"W cieniu Sheratona" Ireneusz Gębski (77)

Dzisiaj zabiorę Was w podróż do Anglii...

Żyłam w Anglii 3 lata i 3miesiące. Wróciłam do Polski w grudniu 2008 roku. Dlaczego Wam o tym piszę? Bo poczułam się jakby ta książka była właśnie o mnie. Opowiada ona o rodakach, którzy wyjechali do Anglii za pracą, którzy próbują odnaleźć się w nowej rzeczywistości i w niej żyć.

Jurek i inni pracują w restauracji i hotelu Sheraton. Kiedyś dorabiałam nadgodziny na zmywaku w pizzerii Papa John's. Jejku, jaka to była straszna i ciężka praca i te NEVER-ENDING stosy brudnych talerzy. Brrr;) Więc naprawdę potrafię się wczuć w przeżycia tych postaci.
  
Czytając o ich codzienności, o pracy, domu, odrzuconych miłościach odbiorca zdaje sobie sprawę, że ten utwór jest bardzo realistyczny.
Przygody bohaterów są typowe dla tych, jakie przeżywają nasi rodacy żyjący za granicą i są bardzo ciekawe. To wyjątkowo interesująca lektura dla kogoś, kto nigdy nie przebywał za granicą w celach zarobkowych. Można się przekonać, że życie w UK to nie piękny, niekończący się sen, ale i harówa i normalność i trwanie.

Rzeczywistość bohaterów jest momentami zabawna, czasami zmusza nas do refleksji nad światem, ludźmi, nowym otoczeniem, radzeniem sobie z przeciwnościami losu. Książka ukazuje jak nasza egzystencja potrafi się zmieniać, nic nie jest na stałe i na zawsze. Życie w każdym momencie potrafi nas zaskoczyć, a my musimy starać się do niego dostosować tak, żeby przeżyć, aby udało się płynąć z nurtem, żeby jakoś sobie poradzić. Dostrzegłam tutaj ulotność, należy się cieszyć każdym momentem, bo życie składa się z takich migawek, obrazów, przebłysków, które żyją w nas, ogniskują, tworzą z nas od nowa kogoś innego, doświadczając  od początku. Wzbogacamy się duchowo i wtedy jeszcze bardziej doceniamy dni pełne beztroski.

Spotykamy się tutaj z wieloma angielskimi słówkami typu: staff, landlord, Primark (coś jak Pepco), shift, part-time, supervisor i wiele innych, które przyprawiały mnie o uśmiech. Teraz, po latach, wspominałam je z rozrzewnieniem.

Brakuje mi czasami Anglii, także jej dziwności, odmienności i konserwatywności. Wszystko to jest właśnie opisane w książce. Pamiętam lewostronny ruch i uczucie, że ZARAZ ZWARIUJĘ!!!, w momencie kiedy wjeżdżałam po raz pierwszy na angielskie rondo i wszystko wydawało się być pod prąd.

Zadziwiały mnie automaty we "flatach", które włączają prąd, kiedy wrzucisz monetę. Włożysz funta - to prąd jest, nie włożysz - to lodówka pływa i przewracasz się w ciemności.

Konserwatyzm Anglików możemy dostrzec patrząc na:

-dwa krany z lodowatą i wrzącą wodą (i za tym zdecydowanie jednak nie tęsknię!)

-gniazdka i wtyczki z trzema bolcami.

Wielka Brytania różni się wieloma rzeczami i zjawiskami od Polski, choćby tym, że wszędzie czuć zapach oleju z barów fish&chips (o dziwo niektórzy go lubili !???!).

Morze Północne w Skegness, czy Morze Irlandzkie w Blackpool są przepiękne, ale diametralnie inne od naszego Bałtyku - odmienny zapach i kolor. 

Co mnie urzekło, to spostrzegawczość autora. Potrafił on umiejętnie wyłuskać różnice w zachowaniu i kulturze Polaków i Anglików. Polak musi się pokazać, zaszpanować zachowaniem, przechwałkami, autem, sposobem na życie. Oczywiście nie wszyscy tacy są, nie myślcie, że kieruję się stereotypami, ale piszę jak mniej więcej zobrazował to autor i jak ja dostrzegłam to również żyjąc na granicą. Anglicy w tym czasie (z pewnością nie wszyscy) podśmiewają się w duchu z tych zachowań. Pamiętajmy jednak, że wyspiarze wychowali się w lepszych warunkach finansowych, niż my, więc trudno im się w nas wczuć i zrozumieć polską pogoń za pieniądzem. Wiele osób w naszym kraju, bez pracy i perspektyw ledwo wiązało koniec z końcem, a gdy dorwali za granicą troszkę "grosza", to musieli się poczuć lepiej, chcieli się podnieść na duchu, pokazać, że jeszcze coś mogą i umieją zrealizować własne plany. Więc niektórzy lubią pokazać - że im się udało, że się dorobili, że są ludźmi sukcesu. Nie oszukujmy się każdy czuje się lepiej mając więcej, niż mniej pieniędzy. Jest to dla nas wielka różnica: osoba wewnętrznie zestresowana, zastraszona rzeczywistością i tym co będzie jutro , gdy zdobędzie pieniądze zaczyna się relaksować, psychicznie wzdychać z ulgą, uśmiecha się i cieszy jak "głupi do sera" do słońca, do czegokolwiek, naprawdę nie potrzeba wtedy mieć powodu, by w środku czuć się uskrzydlonym. Niby pieniądze szczęścia nie dają, ale bez nich jest o wiele ciężej. Znam to z autopsji. Nie ma się więc co dziwić, że rodacy za granicą szaleją: samochód? - musi być, lepszy flat? - musi być, rower?- a fuj, spacer piechotką?- be! Tak to niestety bardzo często jest z Polakami. Poza granicami kraju, gdy nikt na Ciebie nie patrzy, nie ma rodziny, rodziców, którzy pouczają i strofują, puszczają im hamulce, zachowują się karykaturalnie.

" Pytanie tylko, komu pokazać? Anglikom z całą pewnością nie można zaimponować mniej czy bardziej wysłużonym autem. Może nawet w oczy nic nie powiedzą, ale w głębi ducha uśmiechną się z politowaniem, gdy zobaczą dumnego Polaczka przemieszczającego się autem na odcinku nie większym niż pół kilometra. Pozostają jeszcze rodaczki. Tak, to prawda - wiele z nich patrzy łaskawym okiem na gościa z własną furą. Im większa i bardziej błyszcząca, tym lepiej. Jak jest jeszcze do tego niezła chata - nie musi być od razu własna - to jest więcej niż pewne, że bez trudu znajdzie się chętna do grzania w niej łóżka." str.28-29

Dla niektórych życie za granicą jest mało swojskie, jest samotnością, ale zarazem zapewnia ono finansową stabilność, nawet pomimo pracy poniżej swoich kwalifikacji. Dlaczego magistrzy i doktorzy są osobami sprzątającymi, czy pomocą kuchenną? Bo dobrze zarobią w Anglii, bo ojczyzna nie jest niestety w stanie zapewnić im stabilności i dobrobytu. W Polsce jest pogoń za wyższym wykształceniem, ale nikt nie pomoże w znalezieniu absolwentom pracy, której i tak nie ma. W Anglii większość ma wykształcenie średnie, lub zawodowe i zarabia godnie, istnieje poszanowanie dla każdego zawodu. Zarówno sprzątaczka, jak i kierownik mogą żyć spokojnie i jeszcze sobie coś odłożyć, zaoszczędzić. Jakie to przykre, że takie realia nie panują i w naszym kraju.

Wychodzi tutaj także i prawda o naszym narodzie, o polskiej nietolerancji. Rodacy źle mówią o homoseksualistach: "Pedale pieprzony", o hindusach i Turkach mówią "ciapaty" lub "brudas" - co dla mnie do dziś jest totalnym szokiem, objawem chamstwa i braku poszanowania innego człowieka. Potrafią także marudzić, chociaż jest im dobrze, "strzelać fochy" na każdego, kłócić się, złorzeczyć. Ale spotykamy się również z tym, że mogą nawzajem o siebie zadbać, wesprzeć się w tęsknocie i trudnych chwilach, pocieszyć. Jest wiele tych obrazów do odkrycia...

Język utworu jest bardzo przystępny, ale nie można mylić go z prostym. Wkrada się nawet zdanie typu: "Po co zatem eskalować własne animozje?" Czułam, ze tekst był pisany męską ręką, konkretnie, bez owijania w bawełnę, bez podchodów i ozdobników.

Utwór jest bardzo intrygujący, czyta się go szybko, wciąga od początku, a odbiorca chce wiedzieć CO BĘDZIE DALEJ???

Jak to wspaniale, że ktoś porusza te interesujące tematy, ponieważ osób wyjeżdżających do UK było i jest ciągle sporo. Są oni w różnym wieku, z odmiennym wykształceniem i doświadczeniem. można ich dostrzec na wyspach niemalże wszędzie i bez problemu odróżnić - jakbyśmy mieli wypisane na czołach: POLAK. Bardzo interesujące jest to, że wielu z nas lepiej czuje się na wyspach, niż w ojczystym kraju. Tam nie jesteśmy oceniani przez otoczenie (sąsiedzi, rodzina, znajomi). W Polsce chodząc po ulicach można zauważyć, iż większość osób się na Ciebie patrzy, mierzy, ocenia (zwłaszcza w mniejszych miejscowościach, gdzie każdy zna każdego). W Anglii nie dostrzega się tego wcale. Dzięki temu osoba zachowuje się bardziej naturalnie, brak w niej sztuczności i myśli typu: CO LUDZIE POWIEDZĄ JAK WYJDĘ NA SPACER W DRESACH?

Nigdzie w książce nie jest wspomniane, że miejscem, w którym odbywa się akcja jest Blackpool, ale po nazwach "Pleasure Beach" ( w którym się wspaniale bawiłam) i po Rollercoster Pepsi Max Big One - KLIK - (na którym zjeżdżałam i ze strachu o mało nie umarłam), domyśliłam się tego sama. Zabawiłam się więc w detektywa i rzeczywiście znalazłam hotel Sheraton w Blackpool. Musiałam się upewnić, po prostu musiałam - sami wiecie z pewnością jakie to uczucie, kiedy znajdziecie jakąś wzmiankę o miejscu w którym kiedyś byliście i które Was zachwyciło - tak było właśnie ze mną i Blackpool, a także wieloma innymi miejscami w Anglii.

Osobiście dziękuję autorowi, że zabrał mnie z powrotem chociaż na chwilę  myślami do UK. To była piękna, nietuzinkowa, a zarazem zwyczajna, słodko-gorzka podróż. Opowieść o życiu, sensie istnienia, o trwaniu, o dążeniu do spełnienia i szczęścia. Trzeba tylko potrafić to w niej odnaleźć. Książka szalenie mi się podobała i polecam ją z czystym sercem każdemu!

Wydawnictwo: Warszawska Firma Wydawnicza

data wydania: 2 listopada 2011

ISBN: 978-83-7805-089-6

liczba stron: 162

słowa kluczowe: anglia, emigracja, sheraton, hotel, praca

kategoria: literatura współczesna

język: polski

typ: papier

cena: 20zł

możesz kupić: TUTAJ lub TAM

data przeczytania: wrzesień 2013r.

 

Jako osoba, która hołubi wszelkie podpisy i zdobycze, pragnę pochwalić się autografem:

Za możliwość przeczytania serdecznie dziękuję autorowi - Ireneuszowi Gębskiemu.

Innymi książkami autora są:

Bardzo podobają mi się okładki tych trzech książek, wszystkie z innej bajki i wszystkie niezmiernie ciekawe i przyciągające oko.

Recenzja bierze udział w wyzwaniu: