Een logje van los zand

Er gebeurt van alles in Casa Repel. Er is veel "loos", er speelt veel. In mijn bol heb ik alles wel op orde, voor zover mijn hersenschudding dat toelaat, maar ik kan er geen consistent logje over dichten. Niks heeft namelijk met elkaar te maken, behalve het feit dat het zich allemaal op dit moment afspeelt. In mijn leven.

Het is weer helemaal mis met Wijzemans.
Net nu we bij een bekkenbodemspecialist lopen, is het weer helemaal loos. Het vermoeden (de nieuwste diagnose in de serie der...) is dat Wijzemans nooit heeft geleerd wat "ontlasten" is, nooit heeft geleerd om zijn bekkenbodem te ontspannen. Dat houdt in dat hij op het moment dat hij aandrang voelt, hij het door zijn aangespannen bekkenbodem heen moet persen. Het probleem nu echter is dat de enthousiaste specialist ook wil weten hoe vaak hij drinkt, wat hij drinkt en hoeveel, hoe vaak hij plast, hoe laat...en hoeveel. Lijsten per dag moeten we bijhouden. We zijn er braaf mee begonnen, maar we hebben na drie dagen besloten burgelijk ongehoorzaam te zijn. Djiez....dit is geen doen, hij heeft geen probleem met plassen, en we gaan dit kind niet opzadelen met maatbekers op het toilet. Wij zien er op die manier namelijk zomaar een plasprobleem bijkomen in plaats van dat er een poepprobleem vanaf gaat. In twittertermen: #frustratie. Probleem is alleen dat ik de confrontatie met de arts nog moet aangaan over de burgerlijke ongehoorzaamheid.
Ik weet wat we moeten doen en daar heb ik tijd voor nodig: Wijzemans moet zijn sterke brein inzetten om zijn lijf mee te laten werken, maar alleen hij kan dat. Voor nu ziet hij zijn lijf falen...en hij houdt niet van falen. Ik heb wat tijd met hem nodig en dat heeft niks te maken met milliliters plassen. Ik ken mijn Wijzemans.
Bijkomend probleem is echter dat Draakje in Wijzemans' kielzog meevaart. Of het nu afkijken is, na-apen, of meer van hetzelfde...de uitkomst is hetzelfde. Bij tijd en wijle staat de stront ons tot de lippen...

...en dan hebben we het nog niet eens...

...over Lewis gehad.
We staan weer op dat punt. Maar dit keer anders want Lewis gaat achteruit. We zien het aan haar. Ondanks de laatste tips and tricks, en het rotsvaste vertrouwen in "we gaan het wel uitzingen", gaat het nu ineens "anders". Ze kakt nu overal. Op het punt dat je denkt (weet!) "dit is niet meer verantwoord voor het huishouden, voor de hygiëne". Ik spreek niks uit, maar ik weet wel dat dit niet meer kan. Nu echt niet meer. Mijn brein raast voort, maar ik typ er geen letter meer over.

Op werk is het spannend.
Leuk hoor, een verantwoorde baan met een leuk salaris, maar de output moet navenant zijn. Deze weken waren werkelijk mijn meest spannende weken ooit, waarin ik allerlei dingen heb moeten doen die ik nog nooit heb gedaan: degene zijn die toestemming geeft in plaats van het te moeten vragen, bobo's heb moeten informeren over wat ik heb uitgespookt zodat zij er goed opstaan, regelen en doen zodat er Belangrijke Handtekeningen worden gezet op Belangrijke Contracten. Contracten die ik heb verzonnen en voor elkaar heb gekregen. (Lees tussen de regels: als het niet lukt is het mijn hoofd op het hakblok.) En net op het moment dat alles om alles gaat in de laatste spreekwoordelijke meters, klap ik mezelf een hersenschudding. Yep: Alles zit 'm in de timing. Vraag maar aan Bolt op de finale 100 meter, die weet er ook alles van.

Och! hoe makkelijk is het dan om al je ellende in je oorlel te stoppen! Mijn oorlel was een makkelijk slachtoffer van al mijn frustraties. Een bijna verwaarloosde hersenschudding erbovenop en ik kon al mijn frustraties en angsten verstoppen in lel en hoofd.

Er speelt namelijk uiteraard nog meer dat ik niet aan deze log toevertrouw. Jullie kennen me: ik ben selectief belachelijk open. Ik heb het er maar druk mee...wij hebben het er thuis maar druk mee.

Maar. En. Dus. Want. Niet alles is kommer en kwel. In het westen is er wel degelijk nieuws: waar ons hart in positieve zin van overloopt momenteel...

....is: het nestje!

5 teefjes, 4 reutjes: wie van de 5 teefjes het wordt, weten we nog niet, we weten al wel dat we haar (uiteraard naar Casa Repel-Detective-Traditie) Fletcher gaan noemen.
Waarom weten we nog niet wie het wordt, vraagt u zich af? Nou, omdat de fokker met een week of 7 naar de karakters van de teefjes gaat kijken, en dat zo goed mogelijk gaat matchen met de toekomstige eigenaren. Ik vermoed dat de fokker nu al uitkijkt naar een Draakje-proof-teefje.

Ik heb, oh hoe techneutisch volslagen onverantwoord, met mijn iPhone een foto gemaakt van een beeldscherm waar de webcam van het nestje op te zien was (volgt u het nog?)

17 september gaan wij op "kraamvisite", half oktober komt "ze" (ze is een van de wormpjes in onderstaande beelden) bij ons:

Een bijzondere ontmoeting: Last stop Amsterdan versus Afghanistan

Zaterdagavond om 7 uur 's avonds lokale tijd sta ik te wachten bij de gate op het vliegveld van Ottawa. Ik ga naar huis. En ik maak een foto. Ik maak namelijk altijd foto's. Ik maak drie soorten foto's: foto's voor het mooie, foto's voor de log en foto's voor de kinderen.

Ik heb me een rotje gefotografeerd voor de kinderen in Ottawa. Zo ziet het er daar uit jongens, anders hè?

     

 

Bij de gate maakte ik een foto van de kist die mij over de oceaan zou gaan vliegen. Gewoon, om te laten zien aan de jongens.



Ik ga zitten en ik wacht tot ik mag boarden...als ik een vriendelijke stem hoor.
"This is your hobby?"
Ik kijk haar aan. Ze kijkt mij aan.
Ik ga direct naast haar zitten.
"Yeah, sort of, but this for my boys, to show them where mommy's been."

We wisselen wat oppevlakkigheden uit, maar we hebben elkaar gevonden.
Gek he? Binnen een seconde was het gebeurd.

Op een moment stel ik de vraag der vragen.
"Is Frankfurt your final destination?"
Nope, ik wist natuurlijk ergens wel dat dat niet zo was.
Ze vertelt...

Begin jaren negentig is ze gevlucht uit Afghanistan.
Het was voor die tijd "so peaceful". Ze woonde bij haar familie en volgde een opleiding tot arts.
Afghanistan was zo mooi. Maar toen moest ze vluchten.
(Ik hoef geen geschiedkundige te zijn om te weten waar ze voor moest vluchten.)
Ze woont in Canada maar heeft haar opleiding tot specialist nooit af kunnen maken in het westen.
De regels zijn anders. Zeker als je vluchteling bent.
Ze heeft al 20 jaar een schuldgevoel dat ze is gevlucht (met haar ouders) en haar familie heeft achtergelaten. In de steek heeft gelaten.
Zij zat in Canada en toen kwam de oorlog.
Haar cynische woorden snijden nog steeds door mijn ziel: but the A.mercans were even worse than the Ru.ssians."
Is het de waarheid? Ik weet het niet.
Het is in ieder geval de waarheid voor haar familie.

Dus nu was ze op weg naar Afghanistan.
Ik zou van Frankfurt door gaan naar Amsterdan, zei naar Bahrein. En dan door.
Ze zou er 2 maanden blijven.
Om te kijken of ze kon zorgen dat haar familie hun land en hun bezittingen terug zouden kunnen krijgen.
Een vrouw alleen.
Zo sterk.
Alleen. Niet getrouwd en geen kinderen.
En geen goede baan.
Omdat haar leven er begin jaren '90 anders uit zag dan dat van mij.

Vanuit mijn business class 'pod' blijf ik mijmeren.
Ik schrijf mijn voornaam en mijn mailadres op een papiertje samen met de woorden dat ik haar zo enorm waardeer en bewonder.
Ik loop naar achteren en vindt haar. Ik geef haar mijn briefje.
De volgende ochtend mag ik als luxe business class vlieger als eerste in de bus naar de gate.
Ik vecht als een tokkie om de plek naast mij vrij te houden.
Het lukt.
Ze glimlacht als ze naast me komt zitten.

Dan durf ik te vragen:
"May I take your picture? I want to tell my oldest son about you."

Iemand die moet staan interrupeert:
"I am sorry for eavesdropping: I can take a picture of the two of you?"

Zij zegt tegen me: "....only for personal use!"

Bij deze. Persoonlijker dan dit kan mijn log bijna niet worden.

Terugdraaien

Ze kijkt me aan met haar blauwe ogen. Vol met wanhoop.
Ik pak haar handen vast, meer troosten dan dat durf ik niet.
Ik ben bang dat haar lijf zal breken onder mijn knuffel"geweld".
Ik kom niet heel goed uit mijn woorden, want een immens schuldgevoel maakt zich van mij meester.
Het verspreid zich als een pijnlijke golf vanuit mijn hart tot aan het eind van mijn kleine teen. 

Ik had het moeten zien. Maar dat had ik eigenlijk ook wel, deep down, maar ik heb het ontkend.
Uitgerekend ik.
Ik ga er prat op het ten alle tijden te onderkennen bij anderen, omdat ik zelf zo ben geweest.

Maar met haar was ik net zoals ik zelf was toen. Ik loog mezelf voor dat het niet zo was. Net als toen.

Het is niet mijn schuld en ik ben niet de oorzaak en ik kan het niet oplossen.
Maar ik had het wel moeten zien.
Uitgerekend ik. Maar ik hoopte blijkbaar zo dat het niet zo was, houd ik mezelf voor.

Ze kijkt me aan.
Ik beloof mee te gaan. Ze knikt en zegt "graag".

Uiteindelijk ziet de wereld er vandaag weer anders uit.
Noodgedwongen is de regie overgenomen.

Ik ga vandaag niet mee. Ik mag niet mee. Ik ben wel de achtervang.

Wat een Ka Uu Tee dag.
Het schuldgevoel is te groot om te omvatten.
Niets dat ik nu voor haar wil en ga doen kan dat compenseren.
Al is dat stiekem wel de reden dat ik nu van alles aanbied.
En daarover voel ik me dan ook weer schuldig.
En het ergste is dat ik het zo somber inzie.

Buro jeugdzorg deel 2 en weer een reddende engel!

J en ik zouden vandaag de hele werkdag lang samen doorbikkelen. Samen hard aan de slag. Een telefoontje van 13:05 uur maakte echter subiet een eind aan allerlei doelen en deadlines. Om 13:05 uur kreeg ik namelijk het telefoontje van de crèche waar elke ouder voor vreest: "ze zijn nu met je kind naar de huisarts".

Pas na 3 zinnen had ik in de gaten dat het slechts ging om Een Jaap In Eeen Hoofd en niet om een reanimatie of dodelijk letsel wat mijn moederbrein automatisch aannam bij het zien van het telefoonnummer toen mijn mobiel ging. Maar een Jaap In Een Hoofd is op zich nog steeds niet echt een boodschap waar een moeder koelbloedig op reageert. Mijn verstand was verdampt.

Gelukkig was ik samen met J. J en ik waren ooit directe collega's. Nu werken we samen als externe collega's. Iedereen kent ons wel, wij zijn een beetje het olijke duo, de techneuten in het land der alpha's. Als zij bij mij is introduceer ik haar als de Rapunzel van haar organisatie, en op haar kantoor ben ik J van mijn organisatie. Maar vandaag was zij mijn reddende engel!

J, die ik graag Ome J noem, vraag me niet waarom, lang verhaal, nam genoegen met geen enkel argument van mij. Zij ging mij naar de dokter rijden (mijn auto stond op een Godverlaten-OV-plek). En nee, eerlijk is eerlijk, ik sputterde niet heel erg hard tegen. (Had ik al gezegd dat ze die ochtend arriveerde met een übercool verjaardagskado? Nee? Nou, dat deed ze wel!) En halverwege de rit kreeg ik weer een telefoontje: de huisarts wil niet plakken, ze waren door naar het ziekenhuis. Ik kreeg al die tijd de Bevelvoerder maar niet te pakken op dienst en dat zat me ook niet lekker en ik voelde me nog meer prut daardoor. Zonder Ome J zou ik echt zijn gaan huilen, maar zij en haar snoepjes in de auto hielden me op de been. En dankzij haar Audi waren wij eerder in het ziekenhuis dan Draakje en konden wij hem opwachten.

Twee aangeslagen crèche-medewerkers brachten hem. Twee oprecht ongeruste hoofden droegen mijn kind en zijn Giraffe aan mij over.  Ze kwamen echter alleen een Wasbeer te kort. (Voor the oblivious onder jullie: die andere knuffel-slash-lifeline.) Ome J reed daarop "gewoon" achter de dames aan terug naar de crèche, en reed vervolgens met Wasbeer weer terug naar het ziekenhuis waar Draakje en ik nog steeds aan het wachten waren. Wasbeer werd dus "gewoon" gerepatrieerd door Ome J.

Ome J heeft vervolgens nog rustig de rest van de lange wachttijd met mij en Draakje gewacht op de eerste hulp en heeft daarop mij door de behandeling heen gesleept. En met heul veul snoepjes werden wij vervolgens door Ome J naar mijn auto gebracht. Ik was toen volledig verzorgd en getroosd slechts één halte verwijderd van huis: ik hoefde namelijk alleen nog maar langs de Intertoys. Er was een kadootje beloofd.

Ik weet wel hoe ik Ome J ga bedanken voor haar bijzondere steun in dit avotuur, ik weet echter niet hoe ik dit aan Buro Jeugdzorg moet gaan uitleggen, waar ik onder de tap sta.....

De open wond. (IEUW!) Draakje zelf leek inmiddels nauwelijks onder indruk....maar de wond gaapt groter dan de foto kon vastleggen...



Met kado in hand, alweer praatjes voor 10. Hij wel....ik nog niet helemaal, eigenlijk...



Op het moment van onderstaande foto begon het moment dat ik tot rust kon komen. Oh, die pyjama's? Ja. Die zijn hetzelfde. En nieuw zijn ze ook.

Münchhausen by Proxy

Jeugdzorg zit me op de hielen, ik weet het zeker. Mijn telefoon wordt getapt en er is vast een camera geînstalleerd in de slaapkamer van Wijzemans. Ze zullen vast denken dat het geen toeval kán zijn. Want wat is het geval:

De operatie van de 18e viel vies tegen, hij heeft nog steeds een flinke wond met een korst die maar blijft opengaan bij tijd en wijle. Tot nu toe komt hij elke nacht wel een paar keer huilend naar ons toe omdat zijn pyjamabroek aan de wond zit geplakt met opgedroogd wondvocht.

Dit zijn beelden waar je als moeder niet blij van wordt: onrustig wakker worden uit de narcose.


Maar goed, dat was pas nummer 1. Afgelopen week zouden we gaan bowlen met het voetbalteam van de spelmaker. Als organisator van het festijn zijnde, waren we wat eerder en Wijzemans en Spelmaker waren "op z'n Musketiers" aan spelen: met heel veel lawaai en drukte. Ik loop naar de receptie om de bowlingbanen te regelen en als ik terugloop tref ik een huilende Wijzemans aan met zijn gezicht onder het bloed. Het loopt in stralen over zijn gezicht en zijn jas. Hij was tegen een paal aangehold en zijn voorhoofd was opengesprongen. Man, wat kunnen hoofdwonden bloeden! Wijzemans vetrok volkomen overstuur met zijn vader richting eerste hulp: IK WIL NIET NAAR HET ZIEKENHUIS! Iedereen was ondertussen zo'n beetje gearriveerd en even later stond Rapunzel stijf van de stress en ongerustheid tussen de bowlende kinderen. Ik kon mijn tranen maar net verbijten. Dat kan wel eens een poosje gaan duren, bedacht ik me, zullen ze hem voor laten gaan, zo'n arme drommel? Maar nauwelijks een kwartier later staat Wijzemans voor mijn neus: gelijmd en wel. De Bevelvoerder was op weg naar de auto een huisartsenpraktijk tegengekomen en was er à la bonne fois naar binnen gelopen. De voor ons totaal onbekende huisarts had Humpty Dumpty direct weer aan elkaar gelijmd.



Maar goed, dat was pas nummer 2. Vrijdag belde de Bevelvoerder mij met de boodschap dat Wijzemans tegen de punt van ons bed was geknald. De wond was al gestopt met bloeden en hij had de snee in zijn wang met een zwaluwstaartje bijeen gehouden.



Maar goed, dat was pas nummer 3. Toen we vanmorgen opstonden, zag ik dat de wond helemaal gezwollen is en blauw. Zijn oog zit zelfs een beetje dichtgeknepen van de zwelling. In het echt is het nog blauwer dan op de foto.



Tegen een paal gelopen, ja ja! Twee keer zulke ongelukjes binnen een week, ja ja! En zij maar zo ongerust doen en huilen en stressen over haar middelste, ja ja! En ondertussen maar zielig lopen doen op twitter en maar aandacht krijgen van bezorgde vrienden en kennissen, ja ja! Ze hebben een naam voor dat soort lui!

Morgen gaan we naar Zwitserland, en ik neem dat kind opgerold in een dekbed en een valhelm op mee. En buitenspelen mag hij ook niet meer. *Zucht* En dan bedenk ik me dat Draakje nog maar 3 is. Ik vermoed dat wij nog heel wat keertjes op de eerste hulp zullen zitten!

Over niet in kouwe kleren gaan zitten en zennn Rapunzeltje over juffen, zennnn....

Maandag mocht ik naar Wijzemans toe toen hij nog lang niet bij was. De tube zat nog in zijn mond. De arts vertelde me dat ze meer had moeten snijden dan ze had ingeschat en dat het allemaal nog zo verkleefd had gezeten dat het complete gebied één grote wond was, in plaats van alleen maar een randje. We moesten rekenen op behoorlijk wat pijn.

Enkele minuten later begon het proces van bijkomen. Hij was er zelf niet bewust bij, maar kokhalzend de tube uitspugend, huilde hij dat hij naar huis wilde. En toen hij viel weer weg. Wakker wordend ging hij huilen; hij wilde naar huis. Eenmaal echt wakker was hij doodongelukkig: hij wilde naar huis. En toen voor het echie. Ik keek de verpleegkundige smekend aan, maar ze gaf aan dat hij niet eens op zijn benen kon staan; zo mocht hij echt niet weg. De arts was onbereikbaar. Iets met prostaatoperaties, of zo.

Twintig minuten later echter, was ze om. Moeten blijven was dan wel het protocol, maar in dit geval was het absoluut niet in het belang van het kind. Ik overtuigde haar dat ik hem van de hoofduitgang die 50 meter heus wel getild kreeg naar de auto. Het kind was utterly miserable en moest naar huis. Ik kreeg van Wijzemans toestemming hem alleen te laten om een rolstoel van ver weg te halen. Dat was voor mij het ultieme teken aan de wand: het kind moet hier weg en moet naar huis.

Het is een ingreep van niks, heus. Maar wel als je vijf jaar oud bent. En dus ook als je de mama van dat vijf jaar oude drommeltje bent. En Wijzemans ervaarde het op zijn wijze...Ik heb maandag twee jaar van mijn leven ingeleverd, ik zweer het.

Het herstel gaat met horten en stoten. We zijn aan huis gebonden. Het feit dat de school allerlei "ouders-doe-mee-en-kom-vooral-naar-school"-activiteiten heeft als ochtend-zing-evenementen en kerstdiners maakt het er allemaal logistiek gezien niet eenvoudiger op.

Morgenavond is het kerstdiner van de school en elke ouder mag wat klaarmaken. Gisteren hebben wij de Spelmaker de opdracht gegeven de juf te melden die 30 mini-slavinkjes die we hadden toegezegd van de lijst te schrappen. De boodschap: het lukt niet met Wijzemans en het herstel. (Rapunzel is alleen die dag en ze kan geen boodschappen halen en ze kan al helemaal niet 's avonds de vleesjes wegbrengen.)  De Spelmaker kwam terug met de boodschap van de juf dat ze ERG teleurgesteld was: het hoefden er geen 30 te zijn, maar één of twee kon toch wel?

Zennnnnnn, Rapunzel...zennnnnnn

Geopereerd broertje...het gaat om aantallen? Jij.Snapt.Het.Niet? Hoe hadden we zo dom kunnen wezen, he? Rapunzeltje voelde een enorme woede opborrelen. Daarbij...sinds het onderbroek-gym-incident heeft de juf van de Spelmaker geen enkel potje meer dat ze bij me kan breken. Sterker nog: ze staat serieus bij mij in de min en ze zal oprechte pluspunten moeten scoren voordat ik haar überhaupt het voordeel van enige twijfel wil gunnen. Minpunten als deze vallen bij mij direct in de paarse zone.

Rapunzeltje had daarbij soort van "stress" gehad op maandag, heeft haar huilbui van maandag nog steeds niet uitgehuild, heeft in drie nachten opgeteld slechts 11 uur geslapen EN heeft niet kunnen hardlopen van de vermoeidheid. Let me tell ya: dat is niet goed voor het humeur van Rapunzel. Rapunzel was het liefst ontploft. Maar....het welzijn van Spelmaker is ook in het geding, dus ontploffen was wellicht niet direct de beste optie.

Ik weet niet waar ik het vandaan heb geschraapt, maar ik heb een enorm beleefd en rationeel briefje geschreven. De drift spoot tijdens het schrijven uit mijn tenen. Het briefje ging sec over de logistieke problemen die wij ervaren en dat ik zelfs nog een probleem zie in het aanwezig zijn van Spelmaker bij het diner: hij zal alleen in het donker van en naar school moeten lopen? Ik vind dat eng! Ik eindigde het briefje met het verzoek of ze in het vervolg haar mening over ons vooral naar ons en niet naar hem moet ventileren, want hij is bang dat hij straf krijgt. Ik heb het woord ventileren uiteraard niet gebruikt, maar ze moet "haar ding" vooral naar mij uiten. Ze heeft mijn mobiele telefoonnummer y'all.

De Spelmaker las de brief en ging helemaal akkoord. Maar Rapunzel heeft nog last van loslopende driftbuien en woede en onvewerkt leed. Ze wil het liefst iemand slaan. Vrijwilliger, iemand?