Dorota Ponińska "Podróż po miłość. Lilianna"

Dorota Ponińska „Podróż po miłość. Lilianna”, Nasza Księgarnia 2015, ISBN 978-83-10-12533-0, stron 416

Marta od lat, wytrwale podąża obraną ścieżką kariery. Marzy jej się stanowisko dyrektora PR na Europę w jej firmie i los wydaje się jej sprzyjać. Ciężka praca przynosi efekty, sukces jest na wyciągnięcie ręki. Praca, którą kocha, jest całym życiem Marty. Uważa, że dom i rodzina to nie dla niej. Dobrze zapamiętała rady swojej babci, by unikać zaangażowania, nie dać się omotać żadnemu mężczyźnie. Związki? Jedynie przelotne, bez zobowiązań. Liczy się tylko kariera.

Gdy kobieta zostaje zmuszona do wykorzystania zaległego urlopu, przypomina sobie o pamiętniku babki Lilianny, który ta pozostawiła wnuczce. Marta przenosi się na przedwojenną Wileńszczyznę, a później wyrusza śladami antenatki na Florydę. Okazuje się, że tak naprawdę wcale nie znała swojej babci; wiele też jeszcze prawd musi odkryć o samej sobie...

Dorota Ponińska "Podróż po miłość. Maria"

Dorota Ponińska „Podróż po miłość. Maria”, Nasza Księgarnia 2014, ISBN 978-83-10-12532-3, stron 384

Emilia prowadzi szczęśliwe życie ciągle zakochanej w swoim mężu kobiety i matki uroczego chłopca, który coraz szybciej dorasta. Dni płyną spokojnym, leniwym rytmem do czasu, aż kontynent ogarnia kolejna wojenna zawierucha. W wojnie krymskiej bierze udział także mąż Emilii, Zakir. Gdy jego żona dowiaduje się, że na froncie są obecne także kobiety, pełniące funkcje pielęgniarek w szpitalach polowych, decyduje się do nich dołączyć, by być bliżej męża, za którym tęsknota staje się nie do zniesienia. Towarzyszy jej wierna Nadire, od dawna będąca kimś więcej, niż tylko służącą.

Dorota Ponińska "Podróż po miłość. Emilia"

Dorota Ponińska „Podróż po miłość. Emilia”, Nasza Księgarnia 2013, ISBN 978-83-10-12149-7, stron 368

Powstanie listopadowe w brutalny i smutny sposób odcisnęło się na życiu Emilii Konarskiej. Jej ojciec, za udział w walce, został pojmany, a ich majątek uległ konfiskacie. Wraz z matką znalazły schronienie u krewnych, ale po śmierci rodzicielki dziewczynka trafiła do szkoły klasztornej. Gdy ból żałoby odrobinę zelżał, w powtarzalności i schematycznym rytmie rytuałów, odnalazła spokój i bezpieczeństwo, ciesząc się także wielką sympatią przeoryszy, matki Teodozji. Teraz, gdy dziewczyna osiągnęła odpowiedni wiek, a jej charakter się wykrystalizował, matka Teodozja wybiera ją na swoją następczynię. Dla Emilii to najwyższy zaszczyt i choć trochę się boi, postanawia spełnić pokładane w niej nadzieje i zostać najlepszą matką przełożoną w historii zgromadzenia.