Peng + Hu, Hirameki

Autorzy: Peng i Hu
Tytuł: Hirameki
Wydawnictwo: PWN
Rok wydania: 2016
Ilość stron: 192

   Ciekawa alternatywa dla kolorowanek, krzyżówek i innych łamigłówek, kiedy chcemy kreatywnie wypełnić wolny czas w poczekalni u lekarza, w kolejce do fryzjera, czekając na dzieci, które mają dodatkowe zajęcia czy podczas nużącego zebrania, spotkania lub konferencji. Ktoś powie, że przecież lepiej wykorzystać ten czas na czytanie... no tak, ale nie zawsze możemy skupić się na tekście, mamy odpowiednie oświetlenie czy ciszę. 

    Hirameki nie wymaga od nas większego skupienia czy myślenia, a i tak "zmusza" nas do działania, kreatywności i kojarzenia. Czy tego chcemy czy nie każdy kontakt z Hirameki rozwija nasze szare komórki.

      Czym jest Hirameki? To tworzenie obrazków z przypadkowych plam. Mogą to być ludzie, zwierzęta, dziwne stwory, rzeczy, a nawet całe obrazy (łączenie wielu plam). "Hirameki - znajdować szczęście w najmniejszym drobiazgu" - piszą we wstępie autorzy. Tak właśnie za pomocą kilku kresek i kropek możemy z niewielkich plam ujawnić drzemiącą w nas fantazję i poetycką naturę. Poprzez Hirameki dokonują się w nas dwie podstawowe właściwości umysłu i ducha - poszukiwanie sensu i samopoznanie.

      Autorzy proponują 7 kroków wtajemniczenia:

1. Minimalizm (małe kreski - wielki efekt) - to "wprawka" do rysowania, różnorodne i różnokolorowe plamy niczego nie sugerują, liczy się pierwsze skojarzenie. Podpowiedzią mogą być jedynie notatki zostawione przy plamach, coś na kształt tytułów.

2. Kategorie (różne kleksy - temat) - tutaj mamy wyraźną sugestię tematyczną. Także plamy swoim kształtem wywołują raczej jednoznaczne skojarzenia (dla wszystkich rysujących te same).

3. Wariacje (jedna plama - wiele motywów) - na stronach pojawiają się te same plamy wielokrotnie, czasem w odbiciu lustrzanym lub odwrócone w pionie. Na stronach znajdują się sugestie autorów w formie pojedynczych obrazków lub komentarza, ale myślę, że ostatecznie to i tak od nas zależy co z danej plamy powstanie.

4. Uzupełnienia (linie wokół kleksów) - tu "wychodzimy" poza plamę, kleks stanowi tylko część naszego tworu. Tu można łączyć kilka plam w jeden obrazek.

5. Kombinacje (kilka elementów tworzy całość) - tu jest bardzo wiele drobnych plam, naszym zadaniem jest stworzenie ilustracji na całą stronę z wykorzystaniem wszystkich plam - dla mnie zdecydowanie najtrudniejsze!

6. Interakcje (postaci z kleksów współdziałają) - tworzenie portretów (mimika, znaki szczególne, fryzury), całych sylwetek i interakcji pomiędzy naszymi postaciami (np. wspólne czynności, zatrzymane kadry z życia)

7. Freestyle (wszystko jest możliwe) - totalna dowolność. Tutaj jednak plamy są bardziej rozmazane, często pokrywają niemal całą powierzchnię strony. Trudne.

    Oczywiście wszystkie plamy możemy dowolnie zinterpretować, nie musimy sugerować się wskazówkami autorów. To ma być nasz proces twórczy, połączony z przyjemnością, więc tylko od nas zależy efekt finalny.

     W przeciwieństwie do kolorowanek tutaj możemy "bawić się" nawet 5 minut dziennie i widzimy efekt. Od nas zależy czy wybierzemy rysunek na całą stronę z wielu plam czy pojedyncze elementy na kilku różnych. Hirameki nie wymaga od nas kilku godzin skupienia. Nie musimy też nosić ze sobą kredek, flamastrów - wystarczy jeden cienkopis, marker, pisak czy choćby pióro (ważne jednak by nasze narzędzie pisało na czarno - wtedy efekt jest najlepszy). To rozrywka (a jednocześnie trening umysłowy), której możemy poddać się nawet w autobusie czy tramwaju. 

    Choć osobiście nie przestanę być fanką kolorowanek to z pewnością do Hirameki  będę wracać... zwłaszcza podczas konferencji :p 

Za możliwość testowania nowego produktu dziękuję Pani Karolinie

i Wydawnictwu PWN

Arcydzieła do kolorowania (PWN)

Tytuł: Arcydzieła do kolorowania
Przygotowała: Marty Noble
Wydawnictwo: PWN
Rok wydania: 2015
Ilość stron: 2 x 58
Ilość ilustracji do kolorowania: 56 (jednostronne)
Format: A4

    Pomimo wszelkich skrajnych komentarzy na temat kolorowanek dla dorosłych, które pojawiły się na blogach, portalach literackich czy facebooku (tak, tak - nie mam konta, a wiem) strasznie chciałam się przekonać jak to z tym kolorowaniem jest.

    "Arcydzieła do kolorowania" to pierwsza kolorowanka tego typu, którą miałam okazję przetestować. Wcześniej przeglądałam kilka  innych egzemplarzy w księgarni i... na kilku kanałach You Tube, ale dopiero teraz miałam okazję przekonać się "z czym to się je".

     Prezentowana przeze mnie pozycja składa się z dwóch części. Pierwszy zeszyt to zbiór reprodukcji znanych dzieł sztuki, a drugi stanowi kolorowanka z ilustracjami tworzonymi na wzór wymienionych w pierwszym zeszycie reprodukcji. Każda kolorowanka znajduje swój odpowiednik w pierwszym zeszycie. Dodatkowo z tyłu każdej reprodukcji znajduje się krótka notatka o malarzu. To od nas zależy, czy kontury tych dzieł pokolorujemy tak, jak to jest w oryginale czy zgodnie z własną inwencją. Ja jednak preferuję "żywe" kolory, więc nawet jeśli poszczególne kolorowanki zaczynałam kolorować, jak w oryginale, to ostateczny efekt zdecydowanie odbiegał od pierwowzoru. Wydawca we wstępie do kolorowanki proponuje podłożenie kawałka tektury, by zapobiec przesiąkaniu barwników, ale jeśli ktoś zamierza (tak jak ja) kolorować wyłącznie kredkami to jest to zbędne, bo kredki w ogóle nie przebijają na drugą stronę, ani w żaden sposób nie wpływają na jakość kolorowanki na kolejnej stronie. Mnie najwygodniej koloruje się po prostu przy stole.

Powyższa kolorowanka była moim pierwszym pokolorowanym obrazkiem.

Miałam wtedy byle jakie kredki i obrazek był ledwie widoczny.

Później, gdy kupiłam nowe kredki, poprawiłam nieco jego jakość, co od razu widać, 

choć zdjęcie z efektem końcowym jest najmniejsze.

Dla tych co mają zadatki na artystę :)

jest możliwość wycięcia kolorowanki, 

którą następnie można oprawić w ramkę i powiesić, 

by i inni mogli podziwiać Wasz talent.

No cóż, mimo całkiem fajnych kredek poziom moich zdolności pozostał taki sam

i prace nie olśniewają.

[Pewnie część z Was jest ciekawa jakich kredek używam: 

Kredki ołówkowe "Kolori" 24 sztuki od PENMATE

Fajne, żywe kolory, ale teraz jeszcze mi mało :p no i szybko się zużywają]

Ale...

to nie o efekty tu chodzi!

Zdecydowanie należę do grupy osób, 

która z miejsca zakochała się w kolorowankach i kolorowaniu!

Pozycję mam od trzech tygodni i zwykle sięgam po te kolorowanki
gdy już wszyscy w domu śpią

i spokojnie mogę oddać się nowej pasji.

Dla mnie czas się wtedy zatrzymuje.

Jestem tylko ja i kolorowanka, nie ma nic więcej.

Żadnych problemów, myśli o pracy, domowych obowiązkach czy zobowiązaniach.

Czysta przyjemność!

Jest błogo i cudownie...

aż do momentu gdy kończę pracę, podnoszę głowę, 

a na elektronicznym zegarku pulsuje godzina 3 w nocy...

Myślę, że z kolorowanek dla dorosłych spokojnie mogą korzystać także dzieci, 

choć mam wrażenie, 

że te dla dorosłych są solidniej wykonane i bardziej przemyślane.

Świetna zabawa i prawdziwe odprężenie.

Apeluję o osób, które "psioczą" na temat kolorowania

i są oburzone pozycjami, które te kolorowanki osiągają na listach bestsellerów,

żeby same się przekonały, jak to z tym kolorowaniem jest

i jakie zbawienne skutki to wszystko przynosi.

Za możliwość kolorowania dziękuję Pani Karolinie

i Wydawnictwu PWN

Lorrie Moore, Kora

Autor: Lorrie Moore

Przełożyła: Urszula Gardner

Tytuł: Kora. Opowiadania

Wydawnictwo: Grupa Wydawnicza PWN

Miejsce i rok wydania: Warszawa 2015

Ilość stron: 241

     Miłość, przyjaźń, samotność, małżeństwo, partnerstwo. Pojęcia z pozoru znane i powielane niemal w każdej książce. Mimo to autorka zbioru opowiadań "Kora" zamieszczając je w swoich tekstach zaciekawia, szokuje, zastanawia i zmusza do weryfikacji własnych poglądów.

    "Wysiadka" to opowiadanie traktujące o przejmującej, obezwładniającej samotności, a może strachu przed nią? To takie przykre, że tak bardzo boimy się samotności, że zadowalamy się półśrodkami, wmawiamy sobie, że będzie dobrze, choć różnice między nami a partnerem widać od pierwszego spotkania. Może jednak się mylę? Może autorka chce pokazać, że życie pełne jest kompromisów, ustępstw, przyzwoleń? Przecież my też nie jesteśmy doskonali - to dlaczego mamy szukać ideału w innych? Czy warto oczekiwać księcia z bajki czy księżniczki na ziarnku grochu? Przecież życie nie jest bajką, rządzi się twardymi prawami i nie rozpieszcza. Co robić? Gonić za mrzonkami, czy docenić to co mamy na wyciągnięcie ręki? Dylematy moralne pojawiają się tu niemal przy każdym czytanym zdaniu. Jak to jest z przyjaźnią? W rozmowach bardzo często szafujemy określeniami "mój przyjaciel, moja przyjaciółka", tylko czy naprawdę wiemy czym jest owa przyjaźń? "Krzak jałowca" prowokuje do rozważań w tym temacie. Warto pielęgnować przyjaźń, bardziej się w nią angażować, zanim będzie za późno... To zaledwie dwa opowiadania ze zbiorku, ale w każdym pozostałym odnajdziemy ważne życiowe kwestie, uczucia, wartości, dylematy.

    W każdym tekście pojawiają się inne postaci. Kobiety i mężczyźni w różnym wieku. Autorka, choć odsłania przed nami tylko fragment ich życia, to świetnie poradziła sobie z przedstawieniem ich osobowości. Sprawiła, że są ciekawi, intrygujący, czasem denerwujący, a nawet żałośni. Ważne, że nie są tacy sami, płascy i szarzy. Poznajemy ich wady, słabości, ale przede wszystkim głęboko skrywane potrzeby. Każda z postaci wzbudza inne emocje i zmusza do przeanalizowania własnego życia. 

   Cały zbiór jest pełen pytań, niedopowiedzeń. Jestem przekonana, że każdy czytelnik zamieszczone w nim teksty będzie interpretował na swój, niepowtarzalny sposób. Wydaje mi się, że tak naprawdę nie ma jedynych, właściwych odpowiedzi na nasuwające się po lekturze pytania. Na początku wydawało mi się, że opowiadania mają satyryczny, prześmiewczy charakter, ale po przeczytaniu całości, gdy zaczęłam analizować to co przeczytałam to zmieniłam zdanie. ... jest zupełnie inaczej. Książka zmusza do refleksji, głębokich przemyśleń na temat życia, miłości, przyjaźni, małżeństwa, związków, ale także naszych potrzeb, priorytetów i marzeń. Osobiście wolę teksty jednoznaczne, wyraźne, łatwe do zinterpretowania. Tutaj jest inaczej, ale ciekawi mnie to, że lektura chcąc nie chcąc wywołuje we mnie masę sprzeczności, uczuć, przemyśleń. Dostarcza nieznanych reakcji i doznań, pomaga zrozumieć moje "ja" i otaczający mnie świat.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Pani Malwinie

i Wydawnictwu PWN

Książkę przeczytałam w ramach następujących wyzwań:

- Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (1,9 cm)
- Stronnicowe wyzwanie

- 52 książki w 2015