Tytuł: Carrie
Autor: Stephen King
Wydawnictwo: Prószyński
ISBN: 9788378396314
Ilość stron: 208
Cena: 32 zł
Carrie White, to szesnastoletnia dziewczyna wychowana przez
matkę ogarniętą narastającym fanatyzmem religijnym. Nie, to nie to, że chodziła
do kościoła codziennie, pokornie prosiła i przepraszała Boga na kolanach, wszem
i wobec głosiła jego nauki. Nie.
Patrząc z dzisiejszej perspektywy, wiele jej poglądów
przypomina swego czasu modne przekonania księdza Natanka [kto wie, może podczas
formułowania sądów, inspirował się Kingiem]. Z tą różnicą, że Margaret White
zamykała córkę w ciasnej komórce, której przestrzeń zawłaszczona została przez
ogromny krzyż rodem ze średniowiecza, z charakterystyczną dla tego czasu ideą
Boga karzącego, wygiętego grymasem nieopisanego bólu, ociekającego krwią i
poranionego, a niemalże każde jej zachowanie uważała za grzech, możliwy do
zmazania jedynie krwią -
mama mówiła, że
prysznice są grzechem.
Naucz ją, że gdyby
pozostała bez grzechu nie dosięgłoby jej przekleństwo krwi. Może popełniła
grzech nieskromnych myśl. Może słuchała rock and rolla przez radio
.
[znak, że coś się dzieje].
 |
Margaret była wysoką, tęgą kobietą o masywnych,
muskularnych ramionach.
|
Karała ją fizycznie, znęcała się psychicznie, kilkakrotnie
próbowała zabić, mając jej istnienie za efekt niszczycielskiej siły szatana. We
własnych oczach była przedstawicielem boskiej sprawiedliwości, zobligowanym do
dawania nauczki za każde potępiane przez siebie zachowanie; w oczach sąsiadów
stanowiła obraz groźnej maniaczki, często wpadającej w furię, której lepiej nie
wchodzić w drogę.
 |
Mama była bardzo wysoka i zawsze chodziła w
kapeluszu(...) Nosiła czarny wełniany płaszcz z czarnym futrzanym kołnierzem. (...)Jej niebieskie oczy, powiększone przez dwuogniskowe
okulary bez oprawek, patrzyły bystro i surowo.
|
Wyrastająca w takich warunkach Carrie nie miała szans na
zdobycie uznania w towarzystwie ani tym bardziej wyniesienie podstawowej wiedzy
o sobie i świecie. Wiedziała jedynie, że
istnieje Bóg karzący, który nie uratuje jej jeśli dobrowolnie podda się
ogarniającym ją siłom zła. Matka powoli niszczyła ją jako osobę, a ona sama
tłumiła wszelkie oznaki sprzeciwu, bo na dnie serca wciąż o swą rodzicielkę się
zamartwiała, mimo że to głównie przez nią i jej skrajny fundamentalizm Carrie
była szykanowana, poniżana, wyśmiewana, co pociągało za sobą trwałe odstawanie
od grupy rówieśniczej. Z nikim nie udało jej się nawiązać nici porozumienia, w
nikim nie zdołała znaleźć oparcia. Jej wygląd był jedynie manifestacją tego jak
się zachowywała i jak ją traktowano – dziewczyna nienauczona społecznych
zachowań, na każde pytanie odburkiwała przygłupim „ehem”, powodującym kolejne
salwy śmiechu. Przez lata sprawiała wrażenie tępej i głupiej i nie robiła nic,
by zapracować sobie na inną opinię – pogodziła się z własnym losem. Wiedziała
bowiem, że cokolwiek zrobi, w jej domu nadal będzie czekała matka, zachęcająca
ją do wielogodzinnych modłów odprawianych na kolanach. Nie było więc sensu się
buntować.
 |
Była niezgrabną, przysadzistą dziewczyną z pryszczami na
szyi, plecach i pośladkach. Mokre, kompletnie pozbawione koloru włosy uparcie
lepiły jej się do twarzy.
|
Wówczas Carrie nie była jeszcze w pełni świadoma tego, jak
ogromną włada mocą.
Po jednej z najbardziej upokarzającej dla niej chwil w
szkolnej szatni, dziewczyna doznała ogromnej przemiany. Wraz z osiągnięciem
dojrzałości fizycznej, ujawniły się jej zdolności telekinetyczne. Bohaterka
siłą umysłu była w stanie rzucić człowiekiem o ścianę, spowodować wybicie
wszystkich szyb i tym podobne.
Ogrom jej mocy miał się jednak ukazać dopiero na wiosennym
balu, na który to została zaproszona przez chłopaka jednej ze swoich klasowych
koleżanek…
Powieść Kinga, to prawdziwy obraz furii narastającej w człowieku
szykanowanym i poniżanym, niezdolnym znaleźć ukojenia nawet w rodzinnym domu,
który to stanowi epicentrum wszystkich traumatycznych wydarzeń.
Choć to telekineza jest tym, co powoduje najważniejsze
wydarzenia, cały czas miałam wrażenie, jakby był to temat poboczny, uchwycony
przez Kinga dla zachowania pozorów o tworzeniu kolejnej powieści grozy.
W moim odczuciu na plan pierwszy wysuwa się problem
fanatyzmu religijnego, ślepoty innych na cierpienie otaczających osób,
bezlitosne poniżanie i niechęć do niesienia pomocy przez wzgląd na społeczne
uprzedzenia.
Kto wie, jak potoczyłyby by się losy Carrie i mieszkańców
miasteczka Chamberlain, gdyby ktokolwiek z osób świadomych tego, co dzieje się
w czterech ścianach domu White’ów [a wiedzieli wszyscy] zdecydował się na
powiadomienie odpowiednich służb czy też samodzielną próbę pomocy. Nikt się
jednak nie zainteresował, czego konsekwencje mieli ponieść wszyscy.
Grzech został zmazany krwią, strumieniami płynącą przez
uśpione dotąd ulice miasta.
Książka ta napisana jest w sposób bardzo charakterystyczny:
prawidłowa narracja przeplatana jest wywiadami, fragmentami przesłuchań i
artykułów spisanych już po zdarzeniach finalnych, przez co czytelnik od samego
początku ma nieuchronne wrażenie zmierzania ku katastrofie. Bardzo ważnym
elementem wydają mi się spostrzeżenia Sue – chyba jedynej trzeźwo myślącej
bohaterki, która jednak nieumyślnie przyczyniła się do rozgrywającego się
później dramatu. King bardzo dobrze uchwycił i zarysował źle ukształtowaną psychikę Carrie, rewelacyjnie oddał manię jej
matki i z wielką troską zadbał o realizm opisywanych zdarzeń.
Bardzo dobra książka.
Od dziś zapraszam do kin na ekranizację.
________
Cytaty pod obrazkami pochodzą z książki
