Ny bølgje mot land

Året synk, krympar seg

som eit troll i møte med sollyset –

No møter det enden,

alle tings mål

- timeglaset renn snart ut –

Eg sit ved fjorden,

ser dei små bølgjene som nærmar seg land,

der dei vert knuste mot fjøresteinane

og forsvinn – alle spor vert viska ut

og til slutt forsvinn minnet,

eg klarar ikkje hugse den eine bølgja

frå den andre –

Der ute kjem dei, på rekke og rad,

og ei ny er på veg

der den gamle no kryp saman

og knuser mot land –

Expectations

(Haiku heights)

Geometri

Alt har sine eigne strekar, eigne
former, sirklar
og avstandar til kvarandre, alt
kan målast, vegast, setjast inn i ein formel -
viss ein berre tek seg tid,
og lagar avanserte 
nok
likningar der verda vert skildra, eller omvendt
at naturen stiller opp geometrien
og så er det berre for oss å vandre inn i den, flyte saman
som ein del av det heile;

Vi kan begynne med galakse-
rotasjonane, planetbaner og stjernebaner,
satelittar i stille svev gjennom rommet,
eller i den andre enden
med elektrona som snurrar sine evindelige snurr
rundt atomkjernane
og held det heile geometrisk på plass -

Uansett kor eg startar eller endar
ser eg eit ekko av klasseromsgeometrien -
verda som eit teiknebreitt
der matematikaren har leika seg
med alle typar konstruksjonar, vinklar
og moglege vridningar og vendingar -

Og eg bøyer meg i støvet,
gøymer mine eigne puslete reknestrekar
litt flau
bak ryggen -


(The weekend in black and white. Bildet er uredigert, og teke beint ned i stålisen på fjorden her sist vinter!)

Store gamle tre

store gamle tre, kva har du sett,

kva kan du fortelje

om alt det som skjer –

du stod her lenge før eg vart fødd,

har sett vintrar komme, vintrar gå,

blad som blafrar

blad som svevar av garde

på utstadige vindar

og menneske har kome til

og menneske har reist,

og du vil stå her etter at også eg er borte

heile vegen står du her

akkurat her – så stødig, så trygt

utan hast, utan spenning, utan redsle

utan ein tanke om morgondagen

- kjem regn, så kjem det,

kjem snø, kjem snø, og sola

er din alltid trufaste ven –

du står og tek imot alt

med opprette greiner

og ein takk for dagen som kjem

det du har å fortelje om livet

vil eg gjerne høyre

og lære av –

Stefanus

For dei tause stemmene,
dei som vart forsegla
mot sin vilje,
for beina som vart stoppa
medan dei endå var på reise
langt frå målet –

For dei som får merke
ufridomen som eit gnagande band,
fysisk og smertefullt
rundt handledd og hjarte –

For dei som ikkje smiler, ikkje ler
med tanke på morgondagen,
for dei som kvir seg for å sove
så langt frå alle dei er glade i –

For dei som kviler panna mot ein murvegg,
dei som trakkar framand grunn,
høyrer dører som slår i, nøklar som klirrar
og ei verd som med eitt vert taus –

For dei som ligg att på bakken
når bøddelen går heim frå arbeid,
for dei vi aldri meir kan høyre
anna enn som ei stille kviskring – ein isnande vind
over vårt kollektive samvit

For dei tenner eg dette lyset,
for dei skriv eg dette diktet
i dag
og for oss som sit att med reine og kvite
og blodstenka hender

Between

Barnet som et

Det rolege synet

av barnet som et;

Ein nyfødd baby, eit lite menneske

forsvarslaus, øm og varm

så mørke auge – denne verda er rar,

alt dei ser har han sett

- han kjenner det alt igjen

og sukkar stille

eit sukk så djupt

at det når inn til hjartet hos mora

(Kva tenkjer du på, kva fryktar du no,

vesle ven, vesle menneskebarn?)

Det rolege synet

av barnet som et;

og mora kjenner – meir enn ho veit

at den vesle har verda i hjartet;

og at verda vil stikke det sund –

Jul i hjartet

Golvet er vaska, kakene baka

treet er pynta med kuler og band

Eg sit i ein sofa, les i ei bok

om noko som hendte – i framande land

Det var englar og hyrdar, sauar, eit esel

og to som var einsame, redde i natt

Dei bar på eit håp, dei kyssa eit barn,

sjølve handa til Gud kunne dei gripe fatt

I stova er stille – endå søv borna

og snøen ligg roleg i skogen

Eg faldar to hender, eg formar to ord

“kom inn”, for hjartet er mogen