"...Έχω ενα κινητό, εχω ένα σταθερό, έχω ένα dvd ,έχω ενα λαπ τοπ, έχω μια πλάσμα, έχω δορυφορική, έχω αποκωδικοποιητή, έχω εσπρεσιέρα, έχω καφετιέρα, έχω τοστιέρα, έχω μπλέντερ, έχω αποχυμωτή, έχω πλυντηριο ρούχων, έχω πλυντήριο πιάτων, έχω στεγνωτήριο, έχω σεσουαρ, έχω μοντεμ, έχω usb, έχω handsfree, έχω bluetοοth, έχω email, έχω gmail, έχω hotmail, έχω yahoo, έχω facebook, έχω twiterr, έχω skype, έχω blog, έχω internet, έχω adsl, έχω bachelor, έχω master, έχω e-pass, εχω deadline, έχω meeting, έχω breefing, έχω cocooning, έχω party, έχω clubbing, έχω stress..."
Το Γκρης Ηλέβεν δεν είναι θεατρικό έργο με την κλασσική έννοια του όρου. Πρόκειται για δέκα φαινομενικά ασύνδετες μεταξύ τους σκηνές. Μερικές από αυτές φέρουν τίτλους βασικά ρήματα όπως “θέλω”, “είμαι”, “έχω” “είδα”. Άλλες πάλι έχουν τίτλους που υποκύπτουν στην αγγλική τους εκδοχή: Αθενς, Λάβ, Ον Λάιν που γραμμένοι με ελληνικά στοιχεία- αντίστροφα γκριγκλις.
Καθώς το εύρος των σκέψεων είναι μεγάλο και έχουν αλιευτεί όχι απλώς από το 'σήμερα' αλλά από το 'τώρα', είναι σπαρταριστές και σταδιακά η σύνθεσή τους σκιαγραφεί με αρδές μεν γραμμές, αλλά πολύ αποτελεσματικά την Ελλάδα και τους Έλληνες του 2011. Τις αγωνίες, τις αμηχανίες, τους φόβους, τα αδιέξοδα, την διάψευση των ελπίδων αλλά και την ανάδειξη κάποιων που δειλά πάνε να ανατείλουν.
Ο χώρος στον οποίο ανεβαίνει το Γκρης Ηλέβεν - το υπόγειο γκαράζ του Ιδρύματος Κακογιάννη – δεν είναι θεατρική σκηνή με την κλασσική τουλάχιστον έννοια του όρου. Ωστόσο αυτός ο τεράστιος χώρος γίνεται -και πάλι με ένα μαγικό τρόπο- ο ιδανικός σκηνικός χώρος γι αυτό το έργο που δεν είναι θεατρικό έργο. Έτσι η πρώτη εντύπωση “μα είναι δυνατόν εδώ να γίνει παράσταση;” μόλις χαμηλώσουν τα φώτα και οι ηθοποιοί εμφνιστούν εν σειρά στο βάθος- εκατό και πλέον μέτρα μακριά από την πρώτη σειρά των θεατών- να μετατραπεί σε βεβαιότητα: “Μα ναι, είναι μοναδικός χώρος γι αυτήν ακρβώς την παράσταση!”
Ανδριάνα Μπάμπαλη, Γιώργος Καραμίχος
Οι ηθοποιοί της ομάδας του Γκρις Ηλέβεν στην πλειονότητά τους δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί. Πρόκειται για δεκαοκτώ σπουδαστές δραματικών σχολών που συμμετέχουν εθελοντικά και αποτελούν το “χορό” της παράστασης. Οι νέοι αυτοί ηθοποιοί συνδυάζουν τις αρετές των επαγγελματιών του είδους, με το κέφι και τη φρεσκάδα των εκολαπτόμενων. Οι δύο “προεξάρχοντες” του θιάσου, Γιώργος Καραμίχος και Γιώργος Νανούρης ενσαρκώνουν απέριττα στους μονολόγους τους το 'μέσο' ανώνυμο Έλληνα του έντεκα, ή μάλλον του Ηλέβεν.
Γιώργος Καραμίχος
Η ούτως ή άλλως εξαιρετική Αδριάνα Μπάμπαλη- τρίτη προεξάρχουσα- ερμηνεύει με τον δικό της μοναδικά λιτό τρόπο τα έξι τραγούδια της παράστασης που εντάσσονται οργανικά στο σύνολο. Από τον Αττίκ, τον Χατζηδάκι και τον Καλδάρα μέχρι το Περιπλανώμενο του Σέμση και του Κονιτόπουλου τα τραγούδια λειτουργούν καταλυτικά άλλοτε φορτίζοντας κι άλλοτε αποφορτίζοντας τα συναισθήματα που γεννούν οι σκηνές.
Γιώργος Νανούρης
Ανδριάνα Μπάμπαλη
Μετά το παρατεταμένο χειροκρότημα στο τέλος, οι θεατές ανηφορίζοντας προς το ισόγειο του Ιδρύματος Κακογιάννη, δικαιολογημένα αναρωτιούνται: “Πώς είναι δυνατόν, ένα έργο που δεν είναι θεατρικό έργο, ανεβασμένο σε ένα χώρο που δεν είναι θεατρικός, με ηθοποιούς που στην πλειονότητά τους δεν είναι επαγγελματίες να χαρίζει τόση ικανοποίηση;”
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα-εδομυχη σκέψη, δεν μπορεί παρά να είναι μία και απλή: Αυτή η παράσταση έχει όλα τα βασικά συστατικά που γεννούν τη μαγεία του θεάτρου.
Κείμενο σκηνοθεσία: Γιώργος Νανούρης
Παίζουν: Ανδριάνα Μπάμπαλη, Γιώργος Καραμίχος, Γιώργος Νανούρης.
Οι σπουδαστές- εθελοντές: Ανδρονίκη Αβδελιώτη, Αννίτα Αδάμου, Γιάννης Αθανασόπουλος, Άθος Αντωνίου, Χρήστος Βασιλακόπουλος, Νίκος Γεωργίου, Κοραλία Γκριμοπούλου, Γεωργία Κουτάλη, Βιργινία Κυπριώτη, Νίκος Μπραχιμλάρη, Κρίστι Ξανθοπούλου, Δημήτρης Παπαδόπουλος, Ελιάνα Περηφάνου, Γιώργος Πούλης, Διονυσία Σακελλαρίου, Ελευθερία Σικινιώτη, Ιωάννα Σκλαβενίτη, Αλέξανδρος Τσελεπιδάκης.
Ιδρυμα Κακογιάννη, Πειραιώς 206, Ταύρος, Τηλ.: 210 341 8550
Παραστάσεις:Από τις 20 Ιανουαρίου έως τις 27 Φεβρουαρίου 2011 κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21:30
