Drew Magary, Nieśmiertelność zabije nas wszystkich

W poczekalni do nieśmiertelności

Drew Magary, Nieśmiertelność zabije nas wszystkich
tytuł oryginału: The Postmortal
przekład: Grzegorz Komerski
wydawnictwo: Prószyński i S-ka
data wydania: 21 lutego 2012 r.
liczba stron: 464
ISBN: 978-83-7839-053-4

Kiedy sięgałam po książkę Nieśmiertelność zabije nas wszystkich, spodziewałam się lekkiej powiastki, będącej po części powieścią ku przestrodze, o tym jak wyglądałby świat, gdyby ludzkość odkryła lekarstwo na śmierć. Pomyślcie tylko: przy odrobinie szczęścia możesz żyć i tysiąc lat. Chyba że zginiesz w wypadku. Albo umrzesz na raka. Lub twoi dziedzice będą mieli dość czekania na należny im spadek i pomogą ci zejść z tego świata. Bowiem nieśmiertelność ofiarowana ludzkości ograniczała się tylko do zapobieżenia starzenia się organizmu. Oznacza to jednak również to, że nigdy nie przejdziecie na emeryturę, zaś wypowiedzenie słów przysięgi małżeńskiej, w której padają słowa „...i nie opuszczę cię aż do śmierci...” sugerują, że może to trwać bardzo, bardzo długo... Jak myślicie, jak wyglądałby świat nieśmiertelnych? Według autora, nie byłby zbyt różowy...

Rok 2019 okazał się być krokiem milowym w dziejach ludzkości. Dzięki roztargnieniu pewnego naukowca, zajmującego się dziedziną genetyki (który swoją drogą chciał znaleźć gen odpowiadający za kolor włosów i tym samym pomóc rudzielcom w codziennym życiu), odkryta została sekwencja genowa, której modyfikacja sprawiała, że człowiek przestawał się starzeć. Opracowany później lek, nazwany wektorem, pozwalał pacjentowi zamrozić swój wygląd. Nie ujmował lat, po prostu zachowywał wygląd w wieku, w którym pacjent decydował się na podjęcie terapii. I miało być tak pięknie, wszyscy mieli być wiecznie piękni, młodzi i zdrowi. Lecz każda, nawet najbardziej szlachetna wizja, spotyka się z odmową osób, które chcą zachować bieżący stan rzeczy. Doprowadzić to może do sytuacje, których konsekwencje mogą przerosnąć całą ludzkość.

– Rozwodu? (...) Nie, nie. Chcę unieważnić ślub. Gdyby wtedy istniało lekarstwo, nigdy by do tego małżeństwa nie doszło.
– Zrozum, nie mogę w tej sytuacji doprowadzić do unieważnienia. Sprawa jest wiążąca na zawsze.
– Ale nikt mi nie mówił, że to zawsze będzie takie długie! – wrzasnął wielki ciul. – Wiem, przysięgałem nie opuścić jej aż do śmierci, ale wtedy śmierć miała nieco inną definicję, nieprawda?

Wydarzenia opisane w książce poznajemy z punktu widzenia Johna Farrella, nowojorskiego prawnika zajmującego się sprawami majątkowymi. W 2019 roku, w wieku 29 lat decyduje się na przyjęcie lekarstwa. Do tego kroku skłoniła go raczej ciekawość czy faktycznie ono zadziała, ofiarowując mu wieczną młodość, zaś książka, którą czytamy, stanowi jego pamiętnik, a dla czytelników kronikę dziejów, ukazującą świat w obliczu rewolucji genetycznej.

Nie ma już skrawka Ziemi, na którym nie odcisnęliśmy swojego piętna. Jesteśmy wszędzie i przez to stajemy się coraz bardziej samotni.

Jak wspomniałam na początku, myślałam, że Nieśmiertelność zabije nas wszystkich będzie lekką komedią przedstawiającą Ziemię zamieszkaną przez ludzi, którym ofiarowano dar nieśmiertelności. Nic bardziej mylnego. Choć początek książki faktycznie sugerował taką możliwość, to im dalej zagłębiałam się w lekturę, tym bardziej ponurą wizję możliwej przyszłości snuł autor.

Początkowo zapanowała euforia, istne szaleństwo. Można całe życie spędzić na jednej, wielkiej balandze. Urodziny zostały przemianowane na Dzień Lekarstwa. Jednym słowem: żyć, nie umierać... Właśnie, nie umierać. Praktycznie z przyczyn naturalnych nie umiera już nikt. Nie wyeliminowano jednak śmiertelnych chorób, takich jak AIDS, nowotwory, odzwierzęce odmiany grypy. Wypadki chodzą po ludziach, więc dlaczego sytuacja miałaby się zmienić w momencie, gdy ludzie stali się nieśmiertelni?

Początkowa euforia zaczyna ustępować miejsca strachowi przed organicznymi, zielonymi, ludźmi, którzy nie przeszli terapii genowej, widząc w niej sprzeniewierzenie odwiecznych praw natury. Rosnąca nienawiść organicznych w stosunku do nieśmiertelnych sprawia, że ci ostatni stają się celem ataków terrorystycznych, którego pierwszymi ofiarami padają lekarze sprzedający ludziom lekarstwo. Jest to jednak wierzchołek góry lodowej, bowiem wraz z rozpowszechnianiem się lekarstwa coraz częściej dochodzi do powstawania gangów, dezercji z wojska, które stają się prawdziwą plagą w szczególności na terenie Rosji, która swoją drogą mogła zacząć realizować odwieczne marzenia o ekspansji terytorialnej...

– Stary, wiem, że jesteś przyzwyczajony do jeżdżenia z ludźmi na masce, ale mnie to jednak trochę krępuje.
– Ach, on? – Skręcił gwałtownie w lewo, włóczęga stoczył się jak lalka na ziemię. – Przepraszam, zapomniałem włączyć wycieraczki.

Nieśmiertelność zabije nas wszystkich pokazuje dystopijny świat, opanowany żądzą życia wiecznego. Wspomniałam już, że powieść ta została napisana w formie pamiętnika, który w połączeniu z wplatanymi fragmentami wywiadów oraz krótkich wiadomości z przeglądu prasy i dzienników telewizyjnych, sprawia, że mamy do czynienia z fikcyjną literaturą faktu. Choć muszę przyznać, że narracja pierwszoosobowa w przypadku tej książki niekoniecznie mi się spodobała. Autor położył nacisk na głównego bohatera i jego najbliższe otoczenie, bez szerszego spojrzenia na sytuację ogólnoświatową. Owszem, w trakcie lektury spotykamy się ze wzmiankami na temat sytuacji w innych częściach świata, jak na przykład Chin czy Rosji, lecz są to informacje bardzo skąpe, wrzucone tylko od czasu do czasu. Na dobrą sprawę więc nie wiemy nic o świecie otaczających Farrella, skupiając się tylko na jego wewnętrznych rozterkach. Szkoda, bo poświęcenie kilku stron na objaśnienie realiów powieści dodałoby jej sporo wartości. Jeśli jednak pominiemy tę drobną niedogodność, to zagłębimy się w bardzo dobrą i ciekawą literaturę. Da nam ona możliwość zastanowienia się czy naprawdę warto jest żyć wiecznie...

Dla uprzyjemnienia przemyśleń, warto posłuchać przeboju zespołu Alphaville, który kilkanaście lat temu też zastanawiał się czy warto jest być wiecznie młodym.