Olga Gromyko, Szczurynki

Z miłości do...

Olga Gromyko, Szczurynki. Szczurzy żywot w opowiastkach i obrazkach
tytuł oryginalny: Krysiawki
przekład: Ewa Białołęcka
wydawnictwo: Papierowy Księżyc
data wydania: 1 lipca 2015 r.
liczba stron: 228
ISBN: 978-83-61386-60-5
okładka: twarda

O powieściach napisanych przez białoruską pisarkę Olgę Gromyko słyszałam wiele dobrego, lecz nie miałam okazji zapoznać się z nimi osobiście. A rozliczne opinie kuszą. Dlatego też kiedy tylko zyskałam możliwość przeczytania najnowszej publikacji autorki, nie wahałam się ani chwili. I tak oto w moje ręce trafiły Szczurynki.

Szczurynki. Szczurzy żywot w opowiastkach i obrazkach to spisane przez Olgę Gromyko historie ze szczurami-dziewczynkami w roli głównej, choć historia wcale nie zaczyna się tak wesoło. W pierwszym rozdziale autorka opowiada o pewnym drastycznym zdarzeniu, które miało miejsce w latach jej dzieciństwa, kiedy spędzała wakacje u babci na wsi. Wtedy to hodowane przez nią króliczki zostały pożarte przez ogromnego szczura. Ale po wielu latach zdecydowała się bliżej zapoznać z tymi zwierzątkami i pod pretekstem obserwacji na potrzeby książki przygarnęła jednego z nich... I co tu dużo pisać – tak się zaczęła szczurza epopeja w domu Olgi Gromyko.

Fudżi ewakuowała się na najmniejszą górną półeczkę i pierwszy raz w życiu usłyszałam, jak szczur płacze. Całkowicie po ludzku, ze szlochami i zawodzeniem.

Szczurynki można potraktować dwojako: z jednej strony to książka o życiu w otoczeniu tych rozbrykanych, futrzastych kulek z ogonami, a z drugiej można po trosze traktować ją jako swoisty poradnik dla hodowców. Autorka opisała w jaki sposób trafiły do niej poszczególne osobniczki oraz ich osobowość – trzeba bowiem wiedzieć, że szczury hodowlane mają swój niepowtarzalny charakter, gusta i upodobania. Są to zwierzęta sprytne, inteligentne, a odpowiednio wychowane, również przyjacielskie w stosunku do innych osób, nie będących domownikami.

Przy tym pasiuk umie się obrażać i tak okazywać to mimiką, że zrobi ci się autentycznie wstyd.

Książka przybrała kształt różnych anegdotek związanych ze szczurzą bandą, która trafiła do domu Olgi Gromyko. Historie te zostały podzielone na ponad trzydzieści krótkich rozdziałów, gdzie autorka porusza najróżniejsze tematy związane ze swoimi ulubieńcami. Stąd też fragmenty poświęcone szczurzym nawykom, ich zdrowiu fizycznemu i psychicznemu czy nawet zagadnieniu „dziecko chce zwierzątko? kupmy mu szczurka!”.

Pół godziny patrzyłam na odchodzącą szczurkę, oddychającą coraz rzadziej i rzadziej, a potem Fudżi... wstała, otrząsnęła się i jakby nigdy nic się nie stało poszła do karmnika. Zagrałam na bis, a teraz coś przekąszę i dobranoc.
– A żeby cię! – oznajmiłam z pasją. – Nawet TAM cię, koszmarze ogoniasty, nie chcą!
Więcej Fudżi nie krwawiła i bardzo szybko wrócił jej poprzedni apetyt, waga i zdrowie.

To, co zdecydowanie wyróżnia Szczurynki jest ogromna dawka humoru. Olga Gromyko opisała swoje szczurze przygody w taki sposób, że podczas lektury raz po raz na ustach czytelnika pojawia się uśmiech, a co jakiś czas można się też spodziewać wybuchów śmiechu. Już od pierwszych stron książki można wyczuć jak ogromną miłością autorka pała do swoich gryzoni, dlatego też książkę otacza bardzo sympatyczna atmosfera, a każdy rozdział zakończony jest krótkim peesem z istotnymi informacjami dotyczącymi szczurów.

Szczurynki to pięknie wydana, niewielka publikacja. Mniejsza formatem, o dużej, czytelnej czcionce i pięknymi ilustracjami. Spodobało mi się również zostawienie nazwy pasiuk, czyli rosyjskiej nazwy szczura wędrownego, wpasowało się w treść książki. Szczurynki czyta się bardzo szybko, przyjemnie i w pewnym momencie nachodzi człowieka ochota, by przygarnąć taką rozbieganą, radosną słodycz z długim ogonkiem.

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję

Wydawnictwu Papierowy Księżyc!