Ο Ιερός Πόνος της Λένας Πλάτωνος και του Γιώργου Χρονά από την περασμένη Δευτέρα, 20 του μήνα, διατίθεται από την Οδό Πανός. Στα υπόλοιπα βιβλιοπωλεία και εναπομείναντα δισκοπωλεία μπήκε από την επόμενη, Τρίτη 21 Οκτωβρίου, ανήμερα των γενεθλίων της Πλάτωνος. Δεν ξέρω αν είναι από τους ωραιότερους μέχρι σήμερα δίσκους της Πλάτωνος - ο Καρυωτάκης της είναι βαριά κληρονομιά και η ίδια έχει γράψει εξαιρετικούς στίχους -, σίγουρα όμως αποτελεί μία καινούργια πρόταση στην πορεία της. Και, παρ' όλο που συνεργάζεται για πρώτη φορά με έναν αμιγώς έντεχνο τραγουδιστή, τον Θεσσαλονικιό Παντελή Θεοχαρίδη, το αξιοσημείωτο είναι πως δεν ''πήγε'' η ίδια στο έντεχνο (όπως είχε συμβεί με την Τρίτη Πόρτα με τη Μαρία Φαραντούρη), αλλά προσάρμοσε την επιλογή της, τον νέο δηλαδή συνεργάτη της, στο γνώριμο ηλεκτρονικό της κλίμα. Γι' αυτό ίσως και η συγκεκριμένη εργασία έχει πολλά στοιχεία world music, όπως το καβάλ που κλαίει κατά τη διάρκεια του εναρκτήριου ομότιτλου τραγουδιού ή το φλαμένκο ύφος που έχει ολόκληρο το κομμάτι Ο θάνατος της μητέρας μου με τον ποιητή Χρονά στην απαγγελία και τη Μελίνα Κανά στο τραγούδι. Το θέμα είναι πως η Πλάτωνος μ' αυτό το δίσκο έφτιαξε τραγούδια - τραγουδένια που διαθέτουν ραδιοφωνικό air-play και ξεχειλίζουν από έμπνευση! Ακόμη και το εφτάλεπτο Αστυνομικό δελτίο, το πιο ''στριφνό'' κομμάτι, δίνει την ευκαιρία στον Θεοχαρίδη να υποδυθεί ένα ρόλο (εκφωνητή ίσως; αφηγητή;) με τη φωνή του να ελίσσεται κανονικά μέσα σε μία ηλεκτρονική ατμόσφαιρα, όλο ηχητικές ανατροπές, εντάσεις και αυξομοιώσεις. Καλύτερες στιγμές, η Διαθήκη Α΄, τα Κορίτσια, το DNA με τη βυζαντινή ερμηνεία της Κανά, ο Ιερός Πόνος, το Μαράθηκα και το ''κρυμμένο'' ζεϊμπέκικο Ο θάνατος του πατέρα μου, που αποζητούσε οπωσδήποτε τη φωνή του Θεοχαρίδη. Σε στιχουργικό επίπεδο, έχουμε εννιά μελοποιημένα από την Πλάτωνος ποιήματα του Γιώργου Χρονά, του ανθρώπου που την έχει στηρίξει έμπρακτα από το 2008 με το comeback της κι έπειτα. Εννιά ποιήματα που φλερτάρουν με τις έννοιες της φθοράς και του θανάτου, αλλά και του ονείρου, και που, αν και απόλυτα ιδιωτικά, κατορθώνουν να συγκινήσουν και να ''αγγίξουν'' τον καθένα ξεχωριστά: Ένας άνθρωπος που έχει χάσει τη μάνα και τον πατέρα του, ένας άλλος που εγκαταλείπει την ιδέα της αυτοκτονίας ή κι ένας/ μία που προσεύχεται στον θεό της Χορτοφαγίας κατά της σφαγής των ζώων. Εικόνες σε γκρίζο, άσπρο και μαύρο με τις μελωδίες της Πλάτωνος να οδηγούν σε ένα θανάτω θάνατον πατήσας λυτρωτικό, όπως λυτρωτική οφείλει να είναι η Τέχνη σε όλες τις εκφάνσεις της. Ομολογώ πως δε μπορώ να είμαι αντικειμενικός, αφού με την Πλάτωνος μαζί κάναμε την πρώτη επιλογή των ποιημάτων του Χρονά και βρήκαμε τον τίτλο του έργου, πριν από μερικούς μήνες. Μπορώ να πω μόνο ότι έχω τρεις μέρες τον Ιερό Πόνο στα χέρια μου και τον έχω ακούσει περισσότερες από είκοσι φορές!
Εξαιρετικό το artwork του Πέτρου Παράσχη, ενδεχομένως ότι καλύτερο έχει κάνει τα τελευταία χρόνια πού'ναι υπερπαραγωγικός. Κλασική κιθάρα στον Θάνατο της μητέρας μου έπαιξε ο Γιώργος Τοσικιάν και στις ενορχηστρώσεις στο πλάι της Πλάτωνος ο σταθερός συνεργάτης της σ' αυτόν τον τομέα, Στέργιος Τσιρλιάγκος.
