Σκληρές νότες

Λίγα  φώτα ,πολλά  χνώτα  και  μία  κιθάρα

με  ταξιδεύει  με  σκληρές  νότες  στο  σπίτι  αυτό.

Πολλοί  άνθρωποι, καθόλου φίλοι  σκοντάφτουνε

στο  σώμα  μου  ανήμπορο  πια  να  σταθεί.

Δοκίμασα  ηρωίνη  και  εσύ  κοκαΐνη  μα  είναι  δύσκολο

τελικά  να  ονειρευτούμε.

Από  παιδιά  μαζί  μεγαλώσαμε  στην  ίδια  αυλή ,στον  ίδιο  δρόμο

και  στα  τσιμέντα  του  γηπέδου  γλυκός  ο  πόνος. Με  τα  δερμάτινα

και  τα  τζίν  πιστέψαμε  στην  επανάσταση, με  τους  δίσκους  της  μουσικής

στων  ηρώων  μας  την  ανάσταση.

Jim  Morrisson, Janis  Choplin, Curt  Cobain αλλά  μάταια! Οι  γυναίκες  ποτέ

δεν  μας  χώρισαν. Δεν  μαλώσαμε  γι’αυτές  αν  και  μας  προδώσανε.

Το βάθος  του  κενού  που  βουτάμε  είναι  μεγάλο  και  άγνωστο. Το  σκοτάδι

δεν  αφήνει  να  χαράξει, να  φανεί  φωτεινό  επιτέλους  το  αύριο.

Νίκος Βαρδάκας

από τη συλλογή Στην μνήμη, 2017

Αφιερωμένο

Αφιερωμένο  για  σένα  που αγαπάς  την  πατρίδα

και  αυτή σε διώχνει μακριά της.

Για τον οπαδό που η ομάδα του έχασε στο 90 και

εκείνος  ακόμα  τραγουδάει  για  το σήμα της  ομάδας.

Για τον  παππού που βαστάει  το  εγγόνι αγκαλιά

και του τραβάει με δύναμη τα γένια.

Για το αγόρι  που μαζί με την κοπέλα βλέπουνε

στήν  αμμουδιά το ηλιοβασίλεμα το καλοκαίρι.

Για τον γιό που η μητέρα μαλώνει όταν έμαθε

ότι  κάπνισε  πρώτη φορά.

Για  μένα και  τους  φίλους  μου που δεν έχουμε

μια  αλλά πίνουμε μπύρες στο μπαλκόνι.

Νίκος Βαρδάκας

από την ομαδική συλλογή 2015 των εκδόσεων Διάνυσμα

Έλλη (1926 -1983)

Τα μάτια  σου  χάιδευαν  τις  παιδικές  μου  μνήμες

μπροστά  στην  οθόνη. Απρόσιτα  και  γεμάτα  μαγεία

γοήτευαν  τις   σκέψεις.

Ο  έρωτας  σου  κάθε  φορά  με  τον  Δημήτρη,  είτε  μπροστά  από

έναν  πίνακα  είτε  με  ρούχα  μαύρα  ήταν  η  εύφορη  γη  της  εφηβείας .

Πόνος  και  χαρά, μέλλον  και  παρελθόν  ζευγάρωναν  σε  μια ταινία

ασπρόμαυρη  αλλά  με  χρώματα  της  ψυχής  να  προβάλουν  τόσο  οικεία.

Κάθε  που  απέναντι  στον  τοίχο, αντικρίζω  τον  μύθο σου  σκέφτομαι

πόσο  ένα  πρόσωπο  μέσα  στον  χρόνο  μπορεί  να  φεγγίζει ,και  να  γίνεται

η  πρώτη  σου  αγάπη  όπως  τότε  στα  16..

Νίκος Βαρδάκας
από τη συλλογή Νοσταλγία, 2016

Πετράδι μου

Πετράδι  μου  πολύτιμο, σαν  λέξη  που

έπλασε  ποιητής  στην  έμπνευση  του βαστώ

στα  χέρια  μου ανάμεσα , αδύναμο  σαν

τον  αέρα  που  χαϊδεύει  κρίνο.

Πετράδι  μου  ακριβό, εικόνα  μοιάζεις

του  ζωγράφου  που  το  πινέλο  του  χρώμα

σκορπά  στον  πίνακα  του.

Το  κλάμα  σου  υγραίνει  την  αφή  μου, μα

η  θωριά  σου  είναι  ευλογία  που αγκαλιάζει

την  πνοή  μου.

Πετράδι  μου  μοναδικό  σαν  τραγουδιού  την

νότα  οι  λέξεις  είναι  κύματα  όταν  στην  θάλασσα

των ματιών  σου  ταξιδεύει  η  ψυχή  μου…

Νίκος Βαρδάκας
από τη συλλογή Νοσταλγία, 2016

Ηλιαχτίδα

Έλα  μαζί  μου  ηλιαχτίδα, να  ταξιδέψουμε  μακριά

από  αυτή  την  γκρίζα  παγίδα. Να  πετάμε μαζί, σαν  δυο  πουλιά

να  διασχίζουν  τον  ουρανό  μέσα  απ΄τα  σύννεφα.

Γελώντας  ξένοιαστα  να  ξεπεράσουμε  τα  σύνορα  της  γης

με  το  διάστημα. Να  αντικρίζουμε  τους  ωκεανούς  από  ψηλά

και  να  αγγίζουμε  τις  κορυφές  απ΄τα  ψηλότερα  βουνά.

Να  λιώσουμε  χούφτες  από  χιόνι, και  να  ποτίσουμε  με  βροχή

την  διψασμένη  έρημο. Και  όταν  στις  δυο  Άρκτους  αφήσουμε

τα  όνειρα  μας  που  ζωγραφίζαμε  στο  χαρτί, έπειτα  θα  εκτοξεύσουμε

στο  άπειρο  το  παρελθόν  κρατώντας  μαζί  ένα  φυλαχτό  που  αγοράσαμε

από  έναν  πλανόδιο  έμπορο.

Σαν  υπόσχεση  για  το  μέλλον, έναν  σπόρο  που  θα  σπείρουμε  σε  κάθε  κρύο  πλανήτη.

Νίκος Βαρδάκας
από τη συλλογή  2008-2015