abo sa dila

Old red of blood, shirt stain,
color. Old red of color. New red
of bird-flight, bruise almost breaking,
eye from a twilight of vast
buoyant grief. Old blood
of grief. New blood of birthing,
of knife-wound, of poem.
Papercut and puncture and
the old man said, speak to me
of battle, your wild unraveling flame.
Speak to me of pain. Old pain
of rhythm, of blister, of rain.
Speak to me of grass-blade
and tree and the things we see.
At the foot of a mountain
crickets tell stories and songs
are all we hear. This is not
about music, new ache of music,
of silence. Then strings.
Taut like sound between eardrum
and tongue. Drum beating
like a clenched, bloodlusting
fist. Like heart. Old
beat of heart. Of prison and salt
sounding like some new poem
becoming. Some new dying.
New dying of dawn, lamplight,
firefly. Flicker of mortal flame.
Old, mortal flame, old
immortal flame, old, immortal
poem. Old red beating.
No dying nor birthing.
Only song.

*

First line (or, first two sentences,) from Joel Toledo. Had two exercises last night, good for two drafts. Will maybe post the other one, some other time.

Meanwhile: Waps left this with me. When Drey and I arrived, he was well into his fourth bottle of Red Horse-- alone-- and he had borrowed the waitress' pen and notepad and was scribbling something on recycled, calling-card-sized scraps of paper. Which ended up with me. Here:

For the Drunkards
Rafael San Diego

I am a dangerous man
because I know how to use my heart.
And I live recklessly through
the ambivalance of the radio
to my pain. As if it does not
care that it plays too sweet music
and I sing along happily
clutching my chest because
I am alone. My blood
is a brambling vine that twists
its way to my face with a pulse
until I grow weary and fraught
with the truth everyone must
face. That this is a bastard
chance, this human life,
and my growth into adulthood
is the weed that rises from
nothing. And if I were a child
I'd drink to goodbyes.
I'd drink to surrender
I'd drink to remember
that this pain in my heel
is my foot stomping at the
world, which says nothing
but come here
and fight me.

*

Oh, and I also have a video of a drunken Waps standing on two chairs, reading what everyone thought was the poem of the night. Maybe some other time. Kapag nakapost na rin sa kanya 'yung text nu'ng tula. Sige. Wasak.

1.

Kagabi, sa unang pagkakataon sa loob ng ilang araw din, nakatulog ako nang matiwasay: 'Yung tipo bang walang kung-anong dambuhalang uwak nagpupumilit kumahig ng daan papalabas sa ulo ko, 'yung walang nakadagang bundok sa mga balikat ko. 'Yung tipo bang payapang nanatili sa mga pasemano ang marami sa mga gamu-gamong umaaligid sa mga ilaw-poste ng sentido ko. Para mahimbing din siguro. Para pumayapa. Nagising ako nang di pa marahas ang titig ng araw sa maliwanag, sa maliwanag na maliwanag na mundo.

2.

Ang layo nito sa simula ng araw ko kahapon. Galing akong trangkaso, pero may miting nang alas-nuwebe, at dahil ayaw ko nang maulit ang maaanghang na tingin ng mga boss ko nu'ng huling na-late ako sa miting (dahil umulan at bumaha sa paligid ng bahay namin,) naisip ko: babangon ako, kahit walang tulog halos. Darating ako sa tamang oras. Kahit pa ba dumating ako nang lubog ang mga mata at namumutla at kinukutuban ng nagbabadyang pagkabinat, darating ako nang tama.

Sa Recto, sa LRT-2, sinalubong ako ng isang matinding "Sir, wala pong tren, a," ng guwardiya, habang tinitingnan niya kung may karga akong kung-anong bomba. Di ko maiwasang mapahiyaw ng isang matinding "Bakiiiiit?!"

Medyo naawa ako sa guwardiya nang sagutin niya ako ng, "Sir, huwag po ninyo akong sisihin, hindi ko rin po alam kung bakit, iniutos lang din po sa aming sabihin 'yun sa mga pasahero." Sadya lang sigurong nakadidismaya ang nasaksihan niyang pagtiklop ng mukha ko, ang pagkalanta ng buong pagkatao ko.

At nandu'n nga ako sa may istasyon ng LRT-2 sa Recto, medyo pawis at basa pa ang buhok, lubog ang mga mata at namumutla at kinukutuban ng nagbabadyang pagkabinat, nandu'n ako sa may hagdan nang wala na akong nagawa kundi dahan-dahang sumalampak at magsindi ng sigarilyo, at bumulong sa sariling, "ito 'yung mga simpleng putanginang araw lang talaga."

3.

Mayroon akong muntik nang makalimutang mga prinsipyo sa buhay nitong mga nakaraang linggo, at dahil sa pagkalimot ko, pakiramdam ko nagtampo 'yung mga prinsipyong 'yun sa anyo ng insomnia at trangkaso. "Kung ganu'n, e di ganu'n. Deal with it."

Katambal nito: "Huwag na huwag mong kakalimutang hindi sa iyo umiikot ang mundo."

4.

Nanaginip ako. At sa unang pagkakataon, sa buong buhay ko, ayaw ko itong ikuwento, kahit kanino. Hindi dahil masama ang laman ng panaginip na ito, hindi dahil nahihiya ako. Kundi dahil gusto kong makalimot. Akin na lamang itong panaginip na ito, itong napakagandang panaginip na ito, dahil gusto kong makalimot.

5.

Nabasa ko minsang sinabi ng isang kaibigan: Sadyang ganito siguro ang mga manunulat; mas gugustuhing hayaan kang manghula kaysa sabihin sa iyo nang diretso; nasa mga maliliit na silensyo ang mga simpleng kaligayahan, nasa pagtingin mo sa baso kung nag-iisa, sa pag-iisip na, sandali, maaga pa, kaya pa sigurong umisang sigarilyo. May inuukit na munting kapayapaan ang bawat ganu'ng katahimikan. Sadyang ganu'n talaga, siguro.

6.

Heto, bubulungan kita, dahil gusto kong ito lang ang maalala ko, dahil gusto kong maalala mo rin ito: Sa panaginip na iyon, naglapat ako ng mga daliri sa ulo ko, at dahan-dahang binuksan ang hawla ng aking sentido. May dambuhalang uwak na humulagpos papalayo. Marahan siyang dumapo sa sanga ng nag-iisang puno. Sabi niya, "Ano pa ang silbi ng paghihimagsik laban sa paglimot?" Sabi niya... hindi, hindi, sa akin na lang iyon. Sa akin na lamang ang mga mumunti kong tampo sa tadhana.

Lumipad papalayo, tungo sa abuhing abot-tanaw, ang pantas kong uwak. At saka ko sinabi sa sarili ko, Kailangan kong pumayapa. Umaga na, dilat na. Umaga na.

Labels: call for submissions, literature