Η νέα ζωή

Κάθε γυναίκα 
που έπαιρνε το μωρό 
στην αγκαλιά της
του φιλούσε το χέρι.
Προσκυνούσε 
το μέγα θαύμα της ζωής.
Στα χείλη 
όλο το κορμί. 
Πώς δεν το πρόσεξες;
Ο νους σου στο δήθεν παιχνίδι.
Ήταν αλλιώτικος
αυτός ο μέγας σεβασμός,
μια αυτοστιγμή τελετουργίας
βιβλικής. 


Μόνα Σαββίδου Θεοδούλου
από τη συλλογή της Marginalia, 2015
από κοινού με την Έλενα Τουμαζή Ρεμπελίνα

Εκτός

'Ενα σκυλί
γαβγίζει το φεγγάρι.
Ένα μωρό 
μιλάει στα αγάλματα.
Ο αετόγκρεμμός
χωρίς φωλιά αετού
κι οι ώρες
δίχως δείκτες.
Ρωτήσανε τον Ραβέλ
τι σκέφτεται 
σαν κάθεται στον κήπο
κι είπε: 
περιμένω.


Μόνα Σαββίδου Θεοδούλου
από της συλλογή της Marginalia, 2015
από κοινού με την Έλενα Τουμαζή Ρεμπελίνα

Εκπέμπουν

Ονόματα αρχαία.
Κρύσταλλα, κρύσταλλα. 
Τα καταπίνω 
να μη χαθούν,
να μην μου τα κλέψει η λήθη
και εκπέμουν φως 
μέσα απ' τις φλέβες μου. 


Μόνα Σαββίδου Θεοδούλου
από τη συλλογή της Marginalia, 2015
από κοινού με την Έλενα Τουμαζή Ρεμπελίνα. 

Έρχεται

Μας κυνηγούν
λόγια, χειρονομίες, εκφράσεις. 
Και μόνο η ποίηση
μπορεί και τα ξεπλένει.
Μόνο η ποίηση
σαν καλή νοικοκυρά
έρχεται 
και τακτοποιεί 
τα του οίκου της.


Μόνα Σαββίδου Θεοδούλου
από τη συλλογή της Marginalia, 2015
από κοινού με την Έλενα Τουμαζή Ρεμπελίνα

Το σκουλήκι το ακοίμητο

Ναι, εμείς δεν σκοτώνουμε τη μνήμη.
Εμείς ζούμε απ' τη μνήμη.
Εμείς κεντούμε 
στο σώμα μας τη μνήμη
με μετάξι απ' το σκουλήκι 
το ακοίμητο. 
Σχίζει τη σάρκα το βελόνι.
Ο πόνος βαθύς.
Πώς αλλιώς θα θυμόμαστε.


Μόνα Σαββίδου Θεοδούλου
από τη συλλογή της Marginalia, 2015
από κοινού με την Έλενα Τουμαζή Ρεμπελίνα

Πίσω από κάθε ποίημα

Πίσω από κάθε ποίημα
κρύβεται
μια προσφυγιά.


Μόνα Σαββίδου Θεοδούλου
από τη συλλογή της Marginalia, 2015
από κοινού με την Έλενα Τουμαζή Ρεμπελίνα

Ο εντολοδόχος

Με τάραξες
με μοίρασες στα δυο
ανάμεσα στο χτες και το αύριο.
Να φέρεις, λες, καναρίνι,
ν’ ακούω κάθε στιγμή το ηδονικό του λάλημα.
Ποιος;
Εσύ, ένα μέτοικος αλεξιπτωτιστής
μες στην αυλή της ζωής μου
που ο θάνατος την μαρμάρωσε
του αγαπημένου
που ‘χε καναρίνι κι άκουε το ηδονικό του λάλημα.
Ποιαν αγάπη ανεξάντλητη
αντλείς απ’ το πηγάδι της απώλειας;
Ποιους χρόνους άχρονους
ανασταίνεις;
Με ποιο δικαίωμα εισέρχεσαι στο παρόν
να φέρεις σαν τον αγαπημένο
ακούσματα απ’ το παρελθόν;
Ποιος είσαι εσύ
που με μιαν άλλη γλώσσα
μιλάς σαν τον αγαπημένο;
Εντολοδόχος της μνήμης του;
Των χαρισμάτων του απόηχος;
Αγγελιοφόρος από την άλλη όχθη
ν’ ακούω, να αισθάνομαι, να γεύομαι δωρεά που είχα
ως να μην έφυγε ποτέ απ’ την αυλή μου
ως να μην υπήρξε ποτέ ο θάνατος;

Μόνα Σαββίδου Θεοδούλου
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό η λέξη,
αφιέρωμα στην κυπριακή λογοτεχνία,
τεύχ. 203 – 204, ιανουάριος – ιούνιος 2010