Kapali, yagmurlu, olan bugun, sizlere daha yeni kendisinden soz ettigim, evimizin sevgili kopegi Toby, 9.5 yasinda, hayata gozlerini kapatti. Benim ilk ve son kopegim olarak kalacak. Hayvan sevgisinin buyuklugunu ben onunla ogrendim. Hayvanlarin insanlara verdigi huzuru, kayitsiz sartsiz sevgiyi, sorgusuz sualsiz, sartlar ne olursa olsun, yaninizda olmasinin ve neselendirme gucunun hayata getirdigi zenginligini ve ayni zamanda hic buyumeyen bir bebek oldugundan hissettilen sorumlulugu da Toby ile ogrendim.
Toby kopek den cok insan gibiydi. Kopekden korkanlara bile kendisini sevdirmeyi becerdi. Bugun evimizin nesesi sonuk ve hepimizin gozleri aglamaktan sis. Anisi evin her kosesinde. Kapidan girince kosturup kuyruk sallayarak bizi gordugune mutlu oldugunu gostermesi, elimizdeki her paketi icinde ne var diye merakla teftis etmesi, hadi arabaya dendiginde heyecanla kosarak gelmesi, uyurken yukses sesle horlamasi, bahcesine giren tavsani hirsla kovalamasi, sincaplara kizarak havlamasi, kabuklu fistigin ustaca kabugunu cikartip icini yemesi, eldiveni elimize taktigimizda bogusmak anlamina geldigini sanip gures tutmasi, uykusu geldiginde koltugun kosesindeki yerinde oturana dikkatle bakip "yerimden kalk" demesi, kotuga uzandiginizda hemen yaniniza gelip eliyle durterek "bana saril" demesi, birseyler yiyorsak yine eli ile vurarak "bana da versene" demesi, biskuvi verdigimizde sevincinden cilginca kosarak turlar atmasi ve saymakla bitmeyecek daha bircok anilari.
"Yagmurlu bir gundu, tipki bugun gibi. Kaybetmistim seni, akti gozyasim karisti yagmura" sarkisi geciyor icimden ama bambaska bir anlamla. Onu simdiden cok ama cok ozluyorum. Nur icinde yat benim guzel kopegim.
Dondurucudan Zeytinyağlı İç bakla Tarifi
1 week ago