Czerwień rubinu - Kerstin Gier

Czy miewasz często mdłości, niekiedy drżenie nóg i migrenowe bóle głowy? Czy masz 16-17 lat? Jeśli tak, uważaj, bo lada chwila możesz znaleźć się w zupełnie innej epoce, a niebezpieczeństwa czyhające w przeszłości mogą dotknąć również Ciebie.

Charlotta już od jakiegoś czasu ma mdłości. Cała rodzina z niecierpliwością czeka na jej pierwszą podróż w przeszłość, bo to z pewnością ona odziedziczy gen, który pozwala na cofanie się w czasie. Tym bardziej, że sam Isaac Newton obliczył datę urodzin Charlotty. Tymczasem jej kuzynka, Gwendolyn Shepherd, żyje normalnym życiem. No, może jeśli nie brać pod uwagę tego, że widzi duchy. Nie są to straszne potwory, ale sympatyczne stworzenia nadal przekonane, że żyją. Pewnego dnia Gwendolyn w jednej chwili zmierza do sklepu po cukierki, a w drugiej znajduje się w tym samym miejscu, ale o wiele, wiele wcześniej. Zdaje sobie sprawę, że to ona otrzymała gen podróży w czasie, a nie Charlotta. Rodzina nie wierzy, że Gwendolyn, nieprzygotowana i nierozumiejąca sytuacji, zdoła wypełnić ważną misję. Dziewczyna jest ostatnim, dwunastym podróżnikiem w czasie. Jej misja polega na odnalezieniu ukradzionego chronografu, bo tylko dzięki niemu i próbkach krwi podróżników można odkryć Tajemnicę Dwanaściorga. W wypełnieniu zadania pomaga jej Gideon de Villiers, dumny i arogancki, ale za to jak przystojny...

„Czerwień rubinu” miałam już okazję czytać w 2011 roku, ale z przyjemnością odświeżyłam sobie tę historię. Znów gości na mojej półce, tym razem w nowym, estetycznym wydaniu od Media Rodzina. Mam do tej książki duży sentyment i nadal uważam, że jest niezwykle czarująca, przyjemna i lekka, do „spałaszowania” na kilka godzin. Mam wrażenie, iż te 7 lat temu odbierałam historię Gwen trochę inaczej, bardziej osobiście, ze względu na mój wiek. Bałam się, że teraz zmienię zdanie o „Czerwieni rubinu”, ale ja nadal odczuwałam ogromną przyjemność z lektury!

„Czerwień rubinu”, pierwszą część Trylogii Czasu, odebrałam jako wstęp przedstawiający nam postacie, świat i sytuację, z jaką muszą się zmierzyć bohaterowie. Po skończeniu książki miałam takie wrażenie, jakbym oglądała film, który szybko się zaczął i skończył. Zdecydowanie za szybko. Mimo tego, że Gwendolyn i Gideon mało co posunęli się do przodu ze spełnieniem misji, to samo poznawanie świata stworzonego przez autorkę i tajemnic Podróżników było bardzo interesujące. To był tak jakby ekscytujący sen, z którego nie chciałam się budzić.

Styl pisania pani Kerstin Gier bardzo przypadł mi do gustu. Autorka lekko, zwiewnie, interesująco i z humorem snuje swoją opowieść. Stworzyła idealnie zarysowane postacie, a dzięki pierwszoosobowej narracji pisanej z punktu widzenia głównej bohaterki, Gwendolyn, możemy poznać jej charakter, myśli i uczucia. Muszę przyznać, że gdyby była realistyczną osobą, chętnie zawarłabym z nią przyjaźń. Gwendolyn to osóbka inteligentna, wyrozumiała i umiejąca się postawić. To absolutnie udana i wywołująca u czytelnika sympatię postać. Grzech nie wspomnieć też o Gideonie, towarzyszu Gwendolyn w wypełnieniu misji. Od początku zwrócił uwagę dziewczyny, a także i moją. Autorka przedstawiła go jako bezczelnego, pysznego i aroganckiego dzieciaka, który z czasem okazał się być odważnym, uprzejmym chłopakiem. Podejrzewam, że powodem tej ogromnej zmiany była bliższa relacja z Gwendolyn, ponieważ Gideon na początku uważał ją za jedną z wielu nastolatek lubiących plotki i SMS-owanie. Tymczasem okazała się być odważną dziewczyną z charakterem. Gideon również wzbudził moją sympatię. Nie jest on z pewnością jednym z idealnych niebezpiecznych twardzieli, ale odpowiedzialnym, mającym uczucia i chwile słabości dziewiętnastolatkiem.

Czy w książce występuje wątek miłosny? Tak, ale jest on bardzo delikatny, uroczy i rozwija się powoli. Nie jest przesłodzony, a uczucie nie rozwija się nagle pod wpływem buzujących hormonów. Autorka również tę kwestię dokładnie przemyślała i zaplanowała. Ogólnie nazwałabym „Czerwień rubinu” powieścią subtelną, urokliwą. Nie narzuca ani romansu, ani zawrotnego tempa akcji, ani sztucznego humoru. Tutaj wszystko jest odpowiednio wyważone.

„Czerwień rubinu” to zaledwie wstęp do „Trylogii Czasu”, ale bardzo udany i sympatyczny dla odbiorcy. Humor i dobrze skonstruowani bohaterowie to podstawy tej książki, szczególnie trafią do młodzieży lubiącej przygodówki, ale odpowiednio też zrelaksują dorosłego czytelnika. Cieszę się, że miałam okazję wrócić do historii Gwen i znów czerpać z niej czystą rozrywkę.

Chłopiec, który widział - Simon Toyne

Josef Engel to z pozoru zwykły krawiec, który nigdy nie opowiadał szczegółowo o swojej przeszłości. Był jednym z czterech Żydów, nazwanych die Anderen, ocalałych z obozu Schneider Lager. Nic więc dziwnego, że jego wnuczka, Marie-Claude, zapragnęła dowiedzieć się jak najwięcej o przeszłości dziadka, a także o pozostałych uratowanych. Kobieta nie zważa na ostrzeżenia Josefa o tym, że nie powinna brnąć w poszukiwania zbyt głęboko. Niedługo później dziadek zostaje brutalnie zamordowany, a obok jego zwłok zabójca umieścił pewną wiadomość – „Skończyć to, co zostało rozpoczęte”. Marie-Calude zdaje sobie sprawę, że musi uciekać wraz ze swoim synkiem, Leo. Wkrótce na jaw wychodzą tajemnice i brudne układy sięgające II wojny światowej, a tylko tajemniczy Salomon Creed może zapobiec kolejnym morderstwom.

Od razu przyznam, że nie spodziewałam się tego, co właściwie otrzymałam od lektury „Chłopca, który widział”. Założyłam, iż będzie to typowy kryminał lub thriller, który, standardowo - jak większość takich książek, zahaczy o jakieś tajemnice rodzinne. Być może przeszłość Josefa okaże się być komplikowana i szokująca, może zaangażował się w coś, co angażować się nie powinien – tak właśnie myślałam. Tymczasem wątek kryminalny to zaledwie kwestia poboczna.  Tutaj autor porusza bardzo ważną, ciężką tematykę związaną z rasizmem, nienawiścią do Żydów, antysemityzmem i fałszywym patriotyzmem. I robi to naprawdę ostrożnie, z rozmysłem, aby nie przekroczyć żadnej z cienkich granic pomiędzy tym, co dobre, a tym, co okazało się być tragedią w postaci II wojny światowej. Nie są to też tematy obce współczesnym społeczeństwom. Problem imigracji ludności pochodzenia arabskiego do Europy, dylematy moralne, wybór między człowieczeństwem a zapewnieniem bezpieczeństwa, skrajny „patriotyzm”… Hasło „Polska dla Polaków” nie jest nam obce, prawda? Simon Toyne każe się chwilę zastanowić, czy czasem nawet nieświadomie nie robimy komuś krzywdy. Granica między chęcią zachowania rodzimej kultury i bezpieczeństwa a chęcią krzywdzenia, a nawet mordu obcych „ras”, jest niebywale cienka. W końcu nie bez powodu cały naród poszedł za głosem brutalnego przywódcy, który w ubiegłym wieku zgotował na ziemi piekło.

Jak widać, książka absolutnie nie jest lekturą lekką. Tego się nie spodziewałam i w związku z tym czytało mi się ją mozolnie i z trudem. Już na samym początku czułam się rzucona w wir wydarzeń, które ciężko było sobie poukładać w głowie. Wiele postaci, wiele wątków, a tak naprawdę nie wiadomo, na czym się skupić. To zmieszanie stopniowo ustępowało, ale i tak książkę czytałam dość długo. Końcówka była w tym wszystkim najlepsza, trochę szokowała i dawała do myślenia. „Chłopiec, który widział” wymagał ciągłego skupienia i co rusz dawał nowy temat do refleksji. I zapewne czytając książkę jesienią lub zimą miałabym lepsze wrażenie i byłabym bardziej zdolna do powolnego wgryzania się w lekturę. Ponieważ to dziwne uczucie, gdy wiesz, że coś jest dobre i inteligentne, ale zarazem często nieciekawe, niewciągające i po prostu ciężkie w lekturze.

Mam wrażenie, że wszystko w tej książce jest niebanalne i podszyte dwuznacznością. Główny bohater, Salomon, to postać niezwykle tajemnicza i nieoczywista. Ciężko ustalić jego tożsamość czy nawet pochodzenie, w jego przeszłości jest wiele znaków zapytania. Niby nie działa przypadkowo, ale ciężko odgadnąć jego motywacje. Mam nadzieję, że w kontynuacji dowiem się o tej postaci o wiele więcej.

„Chłopiec, który widział” to powieść inteligentna, potrzebna i poruszająca temat Holokaustu. I mimo że historia zbrodni jest fikcją, to jednak autor przekazuje wiele współcześnie aktualnych tematów do refleksji, nadal są one poruszane chociażby u nas, w Polsce. Opowieść pełna jest zagadek, skomplikowanych tropów, nie daje odpowiedzi na wszystkie pytania. I mimo że ja musiałam tę książkę czytać kawałek po kawałku, momentami musiałam się przymuszać i czasem nie miałam głowy do połapania się w wątkach, to ostatecznie stwierdzam, że gdybym nie przeczytała tej książki, to dużo bym straciła. Także może za rok, pewnego zimowego wieczoru wrócę do lektury. Wtedy na pewno nastawię się na ponowne przetrawienie tematu i może odkryję coś, co mogło umknąć mojej uwadze.

Za egzemplarz recenzencki bardzo dziękuję Wydawnictwu Albatros.