Ο Αλέξανδρος Μίαρης που όποτε έρχεται Ελλάδα/ Αθήνα με θυμάται πάντα, πράγμα που πολύ με συγκινεί, με ειδοποίησε χθες το πρωί να περάσω το βράδυ από το Entertainment Stage και να παραλάβω την πρόσκληση μου για το live των Interpol, στο οποίο θα έπαιζαν support οι Electric Litany! Πήγα, λοιπόν, στο περίφημο rock-club της Ιεράς Οδού περισσότερο για να δω τους φίλους μου επί σκηνής.
Τους Interpol τους γνώριζα επιφανειακά και δε θα μπορούσα να θεωρηθώ φαν σε καμία περίπτωση. Με το που γύρισα σπίτι έψαξα και βρήκα στη δισκοθήκη μου (καλά το θυμόμουν) ένα μόνο άλμπουμ, το πρώτο τους, το Turn on the bright lights του 2002. Το ξανάκουσα πριν λίγη ώρα, επηρεασμένος απ' το live τους, μα αναφορικά με το υλικό που παρουσιάστηκε, δηλαδή από τους τρεις επόμενους δίσκους τους, μάλλον καλώς τους είχα διαγράψει από τη μνήμη μου.
Λίγο οξύμωρο μου μοιάζει, τώρα που γράφω, να το λέει αυτό ένας...τσαμπατζής, τον οποίο έριξαν κυριολεκτικά μέσα στη ρωμαϊκή αρένα για να συνυπάρξει με τους υπόλοιπους 2.999 ανθρώπους, νέους στην πλειοψηφία, τρελούς και παλαβούς με τους Interpol, που έδωσαν κι ένα σαραντάευρω για να τους δουν από κοντά. Ομολογώ πως τέτοιο rock ξεσάλωμα είχα να ζήσω από το περσινό live των Κόρε.Ύδρο. στο Gagarin, τότε που ο Δημητριάδης έπαιρνε φόρα και πήδαγε στο κοινό του ως ο Έλλην Iggy Pop. Οι Interpol, καλώς ή κακώς, δεν επέδειξαν καμία σκηνική ανατροπή.
Και μακράν η πιο rock φιγούρα δεν ήταν ο ερμηνευτής τους, Paul Banks, αλλά ο μπασίστας τους, κάτι μεταξύ νεκρανάστασης των Ramones και Κώστα Βουτσά-Γαμπρός από το Λονδίνο, που έβγαλε όλη τη συναυλία, παίζοντας με ορθάνοιχτα πόδια.
Πάντως, πιο ταιριαστό support από τους Electric Litany δεν θα μπορούσαν να βρουν στη χώρα μας οι Αμερικανοί Interpol. Παρ' όλο που οι πρώτοι, οι δικοί μας, είναι αρκετά πιο μελωδικοί και οι δεύτεροι πιο στακάτοι και ενίοτε μονότονοι, ο κιθαροκεντρικός κοινός ήχος τους έδεσε απόλυτα.
Ακούγοντας τα κομμάτια της μεταγενέστερης δισκογραφίας των Interpol είναι φως-φανάρι ότι μάλλον εξελίχθηκαν προς το χειρότερο, το πιο mainstream, αφού εγκατέλειψαν το post-punk, συγγενές μ' αυτό των Joy Division, αρχικό ύφος των συνθέσεων τους και στράφηκαν στην pop. Σύντομα σε διάρκεια κομμάτια, ρυθμικά, χορευτικά, στην υπηρεσία της σύμβασης κουπλέ-ρεφρέν. 
Ότι χρειάζονταν δηλαδή εν ώρα συναυλίας οι πολυάριθμοι θαυμαστές τους στη χώρα μας για να λικνιστούν, να ουρλιάξουν και να καταχειροκροτήσουν σε οτιδήποτε κι αν έλεγε ή έκανε on stage ο αρχηγός του συγκροτήματος. Ο οποίος, μεταξύ άλλων, αποκάλεσε very beautiful people το κοινό του και δήλωσε την ευχαρίστηση του που παίζουν πρώτη φορά σ' ένα τέτοιο rock club. Δεν είχε και άδικο - το Entertainment Stage είναι ο πλέον κατάλληλος χώρος για εμφανίσεις rock συγκροτημάτων και καλλιτεχνών διεθνούς εμβέλειας, απ' την άποψη της χωρητικότητας, της διαρύθμισης και του όλου μαύρου industrial ντεκόρ.
Αν βρισκόταν κάποιος ξένος εκεί μέσα χθες βράδυ, απ' αυτούς που ενημερώνονται για το οικονομικό χάλι της Ελλάδας από τα ΜΜΕ των χωρών τους, εύλογα θ' αναρωτιόταν αν ισχύει τελικά όλο αυτό, αφού μιλάμε για 3.000 περίπου ανθρώπους που τιγκάρισαν το μαγαζί, πληρώνοντας ένα τσουχτερό εισιτήριο. Η πλάκα ήταν που κάποιοι απ' το πλήθος στο τέλος κάθε τραγουδιού δεν χειροκροτούσαν, αλλά σήκωναν τα χέρια ψηλά και τα κουνούσαν σα να...συμμετείχαν σε λαϊκή συνέλευση! Θα τους έμεινε απ' το Σύνταγμα, σχολιάσαμε με τον Αλέξανδρο και τον Λευτέρη και λιώσαμε στο γέλιο! 
