Dylan's "Pretty Saro"

We gaan nog een keer terug naar die wonderlijke Dylan verzameling van "Another Self Portrait"

Down in some lone valley
In a sad lonesome place
Where the wild birds do all
Their notes to increase

Farewell pretty Saro
I bid you Adieu
But I dream of pretty Saro
Wherever I go

Well my love she won't have me
So I understand
She wants a freeholder
Who owns a house and land

I cannot maintain her
With silver and gold
And all of the fine things
That a big house can hold

If I was a poet
And could write a fine hand
I'd write my love a letter
That she'd understand

And write it by the river
Where the waters overflow
But I dream of pretty Saro
Wherever I go.


Zonder twijfel  is voor mij  “Pretty Saro” het hoogtepunt van Dylan’s “Another Self Portrait”

Deze ouwe folkballade gaat zeer ver terug.

Origineel komt ze uit Engeland in de jaren 1700. In Engeland zowat uitgestorven werd ze zols zovele andere ballads “herontdekt” in de Appalachen zo halfweg de jaren 1800. Oraal doorgegeven via settlers en Ierse immigranten.

Het was Cecil J. Sharp , de grote verzamelaar van Appalachian volksmuziek , die de song opschreef van een versie gezongen in Noord-Carolina in 1916 door Mevr. Mary Sands.

De zanger heeft zijn liefde verloren , want hij heeft geen land noch goud . Afgewezen door Pretty Saro , gaat hij de wijde wereld in en zwerft rond. Hij zal haar echter niet kunnen vergeten. 

 

In de US vinden we verschillende varianten van de song. In de verschillende Amerikaanse versies is de song wat langer. Het begint met de aankomst van de zanger in dit land in 1849. Vaak is hij een arme soldaat, ver van zijn huis . Wat komt hij daar doen ?  1849 was het jaar van de goldrush, zie ook “Days of 49”.

“I came to this country in seventeen-forty-nine,
I saw many a true love, but I never saw mine.
I looked all around me and found I was alone.
And me a poor stranger, and a long way from home.

Down in some lonesome valley, down in some lonesome place,
Where the wild birds do whistle their notes to increase,
I think of pretty Saro whose waist is so neat,
And I know of no better pastime than to be with my sweet.”

Dit is de versie die Iris DeMent zingt in Songcatcher.

Dylan gebruikt de versie zoals opgetekend door Alan Lomax. Die publiceerde " Pretty Saro " in zijn “Penguin Book of American Folk Songs” ( 1964 ) .

Dit boekje was de inspiratie voor vele folksongs die het begin van de zgn. “Folk Boom” kleurden. 

Oudste opname is van Ed McCurdy (1956) (Topic)

Deze ballad wordt meestal aanzien als een Appalachian song, maar met echos die teruggaan op Schotland, Ierland, of - zoals hier - Engeland.

De song is terug te vinden op Ed McCurdy's lp "Ballad Singer's Choice."

Covers : Shirley Collins (1959) , Ritchie Sisters (1959) , Chad Mitchell Trio (1960) , Judy Collins (1962) , Doc Watson (1966) , Pete Seeger (1966) , Bert Jansch (1977) , Peggy Seeger (1984) [aangekondigd als 'an American song'], Doug Wallin (1995) , Iris Dement (2001) [in film Songcatcher] , en Dylan op zijn "Another Self Portrait) (2013)


Hier zijn

1 Ed McCurdy - Pretty Saro
2 Shirley Collins and Davy Graham - Pretty Saro
3 Jean Ritchie - Pretty Saro
4 Judy Collins - Pretty Saro
5 Doc Watson - Pretty Saro
6 Pete Seeger - Pretty Saro
7 Iris DeMent - Pretty Saro (from Songcatcher)
8 Bob Dylan - Pretty Saro (Unreleased, Self Portrait)

Op de draaitafel : Bob Dylan – Another Self Portrait (2013)

‘What is this shit?’, was het commentaar van Greil Marcus in “Rolling Stone”  na de eerste beluistering van ‘Self Portrait’ in 1970.  Ik herinner mij deze titel alsof het gisteren was.

Het zou één van Dylan’s meest controversiële albums worden, in de kritieken vrijwel unaniem neergehaald.

In de periode 1969-1970 werden in New York (met o.a. David Bromberg en Al Kooper) tientallen songs opgenomen, die vervolgens in Nashville en Los Angeles werden voorzien van backing vocals, extra drums en soms een orkest, en die deels terecht kwamen op de albums ‘Self Portrait’ en ‘New Morning’.

Het resultaat werd door velen beschouwd als Dylan onwaardig.

En toch ...

De verleden jaar in New York teruggevonden tapes laten je horen hoe “Self Portrait” had kunnen klinken...

Ik vraag me af wiens beslissing het is geweest om die flauwe kul aan de basistapes toe te voegen. Is het dan echt zo dat Dylan zelf destructieve neigingen heeft en dat hij wetens en willens de goeie dingen achterhoudt en ze laat aanvullen met wat Greil Marcus (terecht ?)  “Shit” noemde ?

Dylan woonde eind jaren zestig in de bossen van het villadorp Woodstock, een stukje ten noorden van New York. Hij was getrouwd, vader geworden, maar een rustig familieleven was niet voor hem weggelegd. Voortdurend werd hij lastiggevallen door opdringerige fans, die hem beschouwden als de zegsman van hun generatie.

Daaraan stoorde Dylan zich mogelijk nog het meest. Hij liet niet na te benadrukken niet anders te willen zijn dan een muzikant in de traditie van Woody Guthrie, Johnny Cash en al die anderen die de Amerikaanse muziek in leven hielden.

Al Kooper heeft Self Portrait ooit “An American Songbook” genoemd,  misschien wel de werktitel voor de plaat. Dat zegt waar het om gaat.

Het was echter de tijd waarin de zgn “Counter-Culture” hoogtij vierde en die “American Songs” lagen niet goed. Vietnam, rassenstrijd, studentenopstand enz...Bob Dylan, voor velen de personificatie van muzikaal protest, zong oude liedjes waar niemand oren naar had en deed dat ook nog eens in mierzoete, melige arrangementen.

Als bonus krijg je naast de 35 onuitgegeven songs, of versies van songs, nog het hele Isle of Wight optreden met de Band, waar ik bij was, en de opnieuw remasterde “Self Portrait”.

Ik hou van deze plaat. Ik heb ze altijd gekoesterd hoewel ze tegendraads was en haaks stond op wat je van Dylan verwachtte. Maar ja, dat heeft Bob in zijn carrière wel meer gedaan. Hij ging elektrisch spelen in Newport op het hoogtepunt van de folkboom, hij ging gospel en religieuze liedjes zingen waar de meeste van zijn adepten daar huiverig tegenover stonden....

Favoriete tracks zijn zonder meer “Pretty Saro” en “Thirsty Boots” maar ook “Railroad Bill” enz enz enz...

Dit is er uiteraard eentje om op de lijst van 2013 te plaatsen.

Bob Dylan - The Death of Emmett Till

De moord op een 14-jarige zwarte jongen, Emmett Till in Money, Mississippi in augustus 1955 betekende een nieuw elan voor de Civil Rights beweging. De misdaad op zich zou niet zoveel weerklank krijgen, wel de foto die hierboven staat.

De gruwelijke foto’s van verminkte lijk van Till werd verspreid in het hele land, en werd o.m. gepubliceerd in Jet magazine, voornamelijk gericht op het Afro-Amerikaanse publiek.

Zoals gezegd wekte de foto intense reacties op van het publiek. Emmett Till had het aangedurfd, tijdens een bezoek aan Mississippi, naar een getrouwde blanke vrouw te fluiten en had zo de woede opgewekt van lokale blanke bewoners.

In het midden van de nacht werd de deur van het huis van zijn grootvader opengegooid, en Emmett werd meegenomen door ten minste zes blanke mannen. Hij werd in een vrachtwagen gegooid en zou nooit meer levend worden teruggezien.

Op 28 augustus 1955 omstreeks 20:30 ontvoerden beide mannen de jongen die toen bij zijn oom was. Ze brachten hem naar een oude schuur in het nabij gelegen Sunflower County. Daar sloegen en mishandelden ze hem letterlijk aan flarden tot hij bijna onherkenbaar was. Ze staken hem een oog uit en schoten hem neer met een revolver en bonden een ventilator rond zijn nek met prikkeldraad om hem zwaarder te maken.
Daarna gooiden ze hem in de Tallahatchie-rivier dichtbij Glendora. Een getuige hoorde Emmett urenlang schreeuwen tot de mannen besloten een einde te maken aan zijn leven.

De broers werden snel onder verdenking gesteld voor de verdwijning van de jongen. Het was echter duidelijk dat er nog anderen aan de lynchpartij hadden deelgenomen. De broers werden gearresteerd op 29 augustus nadat ze de nacht hadden doorgebracht bij kennissen in Ruleville dat slechts een paar kilometer verwijderd was van de plaats van de moord.




 

Aanvankelijk bekenden de mannen dat ze de jongen hadden ontvoerd, maar ze beweerden dat ze hem daarna weer hadden vrijgelaten. Het nieuws over de verdwijning verspreidde zich snel over heel de Verenigde Staten, zodat Medgar Evers en Amzie Moore, kopstukken van de NAACP, zich met de zaak konden inlaten. Evers was plaatselijk staatsambtenaar en Moore het hoofd van het kapittel van Bolivar County. Vermomd als katoenplukkers gingen ze in de velden op zoek naar nieuws dat hen kon helpen de jongen terug te vinden.

Zijn lichaam werd gevonden, gezwollen en misvormd, in de rivier Tallahatchie drie dagen na zijn ontvoering en kon enkel worden geïdentificeerd door zijn ring. Het werd teruggestuurd naar Chicago, waar zijn moeder erop aandrong dat de kist open werd gelaten voor de begrafenis. Zo konden de mensen zien hoe erg Till’s lichaam was misvormd.

 

“I wanted the world to see what they did to my baby.”

Op de dag dat Emmett Till werd begraven werden  twee mannen – de echtgenoot van de vrouw naar wie hij had gefloten, en zijn half broer – aangeklaagd van zijn moord, maar de 12-koppige all-white jury (van wie sommigen daadwerkelijk aan de martelingen van Emmett Till hadden geparticipeerd) had slechts een uur nodig om terug te keren voor een ‘not guilty’ uitspraak.

“De uitspraak zou sneller hebben gekund”, merkte een grijnzende juryvoorzitter op, “als de jury op weg naar de rechtbank niet zou gestopt zijn voor een frisdrankje” (!!).

 

“Not Guilty”

Om nog erger te maken, goed wetend dat er geen tweede proces zou komen, verkochten de twee beschuldigden hun verhaal aan het tijdschrift LOOK.

Bob Dylan was zo aangegrepen door dit hele verhaal dat hij zijn beruchte “The Death of Emmett Till” schreef.

 Uit Broadside :

 

Op de draaitafel : Sammy Walker - Song for Patty (1975)

Vorige keer had ik het over de beste “nep-Dylan” althans volgens Rolling Stone.

Vandaag wil ik het hebben over een totaal ondergewaardeerd artiest die Dylan – moest hij een tiental jaren eerder opgenomen hebben – naar de kroon zou steken. 

Sammy Walker (geboren 7 juli 1952 in de buurt van Atlanta, Georgia) is een Amerikaanse singer-songwriter.

Onder invloed van de folk en country van Bob Dylan, Woody Guthrie en Hank Williams, maakte Sammy Walker in het midden van de jaren 1970 met twee albums voor het Folkways label en twee albums voor Warner Brothers. 

 
Het was Phil Ochs, die zwaar onder de indruk van de jonge songwriter, voorstelde om zijn eerste album voor Folkways te producen.

Na een album met Woody Guthrie liedjes in 1979 (ook in mijn bezit), verdween Sammy Walker van het toneel. Hij nam wel een nieuwe plaat op in 2008

Ik heb die platen van Sammy Walker op het franse label “le chant du monde” die de oude folkways opnames hier verdeelde.

Song for Patty is het eerste album van Sammy Walker. Hij was toen 22.

Song for Patty gaat over Patty Hearst.

Patty Hearst is de kleindochter van miljonair William Randolph Hearst. Op 4 februari 1974 werd zij door een kleine linkse groep die zichzelf de Symbionese Liberation Army noemde uit haar appartement ontvoerd. In ruil voor de vrijheid van Hearst moest de Amerikaanse regering twee SLA-leden vrijlaten, maar dat deed de regering niet. De volgende eis was dat de familie Hearst 70 dollar aan elke arme inwoner van de Bay Area moest geven (ongeveer 400 miljoen dollar). Daarop doneerde haar familie zes miljoen dollar aan eten voor de armen in de Bay Area. Maar na deze donatie weigerde de SLA hun dochter vrij te laten omdat het voedsel volgens de SLA slecht was.

Kort daarna, op 15 april 1974, werd ze gefotografeerd met een M1 Carbine terwijl ze samen met vier andere leden van het SLA de Hibernia bank beroofde op Sunset Avenue. Hierna liet ze weten dat ze haar naam had veranderd naar Tania (naar een medestrijdster van Ernesto "Che" Guevara) en dat ze nu de SLA steunde. Er werd een arrestatiebevel voor haar uitgevaardigd, en ze werd uiteindelijk samen met twee andere leden van de SLA gearresteerd in september 1975. Zes andere oorspronkelijke SLA-leden werden gedood tijdens een belegering door een groep van 500 politieagenten van het huis waarin ze ondergedoken zaten. Vier hiervan stierven aan verwondingen aangedaan door politie, de twee anderen verstikten (de politie had het huis in brand gezet in de hoop dat zij dat zouden verlaten). Dit alles werd rechtstreeks uitgezonden door de media.

Tijdens haar rechtszaak vertelde Hearst dat ze geblinddoekt was opgesloten in een kast, en dat ze lichamelijk en seksueel was misbruikt, en dat ze hierdoor sympathie had ontwikkeld voor de ideologieën van de SLA in een extreem geval van "stockholmsyndroom". De periode van haar ontvoering tot haar arrestatie beleefde ze naar eigen zeggen in een "waas". Haar verdediging bleek niet succesvol, ze werd veroordeeld op 4 februari 1976 (toevallig precies 2 jaar na haar ontvoering) tot 25 jaar cel en in hoger beroep tot 7 jaar cel. Na 22 maanden werd haar gratie verleend door president Jimmy Carter (Hij zette de straf om in voorwaardelijk) en ze kwam uit de gevangenis op 1 februari 1979. President Clinton verleende haar op de laatste dag van zijn presidentschap een algeheel pardon (20 januari 2001).

 

Daarnaast krijgen we enkele prachtige tracks, o.m. Ochs' "Bound For Glory” en Woody Guthrie's " I Aint Got No Home".

Mijn favoriete tracks

Song for Patty

Closing Time



Bound for Glory (met Phil Ochs)

Bob Dylan's "SELF PORTRAIT"

“Self Portrait” was het tiende album van Bob Dylan en werd in 1969 opgenomen tijdens het hoogtepunt van Dylan’s carriére.

Na de release werd het album door diverse critici naar de prullenbak verwezen. Greil Marcus,  een recensent van Rolling Stone, vroeg zich af : “What is this shit?”.

Kort na Self Portrait, dat destijds ook een commercieel fiasco werd, bracht Dylan het met dezelfde ploeg muzikanten opgenomen New Morning uit. De critici en fans haalden opgelucht adem: Dit was Bob weer zoals ze hem kenden. De plaat werd zeer goed ontvangen en wordt nog altijd als een hoogtepunt in zijn oeuvre beschouwd.

Welnu, ‘This Shit’ krijgt jongen. In augustus 2013 komt er een 4-CD’s tellende deluxe editie van zijn album ‘Self Portrait’ (1970) in de winkels, met de toepasselijke titel ‘Another Self Portrait’. De 4-CD box is onderdeel van Dylan’s ‘Bootleg Series’.

‘Another Self Portrait’ bevat nog niet eerder uitgebracht materiaal komende van akoestische sessies die gehouden zijn voor ‘Self Portrait’ en ook van ‘Nashville Skyline’ (1968) en ‘New Morning’ (1970). De deluxe versie bevat ook nog het complete concert dat Dylan en zijn band in 1969 gaf tijdens het Isle of Wight Festival, alsmede de geremasterde versie van ‘Self Portrait’.

Hoog tijd dus om een van naderbij te kijken naar dat eerste “zelfportret”

Er is al eens gesuggereerd dat het album beter “American Muic” of zoiets had geheten, want dat is het in feite waar et om ging.

Dylan zong – ongedwongen en relaxed – folksongs of liedjes die hijzelf appreciëerde of kende.

Ik heb een paar originals van liedjes op dit (oorspronkelijk) dubbel album verzameld.

Ik heb ze aangevuld met originals en/of inspiraties voor het Dylan album uit 1973, waar tal van niet gebruikte songs voor Self Portrait op zijn terecht gekomen.

Dit zijn ze :

SELF PORTRAIT

01 The Davis Sisters - I Forgot More Than You'll Ever Know
02 Jules Allen - In The Days of 49
03 Ian & Sylvia Tyson - Early Morning Rain
04 Clarence Tom Ashley - Little Sadie
05 Gilbert Bécaud - Je t'Appartiens
06 Oscar Brand & Erik Darling - Copper Kettle
07 Billy Grammer - Gotta Travel On
08 Casa Loma Orch - Blue Moon
09 Simon and  Garfunkel - The Boxer
10 Little Jimmy Dickens - Take Me As I Am (Or Let Me Go)
11 Everly Brothers - Take a message to Mary
12 Tampa Red - It Hurts Me Too

DYLAN

Hank Snow - (Now And Then There's) A Fool Such As I
Peter LaFarge - Ira Hayes
Peter Paul and Mary - Flora ( The Lily Of The West)
Ronnie Gilbert - Spanish is a Loving Tongue
Edmond Clément – Plaisir d’Amour (original voor Can’t help falling in love)

Een paar onverwachte Dylan Originals

Even tijd voor een paar onverwachte Dylan Originals.

“Walk out in the Rain” is een Dylan-nummer dat Dylan zelf nooit officieel opnam (wel een demo op 1 mei 78 in de Rundown Studios, Santa Monica, CA) en dat in het archief van Jean Kluger belandde.

Zelfs de songcatalogus op Dylans Highway 61 cd-Rom vermeldt Ann Christy als de oudste versie.

Nog een tweede Dylan/Springs-compositie, “If I Don't Be There By Morning”, staat op de B-kant. Helena Springs was backing vocaliste en deelt opvallend veel coauteur credits in de periode onmiddellijk na het uiteengaan van Bob en Sara Dylan.

 

De Outtakes van “Street Legal” :
• "Coming From The Heart (The Road Is Long)" (Bob Dylan & Helena Springs)
• "Stop Now" (Bob Dylan & Helena Springs)
• "Walk Out In The Rain" (Bob Dylan & Helena Springs)

 

 Helena Springs

Bob Dylan - Walk out in the rain

Walk out if it doesn't feel right,
I can tell you're only lying.
If you got something better tonight,
Don't mess up my mind with your crying.

Walk out in the rain,
Walk out with your dreams,
Walk out of my life
If it doesn't feel right
And catch the next train.
Oh, darling, walk out in the rain.

I have come from so far away
Just to put a ring on your finger.
You've said all that you've got to say,
So please don't feel the need to linger.

Walk out in the rain,
Walk out with your dreams,
Walk out of my life
If it doesn't feel right
And catch the next train.
Oh, darling, walk out in the rain.

It's rainin' inside of the city,
My poor feet have walked 'til they're sore.
If you don't want my love, it's a pity,
I guess I can't see you no more.

Walk out in the rain,
Walk out with your dreams,
Walk out of my life
If it doesn't feel right
And catch the next train.
Oh, darling, walk out in the rain.


Deze song werd eveneens gecoverd door Eric Clapton (1978) op “Backless”.  Clapton  moet toen Anns single in handen hebben gehad want ook “If I Don't Be There By Morning” kwam op Backless terecht !

Les Byrds - CBS EP 5668 - Set You Free This Time (1966)

"Les" Byrds - CBS EP 5668 - Set You Free This Time (1966)

Het resultaat van een namiddag op zolder .... snuisteren in mijn EP verzameling.

Deze Franse EP uit 1967 heeft geen enkele hit. Wel een cover van Dylan's "The Times they are a-changing".

En het prachtige "It won't be wrong" natuurlijk.

Veel plezier ermee.

Hugues Aufray en Bob Dylan

In 1962 was Hugues Aufray in New York City. In Greenwich Village kwam hij in aanraking met de opwinding van de folk-revival beweging en ontmoette Bob Dylan. De twee hadden een persoonlijke band en Aufray geraakte geïnspireerd door de jonge Amerikaan en zijn songs.

Hugues was 31 en vader. Dylan was 20.

Bij terugkeer naar Frankrijk introduceerde Aufray de “akoestische folk-stijl” in de Franse pop.

Hugues zegt : “J’ai eu un coup de foudre. Un peu comme en amour. Ce mec est unique, il ne ressemble à personne. Malheureusement, je parle mal l’anglais et je ne comprends pas grand-chose… Mais le courant passe »

Ze blijven in kontakt met elkaar.

 

In het voorjaar van 1964 komt Dylan, net voordat hij terugkeert naar de Verenigde Staten om daar “Another side of Bob Dylan” op te nemen, naar Frankrijk. Hugues haalt hem af op “Le Bourget” en Dylan verblijft bij Hugues Aufray in Parijs.

Aufray is ondertussen beginnen werken aan (met Pierre Delanoë en Jean-Pierre Sabar) aan vertalingen van songs van Dylan voor een Frans album.

 

Ze brengen samen verschillende dagen door, en Dylan zal (ongecrediteerd) harmonica spelen op een paar songs van “Aufray chante Dylan”.

Dylan zal Hugues de slappe lach bezorgen wanneer hij Camembert probeert te eten met een lepel. (“Down the Highway”)

“Aufray chante Dylan”, verscheen in 1965 en sloeg in Frankrijk in als een bom.

Uit dit album kwamen twee franse EP’s.

AUFRAY CHANTE DYLAN – 1965

Face 1 / Side 1
1. La Fille Du Nord…..(Girl From The North Country)
2. Ce Que Je Veux Surtout…..(All I Really Want To Do)
3. Ce N’Était Pas Moi…..(It Ain’t Me Babe)
4. Oxford Town
5. Corrina Corrina
6. Cauchemar Psychomoteur…..(Motorpsycho Nightmare)

Face 2 / Side 2
7. Les Temps Changent…..(Times They Are A-Changin’)
8. La Ballade de Hollis Brown…..(Ballad Of Hollis Brown)
9. La Mort Solitaire De Hattie Carrol…..(Lonesome Death Of Hattie Carroll)
10.Dieu Est A Nos Côtés…..(With God On Our Side)
11.Le Jour Où Le Bateau Viendra…..(When The Ship Comes In)


 

De hoestekst van Pierre Delanoë :

Bien avant que les premières chansons de Bob Dylan n’arrivent jusqu’à nous Hugues Aufray, qui les connaissait depuis l’Amérique, disait à qui voulait l’entendre:

“Dylan c’est formidable, un de ces jours j’enregistrerai un album qui lui sera entièrement consacré, vous verrez que ce sera très important”.

Le voici cet album et je crois réellement qu’il est trés important pour la chanson.

Il y avait pour le réaliser quelques difficultés à résoudre: d’abord le passage de l’anglais, langue contractée, au français, langue prolixe. Ensuite l’abondance dans le texte d’anglicisme, d’américanisme et surtout de “Dylanisme”. Enfin, la transposition du “son Dylan” en “son Aufray”.

Ces problémes ont été résolus et je crois que vous allez entendre du “jamais entendu”.

Certains auditeurs seront peut-être un peu déroutés à la première écoute, mais la sincérité du créateur comme celle de l’interprète finiront par les toucher au coeur.

On peut vraiment parler d’événement, car, en chantant cet auteur américain, Hugues Aufray ressuscite sous une forme moderne un genre bien français oublié depuis un demi-siècle: la “complainte” pleine de vérités populaires, de fraîcheur poétique et de simplicité musicale.

Voilà pourquoi je n’hésite pas à dire que naissent aujourd’hui dans ce disque les premières chansons du folklore international de notre temps.

Pierre Delanoë.

In 2010 zal Aufray nog een Dylan album opnemen “New Yorker” In de liner notes schrijft Dylan, vertaald in het Frans : « Hugues a traduit et enregistré beaucoup de mes chansons et j’ai parfois l’impression qu’elles ont d’abord été écrites en français et que c’est moi qui, ensuite, les ai traduites. Il est un ami cher. »

Dylan’s Christmas in the heart (2009)

Kerstmis. Voor een Dylanfan is de volgende post evident, hoewel.

Vier jaren geleden verblijdde his Bobness ons met een “Kerstplaat”, Hallelujah. Niet een echte Bob Dylan plaat, geen Americana, niks speciaals, gewoon een Kerstplaat. Op zich was het een niemendalletje, aangenaam voor de tijd van het jaar, maar meer niet.

Dylan speelde hier een plaat vol met kerstliederen. Ik ging op zoek naar de oudste opnamen ervan.

Dit zijn die originelen :

01 – Here Comes Santa Clause – Gene Autry
02 – Do you Hear What I Hear – Harry Simeone Chorale
03 – Winter Wonderland – Richard Himber & His Orchestra
04 – Hark! the Herald Angels Sing – Henry Burr (geschreven door  Felix Mendelssohn Bartholdy)
05 – I’ll Be Home For Christmas (If Only in my Dreams) – Bing Crosby
06 – Carol of the Drum – Trapp Family
07 – The Christmas Blues – Jo Stafford
08 – O’ Come all Ye Faithful (Adeste Fideles) – Unknown Player
Dit is echt de oudste opname van  “O’ Come all Ye Faithful (Adeste Fideles)”  uit  1899.
09 – Have Yourself a Merry Little Christmas – Judy Garland
10 – Must Be Santa – Mitch Miller
11 – Silver Bells – Bob Hope & Marilyn Maxwell
12 – The First Noel – The Invincible Male Quartet
13 – Christmas Island – Andrews Sisters and Guy Lombardo and His Royal
14 – The Christmas Song – Nat King Cole
15 – Oh, Little Town of Bethlehem – Trinity Choir

Bonnie Dobson – Morning Dew (1962)

Bonnie Dobson – Morning Dew (1962)

“Morning Dew”, of “(Walk Me Out in the) Morning Dew”, is een post-apocalyptische folk-rock song geschreven door de Canadeese Bonnie Dobson in 1962.

Op een live-lp opgenomen in Gerde’s Folk City, New York, Hootenanny With Bonnie Dobson. Voor het eerst gepubliceerd in Broadside #7 als Take Me For A Walk, Haar waarschuwing tegen een nucleaire holocaust, geïnspireerd door anti nuke film On The Beach, was gefundenes fressen voor de ban-de-bom-folkies uit het abonneebestand van dit muziektijdschrift.

Volgens Dobson is de song geïnspireerd door de film “On the Beach”.

Fred Neil hoorde Dobson’s song en bewerkte hem. Op zijn neurt hoorde Tim Rose de Fred Neil song en nam de song op in 1966. Zonder veel scrupules voegde hij zijn eigen naam toe aan de auteurs (!).

Covers : Fred Neil & Vince Martin (1964) [idem met tekstaanpassing die door meeste latere versies werd overgenomen], Human Beans (1967) [met Dave Edmunds], Sweet Smoke (1967) , Pozo-Seco Singers (1967) , Episode Six (1967) , Grateful Dead (1967) , Tim Rose (1967) [idem; tekende voor het arrangement dat door de meeste latere versies werd overgenomen], Whiskers (1968) , Lulu (1968) , Jeff Beck Group (1968) , Lee Hazlewood (1968) , Séverine (1968) [als Mama dis-moi pourquoi], Clannad (1972) [op gelijknamige lp], Long John Baldry (1980) , Nazareth (1981) , Einstürzende Neubauten (1987) , La Muerte (1990) , Devo (1990) , Robert Plant (2002) [alle als Morning Dew].

Bonnie Dobson werd geboren in Toronto in 1940. Haar oudere zus speelde bij “The Travellers”. Wanneer ze elf werd leerde ze gitaar en speelde al gauw de liedjes van Pete Seeger op de zomerkampen in Quebec en Ontario.

Ze begon te spelen in lokale koffiehuizen terwijl ze Engels studeerde aan de Universiteit  van Toronto. Toen besliste ze een pauze te nemen en ze belandde in Denver (Colorado), waarna ze op een echte toer ging naar Los Angeles, samen met o.m.Brownie McGee en Sonny Terry.

Haar verblijf in Californië duurde de hele zomer en ze speelde o.m. op het jaarlijks kunstfestival aan de Universiteit van Californië in Idlewild. Ze leidde er een workshop over Canadese volksliedjes. Tegen het einde van haar verblijf die zomer werd ze opgemerkt door een vertegenwoordiger van Prestige International wanneer ze optrad in de Ashe Grove nachtclub. Ze kreeg een platencontract..

Ze nam een paar albums op in 1960, “She’s like a swallow” en “Dear Companion”. Beide platen werden gauw gauw opgenomen, meestal Bonnie en haar gitaar, en gevuld met wat de folkscene op dat moment te bieden had :  "Girl of Constant Sorrow" en "Across the Blue Mountain”, evenals enkele songs uit Quebec  als "The Bonnie Lass van Kenmore" en "Evoyons De L'Avant ".

Ze bleef in de coffee-houses in de VS spelen en ging tenslotte naar Greenwich Village.
Een van de optredens in het voorjaar van '62 bij Gerde’s Folk City, resulteerde in het album “At Folk City”.

Hierop vinden we de originele opname van “Morning Dew” door Bonnie geschreven. Het was het eerste nummer dat ze ooit had geschreven.

Voor het eerst gepubliceerd in Broadside #7 als “Take Me For A Walk”.

Haar waarschuwing tegen een nucleaire holocaust, geïnspireerd door anti nuke film On The Beach, was gefundenes fressen voor de ban-de-bom-folkies uit het abonneebestand van dit muziektijdschrift.

Het werd later gecoverd door meer dan twee dozijn andere artiesten, o.m. door Tim Rose die er een nummer een mee had.

Haar volgende platen waren prachtig zoals steeds, maar het echte grote succes kwam niet.

Dobson had een gezellige, hoge stem en een truuk om onbekende singer songwriters te vinden en deze te coveren. Ze nam zo liedjes op van de toen onbekende Ralph McTell en Jackson Browne.

Toen RCA haar op het einde van de jaren zestig meer de country richting wou zien opgaan verhuisde Bonnie naar Engeland.
Uiteindelijk werd ze  hoofd beheerder voor de Faculteit Wijsbegeerte aan het  Berwick College van de Universiteit van Londen.

Hier zijn :

1. Peter Amberly – de inspiratie en meer voor Dylan’s “Ballad of Donald White”
   Voor de song horen we Dylan zeggen : “I took this from Bonnie Dobson’s tune, “Peter Amberly”, I think the name of it is….”
   Deze versie komt van het Philadelphia Folk Festival uit 1962.

2. Morning Dew  - uit de lp “live at Folk City” opgenomen in Gerde’s 1962
3. Four Strong Winds – van Ian and Sylvia
4. Someday Soon – ook van Ian and Sylvia
5. A la Claire Fontaine – een franse “children song” zeer populair in Canada
   
   “Il y’a longtemps que je t’aime,
   Jamais je ne t’oublierai.”

6. Un Canadien Errant – een Canadese traditional daterend uit de Franse kolonisatie.
7. The Cruel War is Raging – de song beroemd gemaakt door Peter, Paul en Mary een paar jaren later.
8. Country Girl Blues
9. She’s like a Swallow – uit haar eerste album
10.Shule Aroon – uit die fameuze lp “at Folk City” een Ierse traditional