Pokazywanie postów oznaczonych etykietą saga. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą saga. Pokaż wszystkie posty

czwartek, 30 lipca 2015

Jak z miliarderki stać się zwykłą wywłoką z gór? O początkach rodu Casteel. (W matni marzeń – Virginia C. Andrews)

 
 Oto w końcu po czterech tomach sagi rodu Casteel niecierpliwy czytelnik dowiaduje się, co zdarzyło się u źródeł. Dobrze, że dopiero teraz, dobrze, że nie linearnie – dzięki temu o wiele lepiej zrozumiemy decyzje bohaterów, zobaczymy dokąd wiodły ich wybory i – być może – przestaniemy osądzać. 
 
Cieszę się, że Virginia C. Andrews w  poprzednich częściach jedynie sygnalizowała wydarzenia z przeszłości, incydentalnie wspominała o małych drobiazgach, które ułamek po ułamku składały się na pełny obraz, którego dopełnienie i wypełnienie stanowi właśnie W matni marzeń.

O retrospekcję zadbała Andrews bardzo zmyślnie – nie jest to zwykły prequel. Oto Annie Casteel Stonewall, przybywając do Farthinggale Manor na pogrzeb swojego ojca, Troya Tattertona znajduje w posiadłości Tattertonów pamiętnik swojej babci Leigh i powoli zaczytuje się w jego treści. 

Prawdę będzie poznawała wraz z czytelnikami, raz na zawsze wyjaśniając dziwne i bolesne losy swojej rodziny. Wykorzystanie motywu pamiętnika jest bardzo ograne, jednak w  przypadku sagi o Casteelach niewątpliwie trafione i pożądane – właściwie był to jedyny możliwy i sensowny sposób na ukazanie tego, co miało miejsce przed tragicznymi zdarzeniami na Wzgórzach Strachu, a czego czytelnik mógł się tylko domyślać, samemu dobudowując resztę wydarzeń. 

Sztormy, zawirowania, miłości, psychozy, kłopoty, choroby, zdrady, trudne wybory, rozstania, ślepe pragnienie młodości, rozbuchane pożądanie, pytanie o mieć czy być – to wszystko znajdowaliśmy dotąd na kartach czterech poprzednich tomów, a tutaj jedynie sięgniemy do początków, poznamy osobę, która zainicjowała dalszy rozwój wypadków, ponoszącą ogromną odpowiedzialność za każde cierpienie członków rodziny. To swoiste clue przekleństwa ciążącego nad Casteelami i Taterttonami. Można zarzucać książce wtórność i nudę, bo przecież większość zawartych tutaj wątków już poznaliśmy en passant w  poprzednich tomach. Sądzę jednak, że to część konieczna, by całość mogła odpowiednio wybrzmieć i niezbędna do wypełnienia pomniejszych luk. 

Może nie tak porywająca jak kolejne, ale ważna, bo zamykająca całość, spinająca ją niczym klamra.


 
 Rodzina Casteel / Mroczny anioł / Upadłe serca / Bramy raju
Kwiaty na poddaszu / Płatki na wietrze
/ A jeśli ciernie / Kto wiatr sieje / Ogród cieni

poniedziałek, 23 lutego 2015

Bramy raju – Virgnia C. Andrews


Tytuł: Bramy raju
Autor: Virginia C. Andrews
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
ISBN: 9788379611560
Ilość stron: 504
Cena: 35 zł



Bramy raju – czwarty i póki co ostatni wydany w  Polsce tom sagi opisującej losy rodziny Casteel, który otwarty i zakończony został w taki sposób, że wprost nie mogę dać upustu złości, że nadal nie mam w  domu kolejnych części!
Pamiętacie jak zakończyły się Upadłe serca? Heaven zaczęła wieść szczęśliwe życie i wydawało się, że odtąd wszystko pójdzie po jej myśli i będziemy mieli okazję poczytać krzepiącą opowieść o tym, co było dalej. A wiecie jak zaczynają się Bramy raju? Heaven z  Loganem giną w  wypadku, osierocając Annie.
Osiemnastolatka budzi się po kilku dniach śpiączki i jej świat zostaje całkowicie zniszczony: dowiaduje się, że jej ukochani rodzice nie żyją, ona sama jest sparaliżowana, a opiekę nad nią przejmuje obrzydliwie bogaty Tony Tatterton, z  którym jej rodzina nie utrzymywała kontaktów od czasu wydarzeń w  Farthy, o których mama nie zdążyła jej opowiedzieć. Teraz dziewczyna zostaje zdana na łaskę człowieka, sprawiającego wrażenie opiekuńczego, choć niezwykle smutnego i osamotnionego starszego pana, a tak naprawdę skrywającego pod powierzchnią najgorsze instynkty.

Władczy Tony zapewnił Annie najlepszego lekarza, fachową pielęgniarkę, najnowocześniejszy sprzęt, po to, by – jak mówił – umożliwić jej jak najszybszy powrót do zdrowia i nadrobić stracone lata. Omamił wszystkich – Drake’a przekupił udziałami w  firmie, Loganowi zabronił odwiedzać siostrę, ciotce zakazał wstępu i na wszelkie możliwe sposoby ograniczał jej kontakty z kimkolwiek. Mało tego: zaczął decydować o tym co Annie ma ubierać, nakazał jej zmianę koloru włosów, a wszystko to, by uzyskać złudzenie posiadania koło siebie Leigh i Heaven, do których Annie była do złudzenia podobna. Dla Tony’ego czas się zatrzymał: znów miał, przed sobą ukochaną kobietę z  przeszłości i postanowił dołożyć wszelkich starań, by nikt mu jej nie odebrał. Nie przewidział jednak, że Annie jest podobna do matki i babki nie tylko z wyglądu, ale przede wszystkim z  twardego charakteru.

Jakie przeciwności będzie musiała pokonać młoda dziewczyna? Choć to dopiero pierwszy tom ściśle poświęcony jej, na powierzchnie już wydobywają się podobieństwa jej losu i losów jej przodkiń.
Bramy raju to najlepsza z  dotychczasowych części tej sagi – kipiąca od emocji, komplikująca to co i tak już skomplikowane, a przy tym wraz z (nie)nową bohaterką wtłaczającą do książki wiele świeżości, otwierając tym samym nowe furtki.
Aż dziw bierze jak w  serii tej wszystko jest przemyślane: podczas czytania poprzednich tomów często zżymałam się na niekończenie pewnych wątków, zostawianie uchylonych furtek. Teraz jednak widzę, że były to zabiegi celowe, że to co wówczas zostało niedopowiedziane, teraz znajduje swój finał.

Jeśli jeszcze nie znacie tego cyklu, a macie ochotę na coś naprawdę emocjonującego – GORĄCO polecam!

I przypominam o konkursie, w  którym można zdobyć właśnie tę książkę. Nie przegapcie tej okazji!


Kwiaty na poddaszu / Płatki na wietrze / A jeśli ciernie / Kto wiatr sieje / Ogród cieni

niedziela, 22 lutego 2015

Ksiązkowa i znacznie lepsza Moda na sukces (Upadłe serca – Virginia C. Andrews)


Autor: Virginia Cleo Andrews
Tytuł: Upadłe serca
ISBN: 9788379610679
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Cena: 35 zł
Ilość stron: 464

Czytam już kolejną książkę Virginii C. Andrews i naprawdę – mimo że w  praktyce mało rzeczy/sytuacji ma jeszcze zdolność mnie zadziwiać i szokować – wciąż nie mogę się wyjść ze zdumienia tym jak bardzo można pokomplikować ludzkie losy. Nie umiem obejść się w  tej sytuacji bez pewnego porównania, (dla książki chyba niezbyt korzystnego), przy przywoływaniu którego naprawdę nie mam nic złego czy obraźliwego na myśli, chcę jedynie podkreślić pewien stopień skomplikowania, a przychodzące do głowy zestawienie jest jedynym, które dobrze ujęłoby kwestię: seria o rodzinie Casteel (tak jak wcześniejsza saga o Dollangangerach) to nic innego jak książkowa wersja Mody na sukces, do której wpleciono jednak nieco więcej sensownej fabuły.
Oto trzecia część sagi, w  której – jak mogłoby się zdawać – wydarzyło się już wszystko: ojciec okazał się nie być ojcem, bo jego żona wcześniej została zgwałcona przez swojego ojca w  wyniku czego poczęło się dziecko; to dziecko „przez przypadek” wdało się w  romans z  własnym wujkiem, a jej dziecko z  kolei myślało, że zakochało się własnym bracie, który jednak okazał się wcale nie być rodziną. Ufff. To tylko krótkie przedstawienie kilku drobnych wątków – żeby nie było wątpliwości. Podczas lektury każdego kolejnego tomu sieć powiązań się zagęszcza i obawiam się, że już niedługo nie będę w stanie poruszać się po tej książce bez rozpisanego drzewa genealogicznego poszczególnych bohaterów na podorędziu. Nie sądźcie jednak, że to wada: Andrews to pisarka, która po prostu do perfekcji opanowała zdolność komplikowania życia swoim bohaterom. Nie znam drugiej takiej, a co jeszcze dziwniejsze – ta strategia pisarska niesamowicie się sprawdza!
Tom trzeci w  niczym nie ustępuje poprzednim: Heaven po ucieczce z  Farthinggale Manor na nowo układa sobie życie na Wzgórzach Strachu u boku ukochanego Logana, podejmując pracę w  szkole w  Winnerow. Niestety Tony nie pozwoli im tak łatwo o sobie zapomnieć: będzie robił wszystko, by kupić zaufanie Logana i w  ten sposób odzyskać Heaven. Dzięki ponownemu nawiązaniu relacji po ślubie młodych, bohaterowie dostają możliwość wybudowania oddziału Fabryki Zabawek na Wzgórzach Strachu, dzięki czemu mogą wesprzeć okolicznych mieszkańców i samym zyskać renomę wśród niedarzących ich dotąd szacunkiem sąsiadów.  Wizja bogactwa i piastowania lukratywnej posady całkowicie omamiła Logana, sprawiając, że losy tej dwójki znów się skomplikowały, Heaven po raz kolejny musi uciekać przed grzechem pulsującym w  krwi Tony’ego.  Oprócz tych rewelacji Heaven w  tej części będzie się procesować o prawa do opieki nad Drake’m, synem swojego nie-ojca z nie-siostrą Fanny, z  którą (podobnie jak wcześniej ich ojciec) dojdzie do porozumienia dzięki pieniądzom (innymi słowy: kupi dziecko, tak jak wcześniej kupiono ją). Dzieje się wiele i akcja wcale nie zwalnia, mimo że zakończenie sugeruje pewną stabilizację.
Polecam Wam tę sagę – odbieram ja jako znacznie lepszą niż wcześniejsza opowieść o rodzie Dollangangerów. Nie ma w niej czasu na nudę, naprawdę! Choć bohaterowie bywają arcyirytujący (Tony’emu chętnie sama podałabym trutkę w  śniadaniu), a sama fabuła zdaje się nierzeczywista, coś w  niej sprawia, że książki nie sposób porzucić (nie to co Mody na sukces – to opowieść o wiele lepsza od tego telewizyjnego tasiemca). Siła  i hart ducha głównej bohaterki jest zaś godna pozazdroszczenia.
Świetna książka!

 Rodzina Casteel / Mroczny anioł / Upadłe serca / Bramy raju
Kwiaty na poddaszu / Płatki na wietrze
/ A jeśli ciernie / Kto wiatr sieje / Ogród cieni

poniedziałek, 12 sierpnia 2013

Jeździec miedziany - Paullina Simons

Leningrad, 22 czerwca 1941 roku. Mimo paktu o nieagresji Niemcy atakują Związek Radziecki. Tego samego dnia, niewinna, siedemnastoletnia Tania spotka na swej drodze oficera Aleksandra Biełowa. Oboje, mimo że nigdy przedtem się nie widzieli, w sposób magiczny lgną do siebie i pragną dzielić się ze sobą swoją historią. Wydaje się, że oto jesteśmy świadkami narodzin miłości, której nic nie będzie w stanie stanąć na drodze. Niestety, niemalże natychmiast okazuje się, że Aleks jest wybrankiem serca Daszy – siostry Tatiany, a ta nie chcąc jej ranić zdecydowała usunąć się w cień. Mimo że zarówno Aleksander jak i Tania kochają się do nieprzytomności, nie mogą ujawnić swoich uczuć. Cieniem na ich relacji kładzie się także wojna, zbierająca coraz większe żniwo. Bohaterowie, swoje losy odczytują w losach postaci z poematu Puszkina, który niestrudzenie niesie im pociechę w trudnych chwilach. Jeździec miedziany to opowiedziana z rozmachem historia dwójki wkraczających w dorosłość ludzi, którzy wrzuceni zostali w tragiczne czasy i którzy za wszelką cenę muszą wydostać się z kraju. Początkowo akcja toczy się niespiesznie, wręcz leniwie, dopiero później nabiera rozpędu.
Bohaterowie nieprawdopodobnie mnie irytowali – odchodziłam od zmysłów widząc, ze Tania po raz kolejny rezygnuje ze szczęścia, że Aleksander miał w sobie tak mało zdecydowania, że potrafili oni igrać z uczuciami wszystkich, byleby tylko nie ujawnić prawdy o sobie. Mistyfikacja, ranienie siebie kosztem innych, wybory, których nie rozumiem, decyzje wymuszone rzeczywistością wojenną – to wszystko doprowadzało mnie podczas lektury do białej gorączki. Buzowały we mnie emocje, miałam ochotę wskoczyć do książki i potrząsnąć bohaterami, wydobyć ich z tej nonsensownej sytuacji. A jednak oddychałam wojennym, rosyjskim powietrzem, chłonęłam każde słowo z należną mu delikatnością i czułością. To opowieść, która powaliła mnie na kolana, zadomowiła się w moim sercu i nie chce go opuścić. Jest powieścią wielką, bo poruszającą.
Podczas lektury innych powieści, często bywam rozproszona, a Simons ma niesłychaną zdolność do skupienia na sobie całej mojej uwagi. Nie jest przesadą powiedzieć, że dzięki niej świat przestaje istnieć, że zatracam się całkowicie w rzeczywistości przez nią wykreowanej. Nie jem, bo bohaterowie nie jedzą, kocham, bo oni kochają, tęsknię, bo oni tęskną, oburzam się, bo i oni się oburzają… Ich życie staje się moim. Na długie godziny przeniosłam się do okupowanego Związku Radzieckiego, a później Ameryki. To opowieść podretuszowana pigmentami czułej pamięci, książka wytęskniona, dzieło najwyższej próby. I nic to, że romans, że w połowie opowieści zamiast historii na plan pierwszy wysuwa się erotyka. Nic to, że posiada wiele merytorycznych mankamentów. Jest tak oszałamiająca, że można jej wybaczyć wszystko, a zdecydowanie ułatwia to bogato zarysowane tło historyczne i niebywała umiejętność autorki do tworzenia dramaturgii. W książce tej wszechobecna jest miłość pomimo przeciwności, uczucie, do którego wielu tęskni i o jakim marzy, i wydaje mi się, że to właśnie dzięki niej powieść ta nic nie straci ze swojej mocy narracyjnej nawet po wielu latach. Simons stowarzysza się z gustami odbiorców i w genialny sposób użytkuje nośne, zaaprobowane poetyki, by zdobyć czytelnika. Jej słowa działają na wyobraźnię, rozpalają ją do czerwoności. Ten utwór oddycha. I ja to kupuję.


Paullino Simons, proszę mnie więcej do kaca książkowego nie doprowadzać!:P To już kolejny raz!

____________
Recenzja Pieśni o poranku Paulliny Simons