Nigdy nie byłem i będę historykiem, daleko mi do tego, jednak dwa eposy z II wojny światowej szczególnie są mi bliskie, działalność Wydzielonego Oddziału Wojska Polskiego majora Hubala i Powstanie Warszawskie.
Zastanawiam się, jak wielu z Was w jakiś sposób odebrało osobiście obchody 60 rocznicy wybuchu powstania, czy miało to dla Was jakieś znaczenie, czy cykl Powstańcy lub Radio Błyskawica, choć na chwilę przykuł Waszą uwagę?
Zajmują nas rzeczy błahe, nieistotne, banały, dyrdymały, ktoś może powiedzieć, Warszawa to prawie Twoje miasto, nie myli się w tym stwierdzeniu, tu się uczyłem, tu przez kilka lat pracowałem, ale Warszawa to również stolica Twojego kraju i jej historia nie powinna być Ci obojętna, mam rację, czy się mylę?
Wciąż jestem, jak pusty dzban i jeszcze sporo upłynie czasu zanim napełni go Twoje lub jej pragnienie, czekam na to, lecz jednocześnie słuchając tych ludzi, którzy wtedy byli na ogół w Twoim wieku, ludzie mający tyle lat, co ja, na ogół stanowili już wyższą kadrę, co nie oznacza, że jestem dziadkiem, byłem i jestem dumny, iż jestem Polakiem. Żaden inny kraj nie może poszczycić się tak sławetną historią, prawdą jest to, iż trudną, bolesną i ciężką, ale piękną...
Jednak świadomość, iż tylko, co szósty ankietowany znał datę jego rozpoczęcia nie napawa mnie dumą, a jest to historia najnowsza, nie tak nowa, jak rok 1956, 1970, 1980 i lata późniejsze, ale historia, o którą się jeszcze ocieramy. Dla mnie, jako Polaka ważne jest, iż ta okrągła rocznica została podkreślona w tak piękny, wyrazisty, jedyny w swoim rodzaju sposób, echo powstania dotarło po raz pierwszy pokazane w sposób dobry za Ocean, a także za zachodnią granicę...
Przyznać się muszę, że siedem poprzednich edycji tego koncertu zupełnie przeszło bez echa. Koncert, o którym wcześniej zupełnie nic nie słyszałem. Być może ranga obchodów 70 rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego sprawiła, że i ja usłyszałem o tym koncercie oglądając go w trakcie transmisji telewizyjnej. Nie wiem, czy w tym roku uda mi się uczestniczyć w nim osobiście, jeśli jednak 1 sierpnia będzie wam po drodze do stolicy to warto się na nim pojawić. Koncert, który bardzo mnie poruszył.
Stefan był mężem Anieli. Od pięciu lat byli razem. Poznali się w ostatnim dniu powstania. Nie można było do niego dotrzeć. Dziewczyna nie wiedziała co zrobić. Bardzo jej jednak na nim zależało. Po krótkim czasie zaczął przyzwyczajać się do jej obecności. Do tego, że jest i że może jej wszystko powiedzieć. Opowiedział jej o tym jak stracił wszystkich, którzy coś dla niego znaczyli. Nie powiedział jednak ani jednego słowa o Biedronce. Aniela była tak strasznie do niej podobna... Nawet włosy czesała tak samo. Warkoczyk na bok, do tego jakiś beret... Miała swój ulubiony, czarny, do którego kilka lat temu przypinała orzełka. Było pięknie. W lecie, przychodził po nią pod kamienicę, w której się uczyła i zabierał do domu. Trzy lata później wzięli ślub. Był to najpiękniejszy dzień w ich życiu i chociaż Stefan wyobrażał sobie, że bierze na ręce tą jedyną, to nie wierzył. Aniela miała tylko jeden problem, który dla Stefana był ogromną zaletą. Kiedy wyciągała w powstaniu dziecko, zaraz obok wybuchła bomba, a dziewczyna, choć uratowała dziecko, straciła wzrok. Szybko jednak nauczyła się poruszać po omacku i rozpoznawać osoby. Miała jednak wyobraźnię, jakiej nie mieli inni. Przyczyniło się to do tego, że zaczęła pisać wiersze... To znaczy ona mówiła a Stefan pisał. Niektóre z nich były naprawdę piękne. Na przykład ten, opisujący to co stało się w czasie powstania.