Knister, Czarodziejka Lili i świąteczna magia

Autor: Knister
Tłumacz: Joanna Mikołajczyk
Ilustracje: Birgit Rieger
Tytuł: Czarodziejka Lili i świąteczna magia
Seria: Czarodziejka Lili
Wydawnictwo: Papilon/Publicat
Miejsce i rok wydania: Poznań 2012
Ilość stron: 91
Wiek odbiorców: od 7 lat

       Zastanawialiście się kiedyś co by było gdybyście potrafili czarować? Czy udałoby się to Wam utrzymać w tajemnicy? Jak używać czarów, by mieć z tego korzyści, ale nie zostać zauważonym w czasie czarowania?

    Lili została czarodziejką przez przypadek. Po prostu znalazła kiedyś księgę zaklęć obok łóżka i nauczyła się z niej korzystać. Wiedziała jednak, że gdy wszystko się wyda, to nie będzie ciekawie, dlatego też była sekretną wróżką. Nikomu nie zdradziła swojej tajemnicy.

    Zbliżały się święta, mama Lili i jej młodszego brata Leosia zdradziła dzieciom, że dawniej okres przedświąteczny był zupełnie inny. Ludzie przeżywali święta i bardziej się do nich przygotowywali. Zewsząd było czuć odpowiedni nastrój, napięcie... i wcale nie z powodu prezentów. To magiczna atmosfera sprawiała, że był to tak wyjątkowy czas. Lili pozazdrościła mamie, też chciała przeżyć coś podobnego. Teraz w mieście wszędzie było czuć świąteczną gorączkę, wszyscy zajęci byli zakupami, przepychankami... wszystko w biegu. Nikt nie zwracał na innych uwagi, troszczył się tylko o siebie. Lili zapragnęła to zmienić i w swej wielkiej księdze poszukała odpowiednich zaklęć. Czy małej czarodziejce udało się sprowadzić magiczny, świąteczny nastrój? Czy mieszkańcy miasteczka stali się dla siebie życzliwsi? Czy dzisiejsze społeczeństwo jest w stanie zwolnić, zatrzymać się, zauważyć innych wokół siebie? Co tak właściwie w tej sytuacji zrobiła Lili?

       "Czarodziejka Lili i świąteczna magia" to pierwszy tytuł tej serii, który poznałam. W szkolnej bibliotece mamy ich trzy, ale wydano na pewno więcej. Jest to seria chętnie wypożyczana przez uczennice klas III - V, więc chciałam się przekonać w czym one się tak zaczytują. I... nie czuję się szczególnie oczarowana. Książka nie jest zła. Język dostosowany jest do młodszych czytelników, duża, wyraźna czcionka sprzyja czytaniu. Do tego proste, raczej oszczędne czarno-białe ilustracje nadają książce szczególnego charakteru. A treść? Łatwa, przyjemna, ale nie szczególnie emocjonująca. Mnie tu czegoś zabrakło, nie czuję się zachęcona do sięgnięcia po pozostałe tomy, nie ciekawi mnie jakie inne przygody przeżywa Lili. Oczywiście całkiem możliwe, że sięgnę po pozostałe tomy w pracy, ale bardziej ze względu na to, że szybko się czyta i łatwo przyswaja treść, niż dlatego, że nie mogę doczekać się kontynuacji.

Książkę przeczytałam w ramach wyzwań:

- Pod hasłem - Pani (ta - czarodziejka, Lili, magia)

- Grunt to okładka - zima

- Przeczytam tyle, ile mam wzrostu - 1,2 cm (7,8 cm z 158)
- Cztery Pory Roku - ZIMA

- Gra w kolory (biały)

- 52 książki w 2016 (6)

Jutta Richter, Lato szczupaka

Autor: Jutta Richter
Tytuł: Lato szczupaka
Seria: Nasza Biblioteka
Wydawnictwo: Zakład Narodowy im. Ossolińskich
Miejsce i rok wydania: Wrocław 2009
Ilość stron: 96

    To książka o przyjaźni, nadziei, żalu i śmierci. Jej celem jest oswojenie czytelnika ze śmiercią osób najbliższych. Czy  autorce udało się uzyskać oczekiwany efekt? Nie wiem, ja nie jestem przekonana. Może po prostu nie zrozumiałam intencji autorki, zwróciłam uwagę na coś co miało być zupełnie nieistotne?
    Rozumiem strach, niedowierzanie, wyparcie i żal chłopców: Daniela i Lukasa, synów śmiertelnie chorej Giseli. Rozumiem odwrócenie się od Boga i utratę wiary w boską moc, ale wiara w szczupaka? Najpierw pomyślałam, że autorka chce nam przekazać, że każdy ma chwile zwątpienia, obwinia Boga za zło całego świata i ucieka od wiary. Wiadomo, że w coś trzeba wierzyć, żeby mieć z czego czerpać nadzieję. Tylko jak to się ma do wiary w szczupaka? Kompletnie też nie rozumiem jak ma się wiara lub jej brak do zakończenia książki i wydaje mi się, że młodzież w wieku gimnazjalnym też będzie miała problem z odpowiednią interpretacją. Być może na próżno doszukuję się tu czegoś głębszego, być może autorka rzeczywiście chciała pokazać czytelnikowi, że w sytuacjach trudnych jego zachwiana wiara czy chwile słabości duchowej są naturalne i normalne i nie należy się przez to obwiniać?! O ile ten wątek był dla mnie jedynie niezrozumiały, o tyle inna kwestia poważnie mną ruszyła i nie pozwoli mi myśleć dobrze o książce. Chodzi o postawę mamy Ani. Nie dość, że kobieta zawsze miała trudności w okazywaniu uczuć córce to nawet ta sytuacja nie zmieniła jej nastawienia. Fakt są takie osoby, ale mama Ani jawnie okazywała swe współczucie troskę, a nawet miłość Danielowi i Lukasowi. Ania wie, że mama zawsze marzyła o synu, a urodziła się ona, co zresztą matka wypomniała jej kilkukrotnie. Myślałam jednak, że zbliżająca się śmierć Giseli zbliży do siebie Anię i jej mamę, uświadomi jak kruche jest życie i jak ważne jest to, każdą możliwą chwilę spędzić razem w radości i szczęściu. Niestety. Dziewczynka tak naprawdę sama musiała sobie radzić z nadchodzącą śmiercią sąsiadki i dodatkowo wspierać kolegę. Było jej bardzo trudno, potrzebowała wsparcia matki, chociażby zwykłego przytulenia czy pogłaskania po głowie. Chciała szczerej rozmowy, wyjaśnienia całej tej sytuacji, ale tego nie dostała. Apogeum frustracji przeżyłam gdy Ania dowiedziała się od szkolnej koleżanki jakie plotki słychać o jej mamie we wsi. Przyznam, że w czasie czytania też mi to przyszło do głowy... tym bardziej umiałam wczuć się w postać Ani, która była rozczarowana i zawiedziona.
     Jak widzicie nie zrozumiałam przesłania książki, nie zwróciłam uwagi na to co miało w niej być najważniejsze, a całkowicie skupiłam się na wątku Ani. Z ledwością dokończyłam lekturę, bo tak byłam zła na matkę Ani. Ten wątek według mnie całkowicie przyćmił główny temat. Książka mi się nie podobała i nie polecam jej nikomu.

Książkę przeczytałam w ramach wyzwań:

- Odnajdź w sobie dziecko (dla nastolatków)

- Klucznik (bez happy endu)

- Gra w kolory (granatowy)

- Pod hasłem (lato kontra "Tajemnica śnieżnego potwora")

Heidi Hassenmuller, Pewnej wrześniowej niedzieli

Autor: Heidi Hassenmüller
Tytuł: Pewnej wrześniowej niedzieli
Wydawnictwo: Zakład Narodowy im. Ossolińskich
Miejsce i rok wydania: Wrocław 2008
Ilość stron: 79
Wiek adresatów: od 10 lat

Zdjęcie pochodzi z tej strony.

    Ta niepozorna, niewielka książeczka wycisnęła ze mnie morze łez! Wstrząsnęła mną emocjonalnie i nie pozwoliła w nocy zasnąć.
       Nie zamierzałam zdradzać tu dokładnie treści, ale jednak jest to konieczne. Podejrzewam, że moje recenzje czytają osoby dorosłe, a nie nastolatki czy dzieci. Myślę, że rodzice, czy inne osoby podsuwające młodym ludziom prezentowane przeze mnie tytuły powinny jednak znać treść tych książek, by móc zdecydować czy to właściwy tytuł dla ich dziecka.
    W rodzinie dziesięcioletniego Thomasa nadchodzą poważne zmiany. Nie dość, że mama oznajmia, że jest w ciąży, to jeszcze jego ukochany dziadek postanawia przenieść się do domu spokojnej starości. Chłopcu trudno pogodzić się z tymi nowościami - przecież te zdarzenia przewrócą jego życie do góry nogami. Jego najlepszy kolega też ma małą siostrę, i od kiedy dziewczynka nauczyła się chodzić, mama Petera prosi syna by ten zajmował się siostrą. A przecież wszyscy wiedzą, że taka siostra to prawdziwa kula u nogi! W oswajaniu Thomasa z nową sytuacją niezrównany jest dziadek, który z wielką cierpliwością i miłością tłumaczy wszystko chłopcu. Sprawia, że wnuczek chce być dobrym bratem dla swojej nowo narodzonej siostry. Niestety tuż po chrzcinach dochodzi do tragedii. Angela umiera śmiercią łóżeczkową. Już samo to straszne wydarzenie wstrząsa chłopcem. Dodatkowym ciosem jest reakcja mamy, która kompletnie nie radzi sobie ze stratą.
     Książka może być formą biblioterapii dla dzieci borykających się z podobnym problemem. Cała sytuacja opisana jest bardzo prawdziwie, emocjonalnie, ale z taktem. Pamiętajmy, że nie ma dobrych i złych uczuć. Ważne byśmy umieli nazywać swoje emocje, a z tym mają problemy nawet dorośli. Przewodnikiem po świecie uczuć jest dziadek, który ze stoickim spokojem, zrozumieniem i troską tłumaczy chłopcu jak radzić sobie z trudnymi emocjami, ale także uczy empatii i akceptacji. Oprócz sfery emocjonalnej, książka uzupełnia także wiedzę dziecka na temat poczęcia, ciąży i porodu na poziomie odpowiednim dla rozwoju dziesięciolatka. Początkowo bardzo przeszkadzało mi nadużywanie zdrobnień "mamusia" i "tatuś". Wydawało mi się to nienaturalne i nieprawdziwe, dopiero później uznałam, że od początku miało to mieć kojące znaczenie i podkreślać rolę rodziny. W każdej rodzinie zdarzają się nieporozumienia, odmienne potrzeby, czy poróżnienia. Ważne jest jednak to, by mimo różnic umieć ze sobą współżyć i obcować w zgodzie, akceptując jednocześnie swoje odmienne punkty widzenia. Autorka podkreśla także fakt, jak bardzo ważna jest umiejętność rozmowy i respektowanie uczuć wszystkich członków rodziny. 
       Jeśli uważacie, że chcielibyście by książkę przeczytały Wasze dzieci, zróbcie to proszę najpierw sami. Myślę, że mimo wszystko dzieci nie zareagują na nią tak bardzo emocjonalnie jak ja, ale uważam, że po lekturze rodzic powinien porozmawiać o niej z dzieckiem i pomóc mu zrozumieć kłębiące się w nim emocje. Może pojawić się też strach o własną rodzinę, więc trzeba zadbać o komfort psychiczny dziecka w tej kwestii.

Książkę przeczytałam w ramach wyzwań:

- Odnajdź w sobie dziecko (dzieci w wieku szkolnym)

- Klucznik (literatura europejska - niemiecka; (wy)pożyczona - z biblioteki)

- Gra w kolory - (błękitny/niebieski)

Eva Voller, Magiczna gondola

Autor: Eva Voller
Tytuł: Magiczna gondola
Seria: Poza czasem
Wydawnictwo: Egmont
Miejsce i rok wydania: Warszawa 2012
Ilość stron: 464

Zdjęcie pochodzi z tej strony.

Jak to było z tą recenzją książki…

Akcja Magicznej gondoli rozgrywa się w roku 2009 i 1499 w Wenecji. Główna bohaterka 17 letnia Anna przebywa wraz z rodzicami na wakacjach w tym pięknym historycznym mieście.

Jest typową nastolatką XXI wieku:  ipody, surfowanie po necie, portale społecznościowe, maile i smsy. To typowe zajęcia każdej nastolatki, a gdy tego zabraknie to nudy…

Ta dziewczyna jednak zainteresowała się historią tego pięknego miasta, może dlatego że jej ojciec był uznanym w świecie naukowcem i opowieściami związanymi ze swoją pracą „zamęczał” swoją córkę, a może był inny powód tego zainteresowania. Nieważne. W międzyczasie Anna poznaje Matthiasa chłopaka, któremu udaje się ją wyciągnąć na spacer po mieście.  Lecz zamiast spaceru i typowych zakupów, czyli butów, bluzki lub modnego gadżetu ich zainteresowanie wzbudza nietypowa czerwona gondola i sklep, w którym Anna kupuje wenecką maskę kota. Zauważa również na czerwonej gondoli bardzo przystojnego chłopaka szamoczącego się  z innym młodym człowiekiem – który później okaże się jej wybawicielem. Nie wie jeszcze, że to początek jej nietypowych przygód w czasie i dziwnej miłości. W czasie corocznej parady historycznych łodzi zostaje wepchnięta do wody, a następnie przechodzi przez wrota czasu do roku 1499. Niemiecka pisarka z niezwykłą lekkością pióra dokonuje przeniesienia dziewczyny w czasie, o bagatela 500 lat do XV wiecznej Wenecji. Dziewczyna nie wie, jak to się stało, że znajduje się w innej rzeczywistości i musi liczyć na pomoc nieznajomego gondoliera, i chłopaka, który uratował jej życie wyciągając ją z wody przenosząc ją w czasie. Niebawem okazuje się jednak, że to nie przypadek, iż Anna znajduje się w XV wieku. Ma bowiem do wypełnienia pewną misję. Zanim jednak do tego dochodzi dziewczyna poznaje obyczaje panujące w tych czasach w Wenecji. 

     W „Magicznej gondoli” świetnie pokazano różnice w sposobie życia ludzi biednych i bogatych. Anna poznaje takie banalne problemy ludzi jakimi są brak sanitariatów i bieżącej wody, czy możliwości zmiany bielizny. Nie wspominając już o kanalizacji, czy warunkach mieszkalnych ludzi różnych grup społecznych. Autorka dokonała szczegółowych opisów, wykazując się doskonałą znajomością historii, dzięki czemu można było się przenieść wirtualnie w tamte czasy. W książce delikatnie zostaje wpleciony wątek miłosny, co nie pozostaje bez echa dla dalszych losów bohaterów. Ciekawym wątkiem jest również życie sióstr zakonnych i osób świeckich w klasztorach w XV wieku. To co tam się wtedy działo to ho ho... Pozostawię to bez komentarza.

   Wracając do fabuły Anna wykazuje się ogromną odpowiedzialnością i dojrzałością, bo kiedy po spełnionej misji wraca do XXI wieku okazuje się, że Wenecja to tylko zgliszcza. Podejmuje wtedy bardzo ważną decyzję by wrócić i ratować nie tylko ukochanego, ale i to piękne miasto. W książce pojawia się również wiele postaci, które będą miały wpływ na dalsze losy naszej głównej bohaterki, ale nie będę zdradzała już więcej szczegółów. 

    Książka ta może być przeznaczona dla grona młodych ludzi, bo czyta się ją łatwo i przyjemne. Zachęcam do przeczytania, zwłaszcza osoby, które do tej pory nie czytały tego gatunku książek. Ja do takich osób należę i chyba zacznę częściej sięgać po podobną literaturę. A po następny tom sięgnę na pewno gdy tylko wpadnie w moje ręce.

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Pani Katarzynie

oraz Wydawnictwu EGMONT

Książka przeczytana w ramach wyzwań:

- Przeczytam tyle, ile mam wzrostu 

- Odnajdź w sobie dziecko

Charlotte Link, Grzech aniołów

Autor: Charlotte Link
Tytuł: Grzech aniołów
Wydawnictwo: Sonia Draga
Miejsce i rok wydania: Katowice 2012
Ilość stron: 301


Zdjęcie pochodzi z tej strony.

     Rodzina Beerbaumanów od lat zmaga się z mroczną tajemnicą, którą skutecznie ukrywa przed światem. Pomogła im w tym przeprowadzka do innego miasta, gdzie mogli zacząć wszystko na nowo. Janet i Phillip choć są małżeństwem od 25 lat to nie stanowią pary idealnej. Już na początku małżeństwa Janet dopuściła się zdrady, co więcej tkwiła w tym związku przez 6 lat. To zdarzenie rzutowało na całe dalsze życie wszystkich członków rodziny - Janet, Phillipa oraz bliźniaków Maria i Maximiliana. Żaden z nich nie zdawał sobie sprawy, że aż tak bardzo...

     Wiosną 1995 roku, na kilka tygodni przed opuszczeniem kliniki psychiatrycznej przez Maximiliana dochodzi do nieoczekiwanych wydarzeń. Janet wyrusza z Niemiec do swojego rodzinnego kraju - Anglii, Mario wybiera się ze swoją dziewczyną na wakacje do Prowansji, Phillip nagle zostaje sam. Coś wisi w powietrzu... tylko co?!

     Do książek Charlotte Link zachęca wielu blogerów, ostatnio dołączyła do nich koleżanka z pracy wręczając mi 5 książek autorki i mówiąc, że po prostu muszę je przeczytać. Książki na półce leżały ponad miesiąc i nie umiałam się do nich zabrać. Jednak biorąc pod uwagę grudniową odsłonę wyzwania Book-Trotter - literatura niemiecka i fakt, że "Lasy w płomieniach" Nory Roberts skończyłam wcześniej niż planowałam sięgnęłam po pierwszy z góry tytuł z pożyczonego stosiku. Przyznam, że postawiłam jej wysoko poprzeczkę, bo skoro tyle osób chwali książki autorki to muszą być one niesamowite, niezwykle wciągające i porażające. Z takim nastawieniem... trochę się zawiodłam. Choć książka obejmuje tylko niecałe trzy tygodnie z życia bohaterów, to pierwsza połowa książki strasznie mi się dłużyła i mnie nużyła. Taki odbiór książki spowodowany jest najpewniej zbyt wygórowanym oczekiwaniom względem książki. Autorka ma ciekawy, przystępny język, a pomysł na treść jest fenomenalny. Nie powiem, momentami to nawet miałam gęsią skórkę, a niektóre zdania czytałam dwa razy z niedowierzania, ale... tylko w drugiej połowie książki. Szkoda, że ten początek jest słabszy, ten niesmak rzutuje na odbiór całej książki. Nie mniej jednak opowiedziana przez autorkę historia jest mocna, może niezaskakująca, ale ciekawa i oryginalna. Książkę polecam fanom kryminałów, pod warunkiem, że nie będą oczekiwać od niej mistrzostwa w sztuce pisarskiej.

Książkę przeczytałam w ramach grudniowej odsłony Book-Trotter

Recenzja trafia do Bazy Syndykatu Zbrodni 

Przeczytam tyle, ile mam wzrostu

Otfried Preussler, Przygody Małego Wodnika

Tytuł: Przygody Małego Wodnika
Autor: Otfried Preussler
Ilustrator: Winnie Gebhardt
Wydawnictwo: BONA
Miejsce i rok wydania: Kraków 2012
Ilość stron: 120

Zdjęcie: źródło

    "Przygody Małego Wodnika" to historia o niezwykłym chłopcu zamieszkującym dno Młyńskiego Stawu. Poznajemy go w dniu, w którym pojawił się domu. Jego rodzice bardzo się z tego powodu cieszyli. Chłopiec szybko dorastał, bo w wodnym świecie takie procesy zachodzą szybciej niż wśród ludzi. Mały Wodnik szybko, więc mógł opuszczać dom i samodzielnie zwiedzać staw, a wkrótce nawet wyjść na brzeg. W trakcie swoich "wędrówek" miał mnóstwo wspaniałych przygód. Jedne były śmieszne, inne straszne, czasem mógł się wykazać odwagą, a czasem... za niesforne zachowanie dostać burę od taty. Nasz bohater jest jednak czarującą postacią i nie sposób się na niego gniewać. Ma przyjaciół w stawie i na brzegu - prawdziwe ludzkie dzieci.

      Lektura książeczki bardzo mnie rozbawiła :) Nasz mały psotnik miewał coraz to nowe, ciekawe przygody i sama zastanawiałam się co też wymyśli następnego dnia. Jego najbardziej szaloną przygodą było urządzenie sobie ślizgawki przy kole młyńskim, ale inne, jak jedzenie "pieczonych kamieni", wydobywanie błyskawic z pudełka, były równie interesujące. A to dopiero początek... Koniecznie musicie przekonać się sami :)

         "Przygody Małego Wodnika" to bardzo ciepła pozycja. Przeznaczona dla czytelników w młodszym wieku szkolnym, ale z powodzeniem może być czytana przez rodziców swoim przedszkolakom. Pozwala rozwijać wyobraźnię dziecka (w końcu kto z nas nie zastanawiał się jak wygląda życie pod wodą?!). Ma bardzo pozytywne przesłanie, jest wolna od przemocy i agresji, zawiera przestrogi przed niebezpieczeństwem (kilkukrotnie autor przypomina, że pewne czynności, które może wykonać wodnik nie są przystosowane do ludzi) ukazuje zdrowe relacje rodzinne i przypomina najważniejsze wartości. Bardzo przyjemnie spędziłam czas nad brzegiem Młyńskiego Stawu obserwując niecodzienne historie :) Gorąco polecam! Zwłaszcza teraz gdy świat zalany jest komputerami, telefonami, elektryką, a dzieci nie potrafią same zorganizować sobie konstruktywnej zabawy.

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Pani Katarzynie

z Wydawnictwa BONA