chmielowy monopol

Jest wola w narodzie i warzywo w lodówce – jest wszystko, czego potrzeba. Chmiel czyli Humulus.


Śniadanie. Omlet z chmielem i pieczarkami.

Obiad. Zupa chmielowo-brokułowa.

Kolacja. Serniczki z chmielem.

serniczki z chmielem

garść pędów chmielu
200 g półtłustego twarogu
3 łyżki masła
1 jajko
łyżka musztardy

Chmiel ugotować w osolonej wodzie, odcedzić i dość drobno pokroić. Oddzielić białko od żółtka. Żółtko utrzeć z masłem, musztardą, serem i zieleniną. Białko ubić na sztywną pianę i delikatnie domieszać do reszty. Nakładać do foremek, z zapasem, bo urośnie, a potem opadnie. ;) Piec w nagrzanym do 180 stopni piekarniku przez pół godziny.


Inspiracja z książki Hanny Szymanderskiej "Pokochajmy zielsko", przepis na zapiekankę, zakładała smarowanie masłem i wykładanie liśćmi żaroodpornych naczyń, podawała jakby za dużo chmielu, a do tego nie była zbyt konkretna. "Wstawić do nagrzanego piekarnika, zapiekać ok. 30 minut, podawać jako gorąca przystawkę." Więc zdecydowałam się na własną wersję.

Mój gazowy piekarnik ustawiam na czuja, ma skalę od 1 do 8, ale powyżej czwórki piekę w nim tylko pizzę (na ósemce!) – serniczki były robione na 2,5. Jest plan, żeby go skalibrować pirometrem i przekonać się, czy legendy, jakoby potrafił przekroczyć trzy stówki, są prawdziwe. To bardzo dobry plan, tylko jeszcze nie zrealizowany.

zielodusiciel

Z bla­dych chmie­lo­wych kieł­ków wyro­sły zie­lone liany, a to już zupeł­nie inne warzywo. Są pra­wo­skrętne, mają haczyki, książki każą skro­bać, ale ja nie skro­bię.

Lubię szorst­kość chmielu zesta­wiać z gładką kon­sy­sten­cją i łagod­nym sma­kiem bakła­żana albo chru­piącą sło­dy­czą papryki. Naj­le­piej z oby­dwoma na raz.

Sałatka ze sma­żo­nych warzyw z chmie­lem

bakła­żan
cebula
papryka
2 gar­ście pędów chmielu
2 ząbki czosnku
przy­prawy w proszku (curry, kar­da­mon, słodka papryka)
olej do sma­że­nia

Bakła­żana pokroić w kostkę (bo i tak nie zachowa kształtu), poso­lić i odsta­wić na pół godziny żeby puścił sok. Potem opłu­kać i wysu­szyć. Cebulę drobno posie­kać, paprykę pokroić w dłu­gie paski. Pędy chmielu prze­lać wrząt­kiem. Sma­żyć na roz­grza­nym tłusz­czu bakła­żana, gdy zmięk­nie, dorzu­cić cebulę. Jak będzie już szkli­sta, dodać paprykę, z nią przy­prawy i pół szklanki wody. A kiedy papryka tro­chę zwiot­czeje – doło­żyć chmiel. Pod­sma­żać do wypa­ro­wa­nia wody, jesz­cze kilka minut. Zdjąć z pal­nika, wyci­snąć czo­snek i wymie­szać.
Można poda­wać z ryżem, kusku­sem albo kaszą jaglaną, ale pasuje też jako doda­tek do wielu posił­ków.

rano kawka, wieczorem chmiel

Wielki Krzun. Tro­chę jakby zagaj­nik. Brzozy mogły wyro­snąć dawno temu jako samo­siejki, ale dęby czer­wone skąd by się wzięły? W oko­licy nie ma. A sosny wcale nie są stare i rosną osobno, jak posa­dzone. Nie wiem. Trzeba zna­leźć naj­star­szych górali i pod­py­tać. Mam pewien typ.
Pod­szyt z porze­czek, jeżyn, jakichś śli­wo­wych dzicz­ków, kru­szyny. Masko­wa­nie z rde­stowca. W runie trawy, przy­tu­lia, kur­dy­ba­nek, chmiel, fiołki, gwiazd­nica, zabłą­kane tuli­pany i cebu­lice, podu­chy mchu, pod któ­rymi chrzę­ści gruz. Żadne to kon­kretne sie­dli­sko. Ot, Krzun.

Chmiel (Humulus) powy­ła­ził i idzie w górę, więc to osta­nia chwila na białe pędy. Trzeba je ostroż­nie wydo­by­wać z ziemi, bo kru­che. Podwa­żyć korze­nie, deli­kat­nie odsło­nić z ziemi i ręcz­nie powy­bie­rać białe kiełki. Jak się działa nie­zbyt bru­tal­nie, to roślina żyje dalej. Z resztą nie ma się czego bać, to odporny i eks­pan­sywny gatu­nek.

białe pędy chmielu z wody

Dokład­nie opłu­kać pędy z ziemi. Nad­kru­szone miej­sca lepiej powy­ci­nać, żeby nie został w nich pia­sek. Goto­wać w oso­lo­nej wodzie około 3 minuty. Poda­wać od razu, bo szybko sty­gną. Żeby pod­kre­ślić ich deli­katny, szpa­ra­gowy smak, posy­pać wiór­kami masła.


Zna­la­złam przy oka­zji połać wie­sioł­ko­wych roze­tek (Oenothera biennis). Cha­rak­te­ry­stycz­nie czer­wono obra­mo­wane listki prze­stały być zupeł­nie pła­sko przy­dep­tane, kie­rują się już do góry, nie­długo będą wypusz­czać łodygę. Mają już rok, teraz ich celem jest kwit­nie­nie i nasiona. Ale póki co można jesz­cze spró­bo­wać korzeni.

Można, ale nie każ­demu przy­pa­sują. Są jasne z buracz­ko­wymi prze­bar­wie­niami i zaska­ku­jąco grube, dłu­gie, czę­sto wie­lo­krot­nie roz­ga­łę­zione. Przed jedze­niem trzeba je obrać i umyć, ugo­to­wać do mięk­ko­ści – około 15 minut (uwaga, pie­nią się, więc bez pokrywki, jak maka­ron), a potem przy­pra­wić na przy­kład solą, ole­jem, octem. Wyglą­dają słabo, bo robią się sza­ro­sine. (Wydało się! foto­gra­fie sałatki z wie­siołka w książ­kach kła­mią poka­zu­jąc je na surowo.) Sma­kują naj­pierw podob­nie do roz­go­to­wa­nej pie­truszki, a po chwili wywo­łują wra­że­nie i smak zmie­lo­nego pie­przu.
Rodzina komi­syj­nie uznała je za cie­kawe, ale nie­ja­dalne. Jedze­nie bez popitki u wrażliwych może wywo­ły­wać odruch kaszlu.

Po raz pierw­szy spo­tka­łam w moim rewi­rze jakie­goś innego zbie­ra­cza. Star­sza pani zry­wała do siaty kwiaty mniszka. Rozglą­dała się bar­dzo kon­spi­ra­cyj­nie, więc nie pyta­łam, co z nich będzie.