Magdalena Witkiewicz "Panny roztropne"

Magdalena Witkiewicz „Panny roztropne”, Filia 2014, ISBN 978-83-63622-43-5, stron 264

Zuzanna Wolicka, lat prawie osiem, zwana pieszczotliwie Bachorem, za wszelką ceną pragnie zostać panną roztropną. Taka panna jest zawsze przygotowana na wszystko i ma oliwę do lamp. Ale że jej tata, Jacek, powiedział, że mogą być baterie, to Zuza je ma. I może już spokojnie czekać na przyjście oblubieńca, nie oglądając się na inne baby, bo one są przecież wredne i nie pożyczą. Aha, Parys Antonio nie lubi baterii, ale książkę o wychowywaniu psów już tak.

Na Milenkę spada urodzaj, nie byle jaki, bo w postaci dwóch mężczyzn. Jednym z nich jest sąsiad, ojciec Zuzy, która jak tylko może mobilizuje ojca do podrywania Milaczka; drugim – Robert, komputerowiec, którego niemalże sama zatrudniła u swojego szefa, bo nie wyrabiała się już z pracą, a on, Wacław Fryderyk Lubkiewicz, ciągle liczył na znalezienie analityka, który byłby przede wszystkim piękną kobietą. Ale Zuzance nowy adorator Milenki absolutnie do gustu nie przypada.

Agnieszka Gil "Układ nerwowy"

Agnieszka Gil „Układ nerwowy”, Nasza Księgarnia 2014, ISBN 978-83-10-12553-8, stron 400

Magdalena, Szymon, Gabrysia. Rodzina jak z pięknej fotografii, którą chce się powiesić w reprezentacyjnym miejscu. On sam sobie jest szefem i zarabia na tyle dobrze, by spokojnie utrzymywać córkę i żonę. Dzięki temu Magdalena nie musi pracować, może cały swój czas poświęcać opiece nad córką, a dom funkcjonuje jak należy, z obiadem podanym kiedy trzeba, z porządkiem aż do połysku, z dochowywaniem tradycji związanych ze świętami. Za jakiś czas mają się przeprowadzić do domu budowanego pod miastem. Ale ten idealny obrazek polukrowany jest tylko z wierzchu, kryjąc w środku narastającą zgniliznę.

Sławomir Koper "Polskie piekiełko"

Sławomir Koper „Polskie piekiełko. Obrazy z życia elit emigracyjnych 1939-1945”, Bellona 2012, ISBN 978-83-11-12301-4, stron 440

„Polskie piekiełko” to ósma książka Sławomira Kopra, którą przeczytałam (przede mną jeszcze cztery: trzy z cyklu o dwudziestoleciu i jedna o PRL-u). Choć podobały mi się wszystkie, a jak wspominałam ostatnio, autora uwielbiam z każdą coraz bardziej, to zaczęłam się zastanawiać, czy jest wśród nich ta „naj”, która najmocniej przypadła mi do gustu, która najbardziej mnie poruszyła. Ciężko wybrać, ale to chyba właśnie „Polskie piekiełko” zajmie, póki co, to zaszczytne miejsce. Choć nie wiem, czy będę potrafiła wytłumaczyć dlaczego.

Elżbieta Wichrowska "Na Pragę nie wrócę"

Elżbieta Wichrowska „Na Pragę nie wrócę”, MG 2014, ISBN 978-83-7779-189-9, stron 240

Magdalena ma około czterdziestki, jest wykładowcą historii i pisarką, która aktualnie pracuje nad książką o Warszawie, o jej przeszłości i teraźniejszości. A raczej nie pracuje, bo zupełnie nie może się zmobilizować, żeby zebrane materiały złożyć w jedną całość; nie za bardzo wie też, jaki przyjąć układ. Jest pochłonięta swoją córką, o którą się martwi, bo ta opiekuje się swoją przyjaciółką, przebywającą w szpitalu psychiatrycznym. Magda żyje też życiem swoich przyjaciółek: Beaty, ambitnej lekarki i Justyny, jeszcze ambitniejszej pani adwokat, specjalizującej się w rozwodach, która praktykę zdobywała także na sobie.

Victoria Gische "Kochanka królewskiego rzeźbiarza"

Victoria Gische „Kochanka królewskiego rzeźbiarza”, Bellona 2014, ISBN 978-83-11-13077-7, stron 304

Tatu-Hepa, młoda dziewczyna, córka króla Mitanni, dowiaduje się, że ma zostać żoną, jedną z wielu, władcy Egiptu, Amenhotepa. Nie jest z tego powodu szczęśliwa, bo przez całe życie wychowywana była w przeświadczeniu, że Egipt jest wrogiem jej rodzinnego kraju. Jej ojciec chciał suwerennego państwa i wstydził się hołdów składanym Egiptowi. Dla swoich marzeń gotowy był poświęcić nawet własne dziecko. Jednak kiedy Tatu-Hepa przybyła na dwór, król był już bardzo chory, a ona trafiła do haremu, pełnego kobiet, wśród których czuła się obco. Ale los miał dla niej w zanadrzu niespodziankę.

Stosik 3/2014

Przedstawiam Wam nowości, jakie dotarły do mnie w marcu. Nie ukrywam, że wszystkie razem i każda z osobna bardzo mnie cieszy.

Sławomir Koper "Wielcy zdrajcy od Piastów do PRL"

Sławomir Koper „Wielcy zdrajcy od Piastów do PRL”, Bellona 2012, ISBN 978-83-11-12477-6, stron 352

Pozwolę sobie na małe wyznanie: z każdą kolejną książką Sławomira Kopra uwielbiam go coraz bardziej, bo jest autorem genialnym, który każdej przedstawianej historii potrafi nadać charakteru, a całokształtem treści intryguje, zaciekawia i zachwyca. Obok publikacji dotyczących dwudziestolecia międzywojennego i Polski Ludowej, ma na swoim koncie także pozycje dotyczące innych okresów, bądź też przekrojów dziejów. Taka właśnie jest ta, o której piszę, czyli „Wielcy zdrajcy do Piastów do PRL”. We wstępie Koper wyjaśnia, jakie przyjął kryterium doboru swoich bohaterów: przede wszystkim skupił się na tych, którzy zdradzili ojczyznę. Cezurą czasową były początkowe lata PRL-u, uznał bowiem, że postaci bardziej nam współczesne mogą być oceniane dopiero po pewnym czasie, kiedy opadną świeże jeszcze emocje.

Joanna M. Chmielewska "Mąż zastępczy"

Joanna M. Chmielewska „Mąż zastępczy”, MG 2014, ISBN 978-83-7779-183-7, stron 288

Świat Piotra właśnie został wyrwany z utartego porządku. Jego żona od niego odchodzi, i jakby tego było mało, okazuje się, że rywalem jest jego własny szef. Mężczyzna nie potrafi tego zrozumieć, wie, że czasem zdarzały im się gorsze chwile, ale tak przecież jest w każdym związku. Fakt, że dużym cieniem położyły się nieskuteczne starania o dziecko: tak bardzo chcieli, a nie wychodziło; z czasem nawet przestali już o tym rozmawiać. Wyjechał za granicę, myśląc, że chociaż sytuacja materialna będzie stabilna, ale tylko pogorszył tym wszystko.

Andrzej Klim "Seks, sztuka i alkohol"

Andrzej Klim „Seks, sztuka i alkohol. Życie towarzyskie lat 60.”, PWN 2013, ISBN 978-83-7705-454-3, stron 220

Wspominałam niedawno, że obok dwudziestolecia międzywojennego, tego najbardziej fascynującego dla mnie okresu w polskich dziejach, to właśnie czasy Polski Ludowej również mnie ciekawią, bo choć z jednej strony kojarzą się bardzo negatywnie, a już na pewno z powszechnie panującą szarzyzną, to z drugiej strony były kolorowe i szalone, zwłaszcza w kręgach artystycznych. W takim kierunku moich zainteresowań największą zasługę ma Sławomir Koper, którego seria o sztandarowych postaciach PRL-u coraz bardziej się rozrasta, ku uciesze mojej i innych czytelników. Gdy zobaczyłam w zapowiedziach książkę Andrzeja Klima, zaświeciły mi się oczy i wiedziałam, że prędzej czy później, ale na pewno ją przeczytam. Ta chwila właśnie nadeszła.

Charlotte Brontë "Profesor"

Charlotte Brontë „Profesor”, MG 2012, ISBN 978-83-7779-092-2, stron 320

William Crimsworth jest młodzieńcem, który właśnie ukończył Eton i staje przed wyborem dalszej drogi życiowej. Pozbawiony wsparcia rodziców, może liczyć jedynie na poradę swoich wywodzących się z arystokracji wujów, odrzuca jednak ich propozycję: nie chce wstąpić w stan kapłański, ani tym bardziej poślubić jednej ze swych kuzynek. Trochę na złość i na przekór krewnym, postanawia zostać kupcem, wiedząc jak mocno pogardzają oni takim sposobem zarobkowania, i wyjeżdża do brata, właściciela fabryki w pewnym hrabstwie. Zostaje kancelistą, a do jego obowiązków należy tłumaczenie listów.

Wyniki konkursu urodzinowego

Na początek chciałabym serdecznie podziękować za wszystkie Wasze życzenia i ciepłe słowa, jakie zostawiliście pod urodzinowym postem:)

Czas na wyniki konkursu.

Monika Rebizant-Siwiło "Wrzosowiska"

Monika Rebizant-Siwiło „Wrzosowiska”, Replika 2014, ISBN 978-83-7674-208-3, stron 404

„Jesteś wiedźmą, mamusiu, a wiedźma to taka kobieta, która wie wszystko. A wiesz, kim byś była, gdybyś nie wiedziała nic?” Nie wiedziałam, ale szybko mnie uświadomiła: „Niewiastą, mamusiu. Zwykłą niewiastą!” (str. 214). Tak mała Natalia tłumaczyła swojej matce, Julii, dlaczego jest mądra i dlaczego ona sama też taka będzie, jak dorośnie. Ale rodzinne rozmowy pełne ciepła i zrozumienia odeszły w przeszłość, odkąd Natalia poznała skrywaną tajemnicę, dotyczącą jej przyjścia na świat. Mało tego, że wszystko, co było dla niej pewnikiem, runęło w gruzy; dowiedziała się również, że ciąży na niej klątwa, która dotyka wszystkich kobiet z jej rodu...

Joanne Greenberg "Życie to nie bajka"

Joanne Greenberg „Życie to nie bajka. Poruszająca historia o chorobie, odwadze i woli przetrwania”, Replika 2014, ISBN 978-83-7674-106-2, stron 320

Deborah Blau miała szesnaście lat, gdy po próbie samobójczej trafiła do szpitala psychiatrycznego. Wstępna diagnoza dla jej rodziców brzmiała jak wyrok: schizofrenia. Dla niej samej normalnym było to, że żyła w dwóch światach: tym rzeczywistym i tym wytworzonym przez jej własny umysł. Od tego pierwszego uciekała, gdy ją przytłaczał, krzywdził, gdy nie miała już sił, by kolejny raz się w nim odnajdywać. Nie udawało jej się dostosowywać do oczekiwań, jakie stawiało przed nią otoczenie. Zetknęła się z odrzuceniem społecznym już w dzieciństwie, nie była akceptowana, bo była inna. Szybko poznała też, czym  tak naprawdę jest antysemityzm, bo Deborah była Żydówką, a czas wydarzeń to lata czterdzieste XX wieku, gdy trauma po koszmarze wojennym i losie zgotowanym temu narodowi przez Hitlera była jeszcze świeża i niezabliźniona.

Porcja wiosennych zapowiedzi

Wiosna pod względem nowości książkowych zapowiada się ciekawie. Na początek przedstawiam mój top:

Iwona Czarkowska "Słomiana wdowa czyli kobieta do zadań specjalnych"

Iwona Czarkowska „Słomiana wdowa czyli kobieta do zadań specjalnych”, Replika 2014, ISBN 978-83-7674-055-3, stron 388

Zuzanna Roszkowska, przez męża zwana Zu, a przez młodszą i brutalnie szczerą siostrą „jełopą”, pracuje jako agentka nieruchomości, choć zdecydowanie więcej czasu zajmuje jej wplątywanie się w rozmaite tarapaty, bo Zu często robi, a dopiero potem myśli, albo na odwrót, a że wyobraźni jej akurat nie brakuje, to wynikają z tego nie lada emocje. Zu prześladuje też pech, który bardzo się do niej przywiązał, a lekkomyślność i roztrzepanie to jej prawie że siostry. Dzięki nim Zuza spaliła już kilka czajników, bo zapominała dolać do nich wody, a na własny ślub zamierzała wychodzić przez balkon, bo zatrzasnęła się w mieszkaniu.

Agnieszka Lisak "Życie towarzyskie w XIX wieku. Salony, bale, teatry"

Agnieszka Lisak „Życie towarzyskie w XIX wieku. Salony, bale, teatry”, Bellona 2013, ISBN 978-83-11-12421-9, stron 336

Konwenanse. Słowo-klucz do zrozumienia życia towarzyskiego XIX wieku. Nakazy, zakazy, etykieta warunkująca każde ludzkie zachowanie. Poradniki i woluminy dotyczące savoir-vivre’u, nie pozwalające na choćby cień spontaniczności i swobody. Taki obraz wyłania się z książki Agnieszki Lisak, autorki artykułów i publikacji historycznych. W swoich poszukiwaniach czytelniczych tym razem wybrałam lekturę traktującą o epoce, która nie fascynuje mnie tak bardzo jak ulubione dwudziestolecie międzywojenne, czy nie mniej ciekawe lata Polski Ludowej, ale jednak interesującej na tyle, by chcieć zapoznać się z proponowaną problematyką. Tym bardziej że nurtowało mnie, jak spędzano czas w okresie zaborów, a po drugie to, co tak bardzo pociąga mnie w latach międzywojnia, z czegoś wyrosło i nawet jeśli nie wszystkie elementy przetrwały próbę czasu, a zwłaszcza pierwszej wojny światowej, to uznałam, że chcę wiedzieć, jak wyglądały.

Charles Frazier "Szepty lasu"

Charles Frazier „Szepty lasu”, Black Publishing 2014, ISBN 978-83-7536-738-6, stron 296

W spokojne, uporządkowane i trochę nudne życie Luce brutalnym krokiem wkracza chaos. Mieszka w starej chacie, stojącej na odludziu nad jeziorem, które trzeba okrążyć, żeby dostać się do miasta. Zewsząd otaczają ją góry. Teraz musi zaopiekować się dziećmi swojej siostry, którą zamordował własny mąż. Bliźnięta nie burzą porządku o tyle, że milczą. I nie wiadomo, czy jest to skutek doznanego szoku i tego, czego były świadkami. Gorsze i bardziej niepokojące jest to, że mają dziwną skłonność do ognia, który je pociąga i fascynuje.

Diane Ducret, Emmanuel Hecht "Ostatnie dni dyktatorów"

Diane Ducret, Emmanuel Hecht „Ostatnie dni dyktatorów”, Znak 2014, ISBN 978-83-240-2878-8, stron 288

Megalomania. To słowo chyba najlepiej charakteryzuje bohaterów niniejszej książki. Buta, pycha, przekonanie o własnej wielkości, boskości wręcz; nadawanie sobie coraz wymyślniejszych tytułów; wreszcie brak jakiejkolwiek skruchy za zbrodnie, które popełnili. Żaden z nich do końca nie doświadczył wyrzutów sumienia, bo najprawdopodobniej go nie miał, do samego końca zaprzeczając faktom i trzymając się swoich urojeń i chorej wizji daleko odbiegającej od rzeczywistości.

Diane Ducret, autorka dwóch tomów poświęconych żonom, kochankom i partnerkom dyktatorów, tym razem, z grupą francuskich historyków i dziennikarzy, analizuje ostatnie chwile u steru władzy tyranów, jakich w dziejach świata nie brakowało.

Iwona Kienzler "Maria Konopnicka - rozwydrzona bezbożnica"

Iwona Kienzler „Maria Konopnicka – rozwydrzona bezbożnica”, Bellona 2014, ISBN 978-83-11-13058-6, stron 248

Maria Konopnicka, jakbyśmy to powiedzieli dzisiaj – ikona liryki patriotycznej, określana niejednokrotnie mianem wieszczki narodowej. Autorka „Roty”, wiersza, który z muzyką Feliksa Nowowiejskiego stał się niemalże drugim hymnem narodowym. Poetka i pisarka, o której uczyliśmy się na lekcjach języka polskiego, postać pomnikowa. Iwona Kienzler, autorka licznych wydawnictw historycznych, postanowiła spojrzeć na Konopnicką przede wszystkim jak na kobietę, jej twórczością zajmując się w drugiej kolejności.

Sławomir Koper "Gwiazdy Drugiej Rzeczypospolitej"

Sławomir Koper „Gwiazdy Drugiej Rzeczypospolitej”, Bellona 2013, ISBN 978-83-11-12708-1, stron 344

Dwudziestolecie międzywojenne to ta epoka w dziejach Polski, która fascynuje mnie tym bardziej, im więcej publikacji jej poświęconych czytam. Jednym z autorów, dzięki którym mogę się przenieść w tamte lata, jest Sławomir Koper. Tym razem poświęcił się przybliżeniu nam losów gwiazd, które jaśniały na firmamencie życia artystycznego tamtych lat.

We wstępie zapoznaje nas z ogólnym obrazem rozrywki międzywojnia. O ile wcześniej na mapie kulturalnej dominował Kraków i Lwów, o tyle teraz coraz większą rolę zaczęła odgrywać Warszawa. To tam bujnie rozkwitały sceny teatralne i kabaretowe. W tym czasie przyspieszył również rozwój kinematografii, a „epokę kina dźwiękowego nazywa się całkiem słusznie złotą erą polskiego filmu” (str. 23).

Stosik 2/2014

Luty obfitował u mnie w nowości, więc przedstawiam jeszcze jedną porcję:)