Krupnik z boczniakami - ZnP*

To nie jest tak, że przestałam eksperymentować w kuchni, że nie przygotowuję żadnych nowych i interesujących potraw. Problem tkwi w dokumentacji tego co „kuchnia wydaje”. Albo gotuję i jemy to wszystko w biegu i nie ma czasu na stylizację i fotografowanie, albo jest ciemno a ja najbardziej ze wszystkiego nienawidzę fotografować w sztucznym oświetleniu, albo po prostu brakuje sił. Tym razem zmobilizowałam się. Może dlatego, że za kilka dni rozpocznie się moja kolejna przygoda w południowo – wschodniej Azji i myśl, że jak wrócę to już będzie prawie wiosna :)

Dziś zupa może nie specjalnie oryginalna czy odkrywcza, ale smaczna i stanowiąca miłą odmianę od klasyki. Boczniaki mają wspaniałą jędrną konsystencję, lekko orzechowy smak. Są ciekawą alternatywą dla suszonych grzybów leśnych, które w klasycznym krupniku mają swoje poczesne miejsce.

I znów to napiszę – kocham krupnik ugotowany dnia poprzedniego a w dzień serwowania jedynie odgrzewany. To zupa jak bigos kochająca odgrzewanie.

Krupnik z boczniakami

1 -2 marchewki

kawałek selera

1 pietruszka

¾ szklanki kaszy jęczmiennej

200 g boczniaków

1 -2 listki laurowe

3 ziarna ziela angielskiego

1 łyżka masła/ oleju

bulion mięsny/ warzywny

sól, pieprz

natka do podania

Przygotowanie zupy zaczynamy od bulionu mięsnego/warzywnego (krupnik jest jedną z nielicznych zup, które zdecydowanie lepiej smakuje na bulionie mięsnym), jeśli mamy gotowy od razu zaczynamy gotować krupnik. Do buliony wrzucić obrane i pokrojone w kostkę lub utarte na dużych oczkach tarki warzywa, listki laurowe i ziele angielskie. Warzywa gotować aż lekko zmiękną. Dodać wypłukaną kaszę jęczmienną i całość na małym ogniu gotować do miękkości. Pod koniec gotowania przygotować boczniaki. Umyć je delikatnie, pokroić w paseczki, na patelni rozgrzać tłuszcz i przesmażyć grzyby. Boczniaki dodać do zupy, całość gotować jeszcze przez 10 minut.

Zupę można podawać od razu, jednak zdecydowanie lepiej smakuje następnego dnia po odgrzaniu. Krupnik serwujemy z natką pietruszki.

Smacznego!!!

Niezwykle się cieszę na nasz zbliżający się wyjazd, na ferię barw, smaków i aromatów. Na razie cieszę się naszymi rodzimymi smakami, ale nie mogę się doczekać orientalnych dań jedzonych każdego dnia.

Mam nadzieje, że to już ostatnie ostatnie moje podrygi z zimowymi zupami. Tak wiem, do wiosny jeszcze daleko, ale ja się łudzę i bardzo czekam na nią :) 

Sezamowiec

Rozpasanie po świętach jeszcze nie minęło. Urodziny Maleństwa są tylko pretekstem do upieczenia ciasta absolutnie nie dietetycznego. Zima sprzyja takim decyzjom, krótki dzień i szybko zapadająca ciemność tylko wywołują chęć poprawienia sobie nastroju, a sezamowiec zdecydowanie jest w stanie ten nastrój poprawić.

Przepis na pewnym forum kulinarnym podała Kamila, ja z malutkimi (niemal niezauważalnymi zmianami) podaję tutaj.

Sezamowiec

ciasto:

3 szklanki mąki

250 g masła/ margaryny

¾ szklanki cukru pudru

1 łyżeczka proszku do pieczenia

5 żółtek

cukier waniliowy

masa sezamowa:

200 g sezamu

50 g masła

2 łyżki miodu

1 łyżeczka cukru pudru

masa chałwowa:

200 g chałwy

125 g masła

beza:

5 białek

¾ szklanki drobnego cukru

10 – 15 dag wiórek kokosowych

słoik dżemu (najlepiej z czarnej porzeczki, ewentualnie powideł śliwkowych)

Z podanych składników zagnieść ciasto. Podzielić je na dwie równe części.

Dwie jednakowe blaszki (jeśli nie mamy dwóch blaszek pieczemy blaty osobno na tej samej blaszce) wyłożyć papierem do pieczenia. Rozwałkować ciasto i wylepić nim blaszki.

Na patelni rozpuścić masło, miód i cukier puder, następnie dodajemy sezam i lekko podsmażamy pilnując aby sezam się nie zrumienił za mocno. Masę sezamową rozsmarowujemy na pierwszym placku surowego ciasta.

Tak przygotowane ciasto pieczemy w 180 stopniach przez ok. 30 minut.

Drugie ciasto podpiec bez niczego przez około 15 minut. W tym czasie ubić pianę, dodać cukier i ubijać aż cukier się rozpuści, na końcu dodać wiórki kokosowe.

Na podpieczonym cieście rozsmarować dżem a na niego wyłożyć masę bezową. Wstawić całość do pieca i piec około 30 – 40 minut.

Kiedy mamy upieczone oba ciasta należy przygotować masę chałwową. W tym celu rozpuścić na patelni masło, dodać chałwę, rozprowadzić ją w maśle. Powinna powstać w miarę jednolita masa. Na placek z warstwą sezamową wyłożyć lekko przestudzoną masę chałwową (nie za mocno wystudzoną bo ma ona skleić warstwy ze sobą) a na to blat z dżemem i bezą. Lekko docisnąć i pozostawić do wystygnięcia.

Smacznego!!!

Geiger skończył rok (urodził się w styczniu i zapisaliśmy Mu datę urodzin taką jak Maleństwa) więc skoro jeden jubilat załapał się na pyszne ciasto to drugiemu też coś się należało - wędka do zabawy. Tyle radości a tak niewiele potrzeba.

Piękny brzusio, prawda?????

Codziennik

Kilka dni temu minął rok od pierwszej operacji Buni. Czekałam potem z niepokojem na wyniki badania wyciętych guzów i choć podświadomie wiedziałam, że to złośliwe, miałam nadzieję, że to niegroźne narośla.

Kiedy przyszły wyniki złudzenia zniknęły, ale nadzieja nie umarła. Dni płyną szybko, ale podobnie wypełnione: rodziną, kotami, pracą i innymi przyjemnościami. Bunia cały czas jest z nami. Przez ten rok przeszła z etapu energicznej starszej „kociej Pani” do stacjonarnej staruszki. Mimo to żyje, ma się w dobrze, co prawda guzy wycinane dwukrotnie odrosły i ciągle się powiększają – już są widoczne gołym okiem, ale Bunia nie cierpi, spędza dni leniwie, głownie śpiąc pod kaloryferem, a noce łazikując po mnie i po W. 

Nie biega już po domu, nie jest chętna do zabaw, choć Geiger znalazł sposób na aktywizację Buniaczka a ta podjęła wyzwanie. Koty bawią się przez drzwi J Z jednej strony drzwi leżu Guś, który przesuwa łapeczkę pod drzwiami na drugą stronę zaczepiając Bunię i jej legowisko, a z drugiej strony Bunia leżąc pod kaloryferem „poluje” na wsuwającą się łapeczkę. Potrafią bawić się w ten sposób „godzinami”.

Cały ten spektakl najczęściej obserwuję siedząc na swoim ulubionym fotelu. Filonka wówczas najczęściej leży w niewielkim oddaleniu od nas wszystkich. Uwielbia być blisko ale zawsze zachowuje dystans.

W mojej piwnicy stale są jakieś „tymczasy”. Te zmieniają się jak w leniwym kalejdoskopie. Adopcje, te odpowiedzialne wymagają cierpliwości i czasem uzbrojenia się w stoicki spokój. Warto czekać na ten wyjątkowy i idealny dom dla podopiecznych. Czasem warto podjąć ryzyko. Intuicja to całkiem niezły wynalazek. Intuicji zaufałam oddając Knypusia rodzinie mieszkającej w Niemczech. Cała adopcja odbyła się wirtualnie. Z duszą na ramieniu, ale i z wielką nadzieją wyprawiłam tego słodkiego buraska w podróż życia. Teraz oglądam zdjęcia cudownie szczęśliwego kota, który nie tylko zyskał kochający dom, uwielbianą dwunożną przyjaciółkę ale i kociego kumpla z którym przyjaźń kwitnie.

Tak biegną moje dni, jeden za drugim. Czasem uda mi się ukraść trochę czasu wyłącznie dla siebie, czasem (choć zdecydowanie zbyt rzadko) wyrwać na spacer w plener. Tak było w ostatnich dniach starego roku. Pogoda była piękna, słońce świeciło tak jakby wiosna miała przyjść już lada moment. Złudne to bardzo, ale jakże miłe i optymistyczne J

I tak codzienność staje się świętem, miłym przeżyciem i czymś co daje siłę na każdy kolejny dzień.