Ma cosa cantavano mai le Sirene?

Sie sprach zu ihm, sie sang zu ihm;
Da war's um ihn geschehn;
Halb zog sie ihn, halb sank er hin
Und ward nicht mehr gesehn.

 Fragment van Der Fischer van Johann Wolfgang von Goethe (1779)

Heb je je wel eens afgevraagd over welke geheime, verleidelijke krachten sirenes en zeemeerminnen beschikten (of nog beschikken). Was het hun stem,  ijl, hees of zoet? De melodie, golvend als de zee en de wind? Of waren het de woorden: zongen ze over verleiding, lust en extase?
Zeemeerminnen lijken niet enkel diep in de oceaan maar ook diep in het bewustzijn te zijn gezonken. Maar vergis je niet! Ze zijn er nog steeds. Misschien is het te druk in de Noordzee of maken de schepen teveel geluid en overstemmen ze het verlokkende zeemeerminnengeluid. Rond de Middellandse zee zijn ze er zeker nog. In de media vraagt men zich af 'Ma cosa cantavano mai le sirene?', 'Maar wat zongen de sirenes?'. Je ziet zeemeerminnen op affiches,

 volksschilderijen zoals deze

en 'artistieke' schilderijen zoals Ommagio floreale van Giuseppe Livio . (We liepen toevallig langs de tentoonstelling Invasioni rubate evasioni en kregen een prive-rondleiding van giechelende meisjes - geprangd in krappe zwarte pakjes en waggelend op te hoge hakken - die een opleiding toerisme volgden.)

Ommagio floreale, 2013 - Giuseppe Livio

Een van de stenen uit het Nice-you-found-me-stenenproject vond ik te leuk om weg te geven. Hij ligt naast mij en is nu een steen-om-bij-weg-te-dromen.

En geloof het of niet: we zagen zelfs een zeemeermin, aangespoeld op het zwarte zand van ons Geheim Eiland ...

Zouden de zeemeerminnen vandaag, Allerzielen, wenen om de zielen die door hun gezang verloren gingen? Ik denk vandaag aan mijn geliefde doden en zal zoals elk jaar een steen van het Geheime Eiland op het graf van mijn vader leggen.
Ik wens iedereen vandaag een gevoel van verbondenheid met geliefde doden.

Een rots in de branding - [Nice you found me]

Op het Geheim Eiland is weinig vertier en moet je jezelf vermaken op het ritme van de zon en de zee maar vooral van de wind. De Sirocco die hete en droge lucht aanbrengt uit de Sahara, de Ponente die regen brengt ('che  porta aqua') of de Maestrale die de zee woest opzweept en de boten terug de zee indrijft. Dagen om lui op het strand te liggen, dagen om het wild gebeuk van golven op de zwarte rotsen gade te slaan en dagen om te schuilen voor regen, bliksem en donder.
Vorig jaar beschilderde ik stenen met vissen, zeemeerminnen en zomaar-wat en liet ze (met mijn mailadres) achter in het zand, hopend op verbaasde (blije?) vinders [KLIK].
Maanden later mailde Lukas uit Duitsland dat hij een steen had gevonden. Hij stuurde zelfs een fotootje mee. Gevolg: een GroteGlimlachGevoel!

Zo'n GroteGlimlachGevoel smaakt naar meer. Nu ik weer op het met lavastenen bezaaide strand was, begon ik met het achterlaten van een raar mannetje.

't Was a man with a plan: de vinder en mijzelf blij maken. Daarom schreef ik op de achterkant een boodschap en een e-mailadres.

Er volgde al gauw een gekko in Aboriginalstijl (tenminste, dat was de bedoeling).

En toen was het hek van de dam en kwam er een grote mateloosheid over mij. Al gauw kropen stoeten beesten langs de branding en over stapels stenen. Ik had veel plezier (maar zoals jullie kunnen zien ben ik geen getalenteerd tekenaar).

 

Ter variatie het bloemmotief van de zomerjurk die ik aanhad ...

en iets kantachtig.

 

De vorm van deze stenen vroeg om Matroesjka's.

En ja hoor: het werkte. Dit keer moest ik geen maanden wachten. Nog op het eiland - zelfs op een wild, geheim en afgelegen eiland is tegenwoordig Internet - kreeg ik van Susann F. een mail met de boodschap 'I found your rock!'

Deze dus:

En een paar dagen later van Naomi D die haar steen meegenomen had naar Wales:

Groot GroteGlimlachgevoel!!

Nu ben ik terug in onze moerasdelta. Nergens een steen te bekennen, enkel aarde en zand - moeilijk te beschilderen. Dus maar terug naar 'software' als wol, stof en papier?

Inmiddels zie ik zwiepende takken en hoor ik rammelende ramen. Ik lees over herfstwind, windvlagen, storm. Maar hoor niet hoe die wind heet en waar die vandaan komt. Is het de Maestrale, de Ponente of misschien de Libeccio, de zuidwestenwind die uit Libië komt en zorgt voor hoge zee en hevige regenbuien? 

Wees voorzichtig morgen!

Theodóra en het Geheime Eiland

Mevrouw l' Heure Bleue is druk bezig met koffers uitpakken, wassen, ondergelopen kelder leegscheppen, werkmail lezen, Oude Moeder bezoeken, verhuisdozen Verre Zoon inpakken, enz... Ik denk dat ze nog even geen tijd heeft om te bloggen. Maar het is hier al zo lang stil en ik (Theodóra, je kent mij toch wel?) heb zo'n zin om wat met jullie te babbelen over mijn vakantie op het Geheime Eiland. Bijvoorbeeld over een wandeling tussen vulkaanwand en aquamarijnblauwe zee.

Overal bloeide wilde venkel, bougainvillea en kappertjes. En blauwe, witte en gele bloemen waarvan ik de naam niet ken. Ik heb een mooi boeketje geplukt en bij de Madonna in haar kapelletje gelegd. Ze lijkt er blij naar te kijken.

 

Tijdens de wandeling zakte de zon steeds dieper in het water. Zo'n postkaartachtige ondergaande zon blijft magisch en prachtig. Ik had daar lang kunnen zitten dromen.

Maar naar het vulkaanspektakel kijken terwijl je rustig van een biertje geniet is ook niet slecht.

't Is ook niet slecht om weer thuis te zijn. Maar toch heb ik alweer heimwee naar het Geheime Eiland waar tijdens het Blauwe Uur een rozerode horizon de blauwe omhelzing van zee en hemel doorweeft.

Hoe groot kan een verlangen groeien
opdat het niet sterft
van honger of van dorst
onder een onverschillige hemel?
Nog hangen er flarden licht in de lucht
vreemde vormen, transfiguraties
en een duizeling van blauw
overrompeld door het rood

- onaangetast nog?

© Germain Droogenbroodt
uit: Tegenlicht
Point nr. 66