“Τα πιο ωραία παραμύθια απ’ όσα μου ‘χεις διηγηθεί…”

.

Το 1998, κυκλοφόρησε ένας δίσκος – αφιέρωμα στον Διονύση Σαββόπουλο με τον γενικό τίτλο «Τραγούδια έγραψα για φίλους». Στο δίσκο αυτό συναντήθηκαν ερμηνευτές και τραγουδοποιοί της νεότερης γενιάς αλλά και κάποιοι της γενιάς του Σαββόπουλου και διασκεύασαν ο καθένας κι από ένα τραγούδι, από το «Φορτηγό» μέχρι και τα «Τραπεζάκι έξω». Δώδεκα από τα πιο γνωστά τραγούδια του Σαββόπουλου όπως η «Θαλασσογραφία» και η «Δημοσθένους λέξις», αλλά και λιγότερο δημοφιλή όπως «Η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη», διασκευάζονται από μουσικούς (κυρίως από τον Νίκο Αντύπα και τον Κλέωνα Αντωνίου) και ερμηνεύονται από εκπροσώπους του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού, μεταξύ αυτών ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Νίκος Πορτοκάλογλου, η Δήμητρα Γαλάνη, η Χάρις Αλεξίου, οι Active Member και άλλοι.

Την αμέσως επόμενη χρονιά, εκδόθηκε ένα single με δύο ακόμα τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου, σαν συμπλήρωμα της αρχικής έκδοσης του tribute. Μέσα σ’ αυτό το single, το οποίο κυκλοφόρησε για μικρό χρονικό διάστημα, ο Χάρης Κατσιμίχας τραγούδησε για «Τα παιδιά που χάθηκαν», ένα παλιό τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου που ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά στο «Περιβόλι του τρελού», τον Οκτώβριο του 1969. Δίπλα στον Χάρη ο αδερφός του, Πάνος, να τον συνοδεύει στα φωνητικά και με την γνώριμη πλέον φυσαρμόνικα να επεμβαίνει στο τραγούδι διακριτικά. Ο Κώστας Χατζόπουλος με μια 12χορδη ακουστική ακολουθεί τους “δρόμους” της νεοκυματικής κιθάρας του Σαββόπουλου και με ευρηματικούς δακτυλισμούς συνοδεύει τον Χάρη Κατσιμίχα, αφήνοντας χώρο στη φωνή να αναπνεύσει και να αφηγηθεί τα παραμύθια για “τα παιδιά που χάθηκαν στο στοιχειωμένο δάσος…”.

Τα πιο ωραία παραμύθια απ' όσα μου 'χεις διηγηθεί

αχ είν' εκείνα που μιλούσαν για τα παιδιά που 'χουν χαθεί.

Για τα παιδιά που χάθηκαν στο στοιχειωμένο δάσος
στις λίμνες στο βορρά

για τα παιδιά που χάθηκαν στου δράκου το πηγάδι
στης στρίγκλας τη σπηλιά.

Σε συμμορίες με ζητιάνους, σε αχυρώνες και σ' αυλές

και σε καράβια του πελάγους με λαθρεμπόρους πειρατές.

Για τα παιδιά που τα 'συραν στης Αφρικής τις αγορές
εμπόροι και ληστές

και φοβισμένα κι ορφανά στη Σμύρνη και στη Βενετιά
τα πιάσαν οι φρουρές.

Ψωμί ζητήσαν του φουρνάρη, λίγο νερό του καφετζή

τα διώχνει ο πρώτος μ' ένα φτυάρι κι ο άλλος λύνει το σκυλί.

Στις λυπημένες πολιτείες πέφτει μια κίτρινη βροχή

στο σώμα μου έχω ανατριχίλες και το 'να δόντι μου πονεί.

Το γράμμα σου δέκα σελίδες, πάλι η ίδια συμβουλή

μου λες στο σπίτι να γυρίσω, μου λες ν' αλλάξω πια ζωή.

Ομίχλη πέφτει στις σκεπές, φεύγουν οι φάτσες σαν σκιές
και τρέμει το κερί

φωτιές ανάβουν στις ακτές, μέσα στ' αυτιά μου ακούω στριγκλιές
και τρέμω σαν πουλί.

Ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας δεν έκαναν καμία ιδιαίτερη διασκευή στο κομμάτι του Σαββόπουλου. Αρκέστηκαν απλά στο να το τραγουδήσουν, και αυτό μπορεί καμιά φορά να είναι πιο δύσκολο από το να “πειραχτεί” ένα τραγούδι τριάντα χρόνια μετά από την πρώτη του ηχογράφηση. Με ηχοχρώματα που θυμίζουν μπαλάντες του Bob Dylan και με καθαρό, σχεδόν κρυστάλλινο ήχο, σου δημιουργείται η εντύπωση ότι ο Χάρης Κατσιμίχας ερμηνεύει ολόκληρο το τραγούδι με κλειστά μάτια, σαν προσευχή ή (ακόμα καλύτερα) σα να προσπαθεί να μεταφέρει εικόνες από ένα δικό του όνειρο που είδε την προηγούμενη νύχτα: τα χαμένα παιδιά στο στοιχειωμένο δάσος, τις φιγούρες του φούρναρη και του καφετζή, το πηγάδι του δράκου και η σπηλιά της στρίγκλας, τις λίμνες του βορρά και τις συμμορίες των ζητιάνων! Ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά, πλασμένο από τον μεγαλύτερο παραμυθά του ελληνικού τραγουδιού και ερμηνευμένο από δύο αδέρφια που ξεχνούν την ηλικία τους, κάθονται κατάχαμα και αρχίζουν να τραγουδούν με μάτια κλειστά, σφυρίζοντας στα σημεία που πριν από πολλά χρόνια ο Σαββόπουλος έπαιζε φλογέρα και πατώντας προσεκτικά σε αχυρώνες και σ’ αυλές του ίδιου παραμυθιού, του ίδιου ονείρου.

Η ερμηνεία του Χάρη & Πάνου Κατσιμίχα δεν έρχεται για να συγκριθεί ή να αντικαταστήσει την πρώτη εκτέλεση του Διονύση Σαββόπουλου. Οι Κατσιμίχα περνούν μέσα από το προσωπικό τους “φίλτρο” το τραγούδι και με την ερμηνεία τους το φωτίζουν ξανά, θυμίζοντας τον παλιό τους εαυτό των «Ζεστών ποτών», ακριβώς στη μέση των 30 χρόνων που χωρίζει τις δύο εκτελέσεις των «Παιδιών που χάθηκαν». Από το 1969 και την πρώτη εκτέλεση, μέχρι το 1999, μοιάζει να έχουν συμβεί τόσα πολλά και τίποτα μαζί! Τα παιδιά εξακολουθούν να φοβούνται το σκοτάδι και η ίδια κίτρινη βροχή πέφτει πάντα στις λυπημένες πολιτείες. Το γράμμα σου εξακολουθεί να είναι δέκα σελίδες και η συμβουλή σου πάντα η ίδια: “μου λες στο σπίτι να γυρίσω, μου λες ν’ αλλάξω πια ζωή”. Και το πιο σημαντικό: τα μεγάλα τραγούδια παραμένουν πάντα ΜΕΓΑΛΑ όσα χρόνια κι αν περάσουν, και τα παιδιά (εμείς δηλαδή) θα χάνονται πάντα στα παραμύθια όσο υπάρχουν ερμηνείες σαν αυτή του Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα να μας θυμίζουν τέτοιες ακριβές στιγμές του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού.

.

.