Na bijna 3 jaar neem ik afscheid van mijn eerste blog om weer opnieuw te beginnen.
Van een traditioneel huwelijk naar een LAT-huwelijk
Van een baan bij een bestaand bedrijf naar een baan bij een nieuw op te richten BV in een crisisgevoelige branche.
Van weinig bewegen vanwege diverse blessures naar trainen voor een achtste triatlon.
Van een tijdelijk onderkomen in een vakantiechalet naar een meer permanente plek die ik thuis kan noemen.
Kortom: Stuiterbolletje begint opnieuw
Posts tonen met het label wijzer worden. Alle posts tonen
Posts tonen met het label wijzer worden. Alle posts tonen
zondag 6 oktober 2013
zondag 10 maart 2013
Omgaan met deadlines
Allereerst bedankt voor de felicitaties. De twijfel is nog steeds aanwezig en daar is vrijdag een soort van faalangst bijgekomen. Baas is op mijn eerste werkdag in geen velden of wegen te bekennen en daarom kreeg ik vrijdagmorgen instructies over wat ik maandag moet gaan doen. Toen leek het heel logisch maar nu ik daar een paar dagen over na heb kunnen denken, ben ik daar niet meer zo zeker van. Er zal niks anders opzitten dan springen en hopen dat het zwembad vol water blijkt te zitten.
De afgelopen dagen heb ik nagedacht over de opmerkingen van LLMM naar aanleiding van mijn verhaal over types die gestructureerd hun werkzaamheden plannen en types die pas in actie komen als het er echt op aankomt. Het artikel waarin dit onderscheid werd uitgelegd stond nog maar zeer recent in de krant en oplossingen werden niet echt aangedragen. Maar ik denk wel dat er een aantal dingen zijn die kunnen helpen als je een "deadline"-type bent.
Om te beginnen kun je mentaal het nodige voor elkaar krijgen. Als je weet dat je tot het "deadline"-type behoort, schiet je er weinig mee op om jezelf elke avond op de kop te geven omdat je "weer" niet gedaan hebt wat je, als je tot het andere type zou behoren, had moeten doen. Accepteren dat je bent zoals je bent, is dus een belangrijke stap vooruit. Dan gaat er geen nutteloze energie verloren met het proberen te voldoen aan eisen waar je toch niet aan kunt beantwoorden. Die tijd en energie kun je beter besteden aan leukere dingen.
Hetzelfde geldt ook na het klaren van de klus. Beter jezelf de hemel in prijzen dat het je weer gelukt is de boel voor elkaar te krijgen dan tegen jezelf te zeggen: het is weer gelukt maar dit wil ik nooit meer. De kans dat je het ooit op een andere manier gaat doen is vrijwel nihil, dus probeer er aan te wennen en hou er rekening mee. Gun jezelf als beloning voor het halen van de deadline een paar dagen freewheelen om jezelf weer op te laden en te ontspannen na de enorme inspanning die je hebt geleverd.
Afhankelijk van hoe goed je jezelf voor de gek kan houden, kun je tussendoelen stellen. Voor scholieren en studenten was dat de tip die in het artikel werd gegeven. De docent geeft tussendoelen die gehaald moeten worden waardoor het niet allemaal op het eind moet gebeuren. Het idee van mini-deadlines klinkt mij redelijk in de oren maar voor mij persoonlijk moet er dan wel een andere persoon zijn aan wie ik dan verantwoording af moet leggen als ik het niet gedaan heb. Anders lijkt het teveel op planmatig gestructureerd werken waar ik dus niet geschikt voor ben. Ik kan bijvoorbeeld tegen mezelf zeggen dat ik elke maand 4 hoofdstukken Duitse taal moet doen maar zonder een stok achter de deur wordt het hem niet. Die stok moet komen in de vorm van iemand anders die ik teleurstel omdat ik niet gedaan heb wat ik heb beloofd en/of geld wat ik anders nodeloos over de balk loop te smijten. Die andere persoon moet wel het lef hebben om je aan te spreken op het niet nakomen van de gemaakte afspraken.
En probeer realistisch te zijn in de tijd die je nodig hebt om je deadline te halen. Ik kan mij nog goed de paniek herinneren tijdens een klus op mijn werk. Ik moest vrijdag iets voor elkaar hebben en toen ik de opdracht kreeg had ik nog zeeën van tijd. Op woensdag, 2 dagen voordat het klaar moest zijn, ben ik begonnen en toen bleek dat ik eigenlijk al te laat was. Met veel kunst en vliegwerk heb ik de boel voor elkaar gekregen, maar het was nipt en geen pretje. Dus als je denkt dat je 3 dagen nodig hebt, tel er dan voor de zekerheid minimaal 1 dag bij.
Dit zijn mijn overdenkingen naar aanleiding van hoe je je leven een beetje gemakkelijker kunt maken als je een "deadline"-type bent. Ik weet nog maar sinds kort dat ik tot dit type behoor en dat ik er beter maar het beste van kan maken dan te proberen mijzelf te lopen veranderen in iemand ie ik niet ben. Dus al deze overwegingen en tips moeten nog in de praktijk worden uitgetest om te zien of ze daadwerkelijk zullen werken. Ik sta open voor meer suggesties.
De afgelopen dagen heb ik nagedacht over de opmerkingen van LLMM naar aanleiding van mijn verhaal over types die gestructureerd hun werkzaamheden plannen en types die pas in actie komen als het er echt op aankomt. Het artikel waarin dit onderscheid werd uitgelegd stond nog maar zeer recent in de krant en oplossingen werden niet echt aangedragen. Maar ik denk wel dat er een aantal dingen zijn die kunnen helpen als je een "deadline"-type bent.
Om te beginnen kun je mentaal het nodige voor elkaar krijgen. Als je weet dat je tot het "deadline"-type behoort, schiet je er weinig mee op om jezelf elke avond op de kop te geven omdat je "weer" niet gedaan hebt wat je, als je tot het andere type zou behoren, had moeten doen. Accepteren dat je bent zoals je bent, is dus een belangrijke stap vooruit. Dan gaat er geen nutteloze energie verloren met het proberen te voldoen aan eisen waar je toch niet aan kunt beantwoorden. Die tijd en energie kun je beter besteden aan leukere dingen.
Hetzelfde geldt ook na het klaren van de klus. Beter jezelf de hemel in prijzen dat het je weer gelukt is de boel voor elkaar te krijgen dan tegen jezelf te zeggen: het is weer gelukt maar dit wil ik nooit meer. De kans dat je het ooit op een andere manier gaat doen is vrijwel nihil, dus probeer er aan te wennen en hou er rekening mee. Gun jezelf als beloning voor het halen van de deadline een paar dagen freewheelen om jezelf weer op te laden en te ontspannen na de enorme inspanning die je hebt geleverd.
Afhankelijk van hoe goed je jezelf voor de gek kan houden, kun je tussendoelen stellen. Voor scholieren en studenten was dat de tip die in het artikel werd gegeven. De docent geeft tussendoelen die gehaald moeten worden waardoor het niet allemaal op het eind moet gebeuren. Het idee van mini-deadlines klinkt mij redelijk in de oren maar voor mij persoonlijk moet er dan wel een andere persoon zijn aan wie ik dan verantwoording af moet leggen als ik het niet gedaan heb. Anders lijkt het teveel op planmatig gestructureerd werken waar ik dus niet geschikt voor ben. Ik kan bijvoorbeeld tegen mezelf zeggen dat ik elke maand 4 hoofdstukken Duitse taal moet doen maar zonder een stok achter de deur wordt het hem niet. Die stok moet komen in de vorm van iemand anders die ik teleurstel omdat ik niet gedaan heb wat ik heb beloofd en/of geld wat ik anders nodeloos over de balk loop te smijten. Die andere persoon moet wel het lef hebben om je aan te spreken op het niet nakomen van de gemaakte afspraken.
En probeer realistisch te zijn in de tijd die je nodig hebt om je deadline te halen. Ik kan mij nog goed de paniek herinneren tijdens een klus op mijn werk. Ik moest vrijdag iets voor elkaar hebben en toen ik de opdracht kreeg had ik nog zeeën van tijd. Op woensdag, 2 dagen voordat het klaar moest zijn, ben ik begonnen en toen bleek dat ik eigenlijk al te laat was. Met veel kunst en vliegwerk heb ik de boel voor elkaar gekregen, maar het was nipt en geen pretje. Dus als je denkt dat je 3 dagen nodig hebt, tel er dan voor de zekerheid minimaal 1 dag bij.
Dit zijn mijn overdenkingen naar aanleiding van hoe je je leven een beetje gemakkelijker kunt maken als je een "deadline"-type bent. Ik weet nog maar sinds kort dat ik tot dit type behoor en dat ik er beter maar het beste van kan maken dan te proberen mijzelf te lopen veranderen in iemand ie ik niet ben. Dus al deze overwegingen en tips moeten nog in de praktijk worden uitgetest om te zien of ze daadwerkelijk zullen werken. Ik sta open voor meer suggesties.
woensdag 6 maart 2013
Ja gezegd
Ik vind het doodeng maar ik heb ja gezegd tegen de baan. Mijn gevoel twijfelt nog steeds of ik er goed aan heb gedaan maar ik heb de verstandelijke argumenten de doorslag laten geven. En natuurlijk is het ook waar wat een vriendin mailde: een proeftijd geldt voor 2 kanten dus jij kunt ook nee zeggen. Zo had ik het nog niet bekeken maar het is wel waar. Bovendien word ik ingehuurd door een uitzendbureau dus dan zit ik waarschijnlijk niet eens aan een opzegtermijn vast.
Maandag ga ik beginnen en daardoor heb ik het ineens heel erg druk. Allerlei dingen die al tijden zijn blijven liggen moeten nu toch echt geregeld/af voordat ik aan het werk ga. Mijn opleiding Duits die ik in november besteld heb en waar ik nog niks aan heb gedaan, staat te popelen om opgepakt te worden. Mijn leefruimte boven moet toch echt vandaag onder handen genomen worden, evenals het bestellen van eten voor de beestjes want straks heb ik niet gemakkelijk meer tijd om even langs de dierenwinkel te rijden. En de apotheek moet ook voor maandag geregeld zijn.
Enige tijd geleden stond er een wetenschappelijk artikel in de krant. Er schijnen mensen te zijn die van nature heel planmatig en gestructureerd door het leven gaan. Zij plannen hun studie in hapklare brokken, liggen nooit achter en hoeven zich nooit in de stress te werken als een tentamen nadert. Er zijn ook mensen die elke keer een verwoede poging doen hun leven zo gestructureerd en planmatig in te richten maar die elke keer last-minute de boel voor elkaar moeten krijgen. Er is jaren gedacht dat deze laatste groep mensen lui en laks waren zonder hart voor de zaak hadden. Onlangs is vastgesteld dat dit echter een speciaal type mensen is die dus op een andere manier moeten studeren en werken.
Dit artikel was voor mij een eye-opener. Ik ben dus een speciaal type mens die het beste functioneert onder te halen deadlines, zelfs als ik daarvoor de hele nacht aan het werk moet. En ik ben dus niet dom als het mij niet lukt om mij aan een planning te houden zonder dat daar een dringende noodzaak tegenover staat. Dus nu ik maandag een deadline heb staan, stroomt de energie door mijn lijf om flink aan de slag te gaan. Ik leef weer.
Maandag ga ik beginnen en daardoor heb ik het ineens heel erg druk. Allerlei dingen die al tijden zijn blijven liggen moeten nu toch echt geregeld/af voordat ik aan het werk ga. Mijn opleiding Duits die ik in november besteld heb en waar ik nog niks aan heb gedaan, staat te popelen om opgepakt te worden. Mijn leefruimte boven moet toch echt vandaag onder handen genomen worden, evenals het bestellen van eten voor de beestjes want straks heb ik niet gemakkelijk meer tijd om even langs de dierenwinkel te rijden. En de apotheek moet ook voor maandag geregeld zijn.
Enige tijd geleden stond er een wetenschappelijk artikel in de krant. Er schijnen mensen te zijn die van nature heel planmatig en gestructureerd door het leven gaan. Zij plannen hun studie in hapklare brokken, liggen nooit achter en hoeven zich nooit in de stress te werken als een tentamen nadert. Er zijn ook mensen die elke keer een verwoede poging doen hun leven zo gestructureerd en planmatig in te richten maar die elke keer last-minute de boel voor elkaar moeten krijgen. Er is jaren gedacht dat deze laatste groep mensen lui en laks waren zonder hart voor de zaak hadden. Onlangs is vastgesteld dat dit echter een speciaal type mensen is die dus op een andere manier moeten studeren en werken.
Dit artikel was voor mij een eye-opener. Ik ben dus een speciaal type mens die het beste functioneert onder te halen deadlines, zelfs als ik daarvoor de hele nacht aan het werk moet. En ik ben dus niet dom als het mij niet lukt om mij aan een planning te houden zonder dat daar een dringende noodzaak tegenover staat. Dus nu ik maandag een deadline heb staan, stroomt de energie door mijn lijf om flink aan de slag te gaan. Ik leef weer.
donderdag 31 januari 2013
Vechten tegen of vechten voor
Soms denk je dat je al een heel eind gevorderd bent met het accepteren van de situatie waar je in zit om vervolgens met je neus op de harde feiten gedrukt te worden dat je nog een lange weg te gaan hebt. In mijn geval waren er 3 behoorlijk heftige confrontaties met Coach voor nodig om te ontdekken dat ik over een hoop dingen in de relatie heel erg boos ben.
Diep van binnen kan ik nog niet accepteren dat Man niet zal veranderen en dat er een aantal dingen zullen zijn die ik nooit zal krijgen, zoals het gevoel dat ik voor hem de nummer 1 ben. Dat ik ervan baal dat ik met Man mee moet naar afspraken omdat hij niet in staat is een accuraat verslag van de desbetreffende afspraak te geven en geen benul heeft van mogelijke financiële consequenties.
De prijs van die boosheid is echter hoog, vooral omdat ik niet doorhad dat ik boos was. Ik wist wel dat ik al een tijdje in de overlevingsstand stond, wat per definitie "vechten tegen" is. Omdat ik niet doorhad dat ik boos was en overeenkomstig reageerde, had ik de laatste 2 weken ruzie met iedereen om mij heen terwijl ik eigenlijk alleen maar begrip en steun wilde en nodig had. Het lukte me niet om mijn gevoelens op een goede manier duidelijk te maken en daardoor vervreemde ik van de mensen om mij heen.
Het "vechten tegen" moest omgezet worden in "vechten voor". Het was een zware strijd maar voor voorlopig heb ik het voor elkaar gekregen. Het ging ten koste van een hoop tranen, boze woorden, gekwetste vrienden en slaap. Ik zou willen dat ik deze strijd volledig gestreden had maar ik ben bang dat dit niet het geval zal zijn. Dus de komende periode zal ik deze strijd nog wel een paar keer vaker moeten voeren. Het is alleen jammer dat de transformatie van "vechten tegen" naar "vechten voor" deze keer behoorlijk onbewust is gegaan. Ik hoop dat ik er toch iets van geleerd heb en dat ik de volgende keer de situatie sneller in de gaten heb en in staat ben er iets aan te doen.
Diep van binnen kan ik nog niet accepteren dat Man niet zal veranderen en dat er een aantal dingen zullen zijn die ik nooit zal krijgen, zoals het gevoel dat ik voor hem de nummer 1 ben. Dat ik ervan baal dat ik met Man mee moet naar afspraken omdat hij niet in staat is een accuraat verslag van de desbetreffende afspraak te geven en geen benul heeft van mogelijke financiële consequenties.
De prijs van die boosheid is echter hoog, vooral omdat ik niet doorhad dat ik boos was. Ik wist wel dat ik al een tijdje in de overlevingsstand stond, wat per definitie "vechten tegen" is. Omdat ik niet doorhad dat ik boos was en overeenkomstig reageerde, had ik de laatste 2 weken ruzie met iedereen om mij heen terwijl ik eigenlijk alleen maar begrip en steun wilde en nodig had. Het lukte me niet om mijn gevoelens op een goede manier duidelijk te maken en daardoor vervreemde ik van de mensen om mij heen.
Het "vechten tegen" moest omgezet worden in "vechten voor". Het was een zware strijd maar voor voorlopig heb ik het voor elkaar gekregen. Het ging ten koste van een hoop tranen, boze woorden, gekwetste vrienden en slaap. Ik zou willen dat ik deze strijd volledig gestreden had maar ik ben bang dat dit niet het geval zal zijn. Dus de komende periode zal ik deze strijd nog wel een paar keer vaker moeten voeren. Het is alleen jammer dat de transformatie van "vechten tegen" naar "vechten voor" deze keer behoorlijk onbewust is gegaan. Ik hoop dat ik er toch iets van geleerd heb en dat ik de volgende keer de situatie sneller in de gaten heb en in staat ben er iets aan te doen.
maandag 14 januari 2013
Heet dit rouw?
Sinds het sollicitatiegesprek in november kwam er eigenlijk niet meer dan het hoogstnoodzakelijke uit mijn handen. Ik zocht de oorzaak daarvoor in het constant wachten op telefoontjes die niet kwamen op de dag dat ze waren toegezegd. Het schijnt trouwens een typische mannenkwaal te zijn om dan niets van je te laten horen. Vrouwen zijn eerder geneigd om op zo'n moment een belletje te doen met: "ik zou vandaag bellen maar ik heb nog niks gehoord. Ik ben je dan en dan weer". En omdat ik en mobiele telefoon geen twee-eenheid zijn (dat ding kan rustig dagen in mijn tas zitten voordat ik bedenk dat ik er eens op moet kijken), moest ik die periode ook nog eens om mijn telefoon denken. Daardoor werd ik extra met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik op een telefoontje zat te wachten.
Toen de hele wereld na de feestdagen weer aan het opstarten was, leek mijn energie terug te komen. Klussen die al die tijd waren blijven liggen, werden gedaan. Het plannen van mijn tijd ging mij ineens weer goed af en zelfs na het telefoontje van mogelijk toekomstige baas en het daarop volgende gesprek, leek ik niet weer in een gat te vallen. Ik was heel tevreden met mijzelf. Totdat Man en ik vrijdag een gesprek met Coach hadden.
Man en ik hadden al vaker gesprekken gevoerd maar die liepen altijd op niks uit. Vrijdag hebben Man en ik voor het eerst een gesprek waarbij rekening werd gehouden met het feit dat Man Asperger heeft. Ik denk dat ik gerust kan zeggen dat we nu voor het eerst een "gesprek" hadden wat ergens toe leidde. Ik schrijf bewust "gesprek" omdat het voor mij, door gebrek aan emotionele uitwisseling, niet aan de definitie van een gesprek tussen partners voldoet. Maar het lijkt erop dat er in ieder geval op een redelijke manier een aantal beslissingen zijn genomen, wat al jaren niet gebeurd is. Aan de andere kant wordt ook steeds duidelijker dat er van een gelijkwaardige relatie, waarin beide partners een stem hebben en samen de kar trekken, geen sprake zal zijn.
En nu ben ik weer een dweil. De tranen branden sinds vrijdag weer achter mijn ogen, ik slaap hooguit 5 uur op een dag en heb nergens zin in. De sollicitatie viel in dezelfde periode als de herziene diagnose en daardoor heb ik oorzaak en gevolg door elkaar gehaald. Toen de herziene diagnose werd gesteld, is mij gezegd dat ik door een rouwproces zou gaan. De, op zich heel redelijke, verwachtingen over hoe een partnerrelatie eruit ziet, zal ik los moeten laten. Daarnaast zal ik mijn leven volledig moeten veranderen omdat ik een groot deel van de normale menselijke behoeften nooit binnen mijn relatie zou krijgen, want zonder emotionele interactie gaat een normaal mens soort van dood.
De opluchting over, eindelijk, een goede diagnose en mijn praktische en daadkrachtige instelling hebben de emotionele kant een beetje ondergesneeuwd. De kans is groot dat ik voor voorlopig weer een tijdje lamlendig door het huis en mijn leven zal bewegen. Het hoort erbij (zeggen ze) maar leuk is anders. Uiteindelijk zal ik er sterker uitkomen dan daarvoor en dat is dan voor voorlopig het lichtpuntje aan het einde van de tunnel.
Toen de hele wereld na de feestdagen weer aan het opstarten was, leek mijn energie terug te komen. Klussen die al die tijd waren blijven liggen, werden gedaan. Het plannen van mijn tijd ging mij ineens weer goed af en zelfs na het telefoontje van mogelijk toekomstige baas en het daarop volgende gesprek, leek ik niet weer in een gat te vallen. Ik was heel tevreden met mijzelf. Totdat Man en ik vrijdag een gesprek met Coach hadden.
Man en ik hadden al vaker gesprekken gevoerd maar die liepen altijd op niks uit. Vrijdag hebben Man en ik voor het eerst een gesprek waarbij rekening werd gehouden met het feit dat Man Asperger heeft. Ik denk dat ik gerust kan zeggen dat we nu voor het eerst een "gesprek" hadden wat ergens toe leidde. Ik schrijf bewust "gesprek" omdat het voor mij, door gebrek aan emotionele uitwisseling, niet aan de definitie van een gesprek tussen partners voldoet. Maar het lijkt erop dat er in ieder geval op een redelijke manier een aantal beslissingen zijn genomen, wat al jaren niet gebeurd is. Aan de andere kant wordt ook steeds duidelijker dat er van een gelijkwaardige relatie, waarin beide partners een stem hebben en samen de kar trekken, geen sprake zal zijn.
En nu ben ik weer een dweil. De tranen branden sinds vrijdag weer achter mijn ogen, ik slaap hooguit 5 uur op een dag en heb nergens zin in. De sollicitatie viel in dezelfde periode als de herziene diagnose en daardoor heb ik oorzaak en gevolg door elkaar gehaald. Toen de herziene diagnose werd gesteld, is mij gezegd dat ik door een rouwproces zou gaan. De, op zich heel redelijke, verwachtingen over hoe een partnerrelatie eruit ziet, zal ik los moeten laten. Daarnaast zal ik mijn leven volledig moeten veranderen omdat ik een groot deel van de normale menselijke behoeften nooit binnen mijn relatie zou krijgen, want zonder emotionele interactie gaat een normaal mens soort van dood.
De opluchting over, eindelijk, een goede diagnose en mijn praktische en daadkrachtige instelling hebben de emotionele kant een beetje ondergesneeuwd. De kans is groot dat ik voor voorlopig weer een tijdje lamlendig door het huis en mijn leven zal bewegen. Het hoort erbij (zeggen ze) maar leuk is anders. Uiteindelijk zal ik er sterker uitkomen dan daarvoor en dat is dan voor voorlopig het lichtpuntje aan het einde van de tunnel.
dinsdag 4 december 2012
Sinterklaas (en update, alweer)
 |
| Vooral voor de vogeltjes |
Bij Buurvrouw zag ik in een reclamefolder (wij hebben zo'n anti-reclamesticker) een dobbelsteen waarmee je een sinterklaasspel kunt spelen. Met Man overlegt en besloten dat we dat spel op 5 december zouden gaan spelen met als cadeautjes kikkers en muizen. Via de winkel vlakbij een dobbelsteen gereserveerd in de plaats waar mijn tante woont en die kan ik morgen ophalen. Vervolgens de wekelijkse boodschappen gehaald en geld van mijn weekbudget overgehouden. Inmiddels vond ik kikkers en muizen wel erg karig dus van het restant van het weekbudget toch wat cadeautjes gekocht. Omdat het bij het sinterklaasspel erg onduidelijk is wie welk pakje krijgt, had het niet veel zin om cadeautjes te kopen die voor Man of mij persoon geschikt zouden zijn. Daarom heb ik mij uitgeleefd in de aankoop van vetbollen, pinda's en silovoer en die leuk ingepakt. Nu maakt het niet uit wie welk pakje krijgt en de vogels zullen er blij mee zijn. Ik ben erg benieuwd hoe het zal gaan en of het sinterklaasspel met z'n tweeën ook leuk is om te doen.
Voor wat betreft de baan, mogelijk toekomstige baas belde vandaag uit zichzelf om de stand van zaken door te geven. In mijn vorige update vroeg ik nog om suggesties van wat er nog meer "fout" zou kunnen gaan. In mijn stoutste dromen had ik niet kunnen bedenken dat de mensen van de holding volledig van slag zouden zijn door het overlijden van 1 van de leveranciers van materialen. Mogelijk toekomstige baas gaat me nu volgende week bellen, terwijl ik in Rome zit. Dan had ik iets te vieren en moest ik daar maar een fles bubbels aan laten rukken. Ik wacht "rustig" af.
Iemand schreef dat ze de indruk had dat mogelijk toekomstige baas een leugenaar zou zijn. Ik heb daar het weekend over nagedacht en ik geloof niet dat dat het geval is. Ik denk niet dat je als leugenaar het kunt schoppen tot (vestigings)directeur en zo goed zijn in je werk dat een oud-werkgever je bijna op de knieën smeekt om terug te komen. Als er al een probleem zit, dan zit het bij de holding en niet bij mogelijk toekomstige baas.
Waar ik wel heel erg van ben geschrokken is hoe sterk ik mij door deze omstandigheden laat beïnvloeden. Ik ben zo gefixeerd op de telefoon op dagen dat mogelijk toekomstige baas zou kunnen bellen, dat er niet veel uit mijn handen komt (behalve computerspelletjes spelen). Het is niet dat ik niks te doen heb, zeker met een week weg ligt er genoeg te doen aan voorbereiding. En ook andere huishoudelijke zaken gaan gewoon door. Ik had van mezelf gedacht dat ik koelbloediger zou zijn. Kennelijk ken ik mijzelf op dat gebied toch niet zo goed als ik dacht.
donderdag 25 oktober 2012
Je neemt altijd jezelf mee
Naar aanleiding van mijn vorige berichtje kreeg ik de reactie dat het erop lijkt dat na de voetreis een omwenteling heeft plaatsgevonden en dat ik naar meer wereld snak. Dat laatste is zonder meer waar, de wereld is veel groter en leuker dan het dorp waar ik nu woon en mijn voetreis heeft ongetwijfeld aan dat besef bijgedragen. Maar ik betwijfel of mijn voetreis voor een omwenteling heeft gezorgd, het heeft eerder een hoop dingen tegelijkertijd in een stroomversnelling gebracht.
Ik zal heel eerlijk zijn, als ik vandaag de kans zou hebben om een koffer te pakken en naar het buitenland te gaan, dan was ik direct weg. Maar, ook weer eerlijk, er zou dan waarschijnlijk sprake zijn van een vlucht in plaats van een weloverwogen besluit en inmiddels heb ik geleerd dat ik mijzelf dan harder tegenkom dan noodzakelijk. Dus het buitenland moet nog even wachten totdat ik die zaken opgelost heb die opgelost moeten worden.
Er spelen op dit moment 3 dingen:
- wat wil en kan ik met mijn huwelijk en Man
- zorgen dat ik niet meer financieel afhankelijk ben van Man door het vinden van betaald werk(wat ook weer effect heeft op het eerste punt)
- een gebrek aan sociale contacten, ik heb genoeg vrienden om mijn verhaal kwijt te kunnen maar ken geen mensen om leuke dingen mee te ondernemen (wat ook weer van invloed is op het eerste punt en afhankelijk is van het tweede punt, als ik werk heb wordt mijn behoefte aan sociale contacten ook minder)
Deze dingen speelden ook al voor mijn voetreis, sterker nog, mijn voetreis is ontstaan uit het gevoel dat ik liever een voetreis ging maken dan zoeken naar werk. En de problemen in mijn relatie en het gevoel begraven te zijn in ons dorp speelt ook al veel langer. Dus ook zonder voetreis was ik tegen deze dingen aangelopen. Het grote verschil met de huidige situatie is dat ik ze dan waarschijnlijk geleidelijker op mijn dak had gekregen en nu komt het allemaal tegelijk. En vooral het gevoel dat het allemaal tegelijk komt en gevoelsmatig allemaal samenhangt, maakt dat ik het op dit moment even zwaar heb.
Een vertrek naar het buitenland zal ook geen verandering brengen in de 3 dingen die om een besluit of oplossing vragen. Ook in het buitenland zal ik moeten nadenken over mijn relatie en zal ik eenzaam en alleen op mijn kamer zitten omdat ik niemand heb om iets leuks mee te doen. En als ik naar het buitenland ga zonder werk, zal ik ook daar op zoek moeten naar iets wat geld in het laatje zal brengen. Je neemt jezelf en je problemen altijd mee dus kun je er beter iets aan doen op de plek waar je op dat moment bent. Hier heb ik in ieder geval mijn vrienden bij wie ik steun kan vinden als ik dat nodig heb.
Zodra ik op 1 van die drie punten de boel vlot heb getrokken zal het allemaal gemakkelijker gaan en ik heb er alle vertrouwen in dat me dat hoe dan ook gaat lukken. Ik moet "alleen" nog maar ontdekken hoe.
Ik zal heel eerlijk zijn, als ik vandaag de kans zou hebben om een koffer te pakken en naar het buitenland te gaan, dan was ik direct weg. Maar, ook weer eerlijk, er zou dan waarschijnlijk sprake zijn van een vlucht in plaats van een weloverwogen besluit en inmiddels heb ik geleerd dat ik mijzelf dan harder tegenkom dan noodzakelijk. Dus het buitenland moet nog even wachten totdat ik die zaken opgelost heb die opgelost moeten worden.
Er spelen op dit moment 3 dingen:
- wat wil en kan ik met mijn huwelijk en Man
- zorgen dat ik niet meer financieel afhankelijk ben van Man door het vinden van betaald werk(wat ook weer effect heeft op het eerste punt)
- een gebrek aan sociale contacten, ik heb genoeg vrienden om mijn verhaal kwijt te kunnen maar ken geen mensen om leuke dingen mee te ondernemen (wat ook weer van invloed is op het eerste punt en afhankelijk is van het tweede punt, als ik werk heb wordt mijn behoefte aan sociale contacten ook minder)
Deze dingen speelden ook al voor mijn voetreis, sterker nog, mijn voetreis is ontstaan uit het gevoel dat ik liever een voetreis ging maken dan zoeken naar werk. En de problemen in mijn relatie en het gevoel begraven te zijn in ons dorp speelt ook al veel langer. Dus ook zonder voetreis was ik tegen deze dingen aangelopen. Het grote verschil met de huidige situatie is dat ik ze dan waarschijnlijk geleidelijker op mijn dak had gekregen en nu komt het allemaal tegelijk. En vooral het gevoel dat het allemaal tegelijk komt en gevoelsmatig allemaal samenhangt, maakt dat ik het op dit moment even zwaar heb.
Een vertrek naar het buitenland zal ook geen verandering brengen in de 3 dingen die om een besluit of oplossing vragen. Ook in het buitenland zal ik moeten nadenken over mijn relatie en zal ik eenzaam en alleen op mijn kamer zitten omdat ik niemand heb om iets leuks mee te doen. En als ik naar het buitenland ga zonder werk, zal ik ook daar op zoek moeten naar iets wat geld in het laatje zal brengen. Je neemt jezelf en je problemen altijd mee dus kun je er beter iets aan doen op de plek waar je op dat moment bent. Hier heb ik in ieder geval mijn vrienden bij wie ik steun kan vinden als ik dat nodig heb.
Zodra ik op 1 van die drie punten de boel vlot heb getrokken zal het allemaal gemakkelijker gaan en ik heb er alle vertrouwen in dat me dat hoe dan ook gaat lukken. Ik moet "alleen" nog maar ontdekken hoe.
zondag 14 oktober 2012
Langs elkaar heen
Vanmorgen was ik rond 09.45 uur beneden, kroop met een grote pot thee achter de pc en zat te "wachten" tot Man zou verschijnen om samen te ontbijten. Toen hij 3 kwartier later nog niet was verschenen, stak ik mijn hoofd even om de schuttingdeur om te ontdekken dat hij met de nieuwe auto richting zijn vader was vertrokken. Geen idee wanneer hij weer boven water komt.
In 2000 hebben Man en ik voor het eerst hulp gezocht. Ik had het gevoel dat ik een huishoudster met seksuele diensten was in plaats van een volwaardige partner. Zolang het maar ging zoals Man vond dat het moest gaan, was er geen probleem. Alleen moest ik geen eigen verzoeken indienen en zeker niet verwachten dat die ingewilligd zouden worden. Of beter gezegd, na een hoop gezeur en gedoe van mijn kant kon ik afdwingen dat er rekening met mij werd gehouden. Het is niet bevorderlijk voor een relatie als 1 van de partners het gevoel heeft dat zijn/haar bestaan bij de ander afgedwongen moet worden.
Nadat ik de sessies bij die therapeute volledig uit kon tekenen (ik verdrietig omdat Man afspraken niet na was gekomen, Man die belooft het niet weer te doen, ik blij en vol goede moed waarna de volgende keer precies net zo ging), ben ik met de gesprekken gestopt. Man heeft 7 jaar bij haar doorgebracht, eigenlijk zonder resultaat. De diagnose OCPD was toen nog niet gesteld.
Vervolgens kwam een opruimcoach langs om samen met Man de garage onderhanden te nemen. Die coach had een klik met Man en deed naast opruimactiviteiten ook andere zaken. Ik kon ook goed met die coach overweg en zo werd weer een poging gedaan om elkaar beter te begrijpen en rekening met elkaar te houden. Wat er, gevoelsmatig, voor mij op neer kwam dat ik meestal de meest verstandige en meest wijze moest zijn.
Ondertussen veranderde er in de relatie met Man niet veel. Ik voelde me nog steeds een veredeld huishoudster met als enig doel het leven van Man zo leuk mogelijk te maken en dat ik ook wensen en verlangens had, leek er niet toe te doen.
In 2009 barstte de bom en was ik van plan de stekker eruit te trekken. Toen werd voor het eerst uitgesproken dat er met Man misschien meer aan de hand was. In eerste instantie werd gedacht aan Asperger maar uiteindelijk werd de diagnose OCPD gesteld.
Man en ik hebben nu iets meer dan 14 jaar een relatie, wonen 12,5 jaar samen onder 1 dak en zijn 5,5 jaar getrouwd. Ondanks gesprekken met onze coach boekt Man maar heel weinig vooruitgang, waar ik eerder kilometers maak.
Ondertussen hebben we elkaar, onbewust (en soms ook bewust, van beide kanten) enorm gekwetst en pijn gedaan. Daardoor zijn patronen ontstaan waarvan ik niet weet of die nog te doorbreken zijn en een goed gesprek is bijna onmogelijk geworden.
Man is zo bang dat hij iets verkeerds zal zeggen dat hij bij voorbaat zijn mond houdt of het komt er zo krom uit dat hij 7 verschillende versies nodig heeft om uit te zeggen wat hij zeggen wil. Ik ben dan de draad allang kwijt, snap er niks mee van en raak geïrriteerd. Daardoor neemt de angst bij Man om het verkeerd te doen alleen maar toe.
Ik kan iets wat voor mij heel belangrijk is aan Man vertellen om er dan na een dag (of soms nog korter) achter te komen dat hij het hele gesprek vergeten is. Wat weer een bevestiging is van mijn gevoel dat ik niet belangrijk voor Man ben, want hij neemt niet eens de moeite om iets te onthouden wat voor mij belangrijk is.
En zo leven we steeds meer langs elkaar heen, constant op onze hoede om niet gekwetst te worden, klaar om terug te slaan indien nodig. Gezien de stoornis van Man, vrees ik dat er op dit moment maar 1 persoon binnen onze relatie is die dit kan doorbreken. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik daar op dit moment niet de energie en motivatie voor op kan brengen. Het is zo zwaar altijd maar de verstandigste en meest wijze te zijn. En 9 van de 10 keer verandert er toch niks, behalve dat ik mij nog eenzamer voel dan daarvoor.
Soms zit ik mij af te vragen of er ondertussen niet zoveel tussen ons gebeurt is, dat het sowieso niet meer mogelijk zal zijn om het beschadigde vertrouwen te herstellen. Er is een gezegde dat 1 onaardige opmerking door 10 gemeende, lieve opmerkingen of daden ongedaan gemaakt kan worden. Volgens mij zitten Man en ik op minstens 10.000 lieve opmerkingen en daden van de ander te wachten. Misschien is dat gewoonweg te veel.
In 2000 hebben Man en ik voor het eerst hulp gezocht. Ik had het gevoel dat ik een huishoudster met seksuele diensten was in plaats van een volwaardige partner. Zolang het maar ging zoals Man vond dat het moest gaan, was er geen probleem. Alleen moest ik geen eigen verzoeken indienen en zeker niet verwachten dat die ingewilligd zouden worden. Of beter gezegd, na een hoop gezeur en gedoe van mijn kant kon ik afdwingen dat er rekening met mij werd gehouden. Het is niet bevorderlijk voor een relatie als 1 van de partners het gevoel heeft dat zijn/haar bestaan bij de ander afgedwongen moet worden.
Nadat ik de sessies bij die therapeute volledig uit kon tekenen (ik verdrietig omdat Man afspraken niet na was gekomen, Man die belooft het niet weer te doen, ik blij en vol goede moed waarna de volgende keer precies net zo ging), ben ik met de gesprekken gestopt. Man heeft 7 jaar bij haar doorgebracht, eigenlijk zonder resultaat. De diagnose OCPD was toen nog niet gesteld.
Vervolgens kwam een opruimcoach langs om samen met Man de garage onderhanden te nemen. Die coach had een klik met Man en deed naast opruimactiviteiten ook andere zaken. Ik kon ook goed met die coach overweg en zo werd weer een poging gedaan om elkaar beter te begrijpen en rekening met elkaar te houden. Wat er, gevoelsmatig, voor mij op neer kwam dat ik meestal de meest verstandige en meest wijze moest zijn.
Ondertussen veranderde er in de relatie met Man niet veel. Ik voelde me nog steeds een veredeld huishoudster met als enig doel het leven van Man zo leuk mogelijk te maken en dat ik ook wensen en verlangens had, leek er niet toe te doen.
In 2009 barstte de bom en was ik van plan de stekker eruit te trekken. Toen werd voor het eerst uitgesproken dat er met Man misschien meer aan de hand was. In eerste instantie werd gedacht aan Asperger maar uiteindelijk werd de diagnose OCPD gesteld.
Man en ik hebben nu iets meer dan 14 jaar een relatie, wonen 12,5 jaar samen onder 1 dak en zijn 5,5 jaar getrouwd. Ondanks gesprekken met onze coach boekt Man maar heel weinig vooruitgang, waar ik eerder kilometers maak.
Ondertussen hebben we elkaar, onbewust (en soms ook bewust, van beide kanten) enorm gekwetst en pijn gedaan. Daardoor zijn patronen ontstaan waarvan ik niet weet of die nog te doorbreken zijn en een goed gesprek is bijna onmogelijk geworden.
Man is zo bang dat hij iets verkeerds zal zeggen dat hij bij voorbaat zijn mond houdt of het komt er zo krom uit dat hij 7 verschillende versies nodig heeft om uit te zeggen wat hij zeggen wil. Ik ben dan de draad allang kwijt, snap er niks mee van en raak geïrriteerd. Daardoor neemt de angst bij Man om het verkeerd te doen alleen maar toe.
Ik kan iets wat voor mij heel belangrijk is aan Man vertellen om er dan na een dag (of soms nog korter) achter te komen dat hij het hele gesprek vergeten is. Wat weer een bevestiging is van mijn gevoel dat ik niet belangrijk voor Man ben, want hij neemt niet eens de moeite om iets te onthouden wat voor mij belangrijk is.
En zo leven we steeds meer langs elkaar heen, constant op onze hoede om niet gekwetst te worden, klaar om terug te slaan indien nodig. Gezien de stoornis van Man, vrees ik dat er op dit moment maar 1 persoon binnen onze relatie is die dit kan doorbreken. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik daar op dit moment niet de energie en motivatie voor op kan brengen. Het is zo zwaar altijd maar de verstandigste en meest wijze te zijn. En 9 van de 10 keer verandert er toch niks, behalve dat ik mij nog eenzamer voel dan daarvoor.
Soms zit ik mij af te vragen of er ondertussen niet zoveel tussen ons gebeurt is, dat het sowieso niet meer mogelijk zal zijn om het beschadigde vertrouwen te herstellen. Er is een gezegde dat 1 onaardige opmerking door 10 gemeende, lieve opmerkingen of daden ongedaan gemaakt kan worden. Volgens mij zitten Man en ik op minstens 10.000 lieve opmerkingen en daden van de ander te wachten. Misschien is dat gewoonweg te veel.
vrijdag 12 oktober 2012
Geheimen
Allereerst bedankt voor de reacties op mijn bericht van woensdag. De meningen lopen uiteen en dat was ook wel te verwachten. Inmiddels ben ik ook weer een paar dagen en een paar gedachten verder en ben ik, op dit moment, van mening dat er verschillende soorten geheimen bestaan. Je hebt geheimen waarbij je meer een luisterend oor bent en je hebt geheimen waarbij je wordt ingeschakeld voor het oplossen ervan (en misschien zijn er nog wel meer soorten)
Mijn tante had mij (bij wijze van spreken, dit is een voorbeeld!) kunnen vertellen dat ze al 30 jaar een lesbische relatie met de buuvrouw heeft en dat ze besloten hebben samen verder te gaan. In dat geval zou ik geschrokken zijn, blij voor haar zijn dat ze nu openlijk voor haar geaardheid uit kon komen en geen enkele behoefte voelen om dit verder te vertellen. Er wordt ook niet een bepaalde actie van mijn kant verwacht.
Bij hetgeen ik afgelopen dinsdag te horen kreeg, is door mijn tante een beroep gedaan op mijn kennis, capaciteiten en vaardigheden. Ik voel mij vereerd door het vertrouwen in mijn kunnen en wil er ook alles aan doen om dat vertrouwen niet te beschamen. Maar als ik heel eerlijk ben, weet ik dat ik niet voldoende kennis in huis heb om dit probleem tot een goed einde te brengen. Bovendien is het zo dat 1 verkeerde actie van mijn kant onherstelbare schade aan kan brengen.
Mijn worsteling is dus vooral van persoonlijke aard. Kan ik wat mijn tante van mij vraagt? Indien nee, waar kan ik de benodigde kennis vandaan halen om het wel zelf te kunnen? Als het niet lukt om de benodigde back-up te krijgen, wat voor andere mogelijkheden zijn er dan? Ik wil mijn tante een alternatief kunnen bieden als ik toch niet in staat ben om haar te helpen.
Het is dus niet zo dat ik de behoefte voel haar verhaal door te vertellen. Maar ik kan, zoals ik het toen zag en nu nog steeds zie, niet zelf de hulp krijgen die ik nodig heb om haar te helpen als ik niet met iemand hier over praat. Ik zou ervoor kunnen kiezen het in vage bewoordingen te doen, zo van: ik heb een vriendin die...., maar dan komt er altijd een moment waarop je je toch verspreekt.
Uiteindelijk heb ik het maar als het lot gezien dat ik woensdag een telefoontje kreeg van een hele goede vriend die ook nog eens heel veel ervaring met de problemen heeft waar mijn tante nu mee te maken krijgt. Ik heb hem het verhaal vertelt en hij heeft mij enorm veel nuttige tips en adviezen gegeven waar ik gisteren mijn tante weer mee kon helpen. Op dit moment voelt het als een win-winsituatie voor zowel mijn tante als mij. Zij krijgt hierdoor betere hulp en ik heb een klankbord om mijn plannen en ideeën te toetsen. En niet onbelangrijk,als de oplossing van het probleem echt boven mijn macht dreigt te groeien dan weet ik nu dat er iemand is die aan de bel zal trekken maar mij ook direct van alternatieven zal voorzien zodat mijn tante niet zonder hulp zal komen te zitten.
En alleen de tijd zal leren of dit de juiste beslissing was of niet.
Mijn tante had mij (bij wijze van spreken, dit is een voorbeeld!) kunnen vertellen dat ze al 30 jaar een lesbische relatie met de buuvrouw heeft en dat ze besloten hebben samen verder te gaan. In dat geval zou ik geschrokken zijn, blij voor haar zijn dat ze nu openlijk voor haar geaardheid uit kon komen en geen enkele behoefte voelen om dit verder te vertellen. Er wordt ook niet een bepaalde actie van mijn kant verwacht.
Bij hetgeen ik afgelopen dinsdag te horen kreeg, is door mijn tante een beroep gedaan op mijn kennis, capaciteiten en vaardigheden. Ik voel mij vereerd door het vertrouwen in mijn kunnen en wil er ook alles aan doen om dat vertrouwen niet te beschamen. Maar als ik heel eerlijk ben, weet ik dat ik niet voldoende kennis in huis heb om dit probleem tot een goed einde te brengen. Bovendien is het zo dat 1 verkeerde actie van mijn kant onherstelbare schade aan kan brengen.
Mijn worsteling is dus vooral van persoonlijke aard. Kan ik wat mijn tante van mij vraagt? Indien nee, waar kan ik de benodigde kennis vandaan halen om het wel zelf te kunnen? Als het niet lukt om de benodigde back-up te krijgen, wat voor andere mogelijkheden zijn er dan? Ik wil mijn tante een alternatief kunnen bieden als ik toch niet in staat ben om haar te helpen.
Het is dus niet zo dat ik de behoefte voel haar verhaal door te vertellen. Maar ik kan, zoals ik het toen zag en nu nog steeds zie, niet zelf de hulp krijgen die ik nodig heb om haar te helpen als ik niet met iemand hier over praat. Ik zou ervoor kunnen kiezen het in vage bewoordingen te doen, zo van: ik heb een vriendin die...., maar dan komt er altijd een moment waarop je je toch verspreekt.
Uiteindelijk heb ik het maar als het lot gezien dat ik woensdag een telefoontje kreeg van een hele goede vriend die ook nog eens heel veel ervaring met de problemen heeft waar mijn tante nu mee te maken krijgt. Ik heb hem het verhaal vertelt en hij heeft mij enorm veel nuttige tips en adviezen gegeven waar ik gisteren mijn tante weer mee kon helpen. Op dit moment voelt het als een win-winsituatie voor zowel mijn tante als mij. Zij krijgt hierdoor betere hulp en ik heb een klankbord om mijn plannen en ideeën te toetsen. En niet onbelangrijk,als de oplossing van het probleem echt boven mijn macht dreigt te groeien dan weet ik nu dat er iemand is die aan de bel zal trekken maar mij ook direct van alternatieven zal voorzien zodat mijn tante niet zonder hulp zal komen te zitten.
En alleen de tijd zal leren of dit de juiste beslissing was of niet.
woensdag 10 oktober 2012
Geschrokken
Toen ik gisteren mijn berichtje schreef, had ik echt het voornemen om aan de slag te gaan met de huiswerkopdrachten die mijn loopbaanadviseur mij gegeven had. Ik kreeg echter een telefoontje van mijn tante, die mijn hulp nodig had om een paar instanties in te lichten over het overlijden van mijn oom. Dus in plaats van een CV te maken, stapte ik in de auto om mijn tante een bezoek te brengen.
Gewapend met de telefoon heb ik pensioenfondsen, de bank en de zorgverzekering gebeld. Via de gemeentelijke basisadministratie bleken ze allemaal al op de hoogte te zijn. Handig dat dit zo gemakkelijk werkt alleen onhandig dat onbekend is wie wel en wie niet automatisch op de hoogte wordt gebracht. De post bracht diezelfde middag de formulieren voor het nabestaandenpensioen dus die konden ook direct ingevuld en per kerende post de deur uit. Voor de bank was een verklaring van erfrecht nodig. Dus een afspraak met de notaris geregeld.
Ik kwam zo'n 4x per jaar bij mijn tante en ik weet dus niet heel veel over haar. Daarom verbaast het mij ook zo, dat ze zoveel vertrouwen in mij en mijn oordelen heeft. Nu ik, vanwege het overlijden van mijn oom, daar vaker over de vloer kom, hoor ik dingen die ik soms liever niet wil horen. Dingen die mij soms doen schrikken. Het wordt in vertrouwen verteld, dus details zul je op dit blog niet vinden. Maar ik vind het wel moeilijk om te bepalen hoe ik daar mee om moet gaan.
Ik denk dat het heel menselijk is om door middel van praten zaken op een rijtje te zetten. Het spreekwoord luidt niet voor niets "gedeelde smart is hlve smart". Mijn tante is blij dat ze het heeft kunnen delen. Voor haar valt er een last van haar schouders. Nu nog een manier vinden dat de last niet meer alleen op die van mij ligt.
Hoe doen jullie dat? Als je iets heel schokkends in vertrouwen te horen krijgt, dermate schokkend dat je er zelf slecht door gaat slapen. Vertel je het uiteindelijk toch aan iemand? Hoop je dat je vanzelf beter gaat slapen en dat het vervelende gevoel over gaat? En wat zijn de gevolgen als de persoon die in vertrouwen iets heeft verteld, er achter komt dat je het toch niet voor je hebt kunnen houden.
Gewapend met de telefoon heb ik pensioenfondsen, de bank en de zorgverzekering gebeld. Via de gemeentelijke basisadministratie bleken ze allemaal al op de hoogte te zijn. Handig dat dit zo gemakkelijk werkt alleen onhandig dat onbekend is wie wel en wie niet automatisch op de hoogte wordt gebracht. De post bracht diezelfde middag de formulieren voor het nabestaandenpensioen dus die konden ook direct ingevuld en per kerende post de deur uit. Voor de bank was een verklaring van erfrecht nodig. Dus een afspraak met de notaris geregeld.
Ik kwam zo'n 4x per jaar bij mijn tante en ik weet dus niet heel veel over haar. Daarom verbaast het mij ook zo, dat ze zoveel vertrouwen in mij en mijn oordelen heeft. Nu ik, vanwege het overlijden van mijn oom, daar vaker over de vloer kom, hoor ik dingen die ik soms liever niet wil horen. Dingen die mij soms doen schrikken. Het wordt in vertrouwen verteld, dus details zul je op dit blog niet vinden. Maar ik vind het wel moeilijk om te bepalen hoe ik daar mee om moet gaan.
Ik denk dat het heel menselijk is om door middel van praten zaken op een rijtje te zetten. Het spreekwoord luidt niet voor niets "gedeelde smart is hlve smart". Mijn tante is blij dat ze het heeft kunnen delen. Voor haar valt er een last van haar schouders. Nu nog een manier vinden dat de last niet meer alleen op die van mij ligt.
Hoe doen jullie dat? Als je iets heel schokkends in vertrouwen te horen krijgt, dermate schokkend dat je er zelf slecht door gaat slapen. Vertel je het uiteindelijk toch aan iemand? Hoop je dat je vanzelf beter gaat slapen en dat het vervelende gevoel over gaat? En wat zijn de gevolgen als de persoon die in vertrouwen iets heeft verteld, er achter komt dat je het toch niet voor je hebt kunnen houden.
donderdag 27 september 2012
Wel of niet?
Sinds ik heb gelezen dat het overgrote deel van de relaties waarvan een van de partners OCPD heeft de eindstreep niet haalt, ben ik op zoek naar verhalen van en contact met lotgenoten. Tot nu toe vind ik alleen maar Amerikaanse sites waarvan er enkele een voor iedereen toegankelijke pagina op facebook hebben.
Ik zit niet op facebook. Eerlijk gezegd zie ik niet wat voor toegevoegde waarde dat voor mijn leven zal hebben. Als ik zo snel even mijn vriendenkring langs ga, zou het mij eerlijk gezegd verbazen als ik ze daar tegen zou komen. De enige uitzondering zijn de vrienden met kinderen, die hebben geen keuze. Dus daarvoor hoef ik er niet op.
Ik lees wel regelmatig tijdschriften die op facebook zitten en soms zit ik mij af te vragen of daar een extra aanvulling op de tastbare pagina's te vinden zal zijn. Maar aan de andere kant vind ik het dan ook weer niet zo belangrijk om daarvoor een account aan te maken.
Dat steeds meer bedrijven op facebook zitten en dat je via facebook misschien sneller aan een baan kunt komen, is iets wat in mijn situatie wel aantrekkelijk is. Op dit moment is het nog steeds zo dat ik geen werk en geen eigen inkomen heb. Hierdoor ben ik volledig afhankelijk van Man en dat is precies de positie waar hij me hebben wil (klinkt onaardiger dan dat ik het bedoel). Mijn gevoel zegt me dat ik, in het geval van mogelijk contact met een bedrijf dat mij aanspreekt, dan een echt profiel op facebook moet maken, met een herkenbare foto en mijn echte naam. En dat is wat mij enorm tegenstaat.
Misschien weet ik ook wel te weinig van dat hele social media-gebeuren af. Ik heb nooit ge-msnt, ge-hyvet of wat dan ook. Ik ben wel een tijdje actief geweest op een forum, dat dan weer wel, maar dat is, sinds ik blog, ook een stuk minder geworden. Het interesseert me niet echt, het kost tijd en mijn schooltijd was nou ook weer niet zo leuk dat ik zit te wachten om vrienden te worden met mensen die toen echt niet mijn vrienden waren. Ik heb geen smartphone dus het bijhouden moet thuis gebeuren en zeker als ik straks werk zou hebben, dan blijft in dat geval alleen de avond over. Dan heb ik wel andere dingen te doen dan achter de pc te hangen.
Het begint wel meer en meer te knagen. Het leven speelt zich steeds meer af op internet met alle mogelijkheden die het biedt. En het zal vast heel goed mogelijk zijn om via facebook het contact met lotgenoten te vinden waar ik op dit moment zo'n behoefte aan heb. Misschien moet ik de stap wagen en met een fictief profiel beginnen.
Nu maar hopen dat het maken van een profiel niet zo ingewikkeld is dat ik, als halve digibeet, geen stap verder kom.
Ik zit niet op facebook. Eerlijk gezegd zie ik niet wat voor toegevoegde waarde dat voor mijn leven zal hebben. Als ik zo snel even mijn vriendenkring langs ga, zou het mij eerlijk gezegd verbazen als ik ze daar tegen zou komen. De enige uitzondering zijn de vrienden met kinderen, die hebben geen keuze. Dus daarvoor hoef ik er niet op.
Ik lees wel regelmatig tijdschriften die op facebook zitten en soms zit ik mij af te vragen of daar een extra aanvulling op de tastbare pagina's te vinden zal zijn. Maar aan de andere kant vind ik het dan ook weer niet zo belangrijk om daarvoor een account aan te maken.
Dat steeds meer bedrijven op facebook zitten en dat je via facebook misschien sneller aan een baan kunt komen, is iets wat in mijn situatie wel aantrekkelijk is. Op dit moment is het nog steeds zo dat ik geen werk en geen eigen inkomen heb. Hierdoor ben ik volledig afhankelijk van Man en dat is precies de positie waar hij me hebben wil (klinkt onaardiger dan dat ik het bedoel). Mijn gevoel zegt me dat ik, in het geval van mogelijk contact met een bedrijf dat mij aanspreekt, dan een echt profiel op facebook moet maken, met een herkenbare foto en mijn echte naam. En dat is wat mij enorm tegenstaat.
Misschien weet ik ook wel te weinig van dat hele social media-gebeuren af. Ik heb nooit ge-msnt, ge-hyvet of wat dan ook. Ik ben wel een tijdje actief geweest op een forum, dat dan weer wel, maar dat is, sinds ik blog, ook een stuk minder geworden. Het interesseert me niet echt, het kost tijd en mijn schooltijd was nou ook weer niet zo leuk dat ik zit te wachten om vrienden te worden met mensen die toen echt niet mijn vrienden waren. Ik heb geen smartphone dus het bijhouden moet thuis gebeuren en zeker als ik straks werk zou hebben, dan blijft in dat geval alleen de avond over. Dan heb ik wel andere dingen te doen dan achter de pc te hangen.
Het begint wel meer en meer te knagen. Het leven speelt zich steeds meer af op internet met alle mogelijkheden die het biedt. En het zal vast heel goed mogelijk zijn om via facebook het contact met lotgenoten te vinden waar ik op dit moment zo'n behoefte aan heb. Misschien moet ik de stap wagen en met een fictief profiel beginnen.
Nu maar hopen dat het maken van een profiel niet zo ingewikkeld is dat ik, als halve digibeet, geen stap verder kom.
woensdag 7 maart 2012
Wel of niet wat geleerd?
Gisteren kreeg ik de bestelling van de Vereniging Pelgrimswegen naar Rome met daarbij hun boekenlegger. De tekst blijft mooi: Het is niet de weg die moeilijk is; de moeilijkheid is de weg. Zeker nu ik mijzelf de laatste 3 weken behoorlijk ben tegengekomen.
Maandag bleek mijn fysiotherapeute een ongeluk te hebben gekregen met fietsen. Ik heb nu een andere. Die concludeerde dat het niet alleen mijn schouders waren die verkrampt en verstijfd waren maar mijn hele bovenrug. Die bovenrug is te ver naar voren gebogen waardoor ik niet echt rechtop kan staan. En het helpt niet dat ik erfelijk belast ben met een behamaat van 70G, een te smalle omvang voor het gewicht dat ik moet dragen aan de voorkant. Voor thuis heb ik een zeer pijnlijke oefening meegekregen om mijn bovenrug soepeler te krijgen. Daarnaast word ik tijdens de behandeling stevig gemasseerd en alle kanten op getrokken en gerekt. Dank jullie wel voor de lieve reacties.
Het is nu ongeveer een jaar geleden dat vastgesteld is dat ik de ziekte van Addisson Biermer heb, ook wel Pernicieuze Anemie of Vitamine B12-tekort genoemd. In eerste instantie was ik blij dat er "eindelijk" een lichamelijke oorzaak was gevonden en dat het dus niet tussen mijn oren en inbeelding was. Uit informatie op internet bleek dat vitamine B12-tekort uiteindelijk dodelijk is. Als het niet ontdekt zou zijn was ik er over 2 tot 3 jaar misschien niet eens meer geweest of had ik met enorme pijnen in een rolstoel gezeten. Op zo'n moment ben ik vooral dankbaar.
Vervolgens kwam het revalidatietraject waar 2 maanden nodig was om mijn wilskracht op zij te schuiven ten behoeve van mijn lichaam. Met als gevolg dat ik drastisch moest snoeien in mijn activiteiten omdat ik bijna niets meer kon. Voor opstaan, douchen, aankleden en ontbijten had ik bijna 2 uur nodig om vervolgens 2 uur daarvan bij te komen. Deze fase duurde ongeveer 3 maanden.
Sinds november moet ik in mijn eentje proberen de juiste balans te vinden tussen actief zijn en rusten. En hoewel Man zegt dat het niet zo is, heb ik op dit moment niet het gevoel dat ik daar in geslaagd ben. Door de adrenaline van mijn plan om naar Rome te lopen, ben ik ongemerkt mijn lichamelijke grenzen over gegaan. Nadat die adrenaline uitgewerkt was, had (en heb) ik mijn handen vol aan de voorbereidingen van mijn tocht en dat is bijna niet te combineren met de huishoudelijke taken die ik hier in huis heb. De wintersportvakantie heeft, qua energie, ook geen goed gedaan en tijdens mijn eerste wandelweek ben ik de balans tussen rust en actief zijn volledig uit het oog verloren.
Het is lang geleden dat ik bij het opstaan tegen de dag opzag omdat ik bij het wakker worden al geen energie heb. De laatste 3 weken is dat eerder regel dan uitzondering. Met mijn verstand kan ik beredeneren dat luisteren naar mijn lichaam, wat ik 30 jaar niet heb mogen doen, met vallen en opstaan gaat. Mijn gevoel zegt dat ik gefaald heb en dat ik mijn plan om naar Rome te lopen beter in de ijskast kan zetten. Heb ik afgelopen jaar nu wel of niet iets geleerd?
Maandag bleek mijn fysiotherapeute een ongeluk te hebben gekregen met fietsen. Ik heb nu een andere. Die concludeerde dat het niet alleen mijn schouders waren die verkrampt en verstijfd waren maar mijn hele bovenrug. Die bovenrug is te ver naar voren gebogen waardoor ik niet echt rechtop kan staan. En het helpt niet dat ik erfelijk belast ben met een behamaat van 70G, een te smalle omvang voor het gewicht dat ik moet dragen aan de voorkant. Voor thuis heb ik een zeer pijnlijke oefening meegekregen om mijn bovenrug soepeler te krijgen. Daarnaast word ik tijdens de behandeling stevig gemasseerd en alle kanten op getrokken en gerekt. Dank jullie wel voor de lieve reacties.
Het is nu ongeveer een jaar geleden dat vastgesteld is dat ik de ziekte van Addisson Biermer heb, ook wel Pernicieuze Anemie of Vitamine B12-tekort genoemd. In eerste instantie was ik blij dat er "eindelijk" een lichamelijke oorzaak was gevonden en dat het dus niet tussen mijn oren en inbeelding was. Uit informatie op internet bleek dat vitamine B12-tekort uiteindelijk dodelijk is. Als het niet ontdekt zou zijn was ik er over 2 tot 3 jaar misschien niet eens meer geweest of had ik met enorme pijnen in een rolstoel gezeten. Op zo'n moment ben ik vooral dankbaar.
Vervolgens kwam het revalidatietraject waar 2 maanden nodig was om mijn wilskracht op zij te schuiven ten behoeve van mijn lichaam. Met als gevolg dat ik drastisch moest snoeien in mijn activiteiten omdat ik bijna niets meer kon. Voor opstaan, douchen, aankleden en ontbijten had ik bijna 2 uur nodig om vervolgens 2 uur daarvan bij te komen. Deze fase duurde ongeveer 3 maanden.
Sinds november moet ik in mijn eentje proberen de juiste balans te vinden tussen actief zijn en rusten. En hoewel Man zegt dat het niet zo is, heb ik op dit moment niet het gevoel dat ik daar in geslaagd ben. Door de adrenaline van mijn plan om naar Rome te lopen, ben ik ongemerkt mijn lichamelijke grenzen over gegaan. Nadat die adrenaline uitgewerkt was, had (en heb) ik mijn handen vol aan de voorbereidingen van mijn tocht en dat is bijna niet te combineren met de huishoudelijke taken die ik hier in huis heb. De wintersportvakantie heeft, qua energie, ook geen goed gedaan en tijdens mijn eerste wandelweek ben ik de balans tussen rust en actief zijn volledig uit het oog verloren.
Het is lang geleden dat ik bij het opstaan tegen de dag opzag omdat ik bij het wakker worden al geen energie heb. De laatste 3 weken is dat eerder regel dan uitzondering. Met mijn verstand kan ik beredeneren dat luisteren naar mijn lichaam, wat ik 30 jaar niet heb mogen doen, met vallen en opstaan gaat. Mijn gevoel zegt dat ik gefaald heb en dat ik mijn plan om naar Rome te lopen beter in de ijskast kan zetten. Heb ik afgelopen jaar nu wel of niet iets geleerd?
maandag 27 februari 2012
Oeps!
Zoals zoveel Nederlanders is mijn gewicht ietwat aan de zware kant. Volgens de BMI-regels ligt mijn ideale gewicht op 67,5kg. Het schommelde jarenlang rond de 69kg, iets teveel maar nog steeds aan de goede kant van de BMI-regels.
Het laatste jaar ligt het echter eerder rond de 72kg en dat is aan de verkeerde kant van de schaal. Gevoelsmatig een te verwaarlozen marge. Ik lag er niet wakker van. Na de wintersport had ik het gevoel dat er wel behoorlijk wat bijgekomen was maar ik ging er vanuit dat na een week wandelen de extra kilo's van de wintersport wel verdwenen zouden zijn.
Vanmorgen leek het mij geen gek idee om eens naar mijn gewicht te kijken. Dat had ik beter niet kunnen doen: 76 kilo, schoon aan de haak. Ik ben wel heel erg geschrokken.
Ik weet dat ik door mijn vermoeidheid de neiging heb om uit vermoeidheid te eten (mensen met een slaaptekort zijn over het algemeen zwaarder dan mensen zonder). Daarnaast gaat al mijn energie op aan de voorbereidingen van mijn voettocht en voor serieus nadenken over wat ik in mijn mond stop is op dit moment in mijn hoofd niet echt ruimte. Ik ben een echte snaaier, als iets open is moet het ook op. De problemen zitten niet in de gewone maaltijden, die voldoen aan alle richtlijnen die eraan gesteld worden.
Eigenlijk was ik van plan volgende week de eerste kleren voor mijn tocht te kopen. Maar met die, in totaal, 7 kilo teveel scheelt dat toch snel een kledingmaat. Ervan uitgaande dat mijn kleding tijdens de grote tocht nog wel ruimer zal gaan zitten, moet ik nu toch maatregelen gaan nemen. Niet dat ik denk die 7 kilo in een week kwijt te raken, maar ik kan in ieder geval wel mijn best gaan doen.
Om vervolgens de keuken in de duiken om een eigengemaakte pompoenpizza in elkaar te draaien.
Het laatste jaar ligt het echter eerder rond de 72kg en dat is aan de verkeerde kant van de schaal. Gevoelsmatig een te verwaarlozen marge. Ik lag er niet wakker van. Na de wintersport had ik het gevoel dat er wel behoorlijk wat bijgekomen was maar ik ging er vanuit dat na een week wandelen de extra kilo's van de wintersport wel verdwenen zouden zijn.
Vanmorgen leek het mij geen gek idee om eens naar mijn gewicht te kijken. Dat had ik beter niet kunnen doen: 76 kilo, schoon aan de haak. Ik ben wel heel erg geschrokken.
Ik weet dat ik door mijn vermoeidheid de neiging heb om uit vermoeidheid te eten (mensen met een slaaptekort zijn over het algemeen zwaarder dan mensen zonder). Daarnaast gaat al mijn energie op aan de voorbereidingen van mijn voettocht en voor serieus nadenken over wat ik in mijn mond stop is op dit moment in mijn hoofd niet echt ruimte. Ik ben een echte snaaier, als iets open is moet het ook op. De problemen zitten niet in de gewone maaltijden, die voldoen aan alle richtlijnen die eraan gesteld worden.
Eigenlijk was ik van plan volgende week de eerste kleren voor mijn tocht te kopen. Maar met die, in totaal, 7 kilo teveel scheelt dat toch snel een kledingmaat. Ervan uitgaande dat mijn kleding tijdens de grote tocht nog wel ruimer zal gaan zitten, moet ik nu toch maatregelen gaan nemen. Niet dat ik denk die 7 kilo in een week kwijt te raken, maar ik kan in ieder geval wel mijn best gaan doen.
Om vervolgens de keuken in de duiken om een eigengemaakte pompoenpizza in elkaar te draaien.
donderdag 12 januari 2012
Grappig en update
 |
| Jasmijnthee |
Toen ik de gever een paar weken later weer zag, toch even navraag gedaan. De gebruiksaanwijzing was heel simpel: bolletje in een glazen pot gooien, water erop en dan werd het thee.
Zo gezegd, zo gedaan en tot mijn grote verrassing werd het bolletje een heel mooi bloemetje. Ik heb ademloos zitten kijken.
Nu nog achterhalen waar ik deze bolletjes kan kopen. Dan kan ik nog eens een keer ademloos zitten kijken naar het wonder wat voor mijn ogen gebeurt.
Nog even een update over de naaiwerkzaamheden. Het bleek uiteindelijk dus inderdaad niet veel werk. Maandagmiddag om 17.00 uur was het behahemdje klaar. Op zo'n moment baal ik nog meer dan daarvoor. Hoeveel stress en gedoe had ik mijzelf wel niet kunnen besparen door mijzelf eerder die schop onder de kont te geven. Maar het is niet anders.
En om het allemaal nog betrekkelijker te maken: dinsdagavond belde de vrouw voor wie ik dat allemaal aan het doen was. Ze kon een naaicursus van 8 weken doen. Ze hoopte dat ze daarmee in een ritme kon komen waardoor het gemakkelijker zou zijn om het naaien vol te houden. Dus de rest mocht ik, het liefst voor vrijdag, bij haar langsbrengen. Bovendien vond ze het helemaal niet erg dat ik door de voorbereidingen van mijn tocht naar Rome er nog niet aan toegekomen was.
Kortom: een mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest.
Ik hoop dat ik deze les ooit nog eens goed in mijn oren zal knopen.
dinsdag 6 december 2011
Meer praten/schrijven
Afgelopen zaterdag had ik een dag energetisch lichaamswerk met een stukje rebirthing-ademen. Daar werd duidelijk dat ik (weer eens ;-) ) in mijn oude valkuil was gevallen. Gevoelsmatig gebeurt er in mijn leven dan zoveel dat ik niet weet waar ik moet beginnen en dus alles naar binnen sla. Vervolgens lukt het niet meer om mij te uiten, voel ik me een ballon die op knappen staat, vliegt mijn energie naar beneden, krijg ik een humeur om op te schieten totdat ik soort van instort. En dat gebeurt natuurlijk altijd op een moment dat het helemaal niet uitkomt.
Dus hier een korte bloemlezing van de dingen die in mijn hoofd zitten:
- Man had het zondag weer op zijn heupen. In plaats van mij te helpen met de voorbereidingen van mijn verjaardag, ben ik de hele zondag bezig geweest om ervoor te zorgen dat de boompjes/struiken voor de schutting zo kwamen als afgesproken. Ik voelde me eenzaam, alleen, niet gezien en ik baal dat ik dan de meest wijze en meest verstandige moet zijn. Man kan het ook niet helpen dat hij (om mij onduidelijke redenen) in een soort van blinde paniek terecht komt op het moment dat ik hem nodig heb.
- Ik heb nog niet van iedereen die ik voor mijn verjaardag heb uitgenodigd een reactie gehad. Over 2 daarvan maak ik mij behoorlijk zorgen. Door allerlei omstandigheden zijn daar dit jaar al een paar dingen in mis gegaan en ik weet dus niet hoe die mensen daar nu in staan of tegenaan kijken.
- De tandarts heeft mijn zenuwontsteking behandeld en nu heb ik meer pijn dan daarvoor. Het slaapt niet lekker en het helpt niet om mij vol energie te voelen voor mijn verjaardag.
- Ik heb in augustus beloofd om voor iemand een hemdje te maken. Ik zou er in november mee beginnen. Het is nu al bijna half december en ik ben er nog niet mee bezig geweest. Meer problematisch: ik zou op dit moment ook niet weten wanneer ik er wel tijd voor heb.
- Ik heb geen nee gezegd tegen het verzorgen van een administratie voor iemand van de ruilkring terwijl ik dat wel had moeten doen. Nu moet ik voor komende vrijdag ook nog eens een stapel bonnen in de pc gooien.
- Er liggen nog een stapel foto's te wachten om aan te passen, waar (natuurlijk ;-) ) ook nog in mijn blog over geschreven moet worden.
- Ik heb voor Schoonpa een varkentje gehaakt en daardoor weer erg veel last van carpaletunnelsyndroom. Het zou beter zijn als ik minder spelletjes op de pc zou spelen, het handwerken voor voorlopig in de ijskast zou zetten en overdag ook meer mijn polsspalken zou dragen. Ik voel me op die momenten erg gehandicapt.
- Man en ik gaan met Française en Hongaarse Roemeen op wintersport. Man is er echt heel blij mee en ik gun het hem ook van harte. Maar aan de andere kant vind ik het erg duur en was ik liever alleen met Man op vakantie gegaan. Vanwege het centrum hebben we dit jaar samen geen vakantie gehad.
- In april heb ik ook een dag energetisch lichaamswerk gedaan en heb ik een spirituele ervaring gehad. Het is niet te omschrijven wat je dan overkomt, hoe het voelt en wat er is gebeurt maar het is een zeer ingrijpende ervaring geweest. Ik weet nog steeds niet goed wat ik ermee aan moet, vooral omdat het een ervaring is die niet onder woorden te brengen is.
- Ik voel me overweldigd door de krachten die mijn plan om een voettocht naar Rome te maken in mij los maakt. Ik heb nog nooit eerder zo'n innerlijke drive gevoeld. Ik vind dat spannend, overweldigend en een beetje eng.
- Ik moet oefenen met mijzelf te injecteren. Ik kan niet zonder vitamine B12-injecties en onderweg naar Rome staan de doktersassitentes vast niet in een rij. Maar ik zal eerlijk toegeven dat ik het doodeng vind.
- De chinchilla's hebben al een paar dagen lang besloten dat ze elkaar de tent uit willen vechten.
Ik denk dat ik nu de meest belangrijke dingen die chronisch, maar in willekeurige volgorde, door mijn hoofd spelen wel genoemd heb. Het blijft een cirkel die ik voor voorlopig nog niet opgelost heb. Niet praten of schrijven maakt moe, moe maakt dat ik niet praat of schrijf.
En dan had ik bijna deze post ook nog eens in het verkeerde blog gezet.
Dus hier een korte bloemlezing van de dingen die in mijn hoofd zitten:
- Man had het zondag weer op zijn heupen. In plaats van mij te helpen met de voorbereidingen van mijn verjaardag, ben ik de hele zondag bezig geweest om ervoor te zorgen dat de boompjes/struiken voor de schutting zo kwamen als afgesproken. Ik voelde me eenzaam, alleen, niet gezien en ik baal dat ik dan de meest wijze en meest verstandige moet zijn. Man kan het ook niet helpen dat hij (om mij onduidelijke redenen) in een soort van blinde paniek terecht komt op het moment dat ik hem nodig heb.
- Ik heb nog niet van iedereen die ik voor mijn verjaardag heb uitgenodigd een reactie gehad. Over 2 daarvan maak ik mij behoorlijk zorgen. Door allerlei omstandigheden zijn daar dit jaar al een paar dingen in mis gegaan en ik weet dus niet hoe die mensen daar nu in staan of tegenaan kijken.
- De tandarts heeft mijn zenuwontsteking behandeld en nu heb ik meer pijn dan daarvoor. Het slaapt niet lekker en het helpt niet om mij vol energie te voelen voor mijn verjaardag.
- Ik heb in augustus beloofd om voor iemand een hemdje te maken. Ik zou er in november mee beginnen. Het is nu al bijna half december en ik ben er nog niet mee bezig geweest. Meer problematisch: ik zou op dit moment ook niet weten wanneer ik er wel tijd voor heb.
- Ik heb geen nee gezegd tegen het verzorgen van een administratie voor iemand van de ruilkring terwijl ik dat wel had moeten doen. Nu moet ik voor komende vrijdag ook nog eens een stapel bonnen in de pc gooien.
- Er liggen nog een stapel foto's te wachten om aan te passen, waar (natuurlijk ;-) ) ook nog in mijn blog over geschreven moet worden.
- Ik heb voor Schoonpa een varkentje gehaakt en daardoor weer erg veel last van carpaletunnelsyndroom. Het zou beter zijn als ik minder spelletjes op de pc zou spelen, het handwerken voor voorlopig in de ijskast zou zetten en overdag ook meer mijn polsspalken zou dragen. Ik voel me op die momenten erg gehandicapt.
- Man en ik gaan met Française en Hongaarse Roemeen op wintersport. Man is er echt heel blij mee en ik gun het hem ook van harte. Maar aan de andere kant vind ik het erg duur en was ik liever alleen met Man op vakantie gegaan. Vanwege het centrum hebben we dit jaar samen geen vakantie gehad.
- In april heb ik ook een dag energetisch lichaamswerk gedaan en heb ik een spirituele ervaring gehad. Het is niet te omschrijven wat je dan overkomt, hoe het voelt en wat er is gebeurt maar het is een zeer ingrijpende ervaring geweest. Ik weet nog steeds niet goed wat ik ermee aan moet, vooral omdat het een ervaring is die niet onder woorden te brengen is.
- Ik voel me overweldigd door de krachten die mijn plan om een voettocht naar Rome te maken in mij los maakt. Ik heb nog nooit eerder zo'n innerlijke drive gevoeld. Ik vind dat spannend, overweldigend en een beetje eng.
- Ik moet oefenen met mijzelf te injecteren. Ik kan niet zonder vitamine B12-injecties en onderweg naar Rome staan de doktersassitentes vast niet in een rij. Maar ik zal eerlijk toegeven dat ik het doodeng vind.
- De chinchilla's hebben al een paar dagen lang besloten dat ze elkaar de tent uit willen vechten.
Ik denk dat ik nu de meest belangrijke dingen die chronisch, maar in willekeurige volgorde, door mijn hoofd spelen wel genoemd heb. Het blijft een cirkel die ik voor voorlopig nog niet opgelost heb. Niet praten of schrijven maakt moe, moe maakt dat ik niet praat of schrijf.
En dan had ik bijna deze post ook nog eens in het verkeerde blog gezet.
vrijdag 28 oktober 2011
Signalen
Er waren twee reacties op mijn vorige berichtje, waar ik nu wat nader op in wil gaan: over het trekken van engelenkaarten en dat de wereld samenspant om mijn droom te laten uitkomen.
Er is een periode in mijn leven geweest waarin ik mij heel erg bezig heb gehouden met engelenkaarten, tarotkaarten, horoscopen en dergelijke. Deels uit interesse (als stuiterbol ben ik nu eenmaal snel ergens in geïnteresseerd) en deels omdat ik antwoorden zocht op bepaalde levensvragen. Hoewel de interesse met vlagen kwam en ging, was er wel iets wat mij aan deze esotherische wereld opviel en dat zal ik dan maar even (kort door de bocht en oneerbiedig) slachtofferschap noemen. Dingen waren zoals ze waren en op enige verbetering hoefde je niet te wachten.
Een voorbeeld: mijn getrokken engelenkaart zegt: ieder begin wordt wonderbaarlijk beschermd. Voor de mensen waar ik in die periode mee in contact kwam zou dat uitgelegd worden als: het begin wordt beschermd maar op den duur is het geen begin meer en dan is de bescherming ook weg. Ik zou er maar niet aan beginnen.
Of als ze werden aangesproken op hun gedrag: mijn horoscoop geeft aan dat hier geen verbetering meer in zit.
Dat staat haaks op mijn geloof dat een mens kan groeien en veranderen en dat je een eigen verantwoordelijkheid hebt. Sinds die tijd probeer ik meer en meer op mijn eigen gevoel en intuïtie te vertrouwen. Ook dan zijn er nog steeds momenten dat ik het gevoel heb dat het leven wel erg oneerlijk en onrechtvaardig is, daar is geen ontkomen aan. De cruciale vraag is dan of je daar in blijft hangen en bevestiging in zoekt of dat je, hoe moeilijk soms ook, het leven weer oppakt. Het zal duidelijk zijn dat ik meer een aanhanger van het laatste ben. Maar het trekken van een engelenkaart is natuurlijk wel altijd leuk om te doen, zeker als je de jarige er heel erg blij mee maakt.
Nu ik steeds meer leer te vertrouwen op mijn eigen gevoel en daar naar durf te handelen, gaan steeds meer dingen die ik onderneem van een leien dakje. Het plan om een lange voettocht te gaan maken, is niet iets wat zomaar uit de lucht is komen vallen. Ik loop al zo'n 20 jaar lang allerlei beurzen af waarin wandel- en fietstochten worden gepromoot en waar je in contact kunt komen met mensen die zo'n tocht al eens ondernomen hebben. Vervolgens liep ik een uur te dromen in de kaarten- en reisboekhandel, raakte in de stress vanwege de voorbereidingen die zo'n reis met zich meebracht, kwam niet verder dan halfbakken pogingen om te oefenen en mijn hele omgeving vond zo'n reis wel het domste wat ik zou kunnen doen. Kortom, de wereld werkte niet mee om mijn droom te verwezenlijken.
Terugkijkend op mijn leven (goh wat ben ik oud ;-) ) zie ik meer van dat soort momenten waarop ik hard aan mijn ideeën heb lopen trekken om ze te realiseren. En inmiddels ben ik erachter dat als je hard moet trekken je het idee beter (nog even) in de koelkast kan zetten. De tijd is er (nog) niet rijp voor.
In de afgelopen 20 jaar heb ik kennelijk een behoorlijke ontwikkeling doorgemaakt waardoor ik nu wel in staat ben te verwezenlijken waar ik al jaren van droom. En dan krijg je allerlei cadeautjes in je schoot geworpen.
Er blijkt een vrouw op 5km afstand van mij te wonen die ook naar Rome is geweest en die graag haar ervaringen wil delen.
Hoewel ik van huis uit een loper ben, heb ik zitten twijfelen of ik uit veiligheidsoverwegingen toch niet beter op de fiets zou kunnen gaan. In de kaartenwinkel was een overzichtskaart met europese fietsroutes. Normaal mag je die niet meenemen, maar deze keer was dat geen enkel probleem. En vervolgens kijk ik op internet, zie een alternatieve route zodat ik wel kan wandelen.
Het overgrote deel van mijn route is wel voorzien van markering maar is niet beschreven in routeboekjes. De medewerkers van de kaartenwinkel bieden spontaan aan om te kijken of ze mij op een andere manier van de benodigde informatie kunnen voorzien. Dat zal zeker voorkomen dat ik mij een breuk til aan een enorme hoeveelheid kaarten.
De reisverslagen over een voetreis naar Rome worden in de bieb net ingeleverd op het moment dat ik binnen stap.
En misschien wel het meest belangrijke: alle mensen die het voorheen niet zagen zitten dat ik zo'n tocht ging ondernemen, zijn nu allemaal voor en zeggen dat ik het vooral moet doen.
Er zullen zeker mensen zijn die dit allemaal overdreven vinden. Voor mij zijn het kleine tekenen aan de wand dat ik bezig ben mijn hart te volgen en te doen wat ik vanuit mijn innerlijk doen moet. En dat is wat ik bedoel met mijn gevoel dat de wereld samenspant om mijn droom te realiseren.
Het is geen garantie dat de tocht van een leien dakje zal gaan. Ook ik zal, net als zovelen, vast last krijgen van blaren, verdwalen, extra moeten lopen omdat er geen kamers in een hostel vrij zijn, verzuipen in de regen en gillend gek worden van de hitte. Maar ik weet zeker dat het meer dan de moeite waard zal zijn en dat de mooie, ontroerende en fantastische momenten waar ik mij nu nog geen voorstellen van kan maken uiteindelijk zwaarder zullen wegen.
En dan is het nu, na al dat filosofische geleuter, tijd om mijn bril op te halen bij de opticiën. Ook een goede les: het leven gaat gewoon door.
Er is een periode in mijn leven geweest waarin ik mij heel erg bezig heb gehouden met engelenkaarten, tarotkaarten, horoscopen en dergelijke. Deels uit interesse (als stuiterbol ben ik nu eenmaal snel ergens in geïnteresseerd) en deels omdat ik antwoorden zocht op bepaalde levensvragen. Hoewel de interesse met vlagen kwam en ging, was er wel iets wat mij aan deze esotherische wereld opviel en dat zal ik dan maar even (kort door de bocht en oneerbiedig) slachtofferschap noemen. Dingen waren zoals ze waren en op enige verbetering hoefde je niet te wachten.
Een voorbeeld: mijn getrokken engelenkaart zegt: ieder begin wordt wonderbaarlijk beschermd. Voor de mensen waar ik in die periode mee in contact kwam zou dat uitgelegd worden als: het begin wordt beschermd maar op den duur is het geen begin meer en dan is de bescherming ook weg. Ik zou er maar niet aan beginnen.
Of als ze werden aangesproken op hun gedrag: mijn horoscoop geeft aan dat hier geen verbetering meer in zit.
Dat staat haaks op mijn geloof dat een mens kan groeien en veranderen en dat je een eigen verantwoordelijkheid hebt. Sinds die tijd probeer ik meer en meer op mijn eigen gevoel en intuïtie te vertrouwen. Ook dan zijn er nog steeds momenten dat ik het gevoel heb dat het leven wel erg oneerlijk en onrechtvaardig is, daar is geen ontkomen aan. De cruciale vraag is dan of je daar in blijft hangen en bevestiging in zoekt of dat je, hoe moeilijk soms ook, het leven weer oppakt. Het zal duidelijk zijn dat ik meer een aanhanger van het laatste ben. Maar het trekken van een engelenkaart is natuurlijk wel altijd leuk om te doen, zeker als je de jarige er heel erg blij mee maakt.
Nu ik steeds meer leer te vertrouwen op mijn eigen gevoel en daar naar durf te handelen, gaan steeds meer dingen die ik onderneem van een leien dakje. Het plan om een lange voettocht te gaan maken, is niet iets wat zomaar uit de lucht is komen vallen. Ik loop al zo'n 20 jaar lang allerlei beurzen af waarin wandel- en fietstochten worden gepromoot en waar je in contact kunt komen met mensen die zo'n tocht al eens ondernomen hebben. Vervolgens liep ik een uur te dromen in de kaarten- en reisboekhandel, raakte in de stress vanwege de voorbereidingen die zo'n reis met zich meebracht, kwam niet verder dan halfbakken pogingen om te oefenen en mijn hele omgeving vond zo'n reis wel het domste wat ik zou kunnen doen. Kortom, de wereld werkte niet mee om mijn droom te verwezenlijken.
Terugkijkend op mijn leven (goh wat ben ik oud ;-) ) zie ik meer van dat soort momenten waarop ik hard aan mijn ideeën heb lopen trekken om ze te realiseren. En inmiddels ben ik erachter dat als je hard moet trekken je het idee beter (nog even) in de koelkast kan zetten. De tijd is er (nog) niet rijp voor.
In de afgelopen 20 jaar heb ik kennelijk een behoorlijke ontwikkeling doorgemaakt waardoor ik nu wel in staat ben te verwezenlijken waar ik al jaren van droom. En dan krijg je allerlei cadeautjes in je schoot geworpen.
Er blijkt een vrouw op 5km afstand van mij te wonen die ook naar Rome is geweest en die graag haar ervaringen wil delen.
Hoewel ik van huis uit een loper ben, heb ik zitten twijfelen of ik uit veiligheidsoverwegingen toch niet beter op de fiets zou kunnen gaan. In de kaartenwinkel was een overzichtskaart met europese fietsroutes. Normaal mag je die niet meenemen, maar deze keer was dat geen enkel probleem. En vervolgens kijk ik op internet, zie een alternatieve route zodat ik wel kan wandelen.
Het overgrote deel van mijn route is wel voorzien van markering maar is niet beschreven in routeboekjes. De medewerkers van de kaartenwinkel bieden spontaan aan om te kijken of ze mij op een andere manier van de benodigde informatie kunnen voorzien. Dat zal zeker voorkomen dat ik mij een breuk til aan een enorme hoeveelheid kaarten.
De reisverslagen over een voetreis naar Rome worden in de bieb net ingeleverd op het moment dat ik binnen stap.
En misschien wel het meest belangrijke: alle mensen die het voorheen niet zagen zitten dat ik zo'n tocht ging ondernemen, zijn nu allemaal voor en zeggen dat ik het vooral moet doen.
Er zullen zeker mensen zijn die dit allemaal overdreven vinden. Voor mij zijn het kleine tekenen aan de wand dat ik bezig ben mijn hart te volgen en te doen wat ik vanuit mijn innerlijk doen moet. En dat is wat ik bedoel met mijn gevoel dat de wereld samenspant om mijn droom te realiseren.
Het is geen garantie dat de tocht van een leien dakje zal gaan. Ook ik zal, net als zovelen, vast last krijgen van blaren, verdwalen, extra moeten lopen omdat er geen kamers in een hostel vrij zijn, verzuipen in de regen en gillend gek worden van de hitte. Maar ik weet zeker dat het meer dan de moeite waard zal zijn en dat de mooie, ontroerende en fantastische momenten waar ik mij nu nog geen voorstellen van kan maken uiteindelijk zwaarder zullen wegen.
En dan is het nu, na al dat filosofische geleuter, tijd om mijn bril op te halen bij de opticiën. Ook een goede les: het leven gaat gewoon door.
zaterdag 7 mei 2011
Hoera, lekker alleen
Vandaag is het zover: Man gaat vanaf nu weer elk weekend de deur uit!! Was dat in 2009 nog nodig om de relatie te redden, nu is het voor ons beiden een rustpunt geworden om die dingen te doen die fijner zijn om alleen te doen. Tijd en ruimte voor onszelf zonder met de ander rekening te moeten houden.
Het niet rekening hoeven houden met een ander ligt dit jaar voor Man iets anders, want hij gaat "kamperen" op de boot van schoonpa. Na het overlijden van schoonma, gaat Man elke zaterdag bij schoonpa langs en dat zal hij nu ook blijven doen. Daarnaast is de boot van schoonpa te groot om er alleen mee te kunnen varen. Dus voor een tochtje op het meer zullen ze ook samen zijn. Daardoor zal Man dus toch wel iets meer met een ander rekening moeten houden dan ik. Maar ik hoop dat hij genoeg ruimte voor zichzelf creëert zodat hij ook profijt zal hebben van een weekendje van huis.
Ik verheug me elk jaar weer op de weekenden alleen. De interesses van Man en mij liggen soms mijlenver uit elkaar en ons leefritme verschilt ook vaak dag en nacht. Dus als ik tegen 16.00 uur honger heb, kan ik nu gewoon eten in de pan gooien, of alvast beginnen met het toetje :-). Daarnaast is het voor mij een oplaadmoment. Hoewel het de laatste paar maanden redelijk goed gaat, blijft het vermoeiend om te leven met een man die een persoonlijkheidsstoornis heeft. En dan ben ik heel blij dat ik de mogelijkheid heb om, in mijn eigen omgeving, alleen maar aan mijzelf te hoeven denken. Waarna ik weer genoeg energie heb opgeladen om de week aan te kunnen.
Er zitten 2 nadelen aan het weekend alleen doorbrengen. Man heeft namelijk de beschikking over draadloos internet en heeft dus de laptop mee. Dat is balen want nu kan ik niet tegelijk tv kijken en internetten ;-).
Het tweede nadeel ligt wat gevoeliger. Nu de weekenden zonder elkaar weer van start zijn gegaan, is ook het grote "verdedigen" weer begonnen. De algemene tendens is toch dat je in een relatie zoveel mogelijk tijd samen door moet brengen, en dat wij anders kiezen (uit nood geboren en uit behoud voor onze relatie) wordt in het meest gunstigste geval gedoogd maar meestal veroordeeld. Het blijft moeilijk om de verwijten elke keer weer naast me neer te leggen.
Voor dit jaar ga ik proberen het anders te zien: De mensen die ons het hardst aanvallen, zijn de mensen die het meest jaloers zijn. Ze hebben gewoon niet het lef om hun leven zo in te delen als ze zouden willen. En dat is voor hun heel zielig. Dus vanaf nu ga ik die mensen met mededogen tegemoet treden. Ik hoop dat het daardoor beter te hanteren is.
Het niet rekening hoeven houden met een ander ligt dit jaar voor Man iets anders, want hij gaat "kamperen" op de boot van schoonpa. Na het overlijden van schoonma, gaat Man elke zaterdag bij schoonpa langs en dat zal hij nu ook blijven doen. Daarnaast is de boot van schoonpa te groot om er alleen mee te kunnen varen. Dus voor een tochtje op het meer zullen ze ook samen zijn. Daardoor zal Man dus toch wel iets meer met een ander rekening moeten houden dan ik. Maar ik hoop dat hij genoeg ruimte voor zichzelf creëert zodat hij ook profijt zal hebben van een weekendje van huis.
Ik verheug me elk jaar weer op de weekenden alleen. De interesses van Man en mij liggen soms mijlenver uit elkaar en ons leefritme verschilt ook vaak dag en nacht. Dus als ik tegen 16.00 uur honger heb, kan ik nu gewoon eten in de pan gooien, of alvast beginnen met het toetje :-). Daarnaast is het voor mij een oplaadmoment. Hoewel het de laatste paar maanden redelijk goed gaat, blijft het vermoeiend om te leven met een man die een persoonlijkheidsstoornis heeft. En dan ben ik heel blij dat ik de mogelijkheid heb om, in mijn eigen omgeving, alleen maar aan mijzelf te hoeven denken. Waarna ik weer genoeg energie heb opgeladen om de week aan te kunnen.
Er zitten 2 nadelen aan het weekend alleen doorbrengen. Man heeft namelijk de beschikking over draadloos internet en heeft dus de laptop mee. Dat is balen want nu kan ik niet tegelijk tv kijken en internetten ;-).
Het tweede nadeel ligt wat gevoeliger. Nu de weekenden zonder elkaar weer van start zijn gegaan, is ook het grote "verdedigen" weer begonnen. De algemene tendens is toch dat je in een relatie zoveel mogelijk tijd samen door moet brengen, en dat wij anders kiezen (uit nood geboren en uit behoud voor onze relatie) wordt in het meest gunstigste geval gedoogd maar meestal veroordeeld. Het blijft moeilijk om de verwijten elke keer weer naast me neer te leggen.
Voor dit jaar ga ik proberen het anders te zien: De mensen die ons het hardst aanvallen, zijn de mensen die het meest jaloers zijn. Ze hebben gewoon niet het lef om hun leven zo in te delen als ze zouden willen. En dat is voor hun heel zielig. Dus vanaf nu ga ik die mensen met mededogen tegemoet treden. Ik hoop dat het daardoor beter te hanteren is.
maandag 28 maart 2011
3x een Top 3
De reacties die ik heb ontvangen naar aanleiding van mijn vorige 2 posts, verdienen een antwoord in een aparte post. Daar ben ik op dit moment even niet toe in staat, dus dat houden jullie nog van mij tegoed.
Gisteren en vandaag ben ik even aan het profiteren van het feit dat ik na 3 weken stress en regelgedoe, weer enigszins mijzelf aan het worden ben. Tijd dus om mijn huiswerkopdracht voor het loopbaantraject verder af te maken. Het koste deze keer maar een halve pure chocoladereep met hazelnoten :-).
Het blijft moeilijk om uit een lijst met enorm veel uiteenlopende woorden een keuze te maken van wat op mij van toepassing is. En om er dan een top 3 van te maken voelt als delen van jezelf tekort doen. En wat is het verschil tussen loyaal zijn als een persoonskenmerk en loyaliteit als een capaciteit/talent? Maar uiteindelijk zijn de top 3's tot stand gekomen.
Om mij nog meer bewust te worden van wie ik ben, heb ik besloten mijn top 3's op mijn blog te vermelden. Dan staat het zwart-op-wit hier te lezen en kan ik er niet echt onderuit om het dan ook zo te voelen en te accepteren. Oké, daar gaan we (en haalt heel diep adem):
De top 3 van bijvoeglijke naamwoorden:
Enthousiast, praktisch, loyaal
De 4 "buitenstaanders" hebben ook hun mening gegeven:
Extravert, ondernemend, vooruitdenkend, vindingrijk, enthousiast, betrokken, onafhankelijk, krachtig, analytisch, aandachtig, eerlijk, creatief
De top 3 van werkwoorden:
Experimenteren, inspireren, onderzoeken
De 4 "buitenstaanders" kwamen met de volgende lijst:
Afhandelen, initiëren, verantwoordelijk zijn (2x), experimenteren, regelen, ondernemen, overtuigen, ondersteunen (2x), bedenken, overleggen
De top 3 van capaciteiten en talenten:
Behulpzaamheid, creativiteit inzake systemen en processen, positieve instelling
De 4 "buitenstaanders" kwamen met de volgende lijst:
Betrouwbaarheid, initiatief, schrijfvaardigheid, positieve levensinstelling, enthousiasme, doorzettingsvermogen, ondernemingszin, zakelijk inzicht, leidinggevende capaciteiten (wie ik?), loyaliteit, behulpzaamheid, kostenbewust
Het was best nog een werk om de lijsten van de "buitenstaanders" te vergelijken met die van mijzelf. Met uitzondering van de werkwoorden, zat ik er eigenlijk niet eens zoveel naast. Kennelijk komt het beeld wat ik van mijzelf heb, toch wel redelijk overeen met het beeld wat de buitenwereld van mij te zien krijgt.
Het was ook grappig om te zien dat Man een heel andere mening over mij had dan de overige 3 "buitenstaanders". Hij heeft vooral dingen gekozen die hij bij zichzelf mist en kennelijk in mij bewondert. In die zin heeft het invullen van die lijsten ook nog inzicht in onze relatie opgeleverd.
Er zijn echter 3 werkwoorden die alle 4 de "buitenstaanders" hadden gekozen, die ik niet in mijn lijst had opgenomen: verantwoordelijk zijn, ondernemen en regelen. Voor mij volgen het regelen en ondernemen uit het verantwoordelijk zijn. En met dat laatste heb ik het eigenlijk wel gehad. Ik voel mij snel verantwoordelijk, ook voor dingen waarvoor ik mij eigenlijk niet verantwoordelijk behoor te voelen. Ik heb mij daarom een tijdje geleden voorgenomen daar anders mee om te gaan (ja, ja, makkelijker gezegd dan gedaan). Een reden voor mij om dat niet in mijn lijst op te nemen evenals het daaruit voortvloeiende regelen en ondernemen.
Ik ben nog niet helemaal klaar. Ik moet nog motiveren waarom ik echt mijn uitgekozen top 3's ben. Ik moet nog de verschillen verklaren tussen mijn keuzes en de keuzes van de "buitenstaanders". En ik moet nog aangeven van welke eigenschappen ik "teveel van het goede" heb.
Maar al met al, vind ik deze 3 lijsten met elkaar wel een mooie omschrijving geven van een sterk maf mens met het hart op de juiste plaats. En de hints en suggesties die ik naar aanleiding van mijn vorige post over dit onderwerp heb mogen ontvangen, zijn ook terug te vinden in vermelde lijsten. Dus bij deze mijn complimenten voor jullie mensenkennis :-).
Gisteren en vandaag ben ik even aan het profiteren van het feit dat ik na 3 weken stress en regelgedoe, weer enigszins mijzelf aan het worden ben. Tijd dus om mijn huiswerkopdracht voor het loopbaantraject verder af te maken. Het koste deze keer maar een halve pure chocoladereep met hazelnoten :-).
Het blijft moeilijk om uit een lijst met enorm veel uiteenlopende woorden een keuze te maken van wat op mij van toepassing is. En om er dan een top 3 van te maken voelt als delen van jezelf tekort doen. En wat is het verschil tussen loyaal zijn als een persoonskenmerk en loyaliteit als een capaciteit/talent? Maar uiteindelijk zijn de top 3's tot stand gekomen.
Om mij nog meer bewust te worden van wie ik ben, heb ik besloten mijn top 3's op mijn blog te vermelden. Dan staat het zwart-op-wit hier te lezen en kan ik er niet echt onderuit om het dan ook zo te voelen en te accepteren. Oké, daar gaan we (en haalt heel diep adem):
De top 3 van bijvoeglijke naamwoorden:
Enthousiast, praktisch, loyaal
De 4 "buitenstaanders" hebben ook hun mening gegeven:
Extravert, ondernemend, vooruitdenkend, vindingrijk, enthousiast, betrokken, onafhankelijk, krachtig, analytisch, aandachtig, eerlijk, creatief
De top 3 van werkwoorden:
Experimenteren, inspireren, onderzoeken
De 4 "buitenstaanders" kwamen met de volgende lijst:
Afhandelen, initiëren, verantwoordelijk zijn (2x), experimenteren, regelen, ondernemen, overtuigen, ondersteunen (2x), bedenken, overleggen
De top 3 van capaciteiten en talenten:
Behulpzaamheid, creativiteit inzake systemen en processen, positieve instelling
De 4 "buitenstaanders" kwamen met de volgende lijst:
Betrouwbaarheid, initiatief, schrijfvaardigheid, positieve levensinstelling, enthousiasme, doorzettingsvermogen, ondernemingszin, zakelijk inzicht, leidinggevende capaciteiten (wie ik?), loyaliteit, behulpzaamheid, kostenbewust
Het was best nog een werk om de lijsten van de "buitenstaanders" te vergelijken met die van mijzelf. Met uitzondering van de werkwoorden, zat ik er eigenlijk niet eens zoveel naast. Kennelijk komt het beeld wat ik van mijzelf heb, toch wel redelijk overeen met het beeld wat de buitenwereld van mij te zien krijgt.
Het was ook grappig om te zien dat Man een heel andere mening over mij had dan de overige 3 "buitenstaanders". Hij heeft vooral dingen gekozen die hij bij zichzelf mist en kennelijk in mij bewondert. In die zin heeft het invullen van die lijsten ook nog inzicht in onze relatie opgeleverd.
Er zijn echter 3 werkwoorden die alle 4 de "buitenstaanders" hadden gekozen, die ik niet in mijn lijst had opgenomen: verantwoordelijk zijn, ondernemen en regelen. Voor mij volgen het regelen en ondernemen uit het verantwoordelijk zijn. En met dat laatste heb ik het eigenlijk wel gehad. Ik voel mij snel verantwoordelijk, ook voor dingen waarvoor ik mij eigenlijk niet verantwoordelijk behoor te voelen. Ik heb mij daarom een tijdje geleden voorgenomen daar anders mee om te gaan (ja, ja, makkelijker gezegd dan gedaan). Een reden voor mij om dat niet in mijn lijst op te nemen evenals het daaruit voortvloeiende regelen en ondernemen.
Ik ben nog niet helemaal klaar. Ik moet nog motiveren waarom ik echt mijn uitgekozen top 3's ben. Ik moet nog de verschillen verklaren tussen mijn keuzes en de keuzes van de "buitenstaanders". En ik moet nog aangeven van welke eigenschappen ik "teveel van het goede" heb.
Maar al met al, vind ik deze 3 lijsten met elkaar wel een mooie omschrijving geven van een sterk maf mens met het hart op de juiste plaats. En de hints en suggesties die ik naar aanleiding van mijn vorige post over dit onderwerp heb mogen ontvangen, zijn ook terug te vinden in vermelde lijsten. Dus bij deze mijn complimenten voor jullie mensenkennis :-).
vrijdag 25 maart 2011
Oeps, nu is hij pissig
Enige tijd geleden heb ik een post geschreven over het inzicht wat de eerste opdracht van het loopbaantraject te weeg had gebracht. Er was echter nog een inzicht, maar daar kon ik toen nog niet over bloggen. De tijd is gekomen om daar verandering in aan te brengen.
Zo'n 30 jaar geleden werd ik ziek. Iedereen dacht aan ziekte van Pfeiffer maar onderzoek op onderzoek leverde geen resultaten en bevestiging op. Kortom: onverklaarbaar ziek en moe. Als je dan de pech hebt op te groeien met een moeder die gelooft in de theorie van Louise Hay dat elke ziekte een geestelijke, mentale oorsprong heeft, is wel duidelijk dat van "gewoon" uitzieken geen sprake is. Dus als ik 's middags naar bed wou omdat ik 's avonds een feestje had, stond mijn moeder al bij de deur om te achterhalen voor welke problemen ik nu weer wegliep. Het heeft mijn gezondheid in ieder geval geen goed gedaan.
En zo sukkelde ik 30 jaar lang voort. Al mijn energie ging op aan werken en in leven blijven en hobbies deed ik op wilskracht want een mens heeft nu eenmaal behoefte aan sociale contacten. Als er dan teveel op mijn bordje terecht kwam, moest ik mij ziek melden en kreeg ik vervolgens een arbo-arts op mijn dak die vond dat ik mij aanstelde en mij sneller richting werk joeg dan goed voor mij was. De vraag die ik voor het loopbaantraject moest beantwoorden over mijn fysieke belastbaarheid kwam dan ook als een mokerslag aan.
Man en ik hebben de eerste opdracht gezamenlijk ingevuld en ik had al bijna ingevuld dat mijn fysieke belastbaarheid best goed was, toen hij aan de bel trok. Natuurlijk zou ik best 40 uur per week kunnen werken, maar dan zouden mijn dagen bestaan uit wakker worden, werken, eten maken en direct slapen. En in het weekend zou ik vooral aan het bijkomen zijn en die klussen doen die gedaan moeten worden, maar elke stap extra was dan wel 1 teveel. Was dat hoe ik mijn leven wilde leiden? Voor het eerst realiseerde ik mij dat mijn energietekort, wat na zo'n lange tijd een vanzelfsprekendheid voor mij is, ook gevolgen heeft voor ons samen. Tijd om het anders te gaan doen, dat was duidelijk.
Via mijn loopbaanadviseur kwam ik op het spoor van een multidisciplinair centrum wat gespecialiseerd is in het vaststellen van belastbaarheid en het begeleiden van mensen vanuit ziekte naar hun huidige of ander werk. Dat laatste is voor mij niet nodig, maar het eerste is voor mij wel heel erg relevant. Als ik weet hoeveel energie ik per week of dag beschikbaar heb, kan ik een betere afweging maken waaraan ik die energie aan uit wil geven. Het lijkt me zalig om eens een film te kijken op tv, maar die beginnen rond 20.30 uur en dan ben ik over het algemeen al bezig richting bed te gaan. Film kijken kan wel, maar dan moet ik 's middags voorslapen. Een kennismakingsgesprek bij dat centrum leek me een heel goed idee.
Ik bel met dat centrum en zij vertellen mij dat ik daarvoor een verwijsbrief van de huisarts nodig heb. Nu had ik afgelopen donderdag een afspraak met die man, dus ik kon hem daar wel naar vragen. Mijn wens om mijn belastbaarheid vast te laten stellen had ik al aan mijn huisarts kenbaar gemaakt. Ik overleg met het centrum of ik eerst die verwijsbrief moet hebben en mij daarna aan moet melden of dat het ook nu al kan. Het was volgens het centrum geen enkel probleem om nu al aan te melden. En dat was dus niet handig :-(.
Ik zit bij mijn huisarts en die was niet blij. Eerst mensen aannemen en vervolgens een verwijsbrief vragen was niet zoals het hoorde. Dus hij ging op deze manier geen verwijsbrief schrijven. Dan moest de behandelaar van het centrum maar contact met hem opnemen om te overleggen, dan zou hij het daarna wel in orde maken. Wat dat betreft hoefde ik mij geen zorgen te maken, het zou wel goed komen. Maar niet op deze manier.
Nu heb ik dus een vervelend gevoel overgehouden naar aanleiding van dat consult. Ik wil geen huisarts hebben die zo precies op regeltjes is. Mijn vorige huisarts (er zijn nog mensen die vervroegd met pensioen mogen) deed niet zo moeilijk. Ik mocht doen en laten wat ik nodig vond als hij er maar van op de hoogte gebracht werd en als ik heb nodig had voor het een of ander, dan schreef hij wel de brief die ik hebben moest. Deze huisarts is jonger en heeft wat dat betreft nog veel te leren. Uiteindelijk zal het wel goed komen tussen huisarts en mij (tenminste dat hoop ik). Maar dat lost mijn gevoel dat ik bij hem te ver ben gegaan niet op. En dat is niet handig omdat ik hem de komende tijd vaak zal zien.
Zo'n 30 jaar geleden werd ik ziek. Iedereen dacht aan ziekte van Pfeiffer maar onderzoek op onderzoek leverde geen resultaten en bevestiging op. Kortom: onverklaarbaar ziek en moe. Als je dan de pech hebt op te groeien met een moeder die gelooft in de theorie van Louise Hay dat elke ziekte een geestelijke, mentale oorsprong heeft, is wel duidelijk dat van "gewoon" uitzieken geen sprake is. Dus als ik 's middags naar bed wou omdat ik 's avonds een feestje had, stond mijn moeder al bij de deur om te achterhalen voor welke problemen ik nu weer wegliep. Het heeft mijn gezondheid in ieder geval geen goed gedaan.
En zo sukkelde ik 30 jaar lang voort. Al mijn energie ging op aan werken en in leven blijven en hobbies deed ik op wilskracht want een mens heeft nu eenmaal behoefte aan sociale contacten. Als er dan teveel op mijn bordje terecht kwam, moest ik mij ziek melden en kreeg ik vervolgens een arbo-arts op mijn dak die vond dat ik mij aanstelde en mij sneller richting werk joeg dan goed voor mij was. De vraag die ik voor het loopbaantraject moest beantwoorden over mijn fysieke belastbaarheid kwam dan ook als een mokerslag aan.
Man en ik hebben de eerste opdracht gezamenlijk ingevuld en ik had al bijna ingevuld dat mijn fysieke belastbaarheid best goed was, toen hij aan de bel trok. Natuurlijk zou ik best 40 uur per week kunnen werken, maar dan zouden mijn dagen bestaan uit wakker worden, werken, eten maken en direct slapen. En in het weekend zou ik vooral aan het bijkomen zijn en die klussen doen die gedaan moeten worden, maar elke stap extra was dan wel 1 teveel. Was dat hoe ik mijn leven wilde leiden? Voor het eerst realiseerde ik mij dat mijn energietekort, wat na zo'n lange tijd een vanzelfsprekendheid voor mij is, ook gevolgen heeft voor ons samen. Tijd om het anders te gaan doen, dat was duidelijk.
Via mijn loopbaanadviseur kwam ik op het spoor van een multidisciplinair centrum wat gespecialiseerd is in het vaststellen van belastbaarheid en het begeleiden van mensen vanuit ziekte naar hun huidige of ander werk. Dat laatste is voor mij niet nodig, maar het eerste is voor mij wel heel erg relevant. Als ik weet hoeveel energie ik per week of dag beschikbaar heb, kan ik een betere afweging maken waaraan ik die energie aan uit wil geven. Het lijkt me zalig om eens een film te kijken op tv, maar die beginnen rond 20.30 uur en dan ben ik over het algemeen al bezig richting bed te gaan. Film kijken kan wel, maar dan moet ik 's middags voorslapen. Een kennismakingsgesprek bij dat centrum leek me een heel goed idee.
Ik bel met dat centrum en zij vertellen mij dat ik daarvoor een verwijsbrief van de huisarts nodig heb. Nu had ik afgelopen donderdag een afspraak met die man, dus ik kon hem daar wel naar vragen. Mijn wens om mijn belastbaarheid vast te laten stellen had ik al aan mijn huisarts kenbaar gemaakt. Ik overleg met het centrum of ik eerst die verwijsbrief moet hebben en mij daarna aan moet melden of dat het ook nu al kan. Het was volgens het centrum geen enkel probleem om nu al aan te melden. En dat was dus niet handig :-(.
Ik zit bij mijn huisarts en die was niet blij. Eerst mensen aannemen en vervolgens een verwijsbrief vragen was niet zoals het hoorde. Dus hij ging op deze manier geen verwijsbrief schrijven. Dan moest de behandelaar van het centrum maar contact met hem opnemen om te overleggen, dan zou hij het daarna wel in orde maken. Wat dat betreft hoefde ik mij geen zorgen te maken, het zou wel goed komen. Maar niet op deze manier.
Nu heb ik dus een vervelend gevoel overgehouden naar aanleiding van dat consult. Ik wil geen huisarts hebben die zo precies op regeltjes is. Mijn vorige huisarts (er zijn nog mensen die vervroegd met pensioen mogen) deed niet zo moeilijk. Ik mocht doen en laten wat ik nodig vond als hij er maar van op de hoogte gebracht werd en als ik heb nodig had voor het een of ander, dan schreef hij wel de brief die ik hebben moest. Deze huisarts is jonger en heeft wat dat betreft nog veel te leren. Uiteindelijk zal het wel goed komen tussen huisarts en mij (tenminste dat hoop ik). Maar dat lost mijn gevoel dat ik bij hem te ver ben gegaan niet op. En dat is niet handig omdat ik hem de komende tijd vaak zal zien.
woensdag 23 maart 2011
Ik ben, ik kan en ik doe
In reactie op mijn vorige post, schreef Valhalla: "wat vind je niets trouwens?". Daarop heb ik de post nog eens goed doorgelezen en ik vind niets van mijzelf.
Ik ben gewoon ik, niet meer niet minder. Ik vind niet dat ik bijzondere eigenschappen of talenten heb. Niet iets wat eruit springt en dat mij typeert. Behalve dan dat ik een maf mens ben met het hart op de juiste plaats. En sinds een dag energetisch lichaamswerk kan ik er van maken dat ik een STERK maf mens ben met het hart op de juiste plaats.
Maar net zoals het doel: ik wil gewoon een leuke baan die geld oplevert niet een werkbaar doel is voor een loopbaantraject, is het zijn van een sterk maf mens ook niet concreet genoeg om mee aan de slag te kunnen. Een potentiële werkgever zal het worst zijn of ik een sterk maf mens ben. Hij wil weten of ik doelgericht ben, of ik kan inspireren en of ik gevoel voor details heb (afhankelijk van de functieomschrijving). Vandaar de opdracht om uit 3 lijsten die kwalificaties te halen die op mij van toepassing zijn.
Gisteren, na een halve zak chips, een halve zak drop en 2 flesjes sinaasappelsap, had ik de lijsten tot de helft terug gebracht. Vanmorgen heb ik ze weer een stukje verder ingekort, maar ik ben nog lang niet zover dat ik van elke categorie een top 3 kan samenstellen. Omdat ik ook aan anderen heb moeten vragen dezelfde lijsten over mij in te vullen, heb ik in mijn mailbox nu al 4 lijsten staan. Ik zal heel eerlijk zijn dat ik er stiekem over heb lopen denken om die lijsten te bekijken, een samenvatting te maken en daar dan mijn eigen top 3-s uit samen te stellen ;-). Alleen schiet ik daar niet veel mee op. En aangezien ik dit loopbaantraject doe om er achter te komen wat voor werk het beste bij mij past, heeft het weinig zin om mijzelf voor de gek te houden. Maar het is een enorm zware bevalling. Gelukkig heb ik een goed gevulde voorraadkast :-). Ik hoop de categorie "capaciteiten en talenten" vandaag tot 3 te hebben teruggebracht. Daarna nog 2 categoriën te gaan.
PS: De foto van mijn "nieuwe" auto komt zo snel mogelijk. Omdat ons garagepad op het noorden ligt is de auto nu nog aan het opdrogen. Bovendien staat hij iets te ver naar achteren om er een leuke foto van te maken.
Ik ben gewoon ik, niet meer niet minder. Ik vind niet dat ik bijzondere eigenschappen of talenten heb. Niet iets wat eruit springt en dat mij typeert. Behalve dan dat ik een maf mens ben met het hart op de juiste plaats. En sinds een dag energetisch lichaamswerk kan ik er van maken dat ik een STERK maf mens ben met het hart op de juiste plaats.
Maar net zoals het doel: ik wil gewoon een leuke baan die geld oplevert niet een werkbaar doel is voor een loopbaantraject, is het zijn van een sterk maf mens ook niet concreet genoeg om mee aan de slag te kunnen. Een potentiële werkgever zal het worst zijn of ik een sterk maf mens ben. Hij wil weten of ik doelgericht ben, of ik kan inspireren en of ik gevoel voor details heb (afhankelijk van de functieomschrijving). Vandaar de opdracht om uit 3 lijsten die kwalificaties te halen die op mij van toepassing zijn.
Gisteren, na een halve zak chips, een halve zak drop en 2 flesjes sinaasappelsap, had ik de lijsten tot de helft terug gebracht. Vanmorgen heb ik ze weer een stukje verder ingekort, maar ik ben nog lang niet zover dat ik van elke categorie een top 3 kan samenstellen. Omdat ik ook aan anderen heb moeten vragen dezelfde lijsten over mij in te vullen, heb ik in mijn mailbox nu al 4 lijsten staan. Ik zal heel eerlijk zijn dat ik er stiekem over heb lopen denken om die lijsten te bekijken, een samenvatting te maken en daar dan mijn eigen top 3-s uit samen te stellen ;-). Alleen schiet ik daar niet veel mee op. En aangezien ik dit loopbaantraject doe om er achter te komen wat voor werk het beste bij mij past, heeft het weinig zin om mijzelf voor de gek te houden. Maar het is een enorm zware bevalling. Gelukkig heb ik een goed gevulde voorraadkast :-). Ik hoop de categorie "capaciteiten en talenten" vandaag tot 3 te hebben teruggebracht. Daarna nog 2 categoriën te gaan.
PS: De foto van mijn "nieuwe" auto komt zo snel mogelijk. Omdat ons garagepad op het noorden ligt is de auto nu nog aan het opdrogen. Bovendien staat hij iets te ver naar achteren om er een leuke foto van te maken.
Abonneren op:
Posts (Atom)