YILLAR VAR Kİ...

 

Nasılda unutmuşum çocukluğumun eğlencelerini,

 Şehrimize gelsede saatlerce eğlensek diye iç geçirmelerimi,

 Saatlerce binsemde hiç inmek istemediğimi.

 Yıllar var ki binmemiştim,tepeden seyretmemiştim şehri,hissetmemiştim rüzgarın saçlarıma vurarken ki verdiği ılık esintiyi.

 O gün eşim hadi bizde binelim deyince atladık dönme dolaba.

 Çocukluğuma döndüm birden.Bu kadar zevk vereceğini düşünmemiştim aslında eşim söylerken.

 Küçük bir ilçeydi bizimkisi.Sadece bayramlarda kurulurdu lunapark.O zamanlar nerdeeee şimdiki gibi gondollar,kamikazeler.Tek eğlencemiz atlıkarıncalar,annemin hiç tasvip etmediği zincirli birbirine bağlı salıncaklar,şimdilerde pek rağbet görmeyen aynalar ve en büyük eğlencemiz olan dönme dolaplar vardı.Ama yine de beklerdik büyük bir merakla.Şehrin dışında boş bir alana kurulurdu.Kurulduğunu duyduğum an başlardım yer araştırmasına girmeye.Acaba nerde,bize uzakmı,yalnız gidebilirmiyim diye.

 Hey gidi hey demek geldi içimden.Oysa ne kadar da zevkliymiş,tadına doyulmazmış.Dedim ya unutmuşum dönme dolabın,lunaparkın tadını.

 Siz de uzuuuunnn zamandır yaşamadıysanız bu zevki bence mahrum etmeyin kendinizi.

 Geri gelmesede o günler, çocukluğunuzun o eski tadına varın,o günleri tekrar yaşayın.

 Haydi büyüklerrrrr  lunaparka, dönme dolabaaaa…..

 

Küçükbey,54 aylık