Ξημερώνει Δεκαπενταύγουστος του 2013, της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, αλλά τα κανιβαλιστικά social media ασχολούνται, δικαίως μάλλον, με τη δήλωση της συγγραφέως Λένας Διβάνη στο twitter της: ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: ΟΙ ΕΛΕΓΚΤΕΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΖΑΜΠΑΤΖΗΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΗΔΗΞΕΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΟΧΗΜΑ. ΛΟΓΙΚΟ...Τάδε έφη δημοσίως Λένα Διβάνη κι άκουσε τα μπινελίκια της ζωής της! Τι λεσβία την είπαν, τι πικρόχολη καργιόλα, τι βρωμιάρα και δε συμμαζεύεται. Από κοντά και ο συνάδελφος της, συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος, που βγήκε να την υπερασπίσει και άκουσε κι αυτός άλλα τόσα. Δε θέλω να σχολιάσω, με τη Διβάνη είχα κι εγώ μια προσωπική - όχι δημόσια - διένεξη που δεν πήρε έκταση, μια και τότε (μιλάω για λιγότερο από ένα χρόνο πριν) δεν είχα εθιστεί ακόμη στον κανιβαλισμό του facebook, στον κυρίως δηλαδή λόγο για τον οποίο και αποχώρησα την περασμένη εβδομάδα και επέστρεψα στο πολύ πιο αθώο blogging, εδώ και στη LIFO. Οφείλω να πω όμως ότι η θλίψη είναι μεγάλη όταν βλέπεις υποτιθέμενους πνευματικούς ανθρώπους να άγουν και να φέρονται σα να είναι ο Χρυσαυγίτης Παναγιώταρος έξω από το θέατρο Χυτήριο. Διότι, η Διβάνη μπορεί να μη μίλησε για αλβανικές κωλοτρυπίδες, χαρακτήρισε όμως τζαμπατζή, ανύπαρκτο, ανάξιο λόγου, έναν νέο 19 ετών που πήδηξε από το τρόλεϊ και τσακίστηκε γιατί δεν είχε να πληρώσει το γαμημένο το εισιτήριο του. Τι φοβερό μία καλλιτέχνιδα, συγγραφέας σου λέει, να εστιάζει το σχόλιο της στο καθήκον, στον έλεγχο των εισιτηρίων δηλαδή, και όχι σε μία ανθρώπινη ζωή που χάθηκε για ψύλλου πήδημα. Κρίμα ή Ξεφτίλα - Μοναξιά - Απελπισία...Γι' αυτό κι εγώ προτιμώ να πίνω τη βραδινή ΕΨΑ πορτοκαλάδα μου και να μοιράζομαι τη χαρά του Νίκου Ξυδάκη, ενός πραγματικού καλλιτέχνη, ο οποίος μου τηλεφώνησε ενθουσιασμένος με τη διασκευή των Popeye στο Χαβαλεδιάρικο του, από την Εκδίκηση της γυφτιάς!
