Μικρή Αναδρομή στην Ιστορία μας: Τεύχος 8ον

Κάπου μέσα στα εγχειρίδια των πολιτικών επιστημών ενδεχομένως να βρείτε μια μορφή διακυβέρνησης που λέγεται «δικτατορία». Βέβαια αφού διαβάσετε τα όσα έχουν να σας πουν γι αυτή τη λαμπρή μορφή διακυβέρνησης, προσπαθήστε να βρείτε τις διαφορές με τα άλλα κατά καιρούς ευφάνταστα πολιτεύματα όπως η μοναρχία ή η ολιγαρχία (στη σημερινή μορφή ευρύτερα γνωστή ως «δικομματισμός») και τις διάφορες παραλλαγές τους. Χάρην ευκολίας ας πούμε ότι δικτάτορας γίνεσαι όταν καταλαμβάνεις δια της βίας την εξουσία επειδή πιστεύεις ότι σου ανήκει και δεν έτυχε να τη κληρονομήσεις όπως ο βασιλιάς ή ο πρόεδρος κάποιου εκ των δύο κομμάτων.

Ένας τέτοιος κύριος λοιπόν ήταν και ο κυρ Γιάννης ο Μεταξάς ο πέντε αστέρων, γιατί πριν γίνει κονιάκ ήταν στρατηγός. Γενικά ο τυπάκος αυτός ήταν βασιλόφρων τσαναμπέτης οπότε έκανε καλή παρέα και με άλλους που είχαν παρόμοια κουσούρια, αντιβενιζελικούς, φιλογερμανοαυστροούγγρους, καραβανάδες ως επί το πλείστον. Επί εθνικού διχασμού ήταν φυσικά στο πλευρό του Κωνσταντή και της κυβέρνησής του και του έκανε όλα τα χατίρια. Πρώτα-πρώτα, εκεί πάνω στα σύνορα είχαμε ένα οχυρό που το λέγαν Ρούπελ. Φοβερό οχυρό, δε περιγράφω άλλο. Όταν λοιπόν κατά το πρώτο μουντιάλ οι κακοί επιχείρησαν να το παραβιάσουν, ο κυρ Γιάννης διέταξε αμυντικούς να αφήσουν την εστία αφύλακτη, και από τότε τον λέγανε προδότη οι κακές οι γλώσσες, αλλά εμείς δεν ενδίδουμε στα κουτσομπολιά. Κατόπιν, επιδόθηκε σε καυγά με τους φίλους και συμμάχους Αγγλογάλλους οι οποίοι ζήταγαν το στόλο που είχε ξεμείνει στο Φάληρο με τον Κωνσταντή για να κάνουν κάτι γάμους και βαφτίσια. Κατέβηκαν τότες αυτοί από τα παπόρια και πήγαν να τους δείρουν όλους, αλλά ο κυρ Γιάννης παρέα με τους επίστρατους τους φίλους του τους φάγανε λάχανο. Έκτοτε οι μεν βομβάρδιζαν την Αθήνα από τα παπόρια τους και οι δε κυνηγούσαν τους βενιζελικούς για το κακό πους τους έκαναν.

Αργότερα και με όσα ακολούθησαν ο κυρ Γιάννης τη κοπάνησε από τη χώρα για να επιστρέψει πάλι με χρόνια με καιρούς παρέα με το Κωνσταντή και να συμμετέχει πλέον ως πολιτικός κατά τη διάρκεια του ελληνικού μεσοπολέμου, ιδρύοντας μάλιστα και δικό του κόμμα ανάμεσα στους βενιζελικούς (μεν) και τους φιλοβασιλικούς (δε). Να σημειωθεί ότι αλλάξαμε και βασιλέα, μάλιστα, τον καινούριο τον λέγαν βασιλέα Γιωργάκη Β’. Όταν τον Βενιζέλο® διαδέχθηκε το χάος, γιατί περί χάους επρόκειτο, ο βασιλεύς Γιωργάκης Β’ έστειλε και του φέραν τον πεντάστερο:
-Για έλα δω εσύ.
-Παρών.
-Θες να γίνεις Υπουργός Στρατιωτικών;
-Εθνικής Αμύνης εννοείτε;
-Α όλα και όλα, αφενός μη με μπερδεύεις, αφετέρου μη λες αυτό το όνομα εδώ μέσα!
-Ότι πείτε.
-Τι ότι πω ρε φαφλατά, Στρατιωτικών έχουμε, το θες;
-Αφού επιμένετε…

Ότι λοιπόν πήγε να αναλάβει και να στήσει και το γραφείο του ο δικός μας, απεβίωσε ο τότε πρωθυπουργός κος Δεμερτζής, θεός συγχώρησον, και τον ξαναφωνάζουν που λέτε:
-Θες να γίνεις πρωθυπουργός στη θέση του πρωθυπουργού;
-Τι κερδίζω;
-Τίποτα, αλλά θα γίνεις θες δε θες γιατί ήσουν και αντιπρόεδρος εκτός από υπουργός!
-Ορίστε;
-Ας πρόσεχες που υπέγραφες, δε φταίμε εμείς..
-Έτσι είστε ρε;

Ανέλαβε μια και δυο πρωθυπουργός αυτού του έρημου τόπου εν έτει 1936 και μια ωραία μέρα του Αυγούστου βγαίνει και λέει:
-Ξέρετε κάτι κύριοι; Η βουλή διαλύεται!
-Τι; Κιόλας εκλογές; Ούτε αφίσες δε θα προλάβουμε να τυπώσουμε!
-Ναι, επίσης τέρμα και οι εκλογές!
-Δηλαδή; Πως θα γίνει; Με κλήρο;
-Δε θα χρειαστεί. Εγώ.
-Εσύ τι;
-Κυβέρνηση. Όσο θέλω. Αποφασίζω και διατάζω και όλα τα σχετικά.
-Ε τότε και εγώ θέλω.
-Κι εγώ
-Ξεχάστε το κύριοι, δικιά μου ιδέα ήταν!
-Ναι αλλά ξεχνάς ότι αυτό είναι ενάντια στο Σύνταγμα κύριε!
-Σιγά, θα του κάνουμε λίγες περικοπές και αυτού να συμβαδίζει με τους καιρούς…
-Όλα στο βασιλιά!
-Τα ξέρει, μη κουράζεστε..

Και κάπως έτσι έλαβε χώρα η δικτατορία του κυρ Γιάννη του Μεταξά του πεντάστερου. Που δηλαδή σιγά τη δικτατορία, ήταν light με 0.2% λιπαρά και έπεφτε βαριά μόνο στους πολιτικούς αντιπάλους και τους νεολαίους. Πολιτικός αντίπαλος θεωρούνταν όποιος διαφωνούσε με το κυρ Γιάννη. Με οποιονδήποτε τρόπο. Κακό του κεφαλιού του φυσικά, άλλωστε που ξανακούστηκε να βγαίνεις και να κάνεις και να λες ότι σου καπνίσει ατιμώρητα; Γενικά όπως καταλαβαίνετε δεν περνούσαν καλά όλοι αυτοί εκείνα τα χρόνια.. Αν άνηκες στο ΠΑΜΕ σε κυνηγούσε η αστυνομία, σε αντίθεση με σήμερα που σε κυνηγάν όλοι οι υπόλοιποι εκτός από την αστυνομία. Αν σε τσάκωναν σε βάζαν σε μια ειδική φυλακή, όπου κάθε δεύτερη βδομάδα απεργούσαν οι μάγειρες ενώ οι φύλακες έκαναν ενίοτε κατάληψη στα αποχωρητήρια. Δύσκολοι καιροί. Όσο για τους νεολαίους, αυτοί ήταν υποχρεωμένοι να μαθαίνουν περίεργα τραγούδια και να φοράν αλλόκοτα ρούχα ώστε να μπορούν να παρελάσουν τραγουδώντας περίεργα τραγούδια και φορώντας αλλόκοτα ρούχα. Τι να πει κανείς.

Βέβαια βρισκόμαστε για μια ακόμα φορά σε χαλεπούς καιρούς. Πόσα χρόνια πέρασαν από το τέλος του πρώτου μουντιάλ; ΠΟΣΑ; Από τότε τίποτα; Έννοια σας, το 2ο Μουντιάλ είναι ακόμη πιο συναρπαστικό! Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ας γνωρίσουμε τρεις ακόμα τύπους, τον Αδόλφο, τον Μπενίτο και τον Χιροχίτο. Αν και η ιστορία του καθενός είναι διαφορετική, όπως και οι κάλοι που είχε ο καθένας στη κεφάλα του, είχαν ένα κοινό. Ήθελαν να κατακτήσουν τον κόσμο. Ο πρώτος για να τιμωρήσει τους αντιπάλους της Γερμανίας κατά το πρώτο Μουντιάλ (ισχυρίζεται ότι ακυρώθηκε νόμιμο γκολ από τα πάντσερ και το νικητήριο των αντιπάλων ήταν offside) και για να κάνει όλες αυτές τις πολεμικές μηχανές που έβαζε τους Γερμανούς να κατασκευάζουν νυχθημερόν για να έχουν δουλειά και να ξεχάσουν τη κρίση. Επίσης δε συμπαθούσε καθόλου τους εβραίους και τους κομμουνιστές γιατί του θύμιζαν τους γονείς του και τους συμμαθητές του που τον κορόιδευαν για το μουστάκι του. Ο Μπενίτο από την άλλη, Ιταλός Ρωμαίος Μέγας Καίσαρας και Μάπας από τους λίγους ονειρευόταν πως θα έκανε τη Μεσόγειο λίμνη για τις πάπιες του και θα ανάγκαζε όλο το πλανήτη να τρώει σπαγγέτι. Ο Χιροχίτος ο Ιάπων ήταν κλειστοφοβικός και ένιωθε τους γύρω του να τον πνίγουν, οπότε βάλθηκε να τους κατακτήσει για να ησυχάσει.

Τα προκριματικά είχαν ως εξής: Πρώτος ο Μπενίτο έκανε κίνηση και με εκπληκτική στρατηγική υπερνίκησε την πανίσχυρη Αιθιοπία, κάνοντας τη πρώτο βήμα προς τη δημιουργία της αυτοκρατορίας του. Ακολούθησε ο Αυτοκράτωρ, που τα έβαλε με τη Κίνα και της πήρε ένα κομμάτι που λεγόταν Μαντσούρια. Αργότερα η Κίνα έβαλε τη Cosco και πήρε ένα κομμάτι από παντού, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ο Αδόλφος κάθονταν φρόνιμος όσο γίνονταν αυτά. Ότι πήρε το πήρε χωρίς να ανοίξει μύτη. Συγκεκριμένα, ενσωμάτωσε την Αυστρία και τη Τσεχοσλοβακία στο 3ο Ράιχ του. Το Ράιχ ήταν καινούρια πατέντα για να δικαιολογεί τη κατοχή γης και να γλυτώνει την εφορία, γιατί πέρναγαν ως γονικές παροχές από τα 2 προηγούμενα Ράιχ άλλων πεφωτισμένων Γερμαναράδων. Αφού λοιπόν έλαβαν χώρα όλα αυτά, αποφάσισαν να συναντηθούν οι 3 καμπαλέρος και να τα πουν:
-Ρε σεις.
-Σι.
-Μπανζάι.
-Θέλετε να κάνουμε ρε μια κλίκα, μιας και θέλουμε όλοι αυτό τον κόσμο;
-Σινιόρε Αδόλφε σύμφωνοι, αρκεί να με βοηθάτε γιατί ως γνωστόν είμαι μάπας.
-Μπανζάι.
-Περίφημα, ανοίγουμε λοιπόν εταιρεία, Άξονας Real Estate δια του 3.
-Μπραβίσιμο!Κερνάω σπαγγέτι!
-Μπανζάι!

Οι λοιπές ομάδες τα βλέπαν όλα αυτά, αλλά δεν αντιδρούσαν. Βλέπετε είχαν πονοκεφαλιάσει από το προηγούμενο Μουντιάλ με τα αέρια και τις βουβουζέλες και δεν ήθελαν νέες περιπέτειες. Εξ ου και η στάση τους:
-My lord, ο Αδόλφος προσάρτησε την Αυστρία!
-Let it be, let it be...
-Μεσιέ Τζενεράλ, ο Αδόλφος μπήκε στη Τσεχοσλοβακία!
-Θα βαρεθεί και θα βγει!
-Σχηματίσανε τον Άξονα!
-Και λοιπόν; Έναν άξονα κάνανε, δε τετραγώνισαν το κύκλο!

Και επιπλέον, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο Αδόλφος συμφώνησε με το Σήφη (στΣ Ιωσήφ Στάλιν, άλλη εξέχουσα μορφή από κει. Είναι να μη πέσεις στη λάθος περίοδο δηλαδή που είναι όλες οι μορφές μαζεμένες…) να μην επιτεθεί ο ένας στον άλλο, έτσι, για ασφάλεια.. Αν και ήξεραν καλά και οι δυο τους ότι εν τέλει θα πλακωθούν άσχημα! Παρόλα αυτά οι δυτικοί θορυβήθηκαν επιτέλους και οι φίλοι σύμμαχοι Αγγλογάλλοι διακήρυξαν πως θα υπερασπιστούν με απειλή μπολέμου το επόμενο θύμα του Αδόλφου… «Αχά. Για κοπιάστε λοιπόν!», σκέφτηκε τρίβοντας το μουστάκι του που από το τρίψιμο είχε μείνει μισό…

Και κάπως έτσι, εν έτει 1939, με το που γύρισαν άπαντες από τις καλοκαιρινές διακοπές, ο Αδόλφος αμολάει τα πάντσερ και μπάζει τη Πολωνία:
-Μα γιατί μας μπάζετε, χερ Άντολφ;;
-Μην ενοχλείσθε, για το τυπικό, περαστικοί είμεθα..
Και από την άλλη μεριά, ξεκινάει και ο Σήφης:
-Εσείς πάλι γιατί μας μπάζετε;
-Έχω ραντεβού με τον Αδόλφο στη Βαρσοβία και έχω αργήσει, να με συγχωράτε…

Οι φίλοι σύμμαχοι Αγγλογάλλοι δεν είχαν πλέον επιλογή, χάσανε που χάσανε τη σέντρα, βγαίνουν 2 μέρες μετά και λέγουσι:
-Μιστερ Άντολφ, βρισκόμαστε σε μπόλεμο εφεξής!
-Μεσιέ Αντόλφ, αουσσί, αουσσί!!!

Οπότε ξεκινάει σιγά-σιγά το 2ο μουντιάλ, και μαζεύονται σιγά-σιγά και οι συμμετέχοντες, γιατί τότε ήταν ανοικτή η συμμετοχή, όποιος ήθελε έμπαινε και όποιος μπορούσε έφευγε. Ε και κάτι Ελβετοί μείναν κλασσικά απέξω θεατές γιατί ήσαν άμπαλοι. Ο κυρ Γιάννης ο δικός μας τα έβλεπε όλα αυτά άλλα ζήταγε να μείνει και αυτός στην απέξω, όχι επειδή ήταν άμπαλος, αλλά για να τα έχει καλά με όλους, δηλαδή και με τους δικτάτορες σα και του λόγου του αλλά και με τους φίλους και συμμάχους που ήσαν πάντα φίλοι και σύμμαχοι. Στη συνέχεια θα δούμε τι κατάφερε.

Η συνέχεια στη συνέχεια!

Related Posts by categories