Niet dat er de afgelopen niets te schrijven viel, maar met Man die ziek op bed lag en zich verveelde, kwam er weinig uit mijn handen. Man is niet iemand om stil met een boekje op de bank te zitten, hij wil dingen doen en met rond de 39°C koorts gaat dat niet echt gemakkelijk. Gelukkig gaat het nu weer beter en kan Man weer op zijn eigen manier door het huis dreutelen. Ik moet nog wel in de gaten houden dat hij niet teveel hooi op zijn vork neemt maar deze stand van zaken is voor mij wel een stuk prettiger. We hebben afgesproken dat Man donderdag weer naar het werk gaat en dus had hij even tijd om mij te helpen.
Toen we de chins uit de opvang haalden, kregen we daar een grote kooi bij. Het koste zo'n 3 kwartier om die kooi via de trap naar boven te krijgen. Tijdens mijn wandeltocht was het voor Man handiger dat de chins beneden kwamen te staan en hebben we er een tweede kooi bij gekocht. We hadden geen zin om weer 3 kwartier te lopen prutsen (en bij thuiskomst weer).
Een tijdje geleden zag ik dat de eerste kooi toch wel erg aan het roesten was geslagen en besloot ik dat het tijd werd om de oude kooi te vervangen door de kooi die we vorig jaar hadden gekocht.
Voordat Man ziek werd, hadden we gisteren al als datum afgesproken om de kooien om te ruilen. Ik heb Man gevraagd of hij dat, vanwege zijn griep, nog wel wilde en hij had er geen probleem mee om dat te doen. Dus gisterenmorgen stonden we startklaar om alles in orde te maken. Er was alleen de vraag: Hoe doe je dat op een manier die zo min mogelijk stress veroorzaakt? (bij de chins en bij mij). Een deel van de spullen uit de oude kooi moeten naar de nieuwe kooi terwijl de chins op dat moment nog niet over kunnen.
We hebben voor een tijdelijke oplossing gekozen. Met een paar tijdelijke hulpmiddelen kunnen de chins zich nu redden in de nieuwe kooi en binnenkort moeten Man en ik kijken wat we aan takken en klimmateriaal nog over zetten van de oude naar de nieuwe kooi. Ik weet al wel dat de chins op dit moment niet blij zijn. Ze hebben hun draai in de nieuwe kooi nog niet gevonden en ik ben er nu natuurlijk van overtuigd dat het NOOIT MEER goed komt tussen mij en de chins. Het is dan ook geen prettig vooruitzicht dat ik binnenkort hun behuizing nog een keer op de kop moet zetten, ook al weet ik dat het er dan voor de chins alleen maar leuker en beter op gaat worden.
Van het een komt natuurlijk het ander. De nieuwe kooi is iets kleiner dan de vorige kooi. De vorige kooi had namelijk een groot puntdak, de nieuwe kooi heeft dat niet en is daardoor iets lager. Daardoor kan de nieuwe kooi op meer plaatsen staan dan de oude. De chins staan in mijn "werkruimte" en die is niet zo groot. De kleinere kooi bood daardoor de mogelijkheid om de kamer ruimtelijker in te delen. Dus nu we toch bezig waren .....
Nu is het boven een grote chaos. Alle meubels staan op hun (voor voorlopig) nieuwe plek maar de inhoud ligt nog her en der door het huis. Het was ook al wel weer een tijd geleden dat ik een stofdoek door de ruimte had gehaald waardoor de stofwolken mij om de oren vliegen. Kortom, lege kasten, stof en viezigheid, een oude kooi die nog uit elkaar moet worden gehaald en chins die elkaar de tent uitvechten omdat ze (nog) moeten wennen aan hun nieuwe huis.
Op dit moment heb ik er erg veel spijt van dat ik alles niet bij het oude gelaten heb.
PS: het lijkt erop dat de baby van de overburen vandaag het licht gaat zien (of afgelopen nacht de maan).
Posts tonen met het label beesten. Alle posts tonen
Posts tonen met het label beesten. Alle posts tonen
dinsdag 19 februari 2013
woensdag 11 april 2012
De etterbakjes!
Het is de nacht van maandag op dinsdag. Ik lig in mijn bed en hoor de chins door het hok razen. Ze hebben een closetrol gekregen en ik ga er, half in slaap, vanuit dat ze met z'n drieën er aan willen knagen maar dat er niet genoeg ruimte is om er alle drie bij te kunnen. Ze vechten het maar lekker uit, ik draai me om en slaap weer verder.
Dinsdagmorgen zit de witte chin in de kruik en hij doet zielig. Normaal gesproken zit hij nooit in de kruik, dus dat is wel heel bijzonder. Bovendien is hij de meest actieve en meest nieuwsgierige van de drie, dus zielig doen past niet echt bij hem. Als ik tegen hem praat, probeert hij eerst verder in de kruik te kruipen maar hij besluit toch om naar beneden te gaan om daar in elkaar gedoken in een hoekje te kruipen. In mijn ogen is het beestje aan het doodgaan, dat kan bijna niet anders.
Tegen het middaguur ligt hij op een plankje, volledig uitgeteld. Als hij zich beweegt, merk ik dat zijn linkerachterpootje niet meebeweegt. Hij is op de een of andere manier gewond geraakt aan zijn poot. Het is dus niet zo dat hij met het andere mannetje gevochten heeft over het leiderschap en dat hij zijn nieuwe positie niet kan of wil accepteren. Dat vervult mij met een gevoel van opluchting maar lost het probleem van zijn pootje niet op.
De dierenarts is nog een uur met middagpauze, Man heeft geen tijd om uit zijn werk naar huis te komen om de chins te vangen (ik raak van het vangen zo in de stress en paniek dat iedereen gestoord wordt) en ik zit tegen het plafond van de zenuwen. Chins zijn zeer stressgevoelig en het is een van de meest voorkomende doodsoorzaken. Na een telefoontje met de dierenarts is er 's avonds nog een plekje, gelukkig. Vervolgens ben ik in de stress omdat het niet een in chins gespecialiseerde dierenarts is, iets wat volgens de opvang absoluut noodzakelijk zou zijn.
Man is op tijd thuis, snel eten, chins vangen en richting dierenarts. Ze zeggen dat je voor een bezoek aan de dierenarts alle chins mee moet nemen omdat anders de kans bestaat dat ze elkaar bij terugkeer niet meer accepteren. Bij de dierenarts gedraagt de witte chin zich voorbeeldig. Hij lijkt geen pijn aan zijn pootje te hebben, hij strekt zijn pootje (wat hij thuis voor geen meter deed) en is alleen bezig om zo snel mogelijk uit de handen van de dierenarts te komen. Kortom, niks aan de hand. Volgens de dierenarts is het voor de volgende keer beter om alleen de zieke chin mee te nemen, dat geeft voor de andere chins minder stress en een paar uur zonder elkaar gaat wel goed. Het is anders als het voor meerdere dagen zou zijn.
Enigszins opgelucht gaan Man en ik weer naar huis, consultkosten lichter. Het was de bedoeling om komende vrijdag de chins in hun hok beneden te zetten maar om stress te verminderen gaan ze bij thuiskomst in hun tweede hok. En tot mijn stomme verbazing springt de witte chin op 4 poten door het hok heen en rent hij minstens een uur van boven naar beneden.
Nu is het woensdagmorgen en zit de witte chin mij nieuwsgierig aan te kijken, alsof ik mij druk heb gemaakt om niks. Er is maar een conclusie mogelijk: niet de chins zijn stressgevoelig maar ik.
Dinsdagmorgen zit de witte chin in de kruik en hij doet zielig. Normaal gesproken zit hij nooit in de kruik, dus dat is wel heel bijzonder. Bovendien is hij de meest actieve en meest nieuwsgierige van de drie, dus zielig doen past niet echt bij hem. Als ik tegen hem praat, probeert hij eerst verder in de kruik te kruipen maar hij besluit toch om naar beneden te gaan om daar in elkaar gedoken in een hoekje te kruipen. In mijn ogen is het beestje aan het doodgaan, dat kan bijna niet anders.
Tegen het middaguur ligt hij op een plankje, volledig uitgeteld. Als hij zich beweegt, merk ik dat zijn linkerachterpootje niet meebeweegt. Hij is op de een of andere manier gewond geraakt aan zijn poot. Het is dus niet zo dat hij met het andere mannetje gevochten heeft over het leiderschap en dat hij zijn nieuwe positie niet kan of wil accepteren. Dat vervult mij met een gevoel van opluchting maar lost het probleem van zijn pootje niet op.
De dierenarts is nog een uur met middagpauze, Man heeft geen tijd om uit zijn werk naar huis te komen om de chins te vangen (ik raak van het vangen zo in de stress en paniek dat iedereen gestoord wordt) en ik zit tegen het plafond van de zenuwen. Chins zijn zeer stressgevoelig en het is een van de meest voorkomende doodsoorzaken. Na een telefoontje met de dierenarts is er 's avonds nog een plekje, gelukkig. Vervolgens ben ik in de stress omdat het niet een in chins gespecialiseerde dierenarts is, iets wat volgens de opvang absoluut noodzakelijk zou zijn.
Man is op tijd thuis, snel eten, chins vangen en richting dierenarts. Ze zeggen dat je voor een bezoek aan de dierenarts alle chins mee moet nemen omdat anders de kans bestaat dat ze elkaar bij terugkeer niet meer accepteren. Bij de dierenarts gedraagt de witte chin zich voorbeeldig. Hij lijkt geen pijn aan zijn pootje te hebben, hij strekt zijn pootje (wat hij thuis voor geen meter deed) en is alleen bezig om zo snel mogelijk uit de handen van de dierenarts te komen. Kortom, niks aan de hand. Volgens de dierenarts is het voor de volgende keer beter om alleen de zieke chin mee te nemen, dat geeft voor de andere chins minder stress en een paar uur zonder elkaar gaat wel goed. Het is anders als het voor meerdere dagen zou zijn.
Enigszins opgelucht gaan Man en ik weer naar huis, consultkosten lichter. Het was de bedoeling om komende vrijdag de chins in hun hok beneden te zetten maar om stress te verminderen gaan ze bij thuiskomst in hun tweede hok. En tot mijn stomme verbazing springt de witte chin op 4 poten door het hok heen en rent hij minstens een uur van boven naar beneden.
Nu is het woensdagmorgen en zit de witte chin mij nieuwsgierig aan te kijken, alsof ik mij druk heb gemaakt om niks. Er is maar een conclusie mogelijk: niet de chins zijn stressgevoelig maar ik.
vrijdag 16 maart 2012
Een tweede kooi
Vanavond is het zover, dan gaan de chinchilla's(chins) hun tweede verblijf uitproberen en eerlijk gezegd vind ik het doodeng. Vanaf het eerste moment dat ik mij in chins ging verdiepen is het feit dat ze zeer stressgevoelig zijn er bij mij ingehamerd. Dus bij het minste of geringste zat ik in het begin in tranen voor de kooi omdat ik bang was dat ik ze teveel stess zou bezorgen wat uiteindelijk tot hun dood zou kunnen leiden.
Inmiddels wonen de chins en ik al meer dan een jaar redelijk harmonieus samen op de bovenverdieping van het huis. Ze vinden het leuk om aan mijn kleren te knagen en heel soms kan ik ze een beetje aaien, hoewel ze daar niet echt van houden. Ik ben er aan gewend dat de beide mannetjes, onder invloed van vrouwelijke hormonen elkaar regelmatig bijna de tent uitvechten. Ze zijn niet eenkennig en gedragen zich netjes als Man of Buurvrouw ze van eten en een schone kooi komt voorzien. Maar de angst voor teveel stress blijft bij mij altijd op de achtergrond aanwezig.
En dan nu de tijdelijke verhuizing naar een tweede kooi, volledig anders dan de kooi die boven staat. Toen de chinchilla's bij mij kwamen wonen, zijn 3 mannen bijna een uur bezig geweest om de kooi van beneden naar boven te krijgen. Het is daarom geen optie om tijdens mijn voettocht, de kooi van boven naar beneden te brengen. Het is maar de vraag of we dat voor elkaar gaan krijgen en bij mijn thuiskomst weer naar boven zal zeker niet lukken. Omdat het voor de chins veel beter en gezelliger is om tijdens mijn voettocht bij Man in de ruimte te staan, moest er dus een tweede kooi komen. Deze kooi is eind vorige maand klaargekomen en vanavond gaan de chins hun nieuwe onderkomen bekijken.
Dat levert 4 mogelijke stress-momenten op: het vangen van de chins (en dan ook nog het liefste in de juiste volgorde), het wegen van de chins, het loslaten in het nieuwe hok en zeer vermoedelijk het vaststellen van de nieuwe rangorde. Ik ben al een paar dagen aan het nadenken over de beste manier om dit voor elkaar te krijgen op een manier die het voor de chins zo prettig mogelijk maakt maar ik raak er alleen maar van in de stress (beter dat ik in de stress raak dan de chins).
Vanavond na het eten is het zover en dan zal ik vast ontdekken dat het allemaal wel weer meeviel. Maar meevallen of niet: zaterdag en zondag zit Man met mij opgescheept in zijn deel van het huis, want ik wil ze wel zoveel mogelijk in de gaten houden.
Inmiddels wonen de chins en ik al meer dan een jaar redelijk harmonieus samen op de bovenverdieping van het huis. Ze vinden het leuk om aan mijn kleren te knagen en heel soms kan ik ze een beetje aaien, hoewel ze daar niet echt van houden. Ik ben er aan gewend dat de beide mannetjes, onder invloed van vrouwelijke hormonen elkaar regelmatig bijna de tent uitvechten. Ze zijn niet eenkennig en gedragen zich netjes als Man of Buurvrouw ze van eten en een schone kooi komt voorzien. Maar de angst voor teveel stress blijft bij mij altijd op de achtergrond aanwezig.
En dan nu de tijdelijke verhuizing naar een tweede kooi, volledig anders dan de kooi die boven staat. Toen de chinchilla's bij mij kwamen wonen, zijn 3 mannen bijna een uur bezig geweest om de kooi van beneden naar boven te krijgen. Het is daarom geen optie om tijdens mijn voettocht, de kooi van boven naar beneden te brengen. Het is maar de vraag of we dat voor elkaar gaan krijgen en bij mijn thuiskomst weer naar boven zal zeker niet lukken. Omdat het voor de chins veel beter en gezelliger is om tijdens mijn voettocht bij Man in de ruimte te staan, moest er dus een tweede kooi komen. Deze kooi is eind vorige maand klaargekomen en vanavond gaan de chins hun nieuwe onderkomen bekijken.
Dat levert 4 mogelijke stress-momenten op: het vangen van de chins (en dan ook nog het liefste in de juiste volgorde), het wegen van de chins, het loslaten in het nieuwe hok en zeer vermoedelijk het vaststellen van de nieuwe rangorde. Ik ben al een paar dagen aan het nadenken over de beste manier om dit voor elkaar te krijgen op een manier die het voor de chins zo prettig mogelijk maakt maar ik raak er alleen maar van in de stress (beter dat ik in de stress raak dan de chins).
Vanavond na het eten is het zover en dan zal ik vast ontdekken dat het allemaal wel weer meeviel. Maar meevallen of niet: zaterdag en zondag zit Man met mij opgescheept in zijn deel van het huis, want ik wil ze wel zoveel mogelijk in de gaten houden.
vrijdag 9 maart 2012
Viervoeter-ergernis
Er zijn regelmatige lezers van mijn blog die een viervoeter bezitten, dus ik zal proberen op mijn woorden te letten. Maar na diverse vervelende ontmoetingen met viervoeters tijdens mijn week wandelen en vanmorgen een viervoeter die bijna aan mijn broekspijp hing, ben ik het even helemaal zat.
Voor wandelaars (en in zekere mate ook voor fietsers), zijn er twee soorten viervoeters die voor stress, angst en ergernis zorgen.
De eerste categorie betreft de erfhonden die volledig onverwacht, luid blaffend om de hoek van een stal of huis aan komen sjezen. Je weet nooit of het beest op het erf blijft of dat het de openbare weg ook tot zijn eigendom rekent. Het is mij al een paar keer gebeurd dat zo'n hond mijn pad blokkeerde of, op de fiets, mijn kleding kapot trok. Ik besef wel degelijk dat de hond er niets aan kan doen en dat het meer een kwestie van foute (of geen) opvoeding door het baasje is. Ik kan echter niet van te voren weten of ik te maken heb met een wel of niet goed opgevoede hond. En het is voelt niet prettig als je op de openbare weg langs komt lopen en je wordt ineens geconfronteerd met een heftig blaffende herdershond zonder een baasje in zicht.
De tweede categorie honden zijn de honden die je tegenkomt met baasje erbij. Bijvoorbeeld tijdens een wandeling door het bos. Het geval van vanmorgen valt onder deze categorie. Ik word echt niet blij als ik op een bankje mijn brood zit te eten en ik ineens omringt word door 5 honden terwijl degene die ze uitlaat 5 meter verderop de longen uit haar lijf schreeuwt om de honden bij mij weg te krijgen. En het mij dan eigenlijk ook nog kwalijk neemt dat ze de controle over de honden kwijt was.
Ander voorbeeld. Mijn wandeltempo is niet zo hoog dus er zijn snel mensen die mij achterop lopen en uiteindelijk mij inhalen. Ik snap dan echter niet dat die mensen, terwijl ze mij niet kennen, rustig hun hond voor zich uit laten lopen en ik ineens een snuffellende (en soms zelfs springende) hond om mij heen heb. Hetzelfde gebeurt trouwens ook als mensen met een hond mij tegemoet lopen.
En ook nu kan ik niet bepalen of ik te maken heb met een goed opgevoede hond die naar zijn baasje luistert of met een asociale hork die zijn hond niet onder controle heeft.
Mag ik voor wat betreft de laatste categorie honden een verzoek in dienen (niet alleen namens mij, maar namens heel veel wandelaars):
Wij hebben echt geen hekel aan honden en we gunnen zowel hond als baasje het genot van lekker vrij wandelen, zelfs op plaatsen waar dat niet is toegestaan. Maar doe ons een plezier en roep de hond bij je als je een tegenligger tegenkomt of als je iemand inhaalt. Laat hem tot aan het passeren netjes naast je lopen en geef hem daarna weer alle ruimte om van zijn vrijheid te genieten.
Voor wandelaars (en in zekere mate ook voor fietsers), zijn er twee soorten viervoeters die voor stress, angst en ergernis zorgen.
De eerste categorie betreft de erfhonden die volledig onverwacht, luid blaffend om de hoek van een stal of huis aan komen sjezen. Je weet nooit of het beest op het erf blijft of dat het de openbare weg ook tot zijn eigendom rekent. Het is mij al een paar keer gebeurd dat zo'n hond mijn pad blokkeerde of, op de fiets, mijn kleding kapot trok. Ik besef wel degelijk dat de hond er niets aan kan doen en dat het meer een kwestie van foute (of geen) opvoeding door het baasje is. Ik kan echter niet van te voren weten of ik te maken heb met een wel of niet goed opgevoede hond. En het is voelt niet prettig als je op de openbare weg langs komt lopen en je wordt ineens geconfronteerd met een heftig blaffende herdershond zonder een baasje in zicht.
De tweede categorie honden zijn de honden die je tegenkomt met baasje erbij. Bijvoorbeeld tijdens een wandeling door het bos. Het geval van vanmorgen valt onder deze categorie. Ik word echt niet blij als ik op een bankje mijn brood zit te eten en ik ineens omringt word door 5 honden terwijl degene die ze uitlaat 5 meter verderop de longen uit haar lijf schreeuwt om de honden bij mij weg te krijgen. En het mij dan eigenlijk ook nog kwalijk neemt dat ze de controle over de honden kwijt was.
Ander voorbeeld. Mijn wandeltempo is niet zo hoog dus er zijn snel mensen die mij achterop lopen en uiteindelijk mij inhalen. Ik snap dan echter niet dat die mensen, terwijl ze mij niet kennen, rustig hun hond voor zich uit laten lopen en ik ineens een snuffellende (en soms zelfs springende) hond om mij heen heb. Hetzelfde gebeurt trouwens ook als mensen met een hond mij tegemoet lopen.
En ook nu kan ik niet bepalen of ik te maken heb met een goed opgevoede hond die naar zijn baasje luistert of met een asociale hork die zijn hond niet onder controle heeft.
Mag ik voor wat betreft de laatste categorie honden een verzoek in dienen (niet alleen namens mij, maar namens heel veel wandelaars):
Wij hebben echt geen hekel aan honden en we gunnen zowel hond als baasje het genot van lekker vrij wandelen, zelfs op plaatsen waar dat niet is toegestaan. Maar doe ons een plezier en roep de hond bij je als je een tegenligger tegenkomt of als je iemand inhaalt. Laat hem tot aan het passeren netjes naast je lopen en geef hem daarna weer alle ruimte om van zijn vrijheid te genieten.
zondag 26 juni 2011
De slak en ik
Ik raak niet in paniek als ik een spin zie. Een mier die over mijn aanrecht loopt vind ik hooguit vies. Zilvervisjes zien er bij nadere bestudering best grappig uit en bij een pissebed denk ik aan het gordeldier waar het familie van is. En dit zijn mijn reacties als ik zo'n beest tegenkom in huis. Als ik ze buiten tegenkom, doet het me nog minder. Dat komt waarschijnlijk omdat ik het gevoel heb dat ik buiten te gast ben. Binnen in huis ben ik de baas, dus beestjes die het lef hebben mijn huis binnen te treden, leveren zich daarmee uit aan mij en Man. En meestal brengen ze het er wel levend vanaf.
Maar binnen of buiten, er zijn beesten waarbij mij de rillingen over de rug lopen. Kennelijk heb ik er ook een extra zintuig voor ontwikkeld. In de dierentuin voel ik ze al van verre en waar de meeste bezoekers langs hun verblijf lopen met de opmerking "hier zit niks", heb ik allang gezien dat het verblijf niet leeg is. Sterker nog, er liggen dan wel 4 exemplaren in elkaar gekronkeld onder een lamp. En ik sta gefascineerd te kijken terwijl het kippenvel op mijn lichaam steeds heviger wordt en ik koud word van angst.
Ik ben bang, bijna panisch, voor slangen en aanverwante beesten. Gelukkig kom ik in het dagelijkse leven slangen niet zo vaak tegen. Maar er zijn genoeg beesten die bij mij een soortgelijk effect oproepen: wormen, hagedissen, salamanders, slakken en soms ook kikkers en padden. Salamanders en kikkers zijn leuk zolang ze zich ophouden in de vijver en er niet buiten komen. Wormen zijn nuttig en op de zware klei van levensbelang om de grond enigszins bewerkbaar te houden, maar dan IN de grond en niet erboven, en ze moeten vooral niet naar boven komen als ik besluit onkruid te wieden. Of slakken een nuttige functie hebben, is mij onbekend. Maar het gevoel wat het geeft als je per ongeluk op zo'n slijmerig ding bent gaan staan, hierover schrijven is al voldoende om mij te doen verstarren.
Een groot nadeel van biologische groente, direct van het land, is dat er nog wel eens een slak in wil zitten (of een ander beest). Het is mij regelmatig overkomen dat ik bij het schoonmaken ineens tot de ontdekking kom dat ik een slak doormidden heb gesneden. Dan eet ik liever die dag helemaal niet meer.
Afgelopen vrijdag zat de slak kennelijk niet in de andijvie maar erop. Tenminste, er zat ineens een naaktslak op de vloer en erger nog: hij bewoog!! Ik ben ooit eens in paniek naar de buren gerend omdat er een slak in mijn aardappelen zat, waarna de buurman naar mijn huis is gegaan en het beest uit mijn huis verwijderd heeft. Dat heb ik nog heel lang moeten horen, dus weer naar de buren rennen was geen optie.
Ondertussen ging ik mij steeds ongemakkelijker voelen met dat bewegende beest op mijn keukenvloer. En hij zat natuurlijk ook precies in mijn looppad. Het liefste rende ik zo snel als ik kon naar mijn ruimte boven om er niet eerder meer weg te komen nadat Man thuis was gekomen en het beest verwijderd had. Maar we moesten op tijd eten, dus ook dat was geen optie.
In paniek Man gebeld: hoe laat hij dacht thuis te zijn. Laat, natuurlijk (als het eenmaal tegenzit, dan zit alles tegen). Maar Man was zo snugger om te opperen dat ik een emmer over de slak kon zetten. Niet een ideale oplossing maar in ieder geval beter dan niets. Na lang zoeken een emmer gevonden die geschikt was, het moest namelijk een emmer zijn waarvan het hengsel aan de zijkant zat en niet bovenop de emmer. Anders kon de slak gewoon onder de emmer uit lopen en dat was nu net niet de bedoeling. Toen Man thuis kwam, ben ik snel de keuken uit gerend en heeft Man de slak het huis uitgewerkt.
Het is toch wel handig om met een held getrouwd te zijn.
Maar binnen of buiten, er zijn beesten waarbij mij de rillingen over de rug lopen. Kennelijk heb ik er ook een extra zintuig voor ontwikkeld. In de dierentuin voel ik ze al van verre en waar de meeste bezoekers langs hun verblijf lopen met de opmerking "hier zit niks", heb ik allang gezien dat het verblijf niet leeg is. Sterker nog, er liggen dan wel 4 exemplaren in elkaar gekronkeld onder een lamp. En ik sta gefascineerd te kijken terwijl het kippenvel op mijn lichaam steeds heviger wordt en ik koud word van angst.
Ik ben bang, bijna panisch, voor slangen en aanverwante beesten. Gelukkig kom ik in het dagelijkse leven slangen niet zo vaak tegen. Maar er zijn genoeg beesten die bij mij een soortgelijk effect oproepen: wormen, hagedissen, salamanders, slakken en soms ook kikkers en padden. Salamanders en kikkers zijn leuk zolang ze zich ophouden in de vijver en er niet buiten komen. Wormen zijn nuttig en op de zware klei van levensbelang om de grond enigszins bewerkbaar te houden, maar dan IN de grond en niet erboven, en ze moeten vooral niet naar boven komen als ik besluit onkruid te wieden. Of slakken een nuttige functie hebben, is mij onbekend. Maar het gevoel wat het geeft als je per ongeluk op zo'n slijmerig ding bent gaan staan, hierover schrijven is al voldoende om mij te doen verstarren.
Een groot nadeel van biologische groente, direct van het land, is dat er nog wel eens een slak in wil zitten (of een ander beest). Het is mij regelmatig overkomen dat ik bij het schoonmaken ineens tot de ontdekking kom dat ik een slak doormidden heb gesneden. Dan eet ik liever die dag helemaal niet meer.
Afgelopen vrijdag zat de slak kennelijk niet in de andijvie maar erop. Tenminste, er zat ineens een naaktslak op de vloer en erger nog: hij bewoog!! Ik ben ooit eens in paniek naar de buren gerend omdat er een slak in mijn aardappelen zat, waarna de buurman naar mijn huis is gegaan en het beest uit mijn huis verwijderd heeft. Dat heb ik nog heel lang moeten horen, dus weer naar de buren rennen was geen optie.
Ondertussen ging ik mij steeds ongemakkelijker voelen met dat bewegende beest op mijn keukenvloer. En hij zat natuurlijk ook precies in mijn looppad. Het liefste rende ik zo snel als ik kon naar mijn ruimte boven om er niet eerder meer weg te komen nadat Man thuis was gekomen en het beest verwijderd had. Maar we moesten op tijd eten, dus ook dat was geen optie.
In paniek Man gebeld: hoe laat hij dacht thuis te zijn. Laat, natuurlijk (als het eenmaal tegenzit, dan zit alles tegen). Maar Man was zo snugger om te opperen dat ik een emmer over de slak kon zetten. Niet een ideale oplossing maar in ieder geval beter dan niets. Na lang zoeken een emmer gevonden die geschikt was, het moest namelijk een emmer zijn waarvan het hengsel aan de zijkant zat en niet bovenop de emmer. Anders kon de slak gewoon onder de emmer uit lopen en dat was nu net niet de bedoeling. Toen Man thuis kwam, ben ik snel de keuken uit gerend en heeft Man de slak het huis uitgewerkt.
Het is toch wel handig om met een held getrouwd te zijn.
dinsdag 31 mei 2011
Oeps
Elke dag moeten de chinchilla's van eten worden voorzien en dan moeten ook de plankjes, kruik en houten ren- en klimdingen keutelvrij gemaakt worden. In het begin deed ik dat met een veger/stoffer en veegde ik alles op mijn hand. Maar ik werd gestoord van het galmende geluid wat de veger tegen het traliewerk maakte. Op de opvang deden ze het met de stofzuiger en omdat Man grossiert in overtollige stofzuigers werd al gauw een antiek exemplaar uit de garage gevist. Het gaat sneller, galmt minder en ik had niet de indruk dat de chins er erg veel last en hinder van ondervonden.
Op de opvang hadden ze wel gewaarschuwd dat, voordat de kruik door de stofzuiger onderhanden werd genomen, toch even goed gekeken moest worden of er niet toevallig een chin in verstopt zat. Het zou namelijk wel erg lullig zijn als het beestje in de stofzuiger zou verdwijnen. Het was al snel duidelijk dat ik me daar geen zorgen over hoefde te maken, zodra ik begon met stofzuigen vlogen de chins alle kanten op, van boven naar beneden en meestal in de volgorde van mijn schoonmaken. Tot vandaag.
Eusebio vliegt zodra ik met het stofzuigen begin van het bovenste plankje naar het middelste plankje. Hij blijft daar zitten totdat dat plankje aan de beurt is en vliegt dan zo snel mogelijk in het huisje wat volledig op de bodem van de kooi staat. Zodra ik daar ben aangekomen, rent hij het huisje uit om weer op het middelste plankje terecht te komen. Alleen nam hij daarbij vandaag een andere route dan normaal waardoor hij pardoes tegen de stofzuigerslang op liep.
En toen had ik ineens een spartelende chin aan de stofzuigerslang hangen.
Ik was volledig overdonderd en het drong echt niet tot mij door dat ik de stofzuiger uit moest zetten om hem te kunnen bevrijden. Gelukkig was Eusebio in staat zichzelf los te wurmen en werd hij niet de slang ingezogen, maar de schrik zat(zit) er bij beiden goed in. Hij heeft er niks aan over gehouden (tenminste tot nu toe niet). Morgen weten we meer.
En om met een goede daad af te sluiten nog even een Amnesty-sms Iran:
Vrouwenrechtenactiviste Maryam Bahreman opgepakt. Locatie onbekend. Geen contact familie. Risico op marteling. Protesteer! SMS JA naar 3553 (€ 0,25 per ontvangen bericht)
Op de opvang hadden ze wel gewaarschuwd dat, voordat de kruik door de stofzuiger onderhanden werd genomen, toch even goed gekeken moest worden of er niet toevallig een chin in verstopt zat. Het zou namelijk wel erg lullig zijn als het beestje in de stofzuiger zou verdwijnen. Het was al snel duidelijk dat ik me daar geen zorgen over hoefde te maken, zodra ik begon met stofzuigen vlogen de chins alle kanten op, van boven naar beneden en meestal in de volgorde van mijn schoonmaken. Tot vandaag.
Eusebio vliegt zodra ik met het stofzuigen begin van het bovenste plankje naar het middelste plankje. Hij blijft daar zitten totdat dat plankje aan de beurt is en vliegt dan zo snel mogelijk in het huisje wat volledig op de bodem van de kooi staat. Zodra ik daar ben aangekomen, rent hij het huisje uit om weer op het middelste plankje terecht te komen. Alleen nam hij daarbij vandaag een andere route dan normaal waardoor hij pardoes tegen de stofzuigerslang op liep.
En toen had ik ineens een spartelende chin aan de stofzuigerslang hangen.
Ik was volledig overdonderd en het drong echt niet tot mij door dat ik de stofzuiger uit moest zetten om hem te kunnen bevrijden. Gelukkig was Eusebio in staat zichzelf los te wurmen en werd hij niet de slang ingezogen, maar de schrik zat(zit) er bij beiden goed in. Hij heeft er niks aan over gehouden (tenminste tot nu toe niet). Morgen weten we meer.
En om met een goede daad af te sluiten nog even een Amnesty-sms Iran:
Vrouwenrechtenactiviste Maryam Bahreman opgepakt. Locatie onbekend. Geen contact familie. Risico op marteling. Protesteer! SMS JA naar 3553 (€ 0,25 per ontvangen bericht)
donderdag 28 april 2011
Zou je ze niet!!!
Omdat het niet gezond voor chins is om nylon klitteband te eten, heb ik hun aanbouw van een stuk vinyl voorzien. En als extra mededeling: dat is meer werk voor mij dan een opvouwbare nylon bodem met opstaand randje.
Let ik eventjes niet op, zie ik een vouw over het hoofd en vervolgens zit er een gat in het vinyl van 2cm2. En dat binnen anderhalf uur!!.
Ik heb nog niet ontdekt wie dit op zijn of haar geweten heeft, maar ik denk dat het Emanzo is geweest. Door de buitenren krijgen ze in ieder geval meer beweging en dat helpt tegen verstopping. Nu maar hopen dat er geen blijvende gevolgen zijn ontstaan.
woensdag 27 april 2011
Stress (of als ik eerlijk ben: PANIEK)
De chins staan boven in mijn ruimte. Ten eerste omdat het mijn chins zijn en ten tweede omdat Man allergisch is voor beestjes. Dat heeft tot gevolg dat de kooi deels onder het scheve dak staat en dat het nogal warm kan worden. De afgelopen week kwam de temperatuur geregeld tot de 25C, eigenlijk veel te warm voor die beestjes. Maar ik durfde ook geen ramen tegen elkaar open te zetten want ze zijn gevoelig voor tocht. Uiteindelijk wel ramen tegen elkaar open gezet maar met alle gordijnen dicht en een witte doek voor het dakraam gemaakt om de zon zoveel mogelijk buiten te houden. Ze hebben het tot nu toe overleefd, maar we moeten het wel goed in de gaten houden voor als de zomer echt gaat beginnen. Bovendien was het soms wel erg donker en dat was niet handig voor als ik achter de computer bezig moest.
Vervolgens moest het toch echt een keer gebeuren. Omdat chins zo stressgevoelig zijn, is hun gewicht de eerste indicatie dat ze niet lekker in hun vel zitten. Het is het beste om ze om de 4 weken te wegen. Als er dan een dalende trend in hun gewicht zit, is er iets aan de hand. In al die tijd dat ik ze heb, en dat is meer dan 8 week, waren ze nog nooit op de weegschaal geweest.
Er waren echt wel zeer goede redenen waarom ze nog niet gewogen waren. Eerst moesten ze wennen aan een nieuwe woonomgeving, vervolgens moesten ze wennen aan mij. Als ik ze zou kunnen aaien in de kooi, zouden ze opgepakt kunnen worden en dat zou een goed moment zijn om ze op de weegschaal te zetten. Vervolgens lieten ze zich natuurlijk van geen meter aaien en was de volgende reden geboren om ze niet te wegen: het vangen zou teveel stress opleveren en dat was niet gezond voor ze.
Uiteindelijk waren de redenen op en het wegen kon echt niet meer uitgesteld worden. Man er maar bijgehaald. Hij is, hoewel op een heel andere manier dan ik, toch iets doortastender dan ik ben. Het idee was simpel: alle 3 de chins vangen, in een boodschappenkratje doen en vervolgens vanuit het boodschappenkratje 1 voor 1 in de beslagkom op de weegschaal. En dan natuurlijk ook nog mooie foto's maken van de chins op de weegschaal :-).
De praktijk bleek, zoals zo vaak, weerbarstiger en ik weet nog steeds niet wie het meest in paniek was. Ik of de chins. Man is in ieder geval gepromoveerd tot "opperhoofd chins vangen". Hij viste de chins zonder noemenswaardige moeite uit de kooi en deed ze in het boodschappenkratje. Alleen wouden ze daar niet in blijven zitten en zodoende moest ik 3 deels angstige en deels nieuwsgierige chins in bedwang houden die aan alle kanten ruimte roken om op avontuur te gaan. Ik raakte volledig in paniek en zat te huilen boven het kratje en Man wist in eerste instantie niet wat hij nu het eerst moest doen: mij troosten of de chins weer terug in de kooi zetten. Uiteindelijk koos hij voor de chins en dat haalde de druk iets van de ketel.
Vervolgens heeft Man de chins 1 voor 1 uit de kooi gehaald en van daaruit op de weegschaal gezet. Ik kreeg toen voor het eerst de mogelijkheid om de chins te aaien, terwijl Man ze stevig vasthield. Na afloop kregen ze alledrie tegen de schrik een chinchilla-snoepje maar ze waren te boos en geschrokken om het direct aan te nemen. Het was duidelijk, ik had wat goed te maken.
Er bestonden al langer plannen om de chins van een aanbouw aan de kooi te voorzien. Die plannen hebben we dezelfde dag maar uitgevoerd. Alle benodigdheden gekocht (+ extra dingen omdat ik me zo schuldig voelde) en de aanbouw aan de kooi bevestigd. Gelukkig waren ze er erg blij mee. Had ik het toch weer een beetje goed gemaakt. De foto's bij deze post zijn van de buitenren die ze gekregen hebben.
Alleen denken ze dat klitteband gezond voor ze is (het is een groene bodem ;-) ) en dat moeten we niet hebben. Vanavond gaan we een variatie met vinyl proberen.
Maar toch, als ik ze dan zo overdag lekker op hun plankje zie slapen, zit ik me toch een heel klein beetje af te vragen wie nu niet goed tegen stress kan. Dat zien we over 4 weken, als we de chins weer moeten wegen.
vrijdag 8 april 2011
Mislukt
Ik ben lid van een ruilkring en daar kun je alles aanbieden, vragen en verhandelen waar je maar behoefte aan hebt. De principes van de ruilkring probeer ik thuis ook toe te passen. Als ik geen zin in een bepaald klusje heb, vraag ik Man wat ik als tegenprestatie moet leveren, zodat hij het doet. Soms werkt het niet, maar vaak lukt het me wel om onder het klusje uit te komen. Helaas is het deze keer mislukt.
Ik hou niet van schoonmaken (erfelijk belast, zullen we maar zeggen). Dus toen ik weer eens 3 uur bezig was geweest (oké, ik zal eerlijk toegeven dat ik er 6 weken niks aan gedaan had) om de boel boven schoon te krijgen, besloot ik het erop te wagen. Man heeft een hekel aan strijken, dus het was aan hem om te bedenken hoeveel overhemden ik moest strijken zodat hij af en toe een stofdoek en een dweil door mijn deel van het huis haalt.
Gisteren heb ik er maar eens naar gevraagd. Het was inmiddels weer zo'n 3 weken geleden dat ik de boel op de kop had gezet, en ik zag de stof al weer overal de kop op steken. Helaas kreeg ik gisteren te horen dat er geen deal in zat. Man vindt strijken niet leuk, maar schoonmaken nog minder leuk. Dus hij streek liever zelf.
Balen voor mij want nu moet ik zelf blijven schoonmaken, maar aan de andere kant ook een lichtpuntje: Man heeft voor het eerst sinds tijden aangegeven dat hij iets niet leuk vindt om te doen. Zonder voorbehouden en omwegen. Ik ben trots op hem.
zaterdag 19 februari 2011
Kou, wandelen en zwanen
Het was heel verleidelijk om in het kader rust voor mijn lichaam de wandeltraining uit mijn dagelijkse routine te halen. Ik hou niet van bewegen om het bewegen (als ik functioneel van A naar B moet, heb ik er geen enkele moeite mee) en ben wat dat betreft echt liever lui dan moe. In die zin is het voor mijn doen al een hele prestatie dat ik mijn trainingsschema al 6 weken vol houd. Uiteindelijk ben ik verstandig geweest (blèh) en besloten mijn trainingen te blijven doen, eventueel in aangepaste vorm. Als je lichamelijk moe bent, dan is het goed om je conditie niet nog verder te laten verslechteren en het is het enige moment van de dag dat ik mijn neus buiten de deur steek (de dagelijkse gang naar de brievenbus niet meegerekend). Je neus buiten de deur steken levert vitamine D op en dat heeft ook zo zijn voordelen. Ik ben aan het einde van mijn eerste schema, morgen is de grote test, en daarom hoefde ik maar 30min. Dan is het met die kou wel heel erg verleidelijk om te denken: zoek het maar uit, vandaag ga ik niet. Maar ik ben toch gegaan, vanavond zal ik daar wel tevreden over zijn.
Bij ons in het dorp waren niet veel echte rondjes om te lopen. Het is al gauw de ene helft van de tijd heen en daarna omdraaien en weer terug lopen. Maar nu een boer een betonpad heeft gekregen om makkelijker bij zijn land te komen en wandelaars daar ook gebruik van mogen maken is er een extra rondje bijgekomen. Daarnaast blijkt er een kerkepad heropend te zijn en dat maakt de mogelijkheden voor rondjes weer wat groter. Alleen is dat pad niet verhard, waardoor je soms behoorlijk loopt te soppen. Inmiddels heb ik redelijk in de gaten hoeveel tijd welk rondje kost. Dus als ik een rondje van 30min in een bepaald tempo moet lopen, hoef ik niet na te denken waar ik langs ga. Maar dan moet het natuurlijk wel meezitten.
Ik kon vandaag niet het rondje lopen wat ik wou lopen want er waren 6 zwanen die mijn pad blokkeerden. Als klein kind heb ik enorm ontzag gekregen voor die beesten. Ze zien er mooi uit, maar kunnen echt felle, gemene krengen zijn. Geen haar op mijn hoofd dus die er aan dacht om tussen die beesten door mijn weg te vervolgen. Nu maar hopen dat ze hun nesten ergens anders gaan maken, want het zou wel erg vervelend zijn als ik, door hun aanwezigheid, geen rondjes meer zou kunnen lopen.
Ik weet zeker dat Man niet meer bijkomt van het lachen als hij hoort dat ik mij door een stelletje zwanen op de kop laat zitten. Gelukkig leest hij mijn blog niet :-).
donderdag 3 februari 2011
We zijn weer vriendjes (gelukkig)
Het is in ieder geval een groot contrast met gistermorgen. Toen zat Emanzo boven in de kooi, Omyra halverwege in een hoekje en Eusebio had zich verschanst in het houten schuilhuisje op de bodem. Toen ik gistermiddag aan het einde van de middag thuis kwam hing er al een heel andere sfeer in de kooi en zaten Omyra en Eusebio gezellig tegen elkaar aan op een plankje. Ze waren ook een stuk nieuwsgieriger naar mij dan ze in de voorgaande dagen geweest zijn. De opluchting in huize Stuiterbolletje is bijna tastbaar. Ik ben (op dit moment) in ieder geval erg blij en heb nu weer wat meer vertrouwen in de toekomst.
Gisteren hard gewerkt om allerlei informatie over de stichting/ruilkring boven tafel te halen zodat ik een conceptbrief naar alle deelnemers kon samenstellen. Die ligt nu bij de overige bestuursleden voor akkoord. Ik ben erg benieuwd naar de reacties, vooral omdat steeds duidelijker wordt dat het tussen mij en 1 bestuurslid niet meer goed gaat komen. We verschillen op principiële gronden van elkaar en dat maakt het lastig. Daarnaast heb ik er nog nooit van gehoord dat besturen en vrijwilligerswerk ALTIJD LEUK moet zijn. Sterker nog: besturen is bijna nooit leuk. Je bent negen van de tien keer keihard aan het werk zonder dat je er waardering voor krijgt, je hebt het altijd gedaan als mensen met dingen geconfronteerd worden die ze niet leuk vinden (ookal heb je iedereen al een half jaar daarop voorbereid) en als je hulp nodig hebt, geeft niemand thuis. Dit zo overdenkend is het eigenlijk een wonder dat mensen überhaupt nog de bereidheid hebben om in een bestuur te stappen ;-). Er is ook niet voor niets een tekort aan bestuurders en vrijwilligers.
Aan de andere kant kun je door bestuurswerk enorm veel leren. Je kunt bepaalde capaciteiten ontwikkelen, dingen uitproberen (kijken of je iets wel of niet leuk vind om te doen), ontdekkingen over jezelf doen (nooit geweten dat ik dat in mij had) en de voldoening als je iets voor elkaar krijgt is vaak de frustratie in de aanloop- en uitvoeringsfase meer dan waard. De mensen met wie je het bestuur vormt en mee samenwerkt kunnen het besturen ook tot een leuke activiteit maken. En zolang de baten zwaarder wegen dan de lasten, zijn er mensen die in een bestuur blijven zitten. Eigenlijk hebben die wel een heel groot applaus verdient, nu ik er zo over nadenk :-) (en ja, ik dus ook).
Afhankelijk van de reacties op mijn conceptbrief, besluit ik of ik met het besturen doorga of niet. Ik hou mijn mail vandaag dus scherp in de gaten.
Ja, ik schrijf "mijn mail". Het heeft onze provider behaagd de boel weer in de lucht te brengen. En dan zit je twee weken te stressen over wat voor mail je misschien allemaal zou missen, blijkt dat dus reuze mee te vallen. Ik hoop dat ik deze les onthoud voor als het weer een keer gebeurd.
Dan ga ik nu de vredige chins wreed uit hun dommelslaapje halen om ze van een schoon hok te voorzien en door al die bestuursstress zijn er ook een hoop dingen in huis blijven liggen. Nu ik even een dag tijd heb, ga ik ook mijn huis maar even opruimen, de boel ordenen en de financiën bijwerken.
woensdag 2 februari 2011
Niet zo schattig meer
Gisteravond een heftige bestuursvergadering. De lucht is nog niet geklaard maar de neuzen staan in ieder geval weer 1 kant op en dat is wel fijn. Maar ja, ik kan daar toch niet goed tegen dus mijn vermoeidheid is na een bijna slapeloze nacht er niet beter van geworden.
Afgelopen nacht er ook nog een paar keer uit geweest omdat de chins een enorm kabaal aan het maken waren. Tegen de tijd dat je dan voor de kooi staat en iets van licht hebt om ze te ontdekken (grijze chins zijn in het donker niet echt zichtbaar), zitten ze onschuldig op hun plankje voor zich uit te kijken alsof er niks aan de hand is. Maar er was wel wat aan de hand.
Elke morgen moeten de keuteltjes die ze in de loop van de nacht op de plankjes achter laten verwijderd worden, het voer bijgevuld en het zandbad gezeefd. En terwijl ik daarmee bezig was, kwam ik grijze plukken haar tegen :-(. Daar is maar 1 oorzaak voor aan te wijzen: ze hebben gevochten. Paniek.
Het was direct heel duidelijk dat Eusebio het slachtoffer was. Hij zat vanmorgen bijna helemaal achterin de kruik en de kruik lag vol met keuteltjes en er was in geplast. Normaal zijn chins heel schoon en zouden ze nooit plassen op de plek waar ze een veilig heenkomen zoeken. Dus het bewijs was wel duidelijk. Gezien de samenstelling van de groep: 2 mannetjes en 1 vrouwtje was de dader ook heel duidelijk: Emanzo. Ik helemaal in de stress en tranen Man bellen zodat ik mijn eerste verhaal kwijt kon en vervolgens wachten totdat het een fatsoenlijke tijd was om de opvang te bellen. Ellen van Vida Nueva wist niet wat te hoorde want zoiets had ze nog nooit meegemaakt. Tijdens het gesprek kwamen diverse mogelijke oorzaken langs en misschien is het wel een combinatie van al die oorzaken. Chins zijn nu eenmaal heel gevoelige beestjes en het kan zijn dat Eusebio niet van verhuizen houdt. Daarnaast is het mogelijk dat Omyra bronstig is en dat Emanzo na alles verhuisstress even duidelijk wou maken dat hij nog steeds de baas is. Iets onwaarschijnlijker is dat Eusebio na de verhuizing de machtsverhouding wou aanvechten. Maar alles is mogelijk.
Zolang het bij plukken haar blijft en de chins niet met gebroken vingertjes, gaten in de oren en bloedende neuzen in de kooi rondlopen zit er op dit moment weinig anders op dan de boel te laten voor wat het is. En hopen dat ze zo snel mogelijk aan de nieuwe situatie wennen en oude of nieuwe machtsverhoudingen vaststellen. Wat voor mij moelijk is, is dat ik ondanks dat mijn hart uitgaat naar Eusebio, Emanzo als leider van de groep als eerste moet blijven benaderen en daarna pas naar Omyra of Eusebio mag kijken. En nog moeilijker: mijn gevoel van ik vind jou even niet erg aardig daarbij uit moet schakelen.
Ik ben blij dat het werk bij mijn oude baas er op zit. Het was heel duidelijk dat als je om een bepaalde reden weg gaat, dat je dan beter niet terug kunt komen. Maar ik heb meegeholpen het grootste gedeelte van de klus te klaren en die voldoening is het wel waard geweest.
Afgelopen nacht er ook nog een paar keer uit geweest omdat de chins een enorm kabaal aan het maken waren. Tegen de tijd dat je dan voor de kooi staat en iets van licht hebt om ze te ontdekken (grijze chins zijn in het donker niet echt zichtbaar), zitten ze onschuldig op hun plankje voor zich uit te kijken alsof er niks aan de hand is. Maar er was wel wat aan de hand.
Elke morgen moeten de keuteltjes die ze in de loop van de nacht op de plankjes achter laten verwijderd worden, het voer bijgevuld en het zandbad gezeefd. En terwijl ik daarmee bezig was, kwam ik grijze plukken haar tegen :-(. Daar is maar 1 oorzaak voor aan te wijzen: ze hebben gevochten. Paniek.
Het was direct heel duidelijk dat Eusebio het slachtoffer was. Hij zat vanmorgen bijna helemaal achterin de kruik en de kruik lag vol met keuteltjes en er was in geplast. Normaal zijn chins heel schoon en zouden ze nooit plassen op de plek waar ze een veilig heenkomen zoeken. Dus het bewijs was wel duidelijk. Gezien de samenstelling van de groep: 2 mannetjes en 1 vrouwtje was de dader ook heel duidelijk: Emanzo. Ik helemaal in de stress en tranen Man bellen zodat ik mijn eerste verhaal kwijt kon en vervolgens wachten totdat het een fatsoenlijke tijd was om de opvang te bellen. Ellen van Vida Nueva wist niet wat te hoorde want zoiets had ze nog nooit meegemaakt. Tijdens het gesprek kwamen diverse mogelijke oorzaken langs en misschien is het wel een combinatie van al die oorzaken. Chins zijn nu eenmaal heel gevoelige beestjes en het kan zijn dat Eusebio niet van verhuizen houdt. Daarnaast is het mogelijk dat Omyra bronstig is en dat Emanzo na alles verhuisstress even duidelijk wou maken dat hij nog steeds de baas is. Iets onwaarschijnlijker is dat Eusebio na de verhuizing de machtsverhouding wou aanvechten. Maar alles is mogelijk.
Zolang het bij plukken haar blijft en de chins niet met gebroken vingertjes, gaten in de oren en bloedende neuzen in de kooi rondlopen zit er op dit moment weinig anders op dan de boel te laten voor wat het is. En hopen dat ze zo snel mogelijk aan de nieuwe situatie wennen en oude of nieuwe machtsverhoudingen vaststellen. Wat voor mij moelijk is, is dat ik ondanks dat mijn hart uitgaat naar Eusebio, Emanzo als leider van de groep als eerste moet blijven benaderen en daarna pas naar Omyra of Eusebio mag kijken. En nog moeilijker: mijn gevoel van ik vind jou even niet erg aardig daarbij uit moet schakelen.
Ik ben blij dat het werk bij mijn oude baas er op zit. Het was heel duidelijk dat als je om een bepaalde reden weg gaat, dat je dan beter niet terug kunt komen. Maar ik heb meegeholpen het grootste gedeelte van de klus te klaren en die voldoening is het wel waard geweest.
maandag 31 januari 2011
Ligt het aan mij?
Vorige week woensdag ben ik met een oud-collega wezen lunchen en hebben we bij haar op kantoor (dus bij mijn oud-werkgever) nog even thee en koffie gedronken. Ik ben daar in 2000 weggegaan, we zijn nu bijna 11 jaar verder en mijn oud-collega loopt nog steeds tegen dezelfde problemen aan als waar wij toen samen tegen aan liepen.
Donderdag belde mijn laatste werkgever of ik komende week nog even kon komen helpen met een bepaalde facturering. Nog afgezien van het feit dat dit een enorme motie van wantrouwen is naar mijn opvolgster, is het tekenend voor de werksituatie in dat bedrijf. Vandaag heb ik mijn eerste dag daar erop zitten en morgen draai ik nog een dagje mee. Maar dan vind ik het ook wel weer voldoende. Ik had gehoop dat mijn opvolgster in staat zou zijn daar een aantal dingen te veranderen, met name op personeelsgebied. Zij leek mij daar zeer geschikt voor (minder een stresskip dan ik) maar het is haar niet gelukt. Sterker nog, vandaag gaf zij toe dat ik in veel dingen gelijk heb gehad/gekregen.
Ik wil helemaal geen gelijk. Ik wil gewoon dat iedereen met een fijn en opgewekt gevoel zijn werk kan doen, in een hele fijne en gezellige sfeer. Maar zo langzaamaan zit ik mij af te vragen of dat wel mogelijk is. Terugkijkend is er bij al mijn werkgevers wel iets mis geweest met de sfeer. Of ik ben er extreem gevoelig voor, dat kan natuurlijk ook.
Mijn andere oud-collega's waren in ieder geval wel erg blij mij weer even te zien en dat doet toch wel goed. Evenals de software-leverancier die het leuk vond om mij nog weer eens te spreken.
Verder nog een mail gehad waarvan het antwoord duidelijk een gevolg was van niet goed lezen of niet goed snappen. Voor de zekerheid Man nog even mijn mail laten lezen, maar volgens hem was mijn mail duidelijk genoeg. Het zal dus inderdaad een kwestie van niet goed nadenken zijn geweest. Maar na 4 van zulke mails word ik er toch wel heel erg moe van.
En nu hou ik op met klagen. De laatste tijd ben ik extreem moe en dat beïnvloed mijn humeur een beetje. Nog even snel een sudoku en dan mijn bed in. Volgens mij willen de chins ook dat het licht uit gaat.
Donderdag belde mijn laatste werkgever of ik komende week nog even kon komen helpen met een bepaalde facturering. Nog afgezien van het feit dat dit een enorme motie van wantrouwen is naar mijn opvolgster, is het tekenend voor de werksituatie in dat bedrijf. Vandaag heb ik mijn eerste dag daar erop zitten en morgen draai ik nog een dagje mee. Maar dan vind ik het ook wel weer voldoende. Ik had gehoop dat mijn opvolgster in staat zou zijn daar een aantal dingen te veranderen, met name op personeelsgebied. Zij leek mij daar zeer geschikt voor (minder een stresskip dan ik) maar het is haar niet gelukt. Sterker nog, vandaag gaf zij toe dat ik in veel dingen gelijk heb gehad/gekregen.
Ik wil helemaal geen gelijk. Ik wil gewoon dat iedereen met een fijn en opgewekt gevoel zijn werk kan doen, in een hele fijne en gezellige sfeer. Maar zo langzaamaan zit ik mij af te vragen of dat wel mogelijk is. Terugkijkend is er bij al mijn werkgevers wel iets mis geweest met de sfeer. Of ik ben er extreem gevoelig voor, dat kan natuurlijk ook.
Mijn andere oud-collega's waren in ieder geval wel erg blij mij weer even te zien en dat doet toch wel goed. Evenals de software-leverancier die het leuk vond om mij nog weer eens te spreken.
Verder nog een mail gehad waarvan het antwoord duidelijk een gevolg was van niet goed lezen of niet goed snappen. Voor de zekerheid Man nog even mijn mail laten lezen, maar volgens hem was mijn mail duidelijk genoeg. Het zal dus inderdaad een kwestie van niet goed nadenken zijn geweest. Maar na 4 van zulke mails word ik er toch wel heel erg moe van.
En nu hou ik op met klagen. De laatste tijd ben ik extreem moe en dat beïnvloed mijn humeur een beetje. Nog even snel een sudoku en dan mijn bed in. Volgens mij willen de chins ook dat het licht uit gaat.
zaterdag 29 januari 2011
Even voorstellen: Omyra
Even voorstellen: Eusebio
Gezinsuitbreiding
Gisteren hebben we de chins opgehaald. Ze zaten in het kattentranpsportmandje en de hele terugweg heb ik naast ze op de achterbank gezeten zodat ik ze gerust kon stellen en ze aan mijn aanwezigheid en stem konden wennen. Bij thuiskomst direct naar de buren gerend om hulp te vragen voor het naar binnen brengen van de kooi. Dat had nog heel wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk is het gelukt. Het is natuurlijk ook een enorm gevaarte wat de trap op gedragen moet worden en daarbij ook nog een kwart draai moet maken. Buurman vindt mij toch al typisch, dus dat ik besloot chins te gaan redden, kon er ook nog wel bij.
De mannen hebben mij wel te verstaan gegeven dat ik het niet in mijn hoofd moet halen de kooi ooit beneden te willen hebben, en dat hij niet in 1 stuk uit mijn ruimte gaat komen. Waarvan akte ;-).
En nu is het proces aangebroken dat chins en ik aan elkaar moeten wennen. Dat gaat tot nu toe met horten en stoten. Ik schrik nog van hun en zij schrikken van mij en de geluiden die bij mij horen. Ik denk niet dat ze ooit in hun leven een toetsenbord van een computer hebben gehoord. Waar ik dacht dat ik 2 broertjes en een zusje kreeg, zit ik inmiddels te twijfelen of het niet vader met zoon en dochter is. Daar kom ik nog wel eens achter. Ik maak me nog een beetje zorgen of ze wel bij het waterflesje kunnen komen en voor de rest laat ik ze maar even geworden. Vanavond, als ze wakker zijn, ga ik wel weer een tijdje bij ze zitten en tegen ze aan praten.
vrijdag 28 januari 2011
Vandaag is het zover :-)
Vandaag is de dag dat de chinchilla's komen :-). Inmiddels heb ik genoeg hooi voor een weeshuis, een grootverbruikverpakking zaagsel (hij paste net in de achterbak van mijn autootje), 20 kilo chinchillazand, 5 kilo voer, 3 zakjes met lekkers (zodat ik ze aan mij kan laten wennen) en een plek waar de kooi kan staan. Man is met een kattentransportmand en aanhangwagen richting werk vertrokken en ik volg straks met de bus, waarna we samen die kant opgaan.
Ik verheug me erg op de komst van de chins. Ik krijg er 3, 2 broertjes en 1 zusje. Als ze na de reis bereid zijn te poseren plaats ik vanavond nog een foto van ze. Aan de andere kant zie ik er ook tegenop. Chins zijn geen makkelijke dieren voor wat betreft verzorging. Het is ook niet voor niets dat een opvang eigenlijk heel hard nodig is. Ze zijn behoorlijk stressgevoelig en raken snel van slag.Ik moet nu denken aan de serie Dog Whisperer op NG. Daar zijn het de honden die de energie van hun baasjes oppakken en daar op reageren, ik denk dat het bij chins net zoiets is. Op de opvang waren chins die weer teruggekomen waren omdat de vrouw die ze geadopteerd had in scheiding lag en die chins waren volledig doorgedraaid. En het kost dan veel tijd en verzorging om ze weer in hun oude doen te krijgen als dat ooit gaat lukken. Dat maakt dat het hebben van chins aanvoelt als een grote verantwoordelijkheid (groter dan bij bijvoorbeeld cavia's of katten) en ik hoop dat ik die aan kan en waar kan maken. Want ik ben natuurlijk niet de meest onverstoorbare persoon ter wereld :-).
Verder nog wat hap-snap werk.
- Ik moet dus met de bus richting werk van Man en moet daarvoor in de stad bij het station overstappen. Ik weet niet hoe ze erbij komen maar reisinfo denkt dat het mogelijk is om in 1 minuut van de ene kant van het station naar de andere kant te komen, nog even afgezien van het feit dat de bus dan echt precies op tijd moet zijn. Ik neem dus wel een bus eerder, dan weet ik zeker dat ik hem haal.
- Man heeft promotie gekregen :-) (mocht in mijn ogen ook wel na 12,5 jaar dienst). Dat maakt het financiële probleem iets minder groot en haalt een beetje druk van mijn schouders af. Waardoor ik weer beter voor de chins kan zorgen ;-).
- Gisteren heb ik tijdens mijn wandeltraining de eerste sneeuwklokjes gezien. Het komt niet in mijn hoofd op om een camera mee te nemen tijdens de training (ik ben aan het trainen en dat is het natuurlijk niet de bedoeling dat ik stil sta om foto's te nemen ;-) ), maar deze keer vond ik dat toch wel jammer. Het is een teken dat, ondanks de kou van dit moment, het voorjaar er toch aan begint te komen.
Ik verheug me erg op de komst van de chins. Ik krijg er 3, 2 broertjes en 1 zusje. Als ze na de reis bereid zijn te poseren plaats ik vanavond nog een foto van ze. Aan de andere kant zie ik er ook tegenop. Chins zijn geen makkelijke dieren voor wat betreft verzorging. Het is ook niet voor niets dat een opvang eigenlijk heel hard nodig is. Ze zijn behoorlijk stressgevoelig en raken snel van slag.Ik moet nu denken aan de serie Dog Whisperer op NG. Daar zijn het de honden die de energie van hun baasjes oppakken en daar op reageren, ik denk dat het bij chins net zoiets is. Op de opvang waren chins die weer teruggekomen waren omdat de vrouw die ze geadopteerd had in scheiding lag en die chins waren volledig doorgedraaid. En het kost dan veel tijd en verzorging om ze weer in hun oude doen te krijgen als dat ooit gaat lukken. Dat maakt dat het hebben van chins aanvoelt als een grote verantwoordelijkheid (groter dan bij bijvoorbeeld cavia's of katten) en ik hoop dat ik die aan kan en waar kan maken. Want ik ben natuurlijk niet de meest onverstoorbare persoon ter wereld :-).
Verder nog wat hap-snap werk.
- Ik moet dus met de bus richting werk van Man en moet daarvoor in de stad bij het station overstappen. Ik weet niet hoe ze erbij komen maar reisinfo denkt dat het mogelijk is om in 1 minuut van de ene kant van het station naar de andere kant te komen, nog even afgezien van het feit dat de bus dan echt precies op tijd moet zijn. Ik neem dus wel een bus eerder, dan weet ik zeker dat ik hem haal.
- Man heeft promotie gekregen :-) (mocht in mijn ogen ook wel na 12,5 jaar dienst). Dat maakt het financiële probleem iets minder groot en haalt een beetje druk van mijn schouders af. Waardoor ik weer beter voor de chins kan zorgen ;-).
- Gisteren heb ik tijdens mijn wandeltraining de eerste sneeuwklokjes gezien. Het komt niet in mijn hoofd op om een camera mee te nemen tijdens de training (ik ben aan het trainen en dat is het natuurlijk niet de bedoeling dat ik stil sta om foto's te nemen ;-) ), maar deze keer vond ik dat toch wel jammer. Het is een teken dat, ondanks de kou van dit moment, het voorjaar er toch aan begint te komen.
woensdag 26 januari 2011
Stand van zaken
Het is inmiddels 2 weken geleden dat ik enigszins gestressed een lijst maakte van dingen die ik binnen redelijk afzienbare tijd voor elkaar moest krijgen. Het leek me een mooi moment om te kijken wat ik daarvan inmiddels klaar had en wat er is blijven liggen. En als ik dan toch bezig ben met terug kijken, laat ik dan ook eens zien wat ik er aan extra's bij geregeld heb. Dat is nooit de bedoeling, maar op de 1 of andere manier kan ik het niet laten.
- Het in elkaar zetten van mijn vest wat ik op de breimachine heb gemaakt. Dat is (net) niet afgekomen. Ligt dus nog op verdere afwerking te wachten. Ben inmiddels wel begonnen met het breien van sokken voor Man en een proefproject met de gekochte wol. En ik heb beloofd om het patroon van de omslagdoek op mijn blog te zetten. Ik had gezegd deze week, maar dit weekend ben ik veel uithuizig, dus dat wordt een week later.
- Mijn wanten zijn beiden klaar. Alleen heb ik ze nu niet meer nodig want met dit weer kan ik zonder. Dus die is van de lijst af.
- Ik kon verder met de internetopdracht van mijn vriendin. Daar heb ik nog niets aan gedaan. Eerlijk gezegd was dat ook al weer een beetje naar de achtergrond gezakt. Dan is het toch erg handig om een blog te hebben :-).
- De brainstormbijeenkomst in geweest en nee, ik had geen tijd om het voor te bereiden. Maar er komt waarschijnlijk een hoop achterweg en dat komt voor voorlopig bij mij binnen. Daar ga ik het druk mee krijgen.
- Ik heb 1 beha gemaakt en de andere beha aangepast. Er moet nog 1 beha gemaakt worden maar daarvoor wacht ik op een reactie op de beha die ik net gemaakt heb. Dus voor voorlopig staat het maken van een beha niet meer op de lijst.
- Mijn oud-naailerares heb ik nog steeds niet gebeld en het patroon heb ik ook nog niet getekend. De reden waarom ik nog niet gebeld heb, is vooral omdat ik haar alleen maar 's middags kan bellen. Voor zover ik dan thuis ben, ben ik 's middags gewoon druk bezig en als ik er aan denk is het al weer te laat.
- De dingen die ik voor de stichting moest doen, zijn gedaan. Maar inmiddels liggen daar alweer allerlei andere klussen voor. Afhankelijk van wat er verder in mijn leven gebeurd, ga ik daar morgen maar eens over bloggen. Het zal vast helpen om mijn gedachten op een rijtje te zetten.
- De huiswerkopdracht Frans heb ik opnieuw gemaakt en ingediend en ik had een 8,5!!!. Ben ik heel blij mee :-). De 3 hoofdstukken die ik deze maand nog had willen doen, heb ik niet gedaan.
- Nieuw op de lijst: de vele voorbereidingen voor de komst van de chinchilla's. Twee weken geleden wist ik nog van niks en vrijdag wordt ons huishouden uitgebreid met 3 wollige wezentjes.
Terugkijkend heb ik het er niet zo heel erg slecht vanaf gebracht. Maar het is ook duidelijk dat ik de boel iets gestructureerder aan moet gaan pakken. Vooral ook omdat ik merk dat ik wel erg veel behoefte heb aan rust en tijd voor reflectie. En nee, dan moet ik niet zodra ik in rustig vaarwater ben beland uit angst voor verveling aan een tak gaan hangen waardoor er weer enorme stroomversnellingen gaan ontstaan :-).
- Het in elkaar zetten van mijn vest wat ik op de breimachine heb gemaakt. Dat is (net) niet afgekomen. Ligt dus nog op verdere afwerking te wachten. Ben inmiddels wel begonnen met het breien van sokken voor Man en een proefproject met de gekochte wol. En ik heb beloofd om het patroon van de omslagdoek op mijn blog te zetten. Ik had gezegd deze week, maar dit weekend ben ik veel uithuizig, dus dat wordt een week later.
- Mijn wanten zijn beiden klaar. Alleen heb ik ze nu niet meer nodig want met dit weer kan ik zonder. Dus die is van de lijst af.
- Ik kon verder met de internetopdracht van mijn vriendin. Daar heb ik nog niets aan gedaan. Eerlijk gezegd was dat ook al weer een beetje naar de achtergrond gezakt. Dan is het toch erg handig om een blog te hebben :-).
- De brainstormbijeenkomst in geweest en nee, ik had geen tijd om het voor te bereiden. Maar er komt waarschijnlijk een hoop achterweg en dat komt voor voorlopig bij mij binnen. Daar ga ik het druk mee krijgen.
- Ik heb 1 beha gemaakt en de andere beha aangepast. Er moet nog 1 beha gemaakt worden maar daarvoor wacht ik op een reactie op de beha die ik net gemaakt heb. Dus voor voorlopig staat het maken van een beha niet meer op de lijst.
- Mijn oud-naailerares heb ik nog steeds niet gebeld en het patroon heb ik ook nog niet getekend. De reden waarom ik nog niet gebeld heb, is vooral omdat ik haar alleen maar 's middags kan bellen. Voor zover ik dan thuis ben, ben ik 's middags gewoon druk bezig en als ik er aan denk is het al weer te laat.
- De dingen die ik voor de stichting moest doen, zijn gedaan. Maar inmiddels liggen daar alweer allerlei andere klussen voor. Afhankelijk van wat er verder in mijn leven gebeurd, ga ik daar morgen maar eens over bloggen. Het zal vast helpen om mijn gedachten op een rijtje te zetten.
- De huiswerkopdracht Frans heb ik opnieuw gemaakt en ingediend en ik had een 8,5!!!. Ben ik heel blij mee :-). De 3 hoofdstukken die ik deze maand nog had willen doen, heb ik niet gedaan.
- Nieuw op de lijst: de vele voorbereidingen voor de komst van de chinchilla's. Twee weken geleden wist ik nog van niks en vrijdag wordt ons huishouden uitgebreid met 3 wollige wezentjes.
Terugkijkend heb ik het er niet zo heel erg slecht vanaf gebracht. Maar het is ook duidelijk dat ik de boel iets gestructureerder aan moet gaan pakken. Vooral ook omdat ik merk dat ik wel erg veel behoefte heb aan rust en tijd voor reflectie. En nee, dan moet ik niet zodra ik in rustig vaarwater ben beland uit angst voor verveling aan een tak gaan hangen waardoor er weer enorme stroomversnellingen gaan ontstaan :-).
maandag 24 januari 2011
Zie je wel
Krijg ik een reactie op mijn mooie wol, moet ik bekennen dat de wol misschien wel geschikt is voor een breimachine maar niet voor een fijnbreier en die heb ik natuurlijk. Zoals ze dan hier zeggen: God straft onmiddelijk. Dat krijg je ervan als je wol koopt terwijl je er eigenlijk geen geld voor hebt ;-). Ik had al 2 bollen op een koon gezet, dus die kan ik niet meer terugbrengen. En de wol blijft nog steeds hartsikke mooi. Dus met de wol die toch niet meer terug kan, ben ik nu even aan het kijken hoe het als handbreiwerk eruit gaat zien. Dat bepaalt of ik de resterende wol terug ga brengen of niet. Vervolgens met een gele mohairachtige wol geprobeerd de omslagdoek te breien, knalt hij bij de vierde toer er 3 steken af. Vanwege de lussen die in het patroon zitten, was dat niet meer te herstellen. Het was gisteren dus geen omslagdoeken-dag.
Ik ga wel proberen deze week met sokkenwol (dat doet het altijd goed op de breimachine) een kleine proef te maken, zodat ik aan het verzoek van een patroon kan voldoen en er dan ook een plaatje bij heb.
Hiernaast zie je een stukje van mijn werkgedeelte boven. Zoals al eerder gezegd, hebben mijn man en ik ieder een eigen woon/slaap/werkdeel. En nee, ik had niet opgeruimd ;-). Mijn werkgedeelte meet ongeveer 3,5x3m. Daar staat een kledingkast in, een klein boekenkastje voor administraties en dergelijke (beiden niet te zien op de foto). Verder een tafel van 160x80, de breimachine, een wolmand en omdat ze nu eenmaal over zijn 4 stoelen en een bureaukruk. De zijwanden zijn ongeveer 150cm hoog. En nu moet daar dus ook nog een chinchillakooi bij. Die kooi heeft een puntdak en is op zijn hoogst 175cm, zo'n 60cm diep en 120cm breed. Het zal nog flink passen en meten worden om alles een plek te geven. Ik ben er nog niet uit hoe ik dat allemaal het beste aan kan pakken. Het enige wat ik zeker weet is dat ik vrijdag tegen 15.00 uur bij de opvang sta en zo'n 2,5 uur later met 3 chinchilla's en een grote kooi weer thuis ben. En dan moet alles klaar zijn. Ik vind niet dat ik het kan maken om die beestje langer dan strikt noodzakelijk in de reismand te laten zitten. Maar vrijdag voelt al wel als heel erg snel, HELP!!
Ik ga wel proberen deze week met sokkenwol (dat doet het altijd goed op de breimachine) een kleine proef te maken, zodat ik aan het verzoek van een patroon kan voldoen en er dan ook een plaatje bij heb.
Abonneren op:
Posts (Atom)