Stephen King, Znalezione nie kradzione

Obsesja

Stephen King, Znalezione nie kradzione
tytuł oryginalny: Finders Keepers
przekład: Rafał Lisowski
cykl: Bill Hodges tom 2
wydawnictwo: Albatros
data wydania: 10 czerwca 2015 r.
liczba stron: 480
ISBN: 978-83-7885-599-6
okładka: broszurowa ze skrzydłami

Lektura Pana Mercedesa, pierwszego tomu serii Bill Hodges, nie wywołała u mnie tego oczekiwanego dreszczyku emocji, jaki z reguły towarzyszył mi przy innych powieściach Kinga. Owszem, była to pierwsza książka detektywistyczna, jaka wyszła spod jego pióra, a co za tym idzie, znacząco odbiegała od dotychczas napisanych przez niego historii. Być może nie do końca przypadła mi do gustu, bo była „zbyt mało Kingowa”. Ale jako że zaczęłam czytać cykl Bill Hodges, to wypadałoby go skończyć. Dlatego też zabrałam się w końcu za Znalezione nie kradzione. Jakie uczucia towarzyszyły mi tym razem?

Rok 1978. Poczytny amerykański pisarz John Rothstein, autor szalenie popularnej serii książek o Jimmym Goldzie, zostaje zastrzelony we własnym domu. Z jego sejfu skradziono gotówkę i nigdy nieopublikowane powieści, będące kontynuacją przygód Golda. Sprawców nie udało się złapać.

Rok 2010. Tom, głowa rodziny Saubersów, był jedną z ofiar Pana Mercedesa. W wyniku wypadku jego noga została pogruchotana, co skutecznie uniemożliwiło mu aktywne poszukiwanie pracy. Kłótnie między rodzicami sprawiły, że Peter, syn Toma, często wychodzi z domu, by poszukać chwili samotności i spokoju. Podczas jednej z wędrówek znajduje zakopany kufer. W środku są koperty wypełnione pieniędzmi i mnóstwo zapisanych notesów. Nieoczekiwany dar niebios wkrótce okaże się pierwszym krokiem w stronę śmiertelnego niebezpieczeństwa.

Znalezione nie kradzione to drugi tom serii Bill Hodges. Pojawiają się w nim nawiązania do wydanej w 2014 roku powieści Pan Mercedes, której akcja toczy się wokół masakry przed targami w City Center, w wyniku której zginęło kilkanaście osób, a wiele odniosło obrażenia oraz poszukiwań sprawcy przez emerytowanego detektywa Billa Hodgesa. W tej części również się on pojawia, lecz zanim to następuje, czytelnik musi przygotować się na naprawdę długi wstęp.

Początkowo akcja powieści toczy się dwutorowo, w latach 1978 i 2009 oraz później. Bohaterem pierwszej części jest Morris Bellamy, morderca Rothsteina, odsiadujący wyrok za brutalny gwałt na młodej kobiecie. Każdy kolejny dzień spędzony za kratkami wypełniają mu myśli o tym, co zrobi, kiedy w końcu wyjdzie z więzienia i odzyska skradzione rękopisy nieopublikowanych przygód Jimmy’ego Golda. Drugi wątek skupia się wokół Petera Saubersa, który przypadkiem odnajduje zakopaną przez Morrisa skrzynię. Chłopak nie mówi nikomu o znalezisku, a pieniądze przesyła swoim rodzicom jako anonimowy darczyńca. Dla siebie zostawia jedynie notesy, gęsto zapisane moleskiny, zdradzające dalsze perypetie jednego z najpopularniejszych bohaterów książkowych współczesnej prozy amerykańskiej. Peter zdaje sobie sprawę z ich ogromnej wartości, lecz obawia się je ujawnić, gdyż domyśla się, że pochodzą z kradzieży dokonanej po zabójstwie Rothsteina. Kiedy wątki Morrisa Bellamy’ego i Petera Saubersa splatają się ze sobą, do akcji wkracza Bill Hodges i nareszcie zaczyna się coś dziać.

Wstęp, na który składają się historie Morrisa i Petera jest bardzo długi i rozbudowany, a przez to niezbyt porywający. Dopiero pojawienie się emerytowanego detektywa sprawia, że akcja znacznie przyspiesza, by praktycznie gnać aż do końca książki. Z tego też powodu odnosi się wrażenie, że tempo powieści jest bardzo nierówne. Po dość nużącym początku czytelnik zostaje dosłownie wciągnięty w wir wydarzeń. Nie wszystkim odbiorcom przypadnie to do gustu.

W Znalezione nie kradzione King skorzystał z motywu nawiedzonego fana, który obsesyjnie myśli o prozie swojego ulubionego autora. Pasja, jaką Morris żywi do twórczości Rothsteina, pchnęła go do popełnienia zbrodni. Nie mógł wybaczyć mu takiego, a nie innego potraktowania jego ukochanej postaci, Jimmy’ego Golda. U Bellamy’ego obsesja łączy się z nienawiścią, co stanowi szalenie niebezpieczną mieszankę, gdyż nie zawaha się on dosłownie przed niczym, by dowieść swojej racji oraz wymusić uznanie jej przez innych. Morris widzi w fikcyjnym idolu siebie, podejmuje podobne decyzje i targają nim te same emocje. Dlatego też nie godzi się ze ścieżką, jaką podążył pisarz. Oznaczałoby to bowiem, że i jego spotka taki sam los.

Po raz kolejny King spisał się rewelacyjnie w budowaniu portretów psychologicznych swoich postaci. Niebywały spryt i inteligencja młodego Petera sprawiają, że czytelnik już od samego początku powieści kibicuje chłopakowi. Z kolei postać Morrisa jest szalenie niejednoznaczna. Mimo iż popełnił straszliwe zbrodnie, to nie sposób nie patrzeć jego postępki przez pryzmat kierującej nim obsesji. Bellamy’emu nie chodzi o sławę i pieniądze, tylko o udowodnienie wszystkim, że miał rację. Że jego fikcyjny idol nie sprzedał się i nie pogonił za Złotym Dolcem. Z tego też powodu trudno traktować go jako typowego bohatera negatywnego.

Zakończenie powieści jest intrygujące. Po pierwsze, pojawia się w nim Pan Mercedes, czyli czarny charakter z pierwszego tomu serii Bill Hodges. Choć pojedyncze fragmenty dotyczące tego bohatera przewijają się w opisywanej historii, to dosłownie zdominował on zakończenie książki. Po drugie, wiele wskazuje na to, że ostatni tom trylogii, zapowiadany na 8 czerwca 2016 roku Koniec warty, może odbiegać od konwencji powieści detektywistycznej na rzecz dominacji wątków paranormalnych. Czyżby Kingowi trudno było wytrzymać bez zjawisk nadprzyrodzonych? Już za kilka miesięcy wszystko się okaże.

Cykl Bill Hodges:

| Pan Mercedes | Znalezione nie kradzione | Koniec warty |

Za możliwość uczestniczenia w pogoni za Złotym Dolcem

serdecznie dziękuję portalowi eFantastyka.pl!