Op de draaitafel : East of Eden / Mercator Projected (1969)

East of Eden is een Engelse progressieve rock band, opgericht in 1967 in Bristol door Dave Arbus, Ron Caines en Geoff Nicholson. Hun muziek is doordrenkt met jazz fusion en oosterse invloeden.

Ik heb de groep gezien op het festival te Amougies op 28 oktober 1969.

In 1971 had de groep een hitje met “Jig-a-Jig”. Deze hit was a typisch voor het geluid dat de groep normaal voortbracht.

Hoewel sommigen deze groep beschouwen als een symfonische progressieve band is het hele album is een fascinerende combinatie van psych, Midden-Oosterse invloeden, vroege prog-rock en jazz rock. Regelmatig hoor je elektronische effecten, fasering zoals bij de Beatles '' I Am the Walrus ', en een aantal jams die klinken alsof ze thuishoren op een Soft Machine album.

East of Eden bleef echter steeds rock als basis gebruiken.

Dit is hun eerste plaat die ik in 1969 kocht in Gent.


Northern Hemisphere

Isadora (hommage aan Isadora Duncan)

Op de draaitafel : The Web / Fully Interlocking (1968)

The Web was een Britse jazz / blues band, die qua stijl zo ergens tussen de Amerikaanse WestCoastsound en de Britse prog beweging in zat.

Afkomstig uit de Britse psychedelische scene, wordt hun stijl vaak omschreven als sfeervol, humeurig, melancholie, en donker.

Fully Interlocking is het debuutalbum van de groep. Het is tot stand gekomen nadat Web een concert heeft gegeven met Zoot Money, die zelf een album aan het opnemen was. Het album wordt op de achterkant van de hoes aangeprezen door onder anderen Mickie Most en Mike d'Abo (Manfred Mann), maar ook door Dave Dee.

Jazz getinte songs en bluesy melodieën. Dat is wat The Web brengt op deze LP uit 1968. De groep had op hetzelfde ogenblik bij ons (en ook in de UK) een soort middle-of-the-road hit met “Baby Won’t you leave me alone”.

Dit album echter, geproduced door Mike Vernon, wordt over het algemeen als hun beste beschouwd.

Ik vond het in Gent in een uitverkoop, kort nadat het verschenen was, in 1968.

Mijn absoluut favoriete track van de groep is "Harold Dubbleyew."

Harold Dubbleyew

Ian Carr's Nucleus

Gisteren heb ik weer een deel van de namiddag op zolder doorgebracht en ik stootte op mijn elpees van Nucleus. Wat een prachtige herontdekking was dat.

Ian Carr (Dumfries, 21 april 1933 - 25 februari 2009) is een Schots jazz-muzikant, componist, schrijver en leraar.

Toen Carr zeventien was, begon hij met het spelen van trompet. Na zijn studie ging hij in 1960 samen met zijn broer Mike in de band EmCee Five spelen. Na twee jaar verhuisde hij naar Londen waar hij in het Rendell-Carr kwintet speelde (1963-1969). Leden van het quintet waren: pianist Michael Garrick, bassist Dave Green, drummer Trevor Tomkins en saxofonist Don Rendell. De groep maakte in zes jaar vijf albums namens het platenlabel EMI Group.

Nadat hij het quintet had verlaten, vormde Carr de jazz-rock band Nucleus. De leden van de band waren: Karl Jenkins (keyboard/hobo), Brian Smith (saxofoon/fluit), Chris Spedding (gitaar), Jeff Clyne (bas) en John Marshall (drums). Nucleus bracht twaalf albums uit, waarvan Elastic Rock het bekendste is.

Een aantal van deze Nucleus albums werden uitgebracht op het legendarische Vertigo Label (met de beroemde Vertigo Swirl)

Carr was naast muzikant ook schrijver. Hij schreef een column voor het BBC Music Magazine, en heeft biografieën geschreven van de jazzmuzikanten Keith Jarrett en Miles Davis. Ook schreef hij boeken over de jazzmuziek.

Hier zijn een paar nummers van Nucleus

1. Uit Belladonna : Summer Rain
2. Uit Solar Plexus : Changing Times
3. Uit We'll talk about it later : Lullaby for a lonely child

Kevin Ayers is gestorven.

Op 18 februari 2013 is Kevin Ayers op 68-jarige leeftijd in zijn huis in Frankrijk overleden. Ayers verwierf eind de jaren 60 bekendheid met de psychedelische rockgroep Soft Machine en bouwde daarna een succesvolle solocarrière uit.

Kevin Ayers is geboren in Canterbury en bracht een groot deel van zijn jeugd door in Maleisië. Midden de jaren 60 begon hij muziek te maken met Robert Wyatt, met wie hij Soft Machine oprichtte. De groep was een van de bekendste namen in de Britse psychedelische rockscène en stond in 1969 op Jazz Bilzen, zonder Ayers.

De eerste elpee van The Soft Machine werd in New York opgenomen. Er staat een aantal songs op die door Ayers zijn geschreven. De Amerikaanse tournee van een half jaar, waarbij The Soft Machine support act voor Jimi Hendrix was, werd voor Ayers een breekpunt. Het toeren putte hem te veel uit en hij trok zich terug.

In 1969 debuteerde hij met het solo-album "Joy of a toy". Daarna volgden albums als "Shooting at the moon", "Whatevershebringswesing", "The confessions of Dr Dream and other stories" en "Bananamour". Het bekendste nummer van Ayers is wellicht "Caribbean moon".

Als eerbetoon aan deze man is hier "Why are we sleeping" van Soft Machine uit 1968.

Deep Purple's Black Night - de Riff

"Black Night" staat op die fantastische Deep Purple elpee "In Rock" De song drijft op een fantastische riff gespeeld door gitarist Ritchie Blackmore .

Waar komt dat vandaan ?

Welnu, riff en intro zijn een getrouwe kopie van de basriff van Summertime van Rick Nelson ('62). Dat zegt Ritchie Blackmore in een BBC documentaire, en hij kan het weten.

Rick Nelson - Summertime

Deep Purple - Black Night.

Aviary - Soaring (1979)

Aviary was een Amerikaanse Prog Rock Band van het einde van de jaren zeventig. Onderleiding van de klassiek geschoolde Brad Love maakten zij een album. Dit album staat bol van al wat Prog Rock op dat ogenblik te bieden had.

Het album had weinig of geen succes.

Ondanks alles, trad de groep op in België, en dan nog wel voor een eenmalig concert voor de toenmalige RTBF in de Botanique te Brussel. Ik was er en heb er een van de beste concerten gezien van de hele reeks die ik heb meegemaakt.

- Brad Love – Piano, Orgel, Zang
- Paul Madden - Keyboards
- Toby Bowen - Gitaar
- Ken Steinmonts - Bas, Zang
- Richard Bryans - Drums, Zang

Soaring.

He, who is falling to the ground
With a bullet in his chest
Was brought down by his own hand
Hardly noticed by the rest

He, who has soared above the clouds
Now will die upon the ground
For he could remember
As a pilot of the war
And the life that was his was war

Death was his only hope at last
And the glories of his past
Follow in his footsteps
As he crumbles to the grass

He was a child before the war
And he thought of nothing more
Higher than the clouds were
As a pilot he could soar
And the life that was his was war

Soaring, soaring 'bove the clouds
That are not so high, not so high
He was soaring, a pilot of the war
He was soaring, a pilot of the war
He was soaring, a pilot of the war.

Ah, there's a trillion of us now
And we burn the world away
Old man on the park bench
Did he have something to say?

Now as the is in the past
We forget, he was the last
For he could remember
As a pilot of the war
And the life that was his was war