...

SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU !!!

Rodzinne sekrety – Nora Roberts

Wydawnictwo: Mira

Rok wydania: 2011

Liczba stron: 411

Źródło: Biblioteczka własna

Żeby tradycji stało się za dość, tak i w grudniu nie mogło zabraknąć jednej z moich ulubionych autorek, a mianowicie Nory Roberts. Jednak tym razem, nie mamy do czynienia z typowym romansem, bowiem przyjdzie nam rozwiązać zagadkę, odkryć mordercę i przekonać się, że pozory mylą.

„Rodzinne sekrety” to dwie historie, dwa opowiadania, bardzo różne od siebie, za to tak samo ciekawe.

Partnerzy czy rywale?

Laurel Armand już od małego wiedziała, że dziennikarstwo to jej największa pasja, i pomimo, że wydawnictwo leży w rodzinnych rękach, to wcale nie ma ona tak łatwo. Nie ma taryfy ulgowej, musi ona wkładać w to co robi całe serce i duszę, wiec kiedy wpada na ciekawy temat, wie, że musi zrobić wszystko, by dowiedzieć się całej prawdy, zanim napisze choć słowo. Jednak na drodze staje jej  Matt Bates, który ma pomóc przy odkryciu prawdy. Ale jak pracować z kimś, kto działa na nerwy od chwili poznania ? a z drugiej strony może lepiej, że Matt czuwa, gdyż komuś bardzo zależy by uciszyć też Laurel.

Sztuka mistyfikacji.

Kirby Fairchild oraz jej ojciec tworzą dość ekscentryczną parę. Od kiedy umarła matka Kirby, to ona stara się zatroszczyć o sławnego i wybitnego ojca, co wcale nie jest takie proste. Dlatego też, gdy do ich posiadłości przyjeżdża Adam Haines, musi zrobić ona wszystko, by zająć gościa całkowicie. Nie może dopuścić, by choć na trochę Adam sam przebywał w tym wielkim domu, pełnym obrazów i rzeźb, w śród których trudno odróżnić oryginały od kopii. No właśnie,  bo wszystko wskazuje, że Adam nie jest tym za kogo się podaje i że wcale nie przyjechał tu odpocząć, zresztą w tym domu nic nie jest tym, na jakie wygląda. Rozpoczyna się gra pozorów w której stawką jest nie jedno życie.

Świetna książka, bardzo dobrze dobrane oba opowiadania, obie historie. Choć mi bardziej do gustu przypadła pierwsza z nich, w której nie brakuje trupów, tajemnic, wielkiego zamku, i mokradeł na których wydarzy się  nie jedno nieszczęście, nie jedna zmora ujrzy światło dzienne. Druga historia też była dobra, zdecydowanie różna, bo bez morderstw ale tajemnic ogólnie nie zabrakło. Tylko początkowo miałam drobny problem się w nią wciągnąć, nie mogłam wczuć się w klimat.  Za to kiedy już mi się to udało, to wręcz nie mogłam się oderwać.

Nora Roberts ma świetny styl, lekkie pióro, jej historie są niesamowite, kiedy zaczniemy je czytać, kiedy poznamy bohaterów, to przepadamy z kretesem.  Autorka świetnie potrafi połączyć romans z intrygą i sensacja w tle. U niej nic nie jest takie, jakim wydawać się mogło początkowo. A bohaterowie – jeśli kochają to całym sobą, jeśli się nienawidzą to z całego serca. Uczuć na pewno nikomu nie zabraknie.

Polecam – Nora Roberts w najlepszym wydaniu :)

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Harlequin/Mira, za co serdecznie dziękuję !!!

Znalezione pod choinką :)

Hohoho
Gwiazdor był, znaczy, że chyba grzeczna jednak byłam :) Bo taki oto stosik pod choinką się znalazł :D

I jak tu nie wierzyć w starszego pana z białą brodą :D

Wesołych świąt !!!

Spokoju i radości,
tylko miłych gości!
Smacznej Wigilii i całusów moc
- w tę najpiękniejszą w roku noc!
Szczęścia kilogramów,
ze śniegu bałwanów!
Życzliwych ludzi wokół,
żadnej łezki w oku,
Przyjaciół jakich mało.
Przez życie idźcie śmiało!

Niech miłość bez ustanku Was dotyka.
A w Nowym roku szczęście spotyka!
Wszystkiego najlepszego !!!!!!!

Wyspa dla dwojga – Mariusz Zielke

I inne historie o miłości i zbrodni.

Wydawnictwo: Wydawnictwo Principium

Rok wydania: 2011

Liczba stron: 192

Źródło: Biblioteczka własna

Gdyby ktoś mi zadał pytanie czy lubię opowiadania, w pierwszej chwili odpowiedziałabym, że nie bardzo. Ale tak sobie właśnie uświadomiłam, że lubię opowiadania, lubię tę króciutką formę, której większość osób mówi zdecydowanie nie. Ja mogę powiedzieć że tak, lubię je w wykonaniu  Murakamiego, Edgara Allana Poe, Mastertona, a teraz także Pana Mariusza Zielke.

„Wyspa dla dwojga. I inne historie o miłości i zbrodni” to zbiór czterech opowiadań o miłości, ale nie takiej tkliwej i rozczulającej, tylko prawdziwej, takiej jaka jest ona naprawdę. Bo nikt z ręką na sercu przecież nie powie, że jego miłość, jego uczucie, zawsze było słodkie i piękne, że nigdy nie pojawiła się na nim rysa. Nikt nie powie, że istnieje coś takiego jak idealna miłość, która tylko uskrzydla.

„Serge jest przedsiębiorcą o ponurej przeszłości, którego pokrętny los nauczył czym jest miłość i ten sam los próbował mu ją odebrać. Zimna Anna skrywa tajemnicę mroczniejszą niż myśli więziennego strażnika Jonasza. Jan na bezludnej wyspie odkrywa miłość do żony i posępne sekrety ich związku. Słodka Mi kusi krwawego dyktatora Mambako, ale ten ukojenie znajduje dopiero w muzyce.”

To opis wszystkich czterech historii, jaki możemy znaleźć na okładce. I po części oddaje on to co możemy znaleźć w środku, ale tylko po części, bo przedstawia on nam tylko osoby, których dotyczyć będą te historie. Natomiast nic nam nie mówi, o wrażeniach jakie one nas wywołają. A nie są to zwykłe historie i nie zawsze kończą się one happy endem.

Czytając pierwszą z tych niesamowitych historii, przyszło mi do głowy porównanie z Murakamim, bardzo podobny styl opisywania czegoś tak pięknego jak miłość. Bo z jednej strony uczucie, jedno z piękniejszych jakie możemy doświadczyć, a z drugiej strony niesamowity brutalizm. Chociaż największe wrażenie zrobiła na mnie ostatnia historia „Dyktator i diva”, w którym jest największa dawka emocji, które pokazuje jak władza i namiętności rządzą naszym życiem. Jak jesteśmy w stanie poświęcać dobro innych by zaspokoić własne pragnienia, własne żądze. Jak władza i pokusy są w stanie nas zmienić, i wydobyć na światło dzienne, prawdziwe zwierze.

Polecam „Wyspę dla dwojga” wszystkim tym, którzy mają ochotę na prawdziwą miłość, na prawdziwe uczucie, bez zbędnego słodzenia. Polecam wszystkim tym, którzy uwielbiają Murakamiego, bo my mamy teraz swojego :) Pan Mariusz Zielke stworzył niekonwencjonalne opowiadania, w których nigdy nie wiemy, co za chwilę się stanie, a potem żałujemy, że to już koniec.Jestem pod dużym wrażeniem !!!!

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Pana Mariusza, za co serdecznie mu dziękuję !!!!

Biedny Tom już wystygł – Maureen Jennings

 

Wydawnictwo: Oficynka

Rok wydania: 2011

Liczba stron: 357

Źródło: Biblioteczka własna

Od kiedy tylko zobaczyłam tą książkę, wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Wiem, że nie ocenia się książki po okładce, ale czasami tak się nie da. A ta okładka od samego początku nie tylko przyciągnęła mój wzrok, ale też nie pozwala od siebie się oderwać. No ale nie tylko okładka spowodowała, że koniecznie musiałam poznać Maureen Jennings i jej twórczość. Jako wielka fanka kryminałów, szczególnie tych w kolorze sepii, nie mogłam sobie tej pozycji odpuścić, przejść obok niej obojętnie, po prostu musiałam ją mieć :)

Dla Williama Murdocha ta noc to jedna z gorszych, jaką przyszło ostatnio mu przetrwać. Nie dość że ząb od jakiegoś czasu nie daje o sobie zapomnieć, to jeszcze zaginął jeden z konstabli. Młody Wicken, do tej pory był bardzo odpowiedzialnym mężczyzną, nie tylko w pracy ale też w domu, dlatego jego zniknięcie nie wróży nic dobrego. Detektyw  bez chwili wahania rusza drogą, jaką codziennie przemierzał konstabl, zaglądając do każdego opuszczonego domu. Niestety w jednym z nich znajduje Wickena z dziurą postrzałową w głowie i bronią między nogami. Po przybyciu koronera i  zaprzysiężeniu ławników, pozostaje już tylko orzec czy to było samobójstwo, czy może morderstwo. Tak zaczyna się dość trudne śledztwo, od którego zależy życie matki i jej chorego dziecka, życie .... No ale to już musicie sami się dowiedzieć.

We  wstępie zachwalałam okładkę, która dla mnie jest niesamowicie klimatyczna, ale czy treść jej dorównuje ? Jak najbardziej, treść zdecydowanie jest wciągająca, intrygująca, wspaniale oddająca klimat czasów wiktoriańskich. Zresztą to mój pierwszy kryminał, którego akcja dzieje się pod koniec XIX wieku w Toronto, mój pierwszy kanadyjski kryminał. I z całą pewnością nie ostatni.

Autorka, Maureen Jennings niesamowicie potrafi oddać klimat czasów w których osadziła akcję, zachowując niezwykłą dbałość o szczegóły. I nie chodzi tu tylko o stroje, czy język, ale też o moralność ludzką, gospodarkę, czy religię. Każdy z bohaterów jest bardzo specyficzny, bardzo charakterystyczny i choć każdy stara się zachowywać pozory, to jednak sekrety lubią wychodzić na światło dzienne w najmniej odpowiednich momentach i to one kierują całą akcją.

No właśnie, a co do akcji, to toczy się ona pomału swoimi torami, co rusz wyjawiając nam co raz to nowe fakty, które z czasem są co raz bardziej zatrważające. Pomału odkrywamy, jak nienawiść, tłamszona w sobie od najmłodszych lat, może doprowadzić do katastrofy, jak może zniszczyć życie wielu ludziom.

Dla mnie „Biedny Tom już wystygł” to świetny kryminał, który idealnie wprowadzi nas w XIX wiek, z całym jego okrucieństwem, obłudą, fałszywą skromnością. To kryminał pełen tajemnic i intryg, które razem z detektywem Murdochem powoli odkrywamy. Dzięki autorce mogłam cofnąć się w czasie i chociaż przez chwilę, zwolnić tempo życia i przekonać się, że bez różnicy w jakiej epoce żyjemy, to zawsze i tak światem rządzą pieniądze i namiętności.

Polecam !!!

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Oficynka, za co serdecznie dziękuję !!!

Alchemia szczęścia – Bogusława Krause

Wydawnictwo: Studio Astropsychologii

Rok wydania: 2011

Liczba stron: 212

Źródło: Biblioteczka własna

„Alchemia szczęścia” to jedna z tych książek, które mają nam pomóc w zrozumieniu siebie. Bo nim będziemy naprawdę szczęśliwi, musimy wiedzieć nie tylko jak do tego stanu doprowadzić, ale też czy jesteśmy na to gotowi. Bogusława Krause to bizneswoman, która w całości poświęca się swoim pasją, tj. pływaniu, lataniu na paralotni, czy jeździe konnej. Ona wie, jak być szczęśliwą i w pełni korzystać z życia, a teraz i my możemy skorzystać z jej rad.

„Nieważne, co robisz, ważne, co myślisz”

Chyba każdy z nas w mniejszym, bądź większym stopniu, zdaje sobie sprawę z tego, że o szczęście trzeba zabiegać i dbać. I choć niekiedy wierzymy w przesądy (czarnego kota, kominiarza), to jednak, bardzo pragniemy by w życiu nic złego nas nie spotykało. A jest to absolutnie możliwe !

Autorka w swojej książce przedstawia nam właśnie wszystko to, co niezbędne jest, byśmy w każdej sytuacji, w każdej sekundzie swego życia cieszyli się własnym szczęściem. A to w rzeczywistości nic trudnego. Najważniejsze to nasz sposób myślenia, wszystko to co przytrafia nam się, zależy tylko i wyłącznie, od tego, jak podchodzimy do danej sytuacji. Jeśli np. nie lubimy swojej pracy i codziennie o niej myślimy negatywnie, to każda chwila tam spędzona, jeszcze bardziej nas w tym utwierdza. A wystarczy tylko zmienić nastawienie, pomyśleć, że to nasze ostatnie dni, że już niebawem znajdziemy coś innego, lepszego fajniejszego, i już czujemy się o wiele lepiej. W końcu nikt nie lubi pracować w niemiłej atmosferze, ale to jaka ona jest zależy od nas.

Autorka kładzie duży nacisk na to, że aby być szczęśliwym, musimy być tak naprawdę egoistami, bo „czyjegoś złego samopoczucia ja nigdy nie poczuję, a swoje poczuję zawsze”. Wszystko co robimy musimy robić dla siebie, tylko wtedy będziemy szczęśliwi, tylko wtedy, gdy będziemy zaspokajać własne potrzeby. A każda decyzja, którą podejmiemy, będzie tą właściwą.  Początkowo wydaje nam się, że dobrze postąpiliśmy, że słusznie dokonaliśmy wyboru, jednak z czasem zastanawiamy się co by było gdy ... no właśnie, takie zastanawianie się nam w niczym nie pomoże, ta decyzja, którą podejmujemy jest tą właściwą i dopóki w to wierzy, to będziemy szczęśliwi.

I tak autorka prowadzi nas przez różne aspekty życia, poprzez pracę, miłość, zdrowie, pokazuje nam jak niewiele trzeba by być naprawdę szczęśliwym. Jak nie wtykanie nosa w nie swoje sprawy spowoduje, że i w nasze tez nikt go nie wetknie. „Alchemia szczęścia” to poradnik, który krok po kroku uczy nas i wskazuje co jest właściwe, i jak ważne jest nasze myślenie, pozytywne oczywiście, by czuć się naprawdę szczęśliwym.

Za książkę serdecznie dziękuję Wydawnictwu Studio Astropsychologii !!!

Miłość na Cito

Wydawnictwo: Harlequin

Seria: Medical Duo

Rok wydania: 2011

Liczba stron: 314

Źródło: Biblioteczka własna

Oglądaliście „Ostry dyżur” albo „Doktora Hausa” ? Ja kiedyś byłam wielką fanką seriali medycznych, jeszcze niedawno obejrzałam wszystkie serie serialu” „Hoży doktorzy”. I to nie tylko przypadki medyczne były dla mnie najciekawsze, czasem też życie jakie wiodą lekarze, pielęgniarki. Nie od dziś wiadomo, i nie ma co się dziwić, że w szpitalach kwitnie romans za romansem, skoro większość lekarzy spędza tam całe dnie i noce. Szpitale są wręcz ich drugim domem. I jeśli tak namiętnie kiedyś oglądałam wszystko co związane z tym światem, to czemu o nim nie poczytać :)

Seria Medical wydawana przez Harlequina daje nam taką możliwość. Możemy wejść do świata pełnego przystojnych lekarzy i czarujących pielęgniarek, które w przerwach pomiędzy leczeniem czy ratowaniem ludzkiego życia, same czekają na księcia z bajki.

„Człowiek honoru” - Janice Lynn

Amelia Stockton pochodzi z rodziny o bardzo starych i mocnych korzeniach, w której od małego wszyscy są uczeni tego, że nigdy nie można dać się złamać czy pokonać, że najważniejsze to iść zawsze z dumnie podniesiona głową. Jednak czasem łatwiej jest powiedzieć niż wykonać, zwłaszcza gdy jest się na pełnym morzu, na lotniskowcu pełnym mężczyzn i kiedy nagle pojawia się ten o którym usilnie chcemy nie pamiętać. Doktor Cole Stanley, dwa lata wcześniej mocno zranił Amelie i całą jej rodzinę, teraz przybywa by naprawić ten błąd, jednak czy Amelia da radę uporać się z poczuciem winy, przecież odwołany ślub siostry to może być też jej wina.

„Miłość to za mało” – Laura Iding

Raine Hart jest pielęgniarką na dość ciężkim oddziale, a mianowicie na urazówce. Tu przywożą naprawdę w ciężkim stanie pacjentów z wypadków, pobić, czy gwałtów. Tu nie ma chwili na zastanawianie się czy mały odpoczynek. Jednak Raine uwielbia tą adrenalinę, ten ciągły pośpiech, i pomoc ludziom, którzy właśnie walczą o życie. Uwielbiałaby jeszcze bardziej gdyby nie doktor Caleb Stewart, gdyby to nie z nim ciągle przypadały jej dyżury. Kiedyś byli razem, jednak brak zaufania ze strony Caleba wszystko zepsuł, a próba zapomnienia o nim, to kolejne traumatyczne przeżycie. Raine musi podjąć trudną decyzję, a do tego pogodzić się z pewnymi wydarzeniami, o których by wolała nie pamiętać, a jeszcze lepiej gdyby nigdy do nich nie doszło.

Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona tą serią, szczególnie bardzo podobało mi się drugie opowiadanie, druga historia, choć i pierwsza nie była taka zła. No właśnie „Człowiek honoru” choć dzieje się w środowisku lekarskim, to jednak bardziej zaliczyłabym go do typowego romansu. I to wcale nie znaczy że jest zły, czy mi się nie podobał, ale mimo wszystko liczyłam na więcej trudnych przypadków, walki o życie, a otrzymałam spora dawkę emocji, nienawiści i walki o miłość i ukochanego.

Za to w opowiadaniu „Miłość to za mało” dostałam to czego się spodziewałam. Oprócz dość trudnego związku - szybką akcje ratowania ludzi z wypadków samochodowych, kobiety ciężko pobite przez mężów, no i dziewczyny, które doznały nagłej amnezji po nocy spędzonej na dyskotece. Mogłam razem z bohaterką przeżywać trudne chwile, śmierć pacjentów, czy po prostu po całonocnym dyżurze iść zmęczona ale szczęśliwa spać.

Podoba mi się ta seria i z całą pewnością sięgnę jeszcze do niej po inne książki. Polecam każdemu kto ma ochotę na „ostry dyżur”, ale dla odmiany w wersji papierowej :D

Za książkę serdecznie dziękuję Pani Monice z Wydawnictwa Harlequin/Mira !!!

Zabić Jane – Erica Spindler

Wydawnictwo: Mira

Rok wydania: 2011

Liczba stron: 482

Źródło: Biblioteczka własna

Jakiś czas temu, miałam okazję poznać twórczość Erici Spindler, czytając jej „Obsesję”. Wtedy nie bardzo wiedziałam czego mogę się spodziewać, za to teraz czekałam na najgorsze, na psychopatę o chorym umyśle, na intrygę, która wzbudza strach i niepokój, na wydarzenia, które nie dadzą chwili wytchnienia. Czy dostałam to wszystko? O tym za chwilę.

Jane Killian miała dość szczęśliwe dzieciństwo, do czasu aż siostra wraz ze znajomymi, podpuściła ją by weszła ona do wody. Jane by nie wyjść na tchórza, zrobiła to, a nawet więcej, wypłynęła kawałek w głąb jeziora i od tej pory nic już nie było takie jak przedtem. Została potrącona przez motorówkę, choć lepiej było by powiedzieć, że ktoś z premedytacją na nią wjechał. Teraz kilkanaście lat i operacji później wszystko wydaje się być w jak najlepszym porządku. Niestety koszmar z przeszłości powraca.

Ian, mąż Jane zostaje podejrzany o podwójne morderstwo z premedytacją, za co grozi mu kara śmierci. Wszyscy też nagle zaczynają twierdzić, że ożenił się z Jane tylko i wyłącznie dla jej pieniędzy, i nie miał żadnych skrupułów by ją zdradzać. Jane czuje że jej świat znów legnie w gruzach, a tajemniczy liścik tylko utwierdza ją w tym przekonaniu. Zaczyna się wyścig z czasem i szaleńcem a stawką jest jej życie i życie Iana.

To jest zdecydowanie coś co uwielbiam. Duża dawka adrenaliny, strach, którego nie widać, a który jak cień podąża za nami. Erica Spindler potrafi zagęścić atmosferę, wprowadzić czytelnika w stan wielkiej niepewności, i już do samego końca niewiadomo komu można ufać, a kto jest wrogiem. Chociaż był moment, że byłam pewna kto za tym wszystkim stoi, i można powiedzieć, że prawie udało mi się rozwiązać tajemnicę. Jednak tylko prawie, bo kto czytał książki tej autorki, wie, że zakończenie jest zawsze niesamowicie zaskakujące. I ja również zostałam zaskoczona, choć już wszystko miałam w głowie ułożone, to jednak nie miałam racji, rzeczywistość okazała się o wiele brutalniejsza i bardziej chora, niż sądziłam.

„Zabić Jane” to thriller w najlepszym wydaniu, po którym już nic nie będzie takim, jakby się mogło wydawać. Autorka potrafi świetnie budować nastrój grozy i napięcia, równie świetnie dawkując nam emocje i wciągając w co raz to większy stan niepewności. Dla mnie to naprawdę coś niesamowitego i już się nie mogę doczekać, kiedy wezmę się za kolejną książkę tej autorki.

Polecam wszystkim fanom Erici Spindler, wszystkim fanom thrillerów i osobom, które spodziewają się naprawdę sporego zamieszania, dużej dawki emocji i intrygi.

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Harlequin/Mira, za co serdecznie dziękuję !!!

Stosik grudniowy

Grudzień zaczął się fantastycznie, Pan Listonosz jak zwykle się spisał i szybciutko książeczki dostarczył :)

 Trzy pierwsze od dołu to przesyłka od P. Moniki z Miry :)
"Biednego Toma" zawdzięczam P. Magdzie z Oficynki :)
Kochana Cukiernia to zamówienie urodzinowe, trzeci tom zamówiony na gwiazdkę :)
Ostatnie dwie to wynik odwiedzin u cioci :)

 Ostatnio znów się zawiesiłam jeśli idzie o czytanie, niby czytam ale jakoś mi to  pomału idzie, dwie recenzje się piszą a ja najlepiej bym zapadła w sen zimowy. Coś nie mam sił na nic, tylko bym spała i spała i spała. Mam nadzieję, że mi ten stan szybciutko przejdzie ;)

Anielskie słowa – dr Doreen Virtue, Gant Virtue

Wydawnictwo: Studio Astropsychologii

Rok wydania: 2011

Liczba stron: 151

Źródło: Biblioteczka własna

Chyba każdy z nas wie, jak pozytywne myślenie wpływa na nasze życie. Gdy jesteśmy negatywnie nastawieni do świata, rzadko udaje się spełnić jakieś marzenia, czy założenia. Każdy wie, że grunt to pozytywne myślenie i nastawienie, ale czy wiecie, że nie tylko same podejście jest ważne?

Dr Doreen Virtue zdobyła tytuł doktora w poradnictwie psychologicznym, oraz przedlicencjata na Antelope Valley College. Jednak to co najbardziej w życiu lubi robić, to co jest dla niej powołaniem, to jasnowidzenie. Podczas nagrywania jednej z audycji, wraz z synem, zauważyli, że przy wypowiadaniu niektórych słów na wykresie pojawiają się „anielskie skrzydła”. Od tej pory prowadzili dużo badań nad słownictwem oraz jego wpływem na życie.

Słowa mają bardzo różny wydźwięk, różnie wpływają na człowieka. Im częściej i więcej wypowiadamy wulgaryzmów, tym bardziej stajemy się agresywni i zniechęceni światem w którym żyjemy. Bo czy w kółko marudząc i źle mówiąc o naszej na przykład pracy, będziemy się w niej dobrze czuli? Czy kiedy cały czas będziemy negatywnie nastawieni, to pobyt, te osiem godzin minie nam szybko i przyjemnie? No nie.

Doren wraz z Grantem próbuje udowodnić, że to od nas zależy życie, to my decydujemy czy odniesiemy w nim sukces czy porażkę. Każde słowo ma inne natężenie, inny wydźwięk, inne wibracje. I to właśnie te wibracje powodują, że powtarzając je, kształtujemy swoja rzeczywistość. Słowa można podzielić na trzy grupy: negatywne, neutralne i pozytywne.  Warto zapamiętać te pozytywne i każde negatywne wyrażenie zamieniać, dzięki czemu z czasem zmieni się nasze życie. I tak autorzy proponują by zamiast powiedzieć np. „omal nie dostałem zawału” zamienić to na „to zrobiło na mnie duże wrażenie” – według wykresu to drugie wyrażenie ma o wiele większe wibracje i o wiele bardziej pozytywnie wpłynie na nas, na nasze nastawienie i nasze powodzenie.

„Anielskie słowa” to podręcznik, który nie tylko pomoże nam zrozumieć, jak ważne jest to co mówimy, ale też dzięki pięknemu wykonaniu, zdecydowanie poprawi nam nastrój. Książka zawiera bardzo dużą liczbę zdjęć aniołów, które na mnie zrobiły pozytywne wrażenie. Do tego każdy rozdział rozpoczyna się cytatem, ukazującym, że nie od dziś wiadomo, jak dużą siłę i przekaz zawierają słowa.

„Życzliwe słowa mogą być krótkie i łatwe do wypowiedzenia, 

ale odbijają się nieskończonym echem”

                                                                              -         Matka Teresa

Za książkę serdecznie dziękuję Wydawnictwu Studio Astropsychologii !!!

Norwegian Wood – Haruki Murakami

Wydawnictwo: Muza

Rok wydania: 2006, 2011

Liczba stron: 318

Źródło: Biblioteczka własna

Lubicie książki o miłości? Ja, nie ma co ukrywać, bardzo. Ale czegoś takiego chyba się nie spodziewałam. Tak właściwie to sama nie wiedziałam czego mam się spodziewać i co myśleć o Murakamim, bo do tej pory przeczytałam jego tylko jedną książkę i to na dodatek opowiadania. Teraz już chyba wiem, co ludzi przyciąga do tego autora, chociaż trochę trudno mi to opisać słowami.

Lata sześćdziesiąte. Czuć zbliżające się zmiany w kraju, na uczelniach protestujący, na ulicach wolna miłość i dzieci kwiaty. A w tym wszystkim Toru Watanabe i jego dwie kobiety: Naoko – dziewczyna jego zmarłego przyjaciela, oraz Midorki – koleżanka ze studiów. Obie tak różne, a jednak coś je łączy – nie potrafią żyć bez Toru. A Toru, sam tak do końca nie wie co chce, pomału uczy się co to jest przyjaźń i czym się różni ona od miłości. Ale jest jeszcze coś, wokół czego obraca się życie każdego z bohaterów – śmierć, która „nie jest przeciwieństwem życia, tylko jego częścią”.

Ciężko mi  opisać moje wrażenia po przeczytaniu tej książki, ale z całą pewnością mogę ją zaliczyć do książek bardzo niezwykłych. I choć początkowo trochę trudno było mi się w niej odnaleźć to z czasem nie mogłam się od niej oderwać. Akcja, choć nie przyspiesza ani trochę, choć przez całą książkę toczy pomału się swoim torem, to jednak ma coś w sobie, jakoś siłę, która przyciąga, hipnotyzuje.

„Norwegian Wood” to naprawdę piękna, nostalgiczna historia, o miłości, przyjaźni i śmierci. To historia, w której główny bohater dojrzewa nie tylko społecznie, ale też zaczyna wyrabiać sobie własny światopogląd. Toru przez te parę lat studiowania uczy się siebie, życia, kobiet i seksu. Dojrzewa, by w końcu nauczyć się, co jest ważne w życiu, dojrzewa by w końcu naprawdę żyć.

Język jakim operuje Murakami jest prosty i bardzo wyrazisty, przez co opowiedziana historia jest bardzo realistyczna, poruszająca i niezwykła. Polecam, a ja z całą pewnością jeszcze sięgnę po inne książki tego autora :)

Trzeci już stosik listopadowy

 

Już od dawna miałam w planach czarną serię Camilli Lackberg i tak się złożyło, że w Tesco taki oto pakiecik czterech książek był przeceniony na 80 zł. No grzechem byłoby go nie przygarnąć :) Ale żeby nie było, to dokupiłam jeszcze moją ulubioną Debbie Macomber, również z promocji :) Coś czuję, że częściej będę musiała tam zaglądać, choć jest mi to totalnie nie po drodze. 

Przyszedł też do mnie taki oto pakiecik od Wydawnictwa Studio Astropsychologi, za który serdecznie dziękuję Pani Ewie :)

 W tym miesiącu nie mogę narzekać na brak książek, co mnie niezmiernie cieszy. Od następnego będę oszczędzać :)

Detektyw i dziewczyna – Julie Miller

Wydawnictwo: Harlequin

Rok wydania: 2011

Liczba stron: 218

Źródło: Biblioteczka własna

Znacie Harlequiny? Nawet jeśli ich nie czytaliście to i tak każdy wie o co chodzi. Do niedawna książki te kojarzyły mi się tylko i wyłącznie z samymi romansami, aż do czasu, gdy natrafiłam na tę oto książeczkę. Nowa seria to połączenie romansu z sensacją, dzięki czemu możemy zobaczyć jak rodzi się uczucie w dość nietypowych sytuacjach, w sytuacji, gdy bohaterowie walczą o przeżycie.

Elizabeth ma ochotę już tylko na to, by znaleźć się w końcu w swoim łóżku i móc spokojnie iść spać. Jednak kiedy wjeżdża do garażu, ktoś znienacka ją atakuje, rzuca nią brutalnie o podłogę. Kiedy udaje jej się odzyskać przytomność, wie, że musi jak najszybciej wydostać się z domu a jedyną pomoc może uzyskać u nowego sąsiada. Kevin, początkowo dość niechętny nocnym odwiedzinom, po chwili postanawia zająć się całą tą sprawą. Okazuje się, że jest on doświadczonym policjantem zajmującym się ciężkimi przestępstwami i choć to do takich początkowo się nie kwalifikuje, to z czasem okaże się, że Elizabeth grozi naprawdę wielkie niebezpieczeństwo. 

Muszę przyznać, że zaskoczyła mnie ta książka. Nie spodziewałam się aż takiej intrygi, takiego przebiegu wydarzeń. Akcja rozkręca się już od pierwszej strony i przyspiesza zbliżając się ku końcowi. Sama intryga jest niezwykle ciekawa i dobrze przemyślana. A bohaterowie równie interesujący. 

Spodziewałam się przystojniaka z wydziału zabójstw a otrzymałam potężnego mężczyznę o twarzy „buldoga” z wyjątkowo miękkim sercem. Na dodatek, który nie ufa kobietom ale i sobie też. Wie jak łatwo go wykorzystać i że choć już raz się naciął na pewna kobietę, to jednak zawsze przybędzie im z pomocą. 

Podoba mi się ta seria „Romans & Sensacja”, książka nie tylko idealnie mieści mi się w torebce w czasie podróży, ale też dostarcza odpowiednich wrażeń. Bo czyż nie najsilniejszymi uczuciami pałamy w chwilach zagrożenia? To właśnie wtedy zdajemy sobie sprawę jak bardzo potrzebujemy bliskości drugiej osoby, to właśnie w takich sytuacjach rodzą się najsilniejsze uczucia.

Polecam wszystkim, którzy mają ochotę na dobry romans z dużą dawką adrenaliny :)

Książkę otrzymałam od Wydawnictwa Harlequin, za co serdecznie dziękuję !!!

Pożegnanie z przeszłością – Robyn Carr

Wydawnictwo: Mira

Rok wydania: 2011

Liczba stron: 268

Źródło: Biblioteczka własna

Czasami ciężko jest nam się pogodzić z przeszłością, a dopóki tego nie zrobimy, nie możemy iść dalej. By zacząć nowy etap w życiu trzeba na dobre zakończyć to co było i bez oglądania się za siebie iść do przodu. Jednak nie zawsze to jest takie proste, nie zawsze tak z dnia na dzień jesteśmy w stanie zmienić swoje życie. Czasami potrzeba wiele dni a niekiedy lat, by zrozumieć, wybaczyć, by w końcu na nowo nauczyć się żyć. Szczególnie ciężko jest nam, gdy odejdzie od nas ktoś bliski, i chociaż wiemy, że to niebawem się stanie, to jednak nigdy nie jesteśmy na to gotowi.

Marcie już od małego wiedziała co to ból po stracie bliskich, wychowywana przez siostrę, wiedziała, że kiedyś wszyscy odejdą z tego świata. Jednak kiedy zakochała się w Bobbym, nie sądziła, że i on ją tak szybko zostawi. Ma dwadzieścia siedem lat i właśnie została wdową. Jej mąż został ciężko ranny w Iraku i już od samego początku było wiadomo, że z tego nie wyjdzie. I choć Marcie miała dużo czasu na pogodzenie się z tym co nieuchronne, to jednak czy ktokolwiek jest w stanie pogodzić się ze śmiercią?

Marcie „by ruszyć w następną drogę, nową drogę życia, musiała najpierw przebyć tę”. Postanowiła odnaleźć najlepszego przyjaciela swojego męża, który po części uratował mu (lub po prostu przedłużył mu) życie. Nie wie ona dlaczego Ian przestał nagle się do niej odzywać, czemu urwał z nią kontakt, w końcu z Bobbym przeżyli tyle wspólnych chwil. Marcie wie, że dopóki nie porozmawia z Ianem, to nie będzie mogła dalej normalnie żyć.

Zaczyna się długa i ciężka podróż.

„Pożegnanie z przeszłością” Robyn Carr to bardzo piękna powieść obyczajowa, która zawiera tak dużą dawkę emocji, że nie obyło się bez uronienia paru łez. I choć to nie mój mąż zmarł, nie mojego przyjaciela szukałam, to jednak, czułam ból razem z Marcie. Autorka ma niesamowity dar przelewania uczuć na papier, i robi to tak sugestywnie, że czasami miałam wrażenie, jakby to mnie spotkały te wszystkie nieszczęścia.

Ale w książce nie tylko znajdujemy smutek i ból, autorka pokazuje nam też jaką siłą jest przyjaźń i jak jest ona ważna w życiu każdego człowieka. Żołnierze z Marine Corps zawsze trzymają się razem i choć często nie chcą opowiadać o tym co było, to jednak są w stanie oddać za siebie życie.

Jest jeszcze coś, co bardzo mi się spodobało w tej książce. Robyn Carr pokazuje nam jak ważne są w naszym życiu symbole, jak zwykła choinka potrafi zjednoczyć ludzi i nieś im otuchę, ciepło, pamięć. Gwiazda Betlejemska – „jest sensem, celem w życiu, obietnicą”.

Dawno się tak nie wzruszyłam podczas czytania, ale „Pożegnanie z przeszłością” to nie tylko wyciskacz łez, to też historia, która daje wiarę, która pozwala uwierzyć że nic nie dzieje się bez przyczyny i we wszystkim co nas spotyka jest jakiś sens. Podczas jej czytania zabrakło mi tylko śniegu za oknem :)

Polecam wszystkim tą piękną historię, będzie ona idealna na zbliżające się święta. To wspaniała zimowa lektura.:)

Książkę otrzymałam od Wydawnictwa Harlequin/Mira, za co serdecznie dziękuję !!!

Gdański depozyt – Piotr Schmandt

Wydawnictwo: Oficynka

Rok wydania: 2011

Liczba stron: 310

Źródło: Biblioteczka własna

„Pasjonujący kryminał w kolorze sepii, niekiedy z przewagą czerni.”

Co jakiś czas lubię sięgać po kryminały, ale takie, których akcja toczy się w czasach mniej nam współczesnych. Lubię, kiedy zagadki rozwiązuje się za pomocą „głowy”, gdy bohaterowie muszą się wykazać nie tylko sprytem, ale też logicznym rozumowaniem, kiedy liczy się inteligencja a nie siła. Teraz by znaleźć mordercę czy odnaleźć skarb, do wszystkiego wykorzystuje się komputery, telefony, internet, badania DNA, itp. A kiedyś, to były czasy, nikt nie szedł na skróty, każdy naprawdę musiał się wykazać i pomyśleć, by do czegoś dojść.

Wolny Gdańsk. Wielkimi krokami zbliża się druga wojna światowa, jednak pomimo rosnącego niepokoju, ludzie nadal pracują, robią zakupy, czy popołudniami spacerują. Każdy na swój sposób stara się żyć normalnie, jednak nie każdemu jest to dane. Dyrektor w Komisariacie Generalnym Rządu RP, pan Noskowski dostaje propozycję nie do odrzucenia.  Ktoś twierdzi, że jest w posiadaniu „Gdańskiego depozytu” i chce koniecznie go oddać w polskie ręce. Z tym, że to oddać, to nie do końca tak za darmo, i wcale nie tak prosto do rąk. I tu sprawa się komplikuje, bo żeby odzyskać tajemniczy depozyt, trzeba wtajemniczyć w całą tą akcję jak najmniejszą liczbę osób, a z czasem okazuję się, że co raz więcej osób chce go mieć dla siebie.

Kto za tym wszystkim stoi, i co tak naprawdę znajduje się w tym depozycie, tego już nie zdradzę, mogę tylko powiedzieć, że szykuje się niezłe zamieszanie.

Pierwszy raz mam do czynienia z twórczością pana Piotra Schmandta i jestem mile zaskoczona. Nie do końca wiedziałam, czego mogę się spodziewać, a dostałam całkiem dobry kryminał z niezwykłą zagadką i całą plejadą czarnych charakterów. I wcale najważniejsze nie jest, kto kogo zabił, ile jeszcze osób zostanie wplątanych w tą intrygę, tak naprawdę liczy się tylko to, co zawiera tajemniczy depozyt i komu się on bardziej należy – stronie polskiej ? a może niemieckiej?

Jednak, jeśli ktoś się spodziewa lekkiej książki, to się zawiedzie. Już od samego początku trzeba się mocno skupić, by nie pogubić się w tych wszystkich wydarzeniach i bohaterach, których jest całkiem sporo. Bo autor oprócz zagadki, serwuje nam bardzo realny obraz społeczeństwa polskiego. I tak poznajemy nie tylko elitę zamieszkującą Gdańsk, znudzone żony urzędników państwowych, ale też zwykłych ludzi, jak i margines społeczny.  A wszystko to opisane językiem adekwatnym do warunków w jakich żyli bohaterowie. Tu należą się wielkie brawa dla autora, właśnie za stworzenie takiej autentyczności wydarzeń i czasów. :)

„Gdański depozyt” Piotra Schmandta, to bardzo dobry kryminał, którego akcja bardzo szybko nabiera tempa i nie pozwala nam nawet na chwilę wytchnienia. To książka, która zapewni nam nie tylko rozrywkę w postaci tajemniczego depozytu, ale pozwoli też bliżej przyjrzeć się tym niespokojnym czasom, w jakich przyszło żyć mieszkańcom Wolnego Miasta Gdańsk. Polecam wszystkim tym, którzy mają ochotę na kryminał, w którym zagadkę rozwiązujemy nie dzięki zdobyczą techniki, ale dzięki poświęceniu, wielkiemu sprytowi, no i oczywiście inteligencji.

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Oficynka, za co serdecznie dziękuję !!!

Wyniki Rozdawajki

Na wstępnie pragnę wszystkim podziękować za chęć zaopiekowania się tymi skromnymi trzema książeczkami. W końcu i one zasługują na dobry dom :)
Chętnych zgłosiło się aż 117 osób - to chyba rekord na moim blogu :) I tak:

1. "Podanie o miłość" - Katarzyny Grocholi - wędruje do Cassin !!!
2. "Winnica w Toskanii" - Ferenca Mate - wędruje  do raeszka !!!
3. "Facet z prostą instrukcją obsługi" - Agaty Mańczyk - wędruje do  Bożena !!!

Tym razem nie byłam wstanie wypisywać wszystkich zgłoszonych osób na karteczkach i losować (urlop mi się skończył i tym samym czas :( ), dlatego losowanie było przeprowadzone na chybił trafił paluszkiem mojej siostrzenicy Karolinki, która wskazała zwycięzców :)

Bardzo serdecznie gratuluję zwycięzcą i czekam na dane adresowe na mojego meila !

Nowe nabytki

Coś mi łatwiej w tym miesiącu przygarniać książki niż je czytać. Ale urlop dziś się kończy więc i moje lenistwo mam nadzieję się skończy, właściwie już zaczynam wracać do rzeczywistości i od wczoraj pomału czytam :)

A tak oto prezentują się wczorajsze zakupy w Auchanie :)

Kupiłam też już pierwsze ozdoby świąteczne, choć jestem bardzo przeciwna tak wczesnemu wystawianiu zabawek, choinek i tym podobnym. Ale tym rzeczom wprost nie mogłam się oprzeć :)

Ten Aniołek jest po prostu przecudny !!!

Dobra wiadomość

Już od bardzo dawna nosiłam się z zamiarem rzucenia palenia. Wszystkie metody jednak dawały efekt krótkotrwały i po paru dniach z powrotem wracałam do tego wstrętnego nałogu, który nie dawał mi normalnie żyć.
Tym razem postanowiłam skorzystać ze sprawdzonego sposobu, który na dodatek nic nie kosztuje i tak oto spędziłam wieczór z Allenem Carr.

Wydawać by się mogło, co mi da książka skoro inne metody zawiodły. Ano wiele, w każdym razie kto nie spróbuje, ten się nie dowie.
Nie zażywam żadnych substytutów, nie używam silnej woli, po prostu cieszę się z faktu, że należę od tej pory do tej dużej grupy szczęśliwych niepalących :)

 Bardzo fajne uczucie !!!

Pięciolinia uczuć – Nora Roberts

Wydawnictwo: Mira

Rok wydania: 2011

Liczba stron: 427

Źródło: Biblioteczka własna

Od jakiegoś czasu tak się składa, że przynajmniej raz w miesiącu wpada w moje ręce książka Nory Roberts. Bardzo mnie cieszy ten fakt, jako że jestem wielką fanką jej twórczości i wiem, że czeka mnie nie tylko dobry romans, ale też przygoda, i odrobina sensacji. W książkach Nory znajduję tak naprawdę wszystkiego po trochu, a dzięki temu, że była ona przez całe życie otoczona mężczyznami i dość dobrze poznała tajniki ich umysłu, wiem, że mogę liczyć na naprawdę dobrą książkę z prawdziwymi facetami.

W książce „Pięciolinia uczuć” znajdujemy dwie powieści, w których wątkiem przewodnim jest muzyka. Jest to dla mnie pewna nowość, bo jakoś mało do tej pory czytałam książek, których akcja związana jest z branżą muzyczną.

Zagrajmy to jeszcze raz.

Raven Williams całkowicie poświęciła się muzyce zdobywając z czasem międzynarodową sławę. Wydawać by się mogło, że spełniła swoje największe marzenie, że jest szczęśliwą kobietą, spełnioną. Jednak tak naprawdę nigdy tak do końca nie była szczęśliwa, nigdy nie zapomniała o pewnym mężczyźnie, który zostawił ją pięć lat temu. Teraz on wraca i ma dla niej propozycję nie do odrzucenia. Brandon Carstarisa chce by wspólnie napisali muzykę do hollywoodzkiego musicalu. Raven dla której to wielka szansa i możliwość kolejnego spełnienia, po długim namyśle zgadza się na wspólne przedsięwzięcie, będąc przekonaną, że pewien rozdział życia zamknęła i całkowicie panuje nad swoimi uczuciami. Jednak Brandon, który nigdy nie przestał jej tak naprawdę kochać, w końcu ma szansę dowiedzieć się, że to nie on zawinił pięć lat temu, że serce jej ukochanej już od dawna jest zamknięte, a mur, który wzniosła wokół siebie,  ma zupełnie inne podłoże.

Echo przeszłości.

Vanessa Sexton wiedzie życie o jakim marzy wiele osób, a przede wszystkim jej ojciec. Gdy jego kariera stanęła w pewnym miejscu, on cały swój czas poświęcił na to by jego córka zdobyła coś, co jemu nie było dane. I tak Vanessa w wieku szesnastu lat opuszcza rodzinny dom w raz z ojcem, by zacząć międzynarodową karierę pianistki. Jednak sława ma swoją cenę i tak, gdy ojciec umiera, postanawia ona wrócić do rodzinnego domu, uporządkować sprawy z przed lat. A jest co wyjaśnić. Vanessa nie rozumie dlaczego matka pozwoliła jej wyjechać i przez te wszystkie lata ani razu się do niej nie odezwała. Do tego okazuje się, że do miasteczka powrócił Brady, który porzucił ją w dniu  balu maturalnego. Czy tajemnice z przed lat pozwolą w końcu Vanessie zrozumieć i wybaczyć, czy teraz gdy nie rządzi nią despotyczny ojciec, będzie ona umiała podjąć sama decyzję dotyczące jej życia i kariery.

„Pięciolinia uczuć” to książka nie tylko o miłości, czy to do mężczyzny, czy też muzyki, ale przede wszystkim o echach przeszłości. Tak to niestety w życiu już jest, że dopóki nie zamkniemy pewnego rozdziału życia, nie możemy zacząć następnego. Dopóki nie poznamy pewnych motywów, nie dowiemy się prawdy, tajemnic rodzinnych, ciężko nam budować własne szczęście. I tak też jest z bohaterkami tej książki, każda z nich ma nie zamknięty pewny rozdział życia,  przez co nie potrafią tak naprawdę iść do przodu, nie potrafią podjąć decyzji, dotyczących dalszego życia. A przede wszystkim nie potrafią ułożyć sobie życia z mężczyznami, biorąc pod uwagę to, co wyniosły z dzieciństwa, ile się napatrzyły i nasłuchały. W końcu wiadomo, że pewne wzorce wynosimy z rodzinnego domu, i to od nich zależy jak potoczą się nasze losy, czy popełnimy te same błędy co nasi rodzice.

Książka Nory Roberts przedstawia nam losy osób sławnych, ale z takimi samymi problemami, jak każdego zwykłego człowieka. Autorka ma ten niesamowity dar by w sposób bardzo lekki i przyjemny, przedstawić dość trudny temat, dzięki czemu nas to nie przytłacza, a pozwala zrozumieć i zastanowić się nad problemami. A wątek romansowy tylko pięknie dopełnia całości  i pozwala na chwile wytchnienia. I to co w Norze jest najlepsze, to to, że jeśli bohaterowie kochają, to  całym sercem, wręcz czuć tą ich miłość, jak kwitnie na stronach powieści.

Polecam książkę Nory Roberts nie tylko wszystkim jej wielbicielom, ale też tym, którzy mają ochotę  na dużą dawkę uczuć, zarówno tych dobrych, tych które uskrzydlają, jak i tych, które nie pozwalają zapomnieć i pogodzić się z pewnymi decyzjami, na które nie ma się wpływu.

Ocena: 9/10

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Harlequin/Mira, za co serdecznie dziękuję !!!

Zaklęci w czasie

gatunek: Fantasy, Melodramt

reżyseria: Robert Schwentke

scenariusz: Bruce Joel Rubin

Film Zaklęci w czasie oparty jest na niezwykłej powieści o miłości, która przekracza granice czasu. Clare (grana przez Rachel McAdams) przez całe swoje życie jest zakochana w Henrym (w tej roli Eric Bana). Wierzy w to, że są sobie przeznaczeni, choć tak naprawdę nie wie, kiedy ich ścieżki się rozejdą.
Henry jest bowiem obdarzony niezwykłym darem i zarazem przekleństwem – potrafi przemieszczać się w czasie. Ta niezwykła umiejętność jest wynikiem choroby genetycznej, która skazuje Henry'ego na wieczne i mimowolne podróże w czasoprzestrzeni. Choć przypadłość Henry'ego często rozdziela bohaterów bez ostrzeżenia, Claire nie ustaje w dążeniu do budowania wspólnego życia z ukochanym.

Źródło: film.wp.pl

Jako, że ostatnio słabo mi idzie z czytaniem, trochę przerzuciłam się na filmy (ale tylko chwilowo) i tak trafiłam na „Zaklętych w czasie”. Film, choć zbiera różne oceny i recenzje, to nie powiem bo bardzo mnie wciągnął, a następnie zaczarował. Akcja dzieje się dość niespiesznie, jednak nie pozwala na nawet chwilowe oderwanie się od ekranu telewizora. Dla mnie „Zaklęci ...” to niesamowita historia, piękna, trochę bajkowa a raczej magiczna. I choć kończy się bardzo smutno,to jednak daje nadzieję. Dawno nie widziałam tak fantastycznego filmu o miłości i czekaniu i budowaniu wspólnego życia.

Polecam wszystkim tym, którzy mają ochotę na trochę inny film, na chwilę wytchnienia z dość magicznym wątkiem i pięknym choć smutnym zakończeniem.

Stosik listopadowy plus niespodzianka

Tak oto prezentują się najnowsze nabytki listopadowe, za które serdecznie dziękuję p. Monice z Wydawnictwa Harlequin/Mira oraz p. Magdzie z wydawnictwa Oficynka :)
A tu moja wygrana u Beatrix - za którą również serdecznie dziękuję !

Zakładka jest przecudna !!! Duplo już skonsumowane :)
Ten tydzień wspaniale się rozpoczął :)

Urlopowo

Pierwszy tydzień urlopu minął mi nie postrzeżenie, nawet nie wiem kiedy. Plany miałam bardzo ambitne i tak szczerze mówiąc nic z nich nie wyszło. Miałam przeczytać tyle książek a udało się całe półtora. Za to maniakalnie oglądam telewizję, czego nie robię na co dzień z braku czasu. Wczoraj poznałam nowy serial "Teoria wielkiego podrywu" i do pierwszej w nocy śmiałam się do łez.

Dziś za to prawie cały dzień spędziłam na świeżym powietrzu, trzeba w końcu korzystać z tak pięknej pogody. A żeby nie był to mało owocny spacer, to oto takie cuda nazbierałam:

Pięknie się teraz moje cuda jesieni prezentują w kuchni :)

Jutro postaram się dać kolejna recenzję, a dziś życzę wszystkim spokojnego niedzielnego wieczorku :)

Mistyfikacja – Candance Camp

 

Wydawnictwo : Mira

Rok wydania: 2011

Liczba stron: 444

Źródło: Biblioteczka własna

Uwielbiam czytać książki, których akcja dzieje się w innym świecie, a raczej w innej, bardzo odległej epoce, a dla mnie to prawie to samo. Candance Camp miałam przyjemność poznać dzięki książce „Tajemnica panny Hamilton” i bez wahania, czy chwili zastanowienia sięgnęłam po kolejną jej książkę. Pani Camp zaczęła pisać już, gdy miała 10 lat, początkowo  traktując pisanie jako hobby, jednak po studiach zrozumiała, że cały swój czas chce poświęcić pisaniu. Jak dla mnie, to była świetna decyzja, dzięki której, teraz mogę spędzać niesamowite chwile, z wyjątkowymi bohaterami, w dość niecodziennych sceneriach. 

Camilla Ferrand trochę namieszała w swoim życiu, a raczej w życiu swojej rodziny. By nie martwić więcej dziadka i by zrobić na złość  ciotce, naopowiadała wszystkim jakiego to wspaniałego mężczyznę spotkała na swojej drodze i jaki to on nie jest cudowny. Teraz jadąc do domu nie wie, jak wybrnąć ze swoich drobnych kłamstewek. Jednak w czasie podróży spotyka ją dość niemiła niespodzianka – najpierw jej woźnica gubi drogę w ciemnościach, a później wpada w sam środek pościgu i strzelaniny. Kiedy udaje się w końcu Camilli uciec sama nie wie jak, ale zawiera układ, który namiesza jeszcze więcej w jej życiu. 

Nowo poznany Benedict godzi zostać się jej narzeczonym na pokaz, za pewna sumę. Jednak Camilla, która jest przekonana, że wynajęła zwykłego oszusta i złodzieja, nie zdaje sobie sprawy, kogo tak naprawdę wprowadza do domu. A Benedictowi ten układ jest bardzo na rękę, by bez podejrzeń wejść do domu bardzo szanowanej rodziny i  móc wytropić niebezpieczny spisek, który stanowi zagrożenie dla kraju. 

A to dopiero początek, bujna wyobraźnia w tej rodzinie jest chyba dziedziczna i tak Benedict z narzeczonego szybko awansuje na męża, co wszystko jeszcze bardziej komplikuje, biorąc pod uwagę etykietę i to, że tych dwoje od samego początku serdecznie się nie znosi.

Dla mnie to kolejny bardzo dobry romans historyczny, który nie tylko idealnie oddaje realia panujące w danej epoce, ale przede wszystkim, dzięki świetnie zaplanowanej intrydze, zapewnia moc wrażeń. Autora potrafi naprawdę nieźle namieszać i to już od pierwszych stron. A do tego bohaterowie, szczególnie kobiety, są świetnie przedstawieni. Candace Camp  pokazuje nam silne kobiety, które wiedzą czego chcą, które nie chcą się podporządkować panującym zwyczajom, które nie boja się hańby, tylko dlatego, że czegoś nie wypada. Kobiety, które nie boją się mówić tego, co naprawdę myślą, nie boją się wyruszyć ukochanemu na pomoc, choć wiele mogą stracić. 

Autorka potrafi też świetnie pokazywać uczucia, wręcz widać jak one się rodzą, bo w końcu każdy wie, że od nienawiści do miłości jest tylko jeden krok, a te dwa uczucia są najsilniejszymi, jakie człowiek może przeżywać. A i sceny miłosne są na wysokim poziome i bardzo pobudzają wyobraźnię :)

Dla mnie książki pani Candance Camp to nie tylko wspaniała przygoda, dzięki której mogę poznać obyczaje i realia innej epoki, zwiedzić miejsca dla mnie tak odległe, ale też książki, które zawierają dużą dawkę emocji, i w których nie sposób nie kibicować głównym bohaterom.  Z całą pewnością pani Camp zalicza się do moich ulubionych autorek romansów historycznych i po każdej przeczytanej jej książce, mam ochotę na więcej. Dlatego polecam wszystkim tym, którzy mają ochotę na chwilę uniesienia, na romans pełen przygód, i poznanie rodziny, w której nie brakuje tajemnic !!!

Ocena 9/10

Książkę  przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Harlequin/Mira, za co serdecznie dziękuję !!!

Strzeż się psa – Izabela Szolc

Wydawnictwo: Oficynka

Rok wydania: 2011

Liczba stron: 158

Źródło: Biblioteczka własna

Jestem wielką miłośniczką psów i dumną posiadaczką mojego kochanego Bąbla, rasy bardzo pospolitej i znanej – czyli kundelka :) Dlatego, gdy tylko pojawiła się okazja i możliwość przeczytania książki pani Izy, to wiedziałam, że muszę, że chcę, że jestem jej niezmiernie ciekawa. I tak oto przeczytałam pierwszy „psi kryminał”, który nie do końca okazał się kryminałem, ale który to rozbawił mnie do łez ;)

Albrecht, dla przyjaciół – Al, jest bardzo szanowanym psem na swoim podwórku, wśród innych psich mieszkańców okolicznych penthousów. Wielu z nich nie tylko ze względu na jego pochodzenie (a należy on do Bloodhoudów, czyli psów św. Huberta), ale też na wiedzę na tematy społeczne, znajomość łaciny i wielu wybitnych pisarzy i filozofów, zwraca się do niego z pytaniami, czy przychodzi po poradę. Ma on wielu przyjaciół, dlatego, gdy jeden z nich ginie, to reszta zwraca się do Ala o pomoc. Wszystko wskazuje, że biedny Aleksander, nie zszedł z tego świata, całkiem dobrowolnie, że ktoś mu w tym bardzo pomógł. Nie mija wiele czasu, gdy ginie kolejny pies, tym razem ich znajoma. I tak Al oraz inne czworonogi, jedne z obawy o własne życie, inne z ciekawości, koniecznie chcą się dowiedzieć, kto za tym wszystkim stoi.

Wszystko by wskazywało, że dowiemy się coś więcej, że weźmiemy udział w „psim śledztwie”, jednak tak naprawdę, mało tu dochodzenia, tropienia czy węszenia, a więcej opowieści. Al przedstawia nam przede wszystkim Laurę i ich wspólne życie. Uważa on, że jest najważniejszy w jej życiu, poza co raz to liczniejszymi ostatnio, wizytami jej absztyfikantów. Jednak nie martwi go to zbytnio, bo wie, że żaden mężczyzna długo nie zagrzeje miejsca przy jego ukochanej Laurze.  I tak oto stopniowo poznajemy nie tylko Laurę, ale także jej sąsiadów, codzienne rytualne spacery a przede wszystkim bardzo mądre spostrzeżenia, dotyczące ludzi. Bo Al jak i inne psy bardzo dużo wie na temat ludzi i wysuwa bardzo ciekawe wnioski. I tu książka po prostu zwaliła mnie z nóg. Punkt psiego widzenia, tego jak jesteśmy postrzegani, rozbawił mnie do łez. Zaznaczyłam sobie wiele fragmentów, przy których śmiałam się tak, że aż powstrzymać się nie mogłam, nie przytoczę tu wszystkich, bo bym musiała pół książki chyba przepisać, ale tak oto Al myśli o nas, gdy rano wstajemy:

„Wstała. Popatrzyłem na nią  i zrozumiałem, dlaczego księżniczki w zapiskach bajkopisarzy najczęściej śpią. Przebudzone wyglądają jak matki Grendela.”

Ale Al nie tylko, co do ludzi ma całkiem ciekawe spostrzeżenia, bo i o swoich towarzyszach mówi tak:

„... – zobaczyłem,  że Tofik ma bardzo smutny pysk, smutny nawet jak na basseta, który zawsze wygląda jak klient wypuszczony z alkoholowego odwyku.”

Jest tego naprawdę dużo, dużo więcej, i z całą pewnością każdy miłośnik psów, inaczej od tej pory będzie patrzył na swojego czworonoga. Ja zakochałam się za równo w tym bardzo inteligentnym psie, jak i jego znajomych, a przy okazji dowiedziałam się, komu zależy na ich śmierci. Tak, bo chociaż napisałam, że mało tu kryminału, to w końcu poprzez rozważania Ala, dowiadujemy się, kto za tym wszystkim stoi, i dlaczego zabija niewinne zwierzęta. A stało się to tak niespodziewanie, że prawie przegapiłam ten moment. Byłam tak skupiona na ironicznym nastawieniu Albrehta do życia, że prawie nie zauważyłam, kiedy rozwiązała się zagadka, która jak dla mnie nie jest najważniejsza, tylko pięknie dopełnia całości.

„Strzeż się psa” to bardzo ciekawa i zabawna książka, od której każdy miłośnik psów, wręcz nie będzie mógł się oderwać. Ja przeczytałam ją jednym tchem i z całą pewnością jeszcze kiedyś do niej wrócę. I polecam ją gorąco wszystkim właścicielom czworonogów, może i wy od tej pory inaczej spojrzycie na te nasze kochane mordki :) Ja choć skończyłam ją czytać już parę godzin temu, to nadal mam uśmiech na twarzy i nie mogę przestać myśleć o Alu i wielu zabawnych sytuacjach. Dla mnie ta książka to coś zupełnie nowego i bardzo ciekawego, książka, która rozbawi i nie da się szybko zapomnieć !

Ocena 9/10

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Oficynka, za co serdecznie dziękuję!!!

Słońce i deszcz - Debbie Macomber

Wydawnictwo: Mira

Rok wydania: 2010

Liczba stron: 384

Źródło: Biblioteczka własna

Życie nie jest usłane różami, czasem mamy z górki czasem pod górkę i nikt na to już nic nie poradzi. Można czasem pomóc szczęściu,  ale i tak nie damy rady być zawsze pogodni, uśmiechnięci, w życiu każdego człowieka właśnie „raz świeci słońce a raz pada deszcz”. I tak też jest u bohaterów Debbie Macomber.

Molly bardzo wcześnie straciła ojca, i choć bardzo to przeżyła, to jednak dziadek robił wszystko by ulżyć w cierpieniu wnuczce. I choć bywał czasem szorstki i nieokrzesany to ona wiedziała, że zawsze może na niego liczyć, że kocha ją nad życie. Teraz on sam potrzebował pomocy, jego serce było już zmęczone i w każdej chwili mogło się zatrzymać. Tak więc Molly, wraca na farmę, by nie tylko wspomóc dziadka, ale też spędzić z nim być może ostatnie lato. A sama decyzja wbrew pozorom nie należy do łatwych, gdyż sama podróż kosztuje tyle, że musi sprzedać ona wszystko co ma. Do tego jej synowie, szczególnie starszy sprawiają same kłopoty, po tym jak ich ojca, a byłego męża Molly, skazano za defraudacje pieniędzy. Jednak Molly ma cichą nadzieję, że nie tylko wnukowie w końcu poznają dziadka ale też, że zmieniając środowisko pogodzą się z pewnymi rzeczami.

Jest jeszcze jeden problem związany z wyjazdem a zwie się on Sam Dakota. Zarządcza, któremu całkowicie ufa dziadek, a co do którego ma duże oby sama Molly. Bo choć dziadek jeszcze nigdy nie pomylił się w ocenie ludzi, to właśnie po przybyciu tego człowieka, na farmie zaczynają się dziać dziwne rzeczy.

Po książki Debbie Macomber sięgam bez żadnych obaw, poznałam już dość dobrze tą autorkę i wiem czego mogę się spodziewać. Jednak do tej pory czytałam jej książki raczej bardziej wesołe, pogodne, a ta jest zupełnie różna, co nie znaczy gorsza. Więcej w niej smutku, i jakieś takiej melancholii, więcej trudnych decyzji. Dopiero tak naprawdę na końcu można poczuć to słońce, które zaświeci nad bohaterami.

Przez całą książkę spotykamy się z niesprawiedliwą opinią, z borykaniem się i ciągłym tłumaczeniem za błędy popełnione w młodości, za błędy  popełnione pod wpływem chwili. Przecież to, że raz daliśmy się ponieść, czy po prostu się pomyliliśmy nie znaczy, że całe życie będziemy źli, czasem wręcz przeciwnie, będziemy bardziej ostrożni by nie popełnić znów tych samych błędów.

W książce „Słońce czy deszcz” znajdziemy też walkę, bardzo nierówną, o prawo do życia, do własności, do tego by po prostu godnie żyć.  Bo czyż możemy liczyć na wygraną, kiedy nie wiemy, z kim lub czym walczymy, a co jeśli to osoby reprezentujące prawo chcą nas zniszczyć i są gotowe nawet do tego by pozbawić kogoś życia.

Bardzo dobrze mi się czytało tą książkę i był nawet moment, kiedy w oku zakręciła mi się łza. Jest to dość smutna opowieść, jednak dająca wiarę i mówiąca o tym by nigdy się nie poddawać, by zawsze walczyć o swoje.

Polecam !

Ocena 9/10

Stosik październikowy i ....

Na początek przedstawiam moje najnowsze nabytki :

za które przede wszystkim bardzo dziękuję p. Monice z Wydawnictwa Mira :) oraz p. Magdzie z Wydawnictwa Oficynka :)
Rok w Poziomce, już przeczytany i opisany w poście poniższym, ale jakby nie patrzeć należy do nabytków październikowych :)

Muszę jeszcze się pochwalić, że w tym roku przeczytam już o:

• 20 książek więcej niż w 2010 roku
• ponad 30 książek więcej niż w 2009 roku
• i 25 więcej niż w 2008 roku

A na chwilę obecną nie przeczytanych książek pozostało mi 38. Tak oto prezentuje się stosik wszystkich książek własnych czekających w kolejce na przeczytanie :)

Pewnie nie uda mi się już wszystkich przeczytać w tym roku, zwłaszcza, że co rusz dochodzą nowe nabytki, ale niedługo zaczynam dwutygodniowy urlop i mam zamiar cały poświęcić na czytanie :)

Jestem ciekawa jak u Was z tymi stosami nieprzeczytanych a ciągle czekających w kolejce książek :)