatrix (Nederland) · Harald V (Noorwegen) · Qaboes (Oman) · Hamad (Qatar) · Abdoellah (Saoedi-Arabië) · Juan Carlos I (Spanje) · Mswati III (Swaziland) · Rama IX Bhumibol (Thailand) · Tupou VI (Tonga) · Khalifa (VAE) · Benedictus XVI (Vaticaan) · Karel XVI Gustaaf (Zweden) |
| Presidenten van Frankrijk |  |
|---|---|
|
Lodewijk Napoleon Bonaparte · Louis Jules Trochu · Adolphe Thiers · Patrice de Mac-Mahon · Jules Grévy · Marie François Sadi Carnot · Jean Casimir-Perier · Félix Faure · Émile Loubet · Armand Fallières · Raymond Poincaré · Paul Deschanel · Alexandre Millerand · Gaston Doumergue · Paul Doumer · Albert Lebrun · Vincent Auriol · René Coty · Charles de Gaulle · Georges Pompidou · Valéry Giscard d'Estaing · François Mitterrand · Jacques Chirac · Nicolas Sarkozy |
|
