diaries

 

Τελικά δεν είναι να πηγαίνεις στο περίπτερο. Πετάχτηκα χθες για τσιγάρα και πήρε το μάτι μου στον πάγκο την ''Espresso''. Έδινε σε όμορφη έκδοση το λεύκωμα ''Το Ηρώον του Αγώνος 1821 - 1921'', ελέω 25ης Μαρτίου, μαζί με ένα CD με ''Τα ελληνικά στρατιωτικά εμβατήρια''. Θα μου πεις, τι σε νοιάζουν τα εμβατήρια εσένα, στρατόκαυλος είσαι; Κάθε άλλο...Γενικά, έχω αγοράσει αρκετές φορές την ''Espresso'' για τα CD της. Μιαν άλλη φορά είχε δώσει μια συλλογή Πάνου Γαβαλά και Ρίτας Σακελλαρίου. Ευτυχώς που μπορούσα να διακρίνω ότι οι εγγραφές ήταν στη MINOS, άρα παλιές, άρα ορίτζιναλ και όχι από κάνα live - ειδικά της Σακελλαρίου - της κακιάς ώρας. Εννοείται πως την εφημερίδα την ξεφυλλίζω απλά και μετά την πετάω στα σκουπίδια. Τέλος πάντων, το ''χθεσινό'' CD με τα στρατιωτικά εμβατήρια την είχε την αξία του - τη συλλεκτική, εννοώ, για να μην παρεξηγηθώ. Δέκα τραγούδια, η ενορχήστρωση των οποίων θυμίζει επτανησιακές μαντολινάτες περισσότερο και λιγότερο...ταρατατζούμ! Ενδεικτικοί τίτλοι: ''Ο ναύτης του Αιγαίου'', ''Το τραγούδι της Σημαίας μας'', ''Ο Ύμνος του Αεροπόρου'', ''Περνάει ο Στρατός'', ''Ύμνος Αεροπορίας'' κλπ. Οι συντελεστές άγνωστοι, χωρίς credits δυστυχώς, με εξαίρεση κάποιους στιχουργούς. Οι ηχογραφήσεις, ωστόσο, είναι παλιές. Κι αν ακόμη δεν υπάρχουν τα σκρατς της μεταγραφής από τα βινύλια στο CD, είναι πολύ πιθανό να ''έρχονται'' από τις δεκαετίες 1960, ΄70 και ΄80. Σκόπευα με αφορμή τη φετινή 25η Μαρτίου να κάνω ένα άρθρο στη LIFO για το δίσκο ''Ελλάς η χώρα των εμβατηρίων'' (Σείριος, 1990), μα το άφησα, διότι δε θα ήταν και τίποτα πρωτότυπο. Άσε που το διαδίκτυο είναι γεμάτο από αρθράκια για το δίσκο αυτό, ο οποίος έχει δοθεί αρκετές φορές με εφημερίδες και σε διαφορετικές μορφές. Χαρακτηριστική είναι η τελευταία φορά (νομίζω) που δόθηκε ως διπλό premium CD, τότε που ο Γιαννίκος ξεπούλαγε το στοκ της εταιρείας. Σ' ένα από τα δύο CD περιεχόταν και το παραδοσιακό ''Οι Σουλιώτισσες'' με τη Φλέρυ Νταντωνάκη από τον παρθενικό δίσκο της ερμηνεύτριας στις ΗΠΑ - το πως και το γιατί, ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω μέχρι σήμερα. 

Πάντως, σε ότι αφορά το επετειακό κομμάτι μου στο LIFO.gr, αυτό έχει να κάνει με ένα ελληνικό πατριωτικό τραγούδι του 19ου αι., τον γνωστό ''Γεροδήμο'' και την ιστορία του δημιουργού του, του σημαντικού Ζακυνθινού Παύλου Καρρέρ, για το οποίο θέμα κατέβασα χθες βιβλία και εφημερίδες - φύλλο και φτερό από το αρχείο μου. Το διαβάζετε εδώ: http://www.lifo.gr/team/music/56357

 

Ένα ευχάριστο email πήρα από την Αγγλία. Θέλουν το ντοκιμαντέρ μου για την Κατερίνα Γώγου να παιχτεί στο ολοήμερο event ''Athens NOW'', μέσα στη λονδρέζικη Whitechappel Gallery, μαζί με άλλα ''αντεργκράουντ'', όπως μού'γραψαν οι Άγγλοι, ντοκιμαντέρ. Μοναδική εξαίρεση από τα παλιά, θά'ναι η προβολή κάποιας ταινίας του Σταύρου Τορνέ. Μεγάλη μου τιμή και χαρά, τους εξήγησα απλά πως κόπια δε στέλνω/δίνω πουθενά, εν όψει της έκδοσης του ντοκιμαντέρ σε DVD. Θα πρέπει δηλαδή να είμαι κι εγώ εκεί, αναλαμβάνοντας μόνος μου - αν δε μπορούν αυτοί - το κόστος του αεροπορικού εισιτηρίου. Διότι, από φιλοξενία, όλοι έχουμε φίλους καλούς στο Λονδίνο. Σκέφτομαι, μάλιστα, αν δεν πάρω και κάποιον άλλο μαζί μου, να ''χτυπήσω την πόρτα'' του Μίαρη των Electric Litany που μένει μόνιμα εκεί. Και αν φυσικά δεν είναι on the road εκείνο τον καιρό το συγκρότημα. 

Αλλαγή θέματος: Οι θηλυκές γάτες στην αυλή μου είναι ετοιμόγεννες και οι τρεις. Αν κάνει από πέντε γατάκια η καθεμία, τ ην κάτσαμε τη βάρκα. Και σίγουρα δε θα μπορώ να ''διώξω'' κανένα. Πως θα τα ταΐζω; Αυτά θα θέλουν 10 ευρώ τροφή την εβδομάδα, τουλάχιστον. Ευτυχώς που ''βοηθάει'' και η Άννα από πάνω, η οποία είναι τρελή γατομάνα και κάθε μέρα τώρα γεμίζει τα μπολάκια τους με κονσέρβες και κροκέτες. Να κάθονταν τα άτιμα να τα χαΐδέψεις μόνο...Μεσ'στην τρομάρα είναι, λες και δε μ' έχουν συνηθίσει τόσους μήνες, τόσα χρόνια, που τρώνε απ' τα χέρια μου. 

Την Κυριακή αυτή λέω να περάσω από τον Σταυρό του Νότου να δω live για πρώτη φορά το συγκρότημα - κολεκτίβα Usurum, που πολύ μου άρεσε το CD τους. Στο ίδιο μέρος θα παίξει (εκεί θα πάω σίγουρα) και ο ακριβοθώρητος πλέον Νίκος Χαλβατζής, άρτι αφιχθής από Κοζάνη με το ολοκαίνουργιο γαμάτο δισκάκι του από τη Yafka Records του Μητρόπουλου. Απ' ότι έμαθα, κόλλησε και η έκδοση σε βινύλιο του έργου ''Αντίπυρα'' της Δανάης Παναγιωτοπούλου. Αιτία είναι το ότι ο Γιώργος Χατζιδάκις δε δίνει άδεια για τη μελοποίηση - που έχει ωστόσο ηχογραφηθεί - της Δανάης στο ποίημα του Μάνου Χατζιδάκι, ''Ρόνι''. Λεπτομέρεια: Προ μερικών εβδομάδων, η φίλη τραγουδοποιός μου χάρισε την πρώτη κόπια του βινυλίου της που έχει μέσα τον ''Ρόνι'' και που αν τελικά κυκλοφορήσει στο εμπόριο χωρίς το εν λόγω τραγούδι, σίγουρα θα γίνει δίσκος - urban legend τα χρόνια που θά'ρθουν! Κρίμα που δε δίνει άδεια, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, ο υιός Χατζιδάκις: Ο ''Ρόνι'' είναι κομματάρα και θα τολμούσα να πω ότι μοιάζει να βγήκε μέσα από το θρυλικό άλμπουμ των Procol Harum, ''Grand Hotel''!

Χθες, τέλος, καταθέσαμε με τη μητέρα μου τα χαρτιά της για το αναπηρικό επίδομα της Πρόνοιας. Απίστευτη ταλαιπωρία! Βέβαια καλά κάνουν, όταν τα προηγούμενα χρόνια ο άλλος δήλωνε στραβός κι έβλεπε καλύτερα από σένα κι από μένα, προκειμένου να εισπράττει κάθε μήνα και να ζημιώνει το ελληνικό δημόσιο. Γενικά, από μικρούς τσοχατζόπουλους την πάθαμε τη ζημιά κι απ' την ξακουστή πλέον νεοελληνική λαμογιά σε όλους τους τομείς. Κοίταζα τις παθήσεις της μητέρας μου, την έβλεπα κι έλεγα μέσα μου ''φτου-φτου, νά'ναι καλά η γυναίκα''...Και τι δεν έχει! Χειρουργείο bypass, στένωση νωτιαίου σάκου, διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια (αν το λέω σωστά), φραγμένα αγγεία στα πόδια της κατά 75%, τρέχα - γύρευε...Παρ' όλα αυτά, δωσ'της Νταλάρα και κάθε βράδυ συναυλία και πάρ'της την ψυχή. Κώλο δε βάζει κάτω, δεν υπάρχει περίπτωση αυτή η γυναίκα να κλειστεί σπίτι. Χαίρομαι, επίσης, που, αν και έχει περάσει τα 80, το μυαλό της δουλεύει ξουράφι. Την παρακολουθώ. Χθες θυμόταν απ' έξω το τηλεφωνικό νούμερο για μια τηλεφωνική αγορά πού'χε κάνει. Σε όλες τις υπηρεσίες, επίσης, ναι μεν την πηγαίνουμε εμείς, λόγω των προβλημάτων με τη μέση της, αλλά ''καθαρίζει'' μόνη της! Μακάρι νά'χα την υπομονή της, διότι εγώ δεν αντέχω καθόλου στις δημόσιες υπηρεσίες και συχνά μιλάω άσχημα, νευριάζω και τσακώνομαι. Άντε, την Παρασκευή θα την πάω στον Κότσιρα τη μαμά και τη Δευτέρα στο αφιέρωμα στη Μοσχολιού. Αφού καμιά φορά σκέφτομαι πως μπορεί πλέον η διαβίωση ενός δημοσιογράφου νά'ναι δύσκολη, αλλά τουλάχιστον μπορώ να πηγαίνω παντού δωρεάν τη μάνα μου κι αυτό είναι μεγάλη προσφορά. Διαφορετικά, δε θα ξεκουνιόμουν κι εγώ για πουθενά.

απόψε-στη-θεατρική-κατερίνα-γώγου-και-στην-ολοκαίνουργια-δανάη-παναγιωτοπούλου

Απόψε, ένα 24ωρο πριν την αναχώρηση μου για το Λουξεμβούργο, θα βρεθώ στο Θέατρο Τζένη Καρέζη για να παρακολουθήσω μία από τις τελευταίες παραστάσεις του έργου Πέρασα με Κόκκινο της Σοφίας Αδαμίδου, εμπνευσμένο από τη ζωή και το έργο της Κατερίνας Γώγου. Η σκηνοθεσία είναι του Κοραή Δαμάτη και η μουσική του Διονύση Τσακνή. Έχω ακούσει τα καλύτερα για το κείμενο της Αδαμίδου - φτάνει μέχρι το κόκαλο, λένε - και άμα προλάβω, σίγουρα θα καταθέσω εδώ και τη δική μου άποψη. 

Εν συνεχεία, θα περάσω οπωσδήποτε από τον Σύλλογο Αρχαιολόγων (Ερμού 134 - 136) προκειμένου να πάρω μία γεύση από τον επερχόμενο, τέταρτο κατά σειρά, προσωπικό δίσκο της τραγουδοποιού Δανάης Παναγιωτοπούλου. Τι σόι αρχαιολόγος θα ήμουν, άλλωστε, όπως με χαρακτήρισαν στην ATHENS VOICE, αν δεν πέρναγα από τον Σύλλογο...μας; Επίσης έχω ακούσει τα καλύτερα για το καινούργιο υλικό της Δανάης και επ' αυτού δεν είχα καμία αμφιβολία!

απόψε-η-δανάη-παναγιωτοπούλου-στον-clipartradio

Σήμερα στις 20.00 το βράδυ και μέχρι τις 22.00 στο home studio του Antonis Bosko θα βρίσκεται η τραγουδοποιός Δανάη Παναγιωτοπούλου. Θα μιλήσουμε για το καινούργιο διαδικτυακό της μουσικό project, τον ''Ιστότοπο δισκοθήκης'', καθώς και για τους δύο προσωπικούς δίσκους της, τον ''Οίκο Αντοχής'' και το ''Home Logotypus''. Από τις σημαντικότερες δημιουργούς της γενιάς της, η Δανάη εμφανίστηκε στα μουσικά πράγματα πριν από λίγα χρόνια με ένα τραγούδι της που ερμήνευσε ο Μίλτος Πασχαλίδης, για ν' ακολουθήσουν συνεργασίες της με τον Γιάννη Χαρούλη, τους Άγγελο Αγγέλου-Έμη Σίνη-Παντελή Ραβδά, τη Μαρία Παπαγεωργίου κ.α. Με τις φαινομενικά απλές μελωδίες της, επενδυμένες όμως με τους πιο πολιτικοποιημένους στίχους που ''κυκλοφόρησαν'' τελευταία, η Δανάη βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των κινημάτων διαμαρτυρίας, παράγοντας ένα ακριβό είδος τραγουδιού, διόλου ευχάριστο για τ' αυτιά των μαζών. Μια συζήτηση μαζί της πάντα έχει ενδιαφέρον, πόσω μάλλον όταν απόψε θα γίνει δημόσια για όλους εσάς που θα μας ακούσετε από τα σπίτια σας. Συντονιστείτε στις 20.00 ακριβώς και για δύο ώρες στον www.clipartradio.gr

η-τραγουδοποιός-δανάη-παναγιωτοπούλου-στον-clipartradio-αυτό-το-σάββατο

Από αυτό το Σάββατο και κάθε Σάββατο, 20.00 - 22.00 το βράδυ, τα Άσματα και Μιάσματα ξεκινούν στον www.clipartradio.gr έναν κύκλο ζωντανών συνεντεύξεων με καλλιτέχνες από τους χώρους της μουσικής, της ποίησης, του θεάτρου και του κινηματογράφου. Έχουν ήδη δρομολογηθεί συνεντεύξεις με τον Νίκο Ξυδάκη, τη Σαβίνα Γιαννάτου, τον Ηλία Λιούγκο, την Κατερίνα Στανίση κ.α., ωστόσο ποδαρικό θα μας κάνει η τραγουδοποιός Δανάη Παναγιωτοπούλου. Η Δανάη που κυκλοφόρησε πρόσφατα μέσω διαδικτύου την τρίτη προσωπική εργασία της και που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών κινημάτων τα τελευταία χρόνια! Συντονιστείτε, λοιπόν, το Σάββατο στις 20.00 το βράδυ στον www.clipartradio.gr, αν και θα τα πούμε και ''αύριο'' στις 12 ακριβώς τα μεσάνυχτα - η εκπομπή της Παρασκευής συνεχίζεται κανονικά! 

misleading-colors

Στα σημερινά ΝΕΑ που κυκλοφορούν με τον α΄τόμο των ποιημάτων του Κ. Π. Καβάφη και το cd, στο οποίο ο Γ. Π. Σαββίδης διαβάζει 58 ποιήματα του Αλεξανδρινού, δημοσιεύθηκε και το review της Χάρης Ποντίδα από την παρουσίαση του λόλεκ στο six d.o.g.s. Η δική μου κριτική για τον Αχινό θα δημοσιευθεί στην αυριανή Εποχή, την ίδια μέρα που ο λόλεκ και άλλοι ομότεχνοι του θα εμφανιστούν στη συναυλία διαμαρτυρίας για το Ελληνικό. Έχω να πω ότι η άποψη μου ταυτίζεται απόλυτα μ' αυτήν της Ποντίδα, που κάνει λόγο στο άρθρο της για σκοτεινό ρομαντισμό και βρώμικους ηλεκτρικούς ήχους, ηλεκτρονικές χορδές που ηχούν σαν ελάσματα παλλόμενα και αμέσως μετά το ταραγμένο τοπίο ηρεμεί με ζωηρά ντραμς και ambient ατμόσφαιρες, καθώς και για τα ρίσκα που πήρε ο λόλεκ να τραγουδήσει στα ελληνικά και να γίνει ο σκοτεινός ποιητής μιας γενιάς που ψάχνει τις συντεταγμένες της. Κι επειδή ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης θ' ακούσει πολλά, αναφορικά με την ανοδική πορεία που τραβάει τελευταία, θα σύστηνα στον ίδιο σιδερένιο στομάχι και στους ανταγωνιστές του να σκεφτούν καλύτερα για ποιούς λόγους δεν έχουν κατορθώσει ούτε τα μισά απ' αυτόν. Διότι, η πορεία ενός δημιουργού δεν τραβάει την ανηφόρα μόνο εξ αιτίας της απήχησης του στους δημοσιογράφους (σίγουρα παίζει ρόλο κ α ι αυτό), αλλά είναι ένας συνδυασμός ταλέντου, σκηνικής εμφάνισης, επικοινωνιακής δύναμης, αυθεντικότητας, ενός κενού της εκάστοτε εποχής που έρχεται να καλύψει με την παρουσία του και κυρίως ενός αισθητικού στίγματος που αφήνει. Ως φαίνεται, ο λόλεκ πληροί όλες τις άνωθεν προϋποθέσεις του δρόμου προς την επιτυχία συν κάτι ακόμη, που κι αυτό πάλι προσόν του καλλιτέχνη είναι: τη στήριξη από έναν καλό μάνατζερ κι ας μην υποτιμούμε ή σνομπάρουμε καθόλου το εν λόγω επάγγελμα. Δουλειά ενός καλλιτέχνη είναι να παράγει την τέχνη του, όποτε και όπως αυτός θέλει, όχι να τρέχει για να κλείνει live ή να στέλνει φακέλλους με το cd του στα ραδιόφωνα. Απ' την άποψη αυτή, ο λόλεκ ευτύχησε να συναντήσει την Αντιγόνη Γιαλλουρίδου της Cricos Prod. που τον πιστεύει και αγωνίζεται για πάρτη του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο! Αυτά περί λόλεκ και κάθε λόλεκ, μια και στον κινηματογραφικό χώρο, που κινούμαι επίσης, συμβαίνουν τα ίδια: μη δούμε κάποιον άνθρωπο να προοδεύει, αμέσως να πέσουμε να τον φάμε...Έλεος, ρε παιδιά, κοιτάχτε εσείς πως θα κάνετε πιο σωστά τη δουλειά σας και χαρείτε με τη χαρά του διπλανού σας. Τα ίδια λέγαμε και τις προάλλες με τη Νατάσσα Μποφίλιου. Κάθονται και χαλιούνται και βρίζουν, χωρίς να καταλαβαίνουν πως η επιτυχία η δική μου ή του άλλου μπορεί να συμπαρασύρει κι αυτούς στην επιτυχία, αν υπάρχει ενότητα και ομοψυχία, υποστήριξε η Νατάσσα και συμφώνησα 100% μαζί της.
Αλλαγή θέματος: ο Διονύσης Σαββόπουλος έστειλε επιστολή στη χθεσινή Ελευθεροτυπία, αποσαφηνίζοντας τις προχθεσινές δηλώσεις του για τους μετανάστες, που ξεσήκωσαν σάλο αντιδράσεων. Κατηγόρησε τα blogs και μερίδα των ΜΜΕ για ειρωνείες, εξυπνάδες και διαστρεβλώσεις. Μπορεί να έχει δίκιο, αλλά ας σκεφτεί κι αυτός πόσες ανάποδες μπορούν να πάρουν οι άνθρωποι που αγάπησαν και προδόθηκαν, βίωσαν δηλαδή δύο αντιφατικά ισχυρά συναισθήματα. Έχει σημασία αυτό που λέω, γιατί ο Σαββόπουλος ξέρει καλά πόσο αγαπήθηκε απ' τον λαό της χώρας και πόσοι εκπρόσωποι αυτού του λαού έκλαψαν από συγκίνηση, ερωτεύθηκαν και βγήκαν στο δρόμο με τα τραγούδια του. Γιατί δηλαδή εγώ, ο ασήμαντος, που θεωρώ το Μυστικό τοπίο του ένα από τα δέκα μεγαλύτερα ελληνικά τραγούδια και που δε μπορώ να παίξω το βινύλιο του Μπάλλου του, επειδή έχει χαλάσει πια απ' τα πολλά σκρατς, να βλέπω τώρα τον Καρατζαφέρη να τρίβει τα χέρια του από ευχαρίστηση και ηδονή, πετώντας την, ιστορικής αξίας (δυστυχώς), ατάκα:...μία σειρά εξαίρετων καλλιτεχνών, με αριστερή κουλτούρα, υιοθετούν μια δραστική και αποτελεσματική μεταναστευτική πολιτική...; Δηλαδή, χάρηκαν με τη δήλωση αυτή του Καρατζαφέρη ο κύριος Σαββόπουλος και η ηθοποιός, η κυρία Άννα Βαγενά, εφόσον τους κατονόμασε; Χάρηκαν δηλαδή όσο χάρηκε κι εκείνος με τις δικές τους δηλώσεις; Όχι τίποτα άλλο, να μας το πουν να το γνωρίζουμε κιόλας. Εδώ η χήρα του 44χρονου δολοφονημένου απ' αυτά τα καθίκια εξ Αφγανιστάν- θα μπορούσαν να ήταν και εκ Πατρών- επέστρεψε, παρά τον πόνο της, το στεφάνι που της έστειλε ο Μιχαλολιάκος της Χρυσής Αυγής, επειδή προσβάλλει- είπε- τη μνήμη του άνδρα της, τι να λέμε όλοι οι άλλοι τώρα; Παρεμπιπτόντως, ξαναβλέπω τη φωτογραφία του Σαββόπουλου απ' το εξώφυλλο του Βρώμικου ψωμιού και έχω την αίσθηση ότι ο νεαρός αριστερά, ξοπίσω του, φέρνει λίγο σε...Μπαγκλαντεσιανό!

Η Δανάη Παναγιωτοπούλου, απ' την άλλη, τα πήγε πολύ καλά χθες βράδυ στο δεύτερο και τελευταίο live της στο @ΡΟΥΦ. Με τη συμβολή του Παντελή Ραβδά στο κόκκινο και του Άγγελου Αγγέλου στο άσπρο πιάνο, αντίστοιχα, όπως και του ντράμερ Θανάση Αρχανιώτη,

παρουσίασε τραγούδια από τους δύο δίσκους της, αρκετά καινούργια κομμάτια και μερικές διασκευές. Απ' τις τελευταίες θα ξεχώριζα τη jazzy σουινγκάτη άποψη της στο Δεν χωράς πουθενά του Γιάννη Αγγελάκα με τις Τρύπες. Συμφώνως και με το ρεφρέν του τραγουδιού, τότε τι κρίμα που δεν κατόρθωσε να εξασφαλίσει την άδεια του δημιουργού για να το δισκογραφήσει.

Η ίδια βέβαια μού εξήγησε πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, αφού η διασκευή αυτή, όπως και η Ιστορία του Γιώργου, λειτουργούν κάπως σαν συνθήματα στον τοίχο, δεδομένης της κίνησης τους μέσω των blogs, του youtube και του facebook.

Στο τέλος, η Δανάη με τους μουσικούς της, μας αποχαιρέτισαν με τον Υπουργό, επίσης ανέκδοτο τραγούδι. Από αριστερά, ο Α. Αγγέλου, η δημιουργός, ο Π. Ραβδάς και ο Θ. Αρχανιώτης που δεν αφήνει ποτέ τα ντραμς για χάρη του τραγουδιού, εξ ου και...σφράγισε τα χείλη του μπροστά στο κοινό. Πως τους προλαβαίνει όλους ο Αρχανιώτης; Μιλάμε για τον ίδιο ντράμερ στις μπάντες του λόλεκ, του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη, του Δημήτρη Ζερβουδάκη και της Δανάης Παναγιωτοπούλου!

Με τη Δανάη, τον λόλεκ, τη Βεληβασάκη, τους Lost Bodies και τ' άλλα παιδιά θα βρεθούμε αύριο στη μεγάλη συναυλία, απ' όπου και θα επανέλθω με ανταπόκριση. Αν δεν προηγηθεί, βέβαια, η ανταπόκριση από το αποψινό τσιμπούσι στην οικία της Λένας με αφορμή την ονομαστική εορτή της! Χρόνια πολλά στους Κωνσταντίνους και τις Ελένες που διαβάζουν το blog!

η-πλατεία-είναι-γεμάτη-με-το-νόημα-πού-'χει-κάτι-απ'-τις-φωτιές-στις-γωνίες-και-τους-δρόμους-από-φασίστες-δολοφόνους-ναζιστές

Να μην αφήσω φυσικά ασχολίαστες τις δηλώσεις του Διονύση Σαββόπουλου για τους λαθρομετανάστες και τους τοξικομανείς στη χθεσινή κοινή εκπομπή πολλών αθηναϊκών ραδιοφωνικών σταθμών για τα πρόσφατα δυσάρεστα επεισόδια. Τι είπε κατ' αρχάς ο γεννήτορας όλων των μπαλανταδόρων τραγουδοποιών μας; Όφειλα ν' ακούσω το ηχητικό απόσπασμα που υπάρχει στο διαδίκτυο για να σχηματίσω άποψη, ανεπηρέαστος από τα μπινελίκια που του έσουραν οι αριστεριστές μαζί με τις επευφημίες των ακροδεξιών. Ο Σαββόπουλος, λοιπόν, με σταθερό και αποφασιστικό τόνο στη φωνή του πρότεινε οι πολιτικοί να πάρουν την απόφαση και να στείλουν όλους τους λαθρομετανάστες σε...αραιοκατοικημένα νησιά, όπου θα καλλιεργήσουν τη γη και θα επιζήσουν. Το ίδιο μέτρο να ισχύσει και για τους τοξικομανείς, να πάνε δηλαδή σε νησιά που δεν θα έχουν πρόσβαση οι έμποροι. Επίσης, να καθαριστούν το κέντρο, οι πλατείες κλπ. για να δούμε λίγο πράσινο, κάτι με το οποίο συμφωνώ. Γενικώς, τι να του πεις τώρα; Σαββόπουλος ειν' αυτός! Ή μάλλον να του πεις! Ότι μεταξύ των παρείσακτων λαθρομεταναστών υπάρχουν και πρόσφυγες πολέμου, γυναίκες που λιθοβολούνται γιατί φόρεσαν λίγο πιο κοντή τη μαύρη κελεμπία και μικρά παιδιά, γεννημένα ή μη στη χώρα μας. Στ' αρχίδια μας και στην αρχοντομουνάρα μας, θα πουν κάποιοι και κάποιες, εμάς μας νοιάζει η περιουσία μας και η απάνω γειτονίτσα μας - πού 'λεγε και το άσμα επί χούντας με τον Γιάννη Καλαντζή - και καλά τα είπε ο Σαββόπουλος! Καθίστε καλά, λέω εγώ τώρα, φίλοι κι αδέρφια, διότι με την απαιδευσιά σας και με το iq ραδικιού που κληρονομήσατε, βλέπω να ανεβάζει τα ποσοστά της η Χρυσή Αυγή και να γίνεται κάνα πραξικόπημα. Διότι, ο άλλος, ο Γιωργάκης, δεν τό 'χει ο έρμος και ταλαιπωρείται αυτός, ταλαιπωρεί κι εμάς. Το λοιπόν, αφού το συστήνει και ένας απ' τους ανθρώπους που όρισαν τον πολιτισμό του 20ου αι. στην Ελλάδα, μας βλέπω όλους, αριστεριστές, αναρχικούς, λαθρομετανάστες, οικονομικούς εμιγκρέδες, μουσικοκριτικούς, πρεζόνια, πουτάνες, τραβεστί, χασικλήδες, λεσβίες, πιθανούς βομβιστές του μέλλοντος, πούστηδες και παλικάρια, να γινόμαστε μαλλιά-κουβάρια, τουτέστιν να φυτεύουμε αυγουλιές (γιατί που να βρεθούν κι οι κότες σε καμιά Γυάρο;) και να τρώμε τη μια, πεταλίδες ψητές, την άλλη, πεταλίδες καπαμά και πάει λέγοντας. Άσε που οι βραχονησίδες δεν καλλιεργούνται ούτε με γεώτρηση...Να προσέξουν δε ιδιαιτέρως οι φίλοι ποιητές και κιν/φιστές, που σα να τους βλέπω να μπαϊλντίζουν απ' τον πολύ Ναζίμ Χικμέτ και τον Μοσέν Μαχμαλμπάφ στην ακροθαλασσιά παρέα με τον Αμπντούλ, τον Ροβέρτο και τη Λουντμίλα. Όπως γίνεται αντιληπτό, από τον κακό μου οιωνό κινδυνεύουν σχεδόν όλες οι μειονότητες, οι άνθρωποι των άκρων, όπως θα χαρακτηρίζονταν. Οι εφησυχασμένοι, οι βολεμένοι, συνήθως ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στην πρόθεση ψήφου τους, οι μεγαλοεκδότες, οι νεορθόδοξοι, οι καναλάρχες, οι χαμαιλέοντες της πολιτικής και οι progressive καλλιτέχνες που κάποτε ήταν ινδάλματα του φοιτητόκοσμου, ενώ σήμερα κάλλιστα ο φοιτητόκοσμος θα τους γιαούρτωνε, δικαιούνται να διακατέχονται από ρατσιστικές ιδέες, από μισαλλοδοξία, ακόμη και φόβο, για να μην πω ότι απαλλάσσονται δυστυχώς λόγω...βαρυστομαχιάς! Όχι βέβαια βαρυστομαχιά που προκάλεσαν οι πεταλίδες, γιατί όπως είπαμε, αυτές θα τις φάμε εμείς που κοπτόμεθα για τα δικαιώματα των μεταναστών μαζί με τους ίδιους τους μετανάστες. Τέλος πάντων, κουβέντα να γίνεται κι η αρτηριακή πίεση ν' ανεβαίνει.

Ωχ, το μάτι μου είναι η έκφραση που ταιριάζει για όσα επακολούθησαν της στυγερής δολοφονίας του άτυχου οικογενειάρχη και του νεοελληνικού ρατσισμού που βγήκε στη φόρα πιο έντονος από ποτέ. Ποιος ξέρει τι άλλο θ' ακούσουμε και θα διαβάσουμε και από ποίου το στόμα μάλιστα! Πως και δεν έκανε καμιά δήλωση ο Ψηλός ακόμη; Θά 'ναι πολύ φρέσκο, φαίνεται, το event της απαγόρευσης του Μαουτχάουζεν στην Αυστρία, εξ αιτίας παλαιότερων αντισημιτικών απόψεων που είχε εκφράσει και που μάλλον τα αδέρφια των Φρίτσηδων αξιολόγησαν όπως ήθελαν. Διότι, θα ξεχάσω εγώ τον Μίκη που βγήκε κι έκραξε δημόσια τον Καζαντζίδη, έναν από τους θρυλικούς ερμηνευτές του έργου του, όταν εκείνος βρισκόταν σε αντιεβραϊκό παραλήρημα; Μην το ψάχνετε, τουρλουμπούκι έχουν γίνει πλέον όλα, σε ποιον θεό να πιστέψεις και γιατί δηλαδή να φωνάζεις, να γίνεσαι κακός και να χαλάς και τη ζαχαρένια σου.

Για όλα αυτά, λέω να περάσω απόψε, Πέμπτη 19 Μαΐου, ή αύριο, Παρασκευή, από το @ΡΟΥΦ στον Κεραμεικό, όπου η Δανάη Παναγιωτοπούλου θα εμφανιστεί με τη μπάντα της και θα παρουσιάσει υλικό από τους δύο προσωπικούς δίσκους της συν κάποιες εμπνευσμένες διασκευές και ανέκδοτα τραγούδια. Έτσι, γιατί γουστάρουμε αναρχικά άσματα περί κυριών που έχουν στις τσάντες τους μολότοφ, περί συμπόνοιας και θλίψης για τους κολασμένους και γι' αυτούς που θα ζήσουν καλά κι εμείς καλύτερα με χάπια, ηρεμιστικά, ματζούνια και ναρκωτικά. Βάστα γερά, Δανάη, γιατί σ' αγαπώ και δε θέλω να μ' απογοητεύσεις! Ποιοι μας έμειναν, άλλωστε, απ' τους ομότεχνους σου; Ένας Αγγελάκας, μια Πλάτωνος με τη μόνιμη αστρική διάθεση που της κληροδότησε ο Μάνος και κάτι παιδιά, σαν τους Electric Litany να πούμε, που αγωνίζονται μέσα από τα τραγούδια τους όχι για την καριέρα τους ή την προβολή τους, αλλά για την κοινωνική απελευθέρωση, τη συλλογικότητα και, πάνω απ' όλα, τον Άνθρωπο ως υπέρτατη αξία.

keratea-art-resistance-festival-2nd-day-review

Φτάσαμε στην Κερατέα και στο συναυλιακό χώρο στις 16.30 το απόγευμα. Μας άφησαν να περάσουμε απ' το μπλόκο μόνο όταν είδαν ότι στο αμάξι υπήρχαν κιθάρες και αναλόγια. Ο πρώτος που συνάντησα ήταν ο καλός μου φίλος και συνάδελφος Δημήτρης Μανιάτης από Τα Νέα. Αυτός με ενημέρωσε ότι λίγες ώρες πριν είχε περάσει απ' το πάρκο και ο Μίκης Θεοδωράκης, συνοδευόμενος βέβαια από τους τύπους της ομάδας Σπίθα, οι οποίοι σε κάποια στιγμή φώναζαν κάτι περίεργα εθνικιστικά συνθήματα. Ο Μίκης, παρ' όλα αυτά, δήλωσε ότι δεν μπορούσε ν' απουσιάσει από μια τέτοια εκδήλωση αντίστασης, θυμήθηκε τη Μακρόνησο που δεν πέφτει και πολύ μακρυά, ενώ εξέφρασε την επιθυμία να φορέσει κράνος και να πρωτοστατήσει στο μπλόκο! Αναμενόμενη η φάση και, προσωπικά, την έχω ζήσει άπειρες φορές τα τελευταία χρόνια με τη συμμετοχή μου στη διοργάνωση τέτοιων επαναστατικών- ας τα πούμε- events: καρεκλίτσες πίσω απ' το stage, καφέδες και μπίρες, τζαμαρίσματα μεταξύ των μουσικών κλπ. Ομπρός στο δρόμο, λοιπόν, που χάραξε το Woodstock πριν 42 ολόκληρα χρόνια! Πολύ απλά, η φάρμα του Max Yasgur έγινε πάρκο της Κερατέας. Παρέμειναν κοινές η αισθητική των μουσικών και η επαναστατική τους διάθεση. Υπήρξαν κι αρκετοί καλλιτέχνες, μιλάμε για μεγάλα ονόματα του έντεχνου κυρίως, που δεν θέλησαν να παίξουν. Καλύτερα- μου έλεγε ο Πουλικάκος- άσ' τους, θα γλιτώσουμε και την κλαψομουνίαση τους! Η αλήθεια είναι πως ανησύχησα τις πρώτες ώρες για την προσέλευση του κόσμου. Απ' τη μια η απεργία, απ' την άλλη η μακρυνή απόσταση από το κέντρο ήταν δύο σοβαροί λόγοι για να μείνουμε στο μεταξύ μας, στο εμείς κι εμείς που λέμε. Ευτυχώς, όμως, ως την ώρα που έφυγα θα είχαν μαζευτεί σίγουρα περισσότερα από 2.000 άτομα!

Εδώ βλέπετε τα σκίτσα που χάρισε στην εικαστική έκθεση του Keratea Art Resistance Festival ο Θάνος Ανεστόπουλος των Διάφανων Κρίνων.

Κι άλλη εικαστική παρέμβαση στον χώρο, όλο νόημα.

Όσο ο ήλιος έπεφτε, τόσο οι άνθρωποι αυξάνονταν.

Πρώτο επί σκηνής πετύχαμε τον Ζακ Στεφάνου με τη Μπάντα Κοάλα του. Έχω να πω ότι με κέρδισε ο καλλιτέχνης με τον σπέσιαλ rock ήχο του και την ενέργεια του. Κρίμα που εμφανίστηκε τόσο νωρίς, αλλά υποθέτω ότι θα έπρεπε να φύγει μετά, λόγω άλλων του υποχρεώσεων. Κατά γενική παραδοχή, τα έσπασε κανονικά ο Ζακ!

Τον διαδέχτηκε ο αγαπητός μου Ηρακλής Τριανταφυλλίδης με τη Λερναία Ύδρα του, που είχα να δω σχεδόν μια πενταετία, από τότε που είχαμε ανέβει παρέα στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης με το Ζωντανοί στο Κύτταρο- Σκηνές Ροκ. Ο Ηρακλής αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο στην υπόθεση ελληνικό rock και του χρωστάω πολλές αναρτήσεις από ΄δω μέσα. Το λέγαμε και με τον Βαγγέλη Βέκιο, πρώην ντράμερ των Μουσικών Ταξιαρχιών και νυν διευθυντή προγράμματος Στο Κόκκινο 105,5 και αρχηγό του rock γκρουπ Ελελεύ!

Βγαίνεις! ακούστηκε μια αγχωμένη φωνή απευθυνόμενη στον Ηρακλή κι εκείνος, ακόμη πιο αγχωμένος, με δυο δρασκελιές και την κιθάρα στα χέρια, ανέβηκε στη σκηνή. Με μια εξαιρετικά δεμένη μπάντα παρουσίασε τραγούδια από την εποχή της Λερναίας Ύδρας!

Πολύχρωμα μπαλόνια στον ουρανό δικαιολογούσαν αυτό που έγραφαν πολλά από τα πλακάτ του Keratea Art Resistance Festival: Η τέχνη είναι αντίσταση- Η αντίσταση είναι γιορτή!

Ο Σπύρος Γραμμένος, ο άξιος επίγονος του Τζίμη Πανούση, νταντεύει τον Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη, τον επίσης άξιο επίγονο του Δήμου Μούτση, να πούμε!

Κι ο Αλέξανδρος Μίαρης των Electric Litany, με τον Βέκιο και τον bosko, την άραξαν στα χορτάρια, συζητώντας για το θέμα της Κερατέας και συμφωνώντας πως πάλι καλά που υπάρχουν κι αυτοί οι πολίτες και δεν έχουμε γίνει όλοι ακόμη...ανθοστήλες, όπως θα έλεγε και η Αγαθή Δημητρούκα!

Δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω το θεατρικό δρώμενο της ομάδας Τζιριτζάντζουλες, καθ' ότι μ' έφαγε το κους-κους με τους μουσικούς στο backstage, πάντως μου είπαν ότι άρεσε πολύ και καταχειροκροτήθηκαν!

Παρουσίασαν, λέει, μια αναρχική βερσιόν ενός αποσπάσματος από το μνημειώδες έργο Οιδίπους Τύραννος του Σοφοκλή, όπου Οιδίποδας ο Γιωργάκης Παπανδρέου, Ιοκάστη η Margaret Παπανδρέου και στο τέλος αντί να βγάλει ο ίδιος τα μάτια του διατάζει να τυφλωθούν οι υπήκοοι του ανακτόρου του!

Δημήτρης Πουλικάκος, ο Θείος Νώντας αυτοπροσώπως! Λείπει ο Μάρτης απ' τη Σαρακοστή; Θες κάτι να πιείς, καμιά μπίρα, κάνα κρασί; ρώτησαν τον Πουλικάκο αμέσως μόλις αφίχθη. Θα ήθελα ένα...αντιϊκό, απάντησε και έσπαγαν όλοι το κεφάλι τους να βρουν τι διάολο ακριβώς ήταν αυτό που ζητούσε. Τελικά, συμβιβάστηκε με μια μπίρα!

Να και ο Δημήτρης Πολύτιμος, μουσικός πολύτιμος όνομα και πράγμα! Καλλιτεχνικός σύντροφος του Πουλικάκου από το 1965, έπαθα την πλάκα μου σήμερα όταν έμαθα ότι μπήκε αισίως στα 78! Μπορεί να είναι παγκόσμιο φαινόμενο αυτή τη στιγμή ο Πολύτιμος, αν υπολογίσει κανείς πως παίζει ακόμη τα πλήκτρα του σε συναυλίες σαν έφηβος- ζωή νά 'χει ο άνθρωπος!

Τα είπαν μάλιστα μια χαρά με τον Αλέξανδρο! Όταν έμαθε πως οι Electric Litany μένουν μόνιμα στο Λονδίνο, του σύστησε ο Πολύτιμος να παραμείνουν εκεί, αν θέλουν πάνω απ' όλα να παίζουν καλή rock μουσική!

Κάτι άρχισε να γίνεται, μπροστά απ' τη σκηνή το πλήθος μαζεύεται σιγά- σιγά!

Με την κιθάρα του τραγούδησε ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης και νομίζω ότι το κέρδισε κι αυτός το κοινό του. Φάνηκε από το δυνατό χειροκρότημα, κυρίως όμως από το τραγούδι του με τίτλο Όμορφοι και ηττημένοι που μάλλον έχει γίνει κτήμα του λαού, που λέει κι ο λαός μας.

Αυτό που θαύμασα στον Εμμανουηλίδη σήμερα ήταν η επικοινωνιακή δύναμη της τέχνης που ασκεί. Όπως σχολίασε δίπλα μου ένας πολύ έμπειρος μουσικός γι' αυτό που άκουγε, όση ώρα ο Αλέξανδρος τραγουδούσε το Ο Γιάννης ο φονιάς του Χατζιδάκι και του Γκάτσου, το παλικάρι τό 'χει και δεν είναι τυχαίο ότι πήγε μπροστά με τον πρώτο του δίσκο!

Εν τω μεταξύ, πολλοί άνθρωποι δεν προσήλθαν καν στη δεύτερη μέρα του Keratea Art Resistance Festival, απλώς βγήκαν από τα αντίσκηνα τους, στημένα από χθες στο πάρκο!

Η Εύα Ψυλλάκη στη συνέχεια με τη συμβολή ενός λαουτιέρη (λυπάμαι που δε συγκράτησα το όνομα του) και του Σόλη Μπαρκή, του μαιτρ των κρουστών, παρουσίασε διασκευασμένα παραδοσιακά τραγούδια. Πολύ ενδιαφέρον το αποτέλεσμα, απ' την άποψη κυρίως του concept, του πακέτου!

Ακόμη πιο ενδιαφέρουσα η συμμετοχή του σχήματος όταν τραγούδησε μαζί τους και η Lamia Bedioui από την Τυνησία. Σαν όνειρο θυμάμαι ένα ποιηματάκι πού 'χα γράψει πριν καμιά δεκαριά χρόνια, ύστερα από ένα τραπέζωμα στην παλιά οικία της Μαρίζας Κωχ, επί της Φράττι, κατόπιν κοινής συναυλίας της με τις Σαβίνα Γιαννάτου, Lamia Bedioui, Αλίκη Καγιαλόγλου και Νένα Βενετσάνου. Παραθέτω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: Γιατί πας συχνά στη Φράττι/ όπου τρως με την αφράτη/ στο φιλόξενο της οίκο/ με τον Κούνδουρο τον Νίκο/ αφού κάνεις το καλό/ φέρε σε παρακαλώ/ τη Σαβίνα και τη Lamia/ μπας και πάρουν λίγα δράμια...

Η Lamia, ωστόσο, πολιτογραφημένη Αθηναία πλέον, είναι μία θεϊκή τραγουδίστρια. Σε όποια γλώσσα κι αν τραγουδήσει, κι αν δε σκαμπάζει ούτε λέξη από αραβικά ο ακροατής, σίγουρα το συναίσθημα που θα εισπράξει, είναι ανυπολόγιστο!

Έκπληξη ήταν για μένα τουλάχιστον η συμμετοχή του Κώστα Γανωτή, που άφησε λίγο κατά μέρος την, ενίοτε πομπώδη, ιδιότητα του συνθέτη και υιοθέτησε αυτήν του τραγουδοποιού και μάλιστα του οργισμένου τραγουδοποιού, ερμηνεύοντας με την ακουστική κιθάρα του τη Μπαλάντα της Κερατέας. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν η πιο πολιτικοποιημένη εμφάνιση μουσικού της ημέρας!

Ώσπου βγήκε η Δανάη Παναγιωτοπούλου, βέβαια, και η συναυλία απέκτησε κατ' εξοχήν πολιτικοποιημένο περιεχόμενο. Διότι, μπορεί και το Ο Γιάννης ο φονιάς που έπαιξε ο Εμμανουηλίδης, πολιτικό τραγούδι να είναι στην ουσία, της Δανάης όμως οι folk ιστορίες που μιλούν για μολότοφ μεσ' στην τσάντα της, ότι θέλουν να πουν, το λένε ευθύβολα!

Εξακολουθεί να με συγκινεί πολύ αυτό το κορίτσι με τα καταγάλανα μάτια, τη ζεστή σκηνική παρουσία και το τεράστιο ταλέντο. Τό 'χω ξαναπεί και κινδυνεύω να γίνω εμμονικός ή γραφικός, όμως για μένα, τηρουμένων των αναλογιών, η Δανάη Παναγιωτοπούλου είναι η Joni Mitchell της μικρής Ελλάδας!

Κάτι άλλο που έγινε κατανοητό σε πολύ κόσμο με τη σημερινή εμφάνιση της Δανάης είναι η παντοδυναμία του...internet! Εννοώ πως Η ιστορία του Γιωργάκη, το τραγούδι που έγραψε για τον Πρωθυπουργό της χώρας, παραφράζοντας την Ιστορία της Μαρίας του Βασίλη Νικολαΐδη, αν και διακινήθηκε μόνο μέσω internet, σε μορφή mp3 από blog σε blog κι από το facebook, έχει γίνει πιο κοσμαγάπητο κι απ' τα τραγούδια των δύο προσωπικών δίσκων της!

Αν και ανέβηκε στη σκηνή ο Μίλτος Πασχαλίδης, η Δανάη παρέμεινε για να τραγουδήσουν μαζί τον Τρελό, δική της σύνθεση που ο τραγουδοποιός είχε συμπεριλάβει σε ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ του.

Άλλα τέσσερα κομμάτια τραγούδησε ο Πασχαλίδης από την προσωπική του δισκογραφία, αλλά ομολογώ ότι τον έχασα, γιατί ξαναπήγα στο backstage, προσπαθώντας να συμβάλλω στην ειρηνική διευθέτηση ενός ζητήματος μεταξύ των συγκροτημάτων Ρόδες και Electric Litany. Τίποτα ιδιαίτερο, μη φανταστείτε ότι πιαστήκανε στα χέρια οι ροκάδες, σπάσανε κιθάρες κλπ. Απλώς, επειδή σ' αυτά τα φεστιβάλ διαμαρτυρίας κυριαρχεί το γνωστό Από καλή καρδιά σκίζουμε, από οργάνωση μπουρδέλο, το πρόγραμμα είχε γίνει επιεικώς μαντάρα, ο ντράμερ των Ρόδες έπρεπε να φύγει, το ίδιο και ο ηχολήπτης των Litany, οπότε κάποιοι μοιραία θα έπρεπε να βγουν πρώτοι και κάποιοι δεύτεροι μετά τον Πουλικάκο. Που νά 'ξεραν οι παίδες ότι ο Πουλικάκος θα έπαιζε 10 κομμάτια περίπου, βγάζοντας έξω το πρόγραμμα για ένα ολόκληρο εικοσάλεπτο;

Silence, Μήτσος ειν' αυτός και οι νεότεροι ας κάνουν τουμπεκί ψιλοκομμένο! Πόσω μάλλον όταν με το που ανέβηκε στη σκηνή δανείστηκε την περίφημη ρήση του Γεώργιου Καραϊσκάκη: Αν ζήσω, θα σας γαμήσω όλους! Κι αν πεθάνω, θα μου κλάσετε τον πούτσο!

Από τον Πουλικάκο και τη μπάντα του ακούσαμε το Έχουν κακούς σκοπούς (back to the 70s και τους Εξαδάχτυλος), το Να φύγει αυτός ο χειμώνας, το καζαντζιδικό Υπάρχω, το Σκόνη πέτρες λάσπη, το Tush των ZZ Top, το ΄69 με κάποιο φίλο του Παύλου Σιδηρόπουλου,

αλλά και το Hey Joe, τραγούδι του προ-προπερασμένου αιώνα, όπως το χαρακτήρισε ο Μήτσος. Στη γιγαντοοθόνη πίσω η μορφή του Jimi Hendrix προξένησε τις επευφημίες, τα σφυρίγματα και τη νοσταλγία του κοινού. Μα, σοβαρά τώρα, υπάρχει Έλληνας μουσικός που να δηλώνει σήμερα rock, αφού είναι ακόμη εν ενεργεία ο Πουλικάκος;

Όχι, δεν είναι κομμάτια εδώ ο Λεωνίδας Μπαλάφας, αλλά εγώ μάλλον που πήγα να τον φωτογραφήσω. Αύριο παίζει ο Λεωνίδας στο Keratea Art Resistance Festival και του υποσχέθηκα ότι θα πάω, αλλά δεν το βλέπω μ' αυτό το κρύωμα που με ταλαιπωρεί εδώ και πέντε μέρες.

Ρε τον Μπαλάφα που ξεκίνησε απ' το Fame Story και πήρε τα σώβρακα των δηλωμένων ροκάδων, που λέω παραπάνω. Εξαίρετος τραγουδοποιός, ωραίος ερμηνευτής, αξιαγάπητος αλητάμπουρας! Τα ίδια μπορεί και να του τά 'πε ο Δημήτρης Μανιάτης, όσο διακρίνεται στην άνωθεν photo της κακιάς ώρας...

Έφυγα όταν στη σκηνή ανέβηκαν ο Νικήτας Κληντ και οι Ρόδες, παρ' όλο που ήθελα πολύ να δω τους αγαπημένους μου Electric Litany. Δεν την πάλευα όμως άλλο, καθώς απ' το πρωί τρώω δυο-δυο τα panadol και τις καραμέλες lysopaine για το λαιμό μου. Εν κατακλείδι, η κεντρική ιδέα από το τριήμερο Keratea Art Resistance Festival είναι η ακόλουθη: ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΦΟΡΤΩΝΕΙ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΤΟΥ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ. Η ΜΟΝΗ ΥΠΑΡΚΤΗ ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ ΜΕ ΔΙΑΛΟΓΗ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ ΚΑΙ Η ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΜΕΝΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ. ΣΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ, ΕΝΩ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΚΟΛΥΜΠΙΘΡΟΞΥΛΟ, ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΗΣ ΚΕΡΑΤΕΑΣ, ΝΕΟΙ, ΓΕΡΟΙ, ΑΝΔΡΕΣ, ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΠΑΙΔΙΑ, ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΠΑΔΕΣ, ΔΙΝΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΑ ΞΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟΥΣ Χ.Υ.Τ.Α., ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ ΤΟΥΣ. Και κάτι ακόμη, πολύ λογικό: ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΕΝΑΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΕΝΟΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΣΕ ΒΛΑΒΕΡΗ ΧΩΜΑΤΕΡΗ. Ή, όπως μου σχολίασε ένας άλλος φίλος δημοσιογράφος, Πολύ φοβάμαι ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να κάνει πίσω. Γιατί, αν υποχωρήσει, την επόμενη θα βγουν άλλες δέκα Κερατέες! Να ζητήσουν, συμφώνως και με τον Πουλικάκο, τα ρέστα από τα κερατιάτικα και τα γαμησιάτικα της εκάστοτε αντιλαϊκής κυβέρνησης...