Twórczość Jaume Cabré bardzo mocno mnie intryguje. Sporo się o niej mówi przy okazji premier kolejnych jego książek, i co istotne mówi się o niej dobrze, a nawet bardzo dobrze. Do tej pory na polskim rynku ukazały się cztery powieści katalońskiego pisarza, w kolejności odwrotnej do ich rzeczywistego wydania. Sama miałam okazję przeczytać jedynie Jaśnie pana. Książka zrobiła na mnie dobre wrażenie, ale niestety nie wzbudziła we mnie oczekiwanego zachwytu. Inaczej było z Cieniem eunucha. Napisanie tej książki zajęło autorowi około sześciu lat, a do rąk polskich czytelników trafiła ona po dwudziestu latach od publikacji oryginału.
Cień eunucha przedstawia burzliwą historię kilku pokoleń trudniącej się włókiennictwem katalońskiej rodziny Gensana. Na przestrzeni blisko dwustu lat jej kolejni przedstawiciele przeżywali swoje wzloty i upadki w murach okazałej, rodzinnej posiadłości, ostatecznie utraconej w wyniku nieszczęśliwego splotu wypadków. Współczesnym przedstawicielem rodziny Gensana i jednym z narratorów jest Miquel, miłośnik muzyki i krytyk publikujący swoje teksty w jednym z branżowych czasopism.
Júlia jest młodą dziennikarką i redakcyjną koleżanką Miquela. Kobieta zbiera materiał do artykułu o niedawno zmarłym polityku i długoletnim przyjacielu Miguela, Bolósie. W tym celu zabiera znajomego do jednej z najpopularniejszych restauracji w okolicy. Na miejscu okazuje się, że Júlia nie mogła dokonać gorszego wyboru. Para trafia pod dach domu rodzinnego Gensanów, przekształconego obecnie w ekskluzywny lokal. Rozmowa z Julią i pobyt murach domu rodzinnego stają się dla Miquela okazją do rozliczenia się ze swoją przeszłością, z działalnością opozycyjną w latach studenckich, która miała decydujący wpływ na jego późniejsze życie.
