Σενεγάλη

Δεν ήταν το όμορφο σώμα
το σύμμετρο και μυώδες.
Δεν ήταν το διάφορο χρώμα
της σκούρας σοκολάτας
ούτε η γυαλάδα των ματιών
το φως το χαρούμενο.
Δεν ήταν καν τα πριονίδια
η σκόνη του ξύλου πάνω σου
το κόκκινο μαντίλι στα μαλλιά
η μυρωδιά της κόλλας ξυλουργείου.
Τότε παλιά στη Νίκαια, στη γειτονιά,
δίπλα στη στάση για το 406
δεν ήταν τίποτα από τα παραπάνω.
Ήταν ο έρωτας μόνο της στιγμής
για το ήρεμο και γεμάτο φωνές
χαμόγελο του απελεύθερου.

Αθηνά Τιτάκη
από τη συλλογή Κατόπιν αιφνιδιασμού, 2014

Υπόψη

Υπόψη κ. Θεού
έγραφε απ' έξω ο φάκελος.
Και μέσα μια εξομολόγηση
σχεδόν απολογία.
Κάτι αυτάρεσκα χαμόγελα
δυο-τρεις αποφάσεις ζωής
μερικές χαρές
κάποιες πίκρες τιμωρίες
λίγα δάκρυα μεταμέλειας
κι ένα συγνώμη
για κάθε νόμιμη χρήση.
Η υπογραφή μηχανική
βιαστική, όπως τα βήματα
των συνάδελφων σκιών
στους μοναχικούς δρόμους.
Θα τον παρέδιδε αυτοπροσώπως.
Θα απέφευγε τον μεσάζοντα θάνατο,
όχι γιατί όπως άλλοι τον φοβόταν
αλλά γιατί μετά από τόσες συναντήσεις
απλώς βαρέθηκε τις συνδιαλλαγές μαζί του.

Αθηνά Τιτάκη
από τη συλλογή Κατόπιν αιφνιδιασμού, 2014

Απ' την κερκίδα

Αυτό το τσίρκο ήταν πλήρες.
Μ' ένα σχοινοβάτη δίχως πόδια
να δοκιμάζει το σχοινί πριν ανεβεί
κι έναν άλαλο παρουσιαστή
με την κοιλιά μπαλόνι και ημίψηλο.
Η θηριοδαμάστρια χωρίς χέρια
να βαστά στα δόντια το μαστίγιο
και στα παλούκια δεμένοι ελέφαντες
με προβοσκίδες γουρουνιών
στα κλουβιά λιοντάρια χωρίς χαίτη.
Χορεύτριες υπήρχαν, ναι
χοντρές και με σγουρή γενειάδα.
Και δύο ζογκλέρ αόμματοι
να πετούν ο ένας στον άλλο τις κορύνες.
Στις κερκίδες υστερικές μανάδες, στείρες
έγνεφαν στα παιδιά τους ησυχία.
Η παράσταση σε λίγο θ' αρχίσει
κι όλοι πρέπει να κάνουν πως γελάνε. 

Αθηνά Τιτάκη
από τη συλλογή Κατόπιν αιφνιδιασμού, 2014