Nostalgi/6080

6080, 6392 –

Kven kan vel gløyme tala,

lysande nummer langs vegen

mot den vaksne verda?

- ok, eg hugsar dei ikkje…

Men eg hugsar kva dei stod for,

og lengselen dei skapte

for ein ung og håpefull,

om enn realistisk

legoentusiast,

som visste at sjansane nok var små -

Likevel!

Draumane på kanten av senga,

der legokreasjonane stod på rekke og rad

og venta på 6080, 6392 –

var levande, og auga stira seg store og runde,

vart trekt mot dei glansa bileta

Eg lagra kvart einaste hefte,

endå dei var prikk like

og draumen ikkje kom nærare – likevel

likevel håpe

ja, håpe likevel på at kanskje --

til jul… eller neste bursdag… eller i sommar…

April flowers

My April flowers aren’t wild horses

neither strong survivors of the darken winter nights

nor long expected sights of spring…

They’re a gift, a pleasure given

bought to measure up the joy of newborn life

and celebrate the birth and hope

that shivers

through all community, the bond which leads us human beings

straight towards our future

(Tina's picstory: April flowers)

Motlys

Alle skuggar bak meg, likevel

er kvart steg tungt,

som var det festa lodd til beina

punkterte lunger

ei tyngdekraft som verkar på skrå: Bakover

og motlyset blendar,

eg slår auga ned, ser berre mine eigne treige bein

og bakken, støvete og ujamn

mine eigne klede i filler

sko utan solar

Korleis kan eg tru eg kan gå her,

denne vegen, saman med alle dei som fiksar – alt

slik ser det ut, slik må det vere

medan eg, eg sviktar, eg svik

eg fell, eg snublar, eg snur

gang på gang

og eg snur ein gong til – fortset vidare

og er den ustadige, ustabile, utålelege…

Likevel karar eg vidare,

for Han sa også eg skulle få kome,

trass alt – i meg – som jobbar imot

og alt – i meg – som ikkje er godt nok

Han smilte berre då eg innvendte;

- Du kan då ikkje meine meg?

og rekte fram hendene og sa

det enkle ordet

“kom!”

Difor går eg no i motlys,

mot lyset

(Måndagstema hos Alt som er vakkert: Motlys)

Inspirasjon

Inspirasjon – eit krasjpunkt

mellom vatnet i plenen

og det ausande regnet,

som står som stolpar bortover marka

Eg går berrføtt, berre for å kunne kjenne,

vite med instinkta

- eller kvar nervetråd som pulserar

mellom kroppen og hovudet,

der dei gamle signala vert brotne ned,

klipt bort med pinleg nøysemd

og bygde opp att – til eit heilt nytt byggverk

og plutseleg står alt klart for meg,

Eg plaskar over plenen, vasspruten står

om beina mine

og eg tørkar ikkje ein gong av meg på dørmatta;

eg må finne notatboka og pennen

før orda forsvinn ut i sølekavet att