Hei vatn!

Hei vatn, som renn

og som boblar

frå kranen, i strie straumar,

renn, som gjaldt det livet

og du er den einaste hjelpa

Så muntert du strøymer,

til fryd for tørste halsar,

lyden av rennande, iskaldt vatn,

musikk i vestlendingsøyrene

Hei vatn, i overflod

ei kjelde som aldri går tom,

i styrtande kav

frå fjellet, og heilt ned

i glaset mitt,

blankt og kjølig

herleg smak av ei god verd

Men du, vatn? Eitt spørsmål,

eg vil gjerne ha svar,

og ei bøn frå oss

med nestensvømmehud:

Kvifor deler du så ulikt

ut di velsigning,

vi har uendeleg tilgong,

medan andre drøymer om vatn,

men det blir verande i draumen

Og så bøna:

kan du lage ei renne, ein sving i elva,

ut av leia, ut av kursen mot oss,

og fylle draumane

til dei hine, så det renn

over?