Endring i dag

i dag let nokon att døra

i dag opna andre ei anna dør

 

i dag forsvann utsikta du elska

i dag opna du eit anna vindauge

i dag gjekk noko tapt

i dag vart noko anna vunne

i dag er du ikkje lenger den du var

i dag er du den du er

Dekonstruksjon

graset bøyer seg
for blikket mitt,
verda smuldrar opp
når eg løftar foten

endå så varsamt eg trør
vil noko falle saman
når eg set foten mot bakken

bak meg trekk urskogen nærare
for kvar meter eg går,
ikkje ein tomme asfalt er å sjå

i det fjerne høyrer eg
ein tiger brøle

Mot morgongry

andedrettet i det skjelvande graset
bakken som ristar svakt
medan pusten går ustanseleg
inn i natta

månen glir sakte over himmelen
dreg graset til seg
i ei saktefartbølge
mot morgongryet

slår innover augelokka -
me kan høyre spadane
i dei store sandhaugane
skyflar sandkorna unna

så vert støvet fanga i vinden
bles inn over skjelvande gras
i ein innpust frå jorda
- ein annan stad

me står opp, ristar søvnen av oss
stig ut i dagen

månen er borte
ei forandra stille ligg att

Noko nytt

det er ikkje sikkert at du er den første
heller ikkje den siste
eller nummer to tre sju fjorten tusen

kanskje spelar det ei rolle for deg,
kva gjer det med deg?
vert du ein annan
om du ikkje lenger er først eller sist,
om andre ser på deg frå andre vinklar
gjennom nye filter?

kan det tenkjast, gjerast mogleg
at ei endring
vil vere positiv
noko som kan ruske opp i avfallet
sleppe lys inn i lukka rom
opne opp der det før var stengt
og stengje det som kanskje burde vore stengt
for lengst -

det er ikkje sikkert du er den same i morgon
og kanskje er det bra

Slikt som endrar seg

dei ulike delane flyt frå kvarandre,
element frå den same teksten
bokstavar frå det same ordet

det er ikkje lenger mogleg å sjå
kva som ein gong stod
kva er sanning, kva er det motsette
kva har me mista som me aldri får att

når tidevatnet skiftar
og dei ulike delane kjem flytande tilbake
legg seg til ro
langs stranda

er alle ting endra, alle rekkefølgjer
stokka om
og me må lære å lese på ny

Utsnitt #2

eg flyttar auga mine

endrar perspektiv –

set opp nye parameter

å tilpasse pusten etter

kanskje er eg ein drøymar

kanskje har eg oppfatta noko djupt

menneskeleg;

at den einaste måten

            å komme seg fram på

er ved utviding og endring

av eige perspektiv

4. mai 1823: Karl Marx møter ein ulv i skogen

kaldt stirra auga over den opne glipa i skogen

lufta har eit drag av yrande vår

føtene er varme, men armane skjelv

av noko han kjenner att som kulde

- kanskje er det noko anna

dei studerer kvarandre

sirklar sakte rundt skogkanten

med bringebærkrattet som eit naturleg nav

midt på enga

dette er ei sterkare makt enn eg

tenkjer han, går sakte baklengs ned mot elva

utan å sleppe den tynne tråden

som bind auga deira saman

hjartet vil knuse seg veg ut i lyset

hendene er klamme

hjernen er likevel roleg, balansert

han veit dei er like redde –

og det er ulven som snur

går sin veg innover skogen

i det han er komen passe langt unna

og ikkje lenger heng fast i det framande blikket;

dagen etter rundar ulven sitt femte år

og legg seg ned for siste gong djupt i skogsmørket

verda er ein ulv mindre

og i ferd med å endre ham

Eit forbetra liv

det begynte med misnøye,

ei litt murrande kjensle

av framandgjering i eigen kropp

- det var øyrene, dei var for store

så han bytte dei ut

- han hadde ein god ven

som kunne slikt, og gjorde det

mot betaling, sjølvsagt

så var det hendene, for tynne, for lange

eit nytt besøk

nye rundar med skjema på skjema

og til slutt kunne han vinke, fornøgd

ut vindauget i taxien som køyrde han

heim att

deretter gjekk det slag i slag,

etter at han hadde oppdaga

kor lett det var:

nye lepper, nye kne, nye føter

utbetra navle, sterkare skuldre

freshare hår, kortare tarmar,

betre lever, større lunger,

friskare hjarte, blåare auge

til slutt såg han i spegelen

over vasken i det nye huset

og kjente seg ikkje heilt vel –

tenkte det var hovudet

det var noko gale med

og fekk seg ny, betre hjerne

under ny frisyre

morgonen etter kasta han alle

fotoalbum, bilde og minner

i søpla,

dei var det siste som for;

han kjente ikkje att livet sitt lenger –